Vrouwen exclusief ?

[Erik]

Wauw Daantje,

Dit is volgens mij een behoorlijk geslaagde poging, herken er veel in.

Het enige kritiekpuntje dat ik zou hebben, is dat mijn ex dus absoluut niet begrijpt wat ik zeg en niets ervan herkent. Zelfs als het haar eigen woorden waren (en ja aangezien veel per mail is gegaan, is dat makkelijk zichtbaar te maken) dan komt het niet over. Of ik krijg commentaar dat ik haar met haar eigen woorden om de oren sla.

Overigens is het echt over hoor. Althans, dat is wel haar opstelling nu. Aangezien ik het nooit eerder heb kunnen loslaten, weet ik natuurlijk niet wat er in de toekomst gebeurt, of zij ineens na maanden nog contact op zal nemen. Is overigens ook mijn zorg niet (meer). Maar als ik rustig en zelfs met een arm om haar heen kon zeggen dat iets mij niet beviel, dan was er gelijk afstand en reden om er een punt achter te zetten. Inderdaad zei of deed ik dingen dus maar niet om haar maar niet boos of onrustig te maken.

Terwijl ik op mijn werk en naar buiten uit verder toch zo zeker over kan komen en bepaald geen blad voor de mond neem.

Ik moet zeggen dat ik me er redelijik goed onder voel op het ogenblik. Soms, zoals als vanmiddag toen ik onderweg was naar huis, bekruipt me toch nog wel een beetje angst. Maar eenmaal thuis, was ik weer blij thuis te zijn, met mezelf. Heb een geweldige dag gehad eigenlijk. Ik had vandaag een soort cursus van het werk waarin mensen vanuit hun gevoel ineens het programma aan de kaak stelden. Was mooi om te zien met hoeveel respect dat over en weer gebeurde en dat men elkaar in zijn waarde liet.

Deed me wel even naar mezelf kijken in die zin dat ik tamelijk oordelend kan spreken.

Daantje, bedankt voor deze benadering, ik zal het nog zeker een paar keer lezen, want je hebt het erg leuk opgeschreven, maar het helpt zeker om naar mezelf te kijken.

[Daantje]

Hi beste Erik,

Als het je helpt, dan wil ik dit best wel vaker zo doen (op heldere momenten, die gelukkig wel wat talrijker worden, want ik help mezelf er ook heel erg mee, namelijk.
Zeg het maar... Ik pik er steeds zo dat uit, waar ik op precies dezelfde manier vroeger TE veel mijn blik nog op die ander had.
Ik doe het gewoon nog een keertje (ben helder vandaag) en als je het vervelend vindt, stop ik subiet.. Weet je wat? Ik doe het anders. Dan wordt het misschien niet vervelend.
Beeld je maar even 2 mooie tuinen in, met daar tussen in een heg.

Heb het goed en vooral...
Hold on

Daantje

Dit is volgens mij een behoorlijk geslaagde poging, herken er veel in.

Zou ik als mijn tuintje beschouwen, waar je vast nog wel wat wilt verpotten enzo. Altijd goed voor de wortels, dan krijgen ze meer lucht.

Het enige kritiekpuntje dat ik zou hebben, is dat mijn ex dus absoluut niet begrijpt wat ik zeg en niets ervan herkent.

Zou ik niet als mijn tuintje beschouwen. Dan begrijpt hij het maar niet. Ik zou me er verder ook niet mee bezig houden, want soms komt er dan JUIST ineens zo’n gelegenheid waarin ik helder ben (door het loslaten) en het hem wel heel goed duidelijk kan maken. B. gaat van nature goed met zijn emoties om, dus niet bepaald bewust. Dan probeer ik wel ’s wat uit te leggen (ik wil namelijk graag begrepen worden, maar niet meer zo heel erg graag dat ik maar doorga en doorga). Dan begrijpt hij er niet veel van en ik zie zijn aandacht wegzakken en laat het zijn. Denkende: Het is belangrijk dat IK het begrijp.

Zelfs als het haar eigen woorden waren (en ja aangezien veel per mail is gegaan, is dat makkelijk zichtbaar te maken)

Zou ik als zijn (B.’s) tuin beschouwen.

dan komt het niet over.

B.’s tuin, niet de mijne

Of ik krijg commentaar dat ik haar met haar eigen woorden om de oren sla.

B.’s tuin. Als ik me daar mee bezig blijf houden dan word ik me veelste veel van mijn doel afgehouden en dat is: Aan mezelf ‘werken’.

Overigens is het echt over hoor.

Zou ik wel als zijn en mijn tuin beschouwen.

Althans, dat is wel haar opstelling nu.

Niet mijn tuin. Ik ben toch waardevol ook al zou hij me niet meer willen.

Aangezien ik het nooit eerder heb kunnen loslaten, weet ik natuurlijk niet wat er in de toekomst gebeurt,

Mijn tuintje. Die ik graag netjes en prettig en comfortabel en fijn en prettig zou willen houden.

of zij ineens na maanden nog contact op zal nemen. Is overigens ook mijn zorg niet (meer).

B.’s tuintje om contact op te nemen. Mijn zorg wat ik daarmee doe en of ik mijn tuin nog ’s wil laten omspitten door hem als hij na lange tijd (maanden) nog ’s langs komt. Ik zou hem flink op afstand houden in mijn hoofd. Wetende dat de relatieverslaving anders weer flink kan opspelen. En dat wil ik niet meer.

Maar als ik rustig en zelfs met een arm om haar heen kon zeggen dat iets mij niet beviel, dan was er gelijk afstand en reden om er een punt achter te zetten.

Is niet mijn tuin. Ik mag zeggen wat ik graag wil van B. en als hij daar zo op reageert is dat zijn tuin.

Inderdaad zei of deed ik dingen dus maar niet om haar maar niet boos of onrustig te maken.

Is volledig mijn tuin, maar zo zou ik mijn tuintje niet meer KUNNEN inrichten. Ik zou er de energie niet meer voor hebben, geloof ik.

Terwijl ik op mijn werk en naar buiten uit verder toch zo zeker over kan komen en bepaald geen blad voor de mond neem.

Zolang het over werk ging, kon ik gewoon gezellig over de heg heen babbelen met mijn collega’s. Zodra mijn ex zijn hoofd over de heg stak, dan ging ik op mijn tenen lopen. Dit omdat ik van hem zoveel verwachtte. Dan mijn behoeften vaag voelde enz. enz.

Ik moet zeggen dat ik me er redelijik goed onder voel op het ogenblik. Soms, zoals als vanmiddag toen ik onderweg was naar huis, bekruipt me toch nog wel een beetje angst. Maar eenmaal thuis, was ik weer blij thuis te zijn, met mezelf. Heb een geweldige dag gehad eigenlijk. Ik had vandaag een soort cursus van het werk waarin mensen vanuit hun gevoel ineens het programma aan de kaak stelden. Was mooi om te zien met hoeveel respect dat over en weer gebeurde en dat men elkaar in zijn waarde liet.

Deed me wel even naar mezelf kijken in die zin dat ik tamelijk oordelend kan spreken.

Dat zou ik als een mooi, veilig nieuw plekje in mijn tuintje beschouwen. Hopelijk de heg nog wat lager knippen (of hoe heet dat ook alweer?) zodat ik mezelf durf te laten zien zoals ik ben. Mezelf kan blijven, ook als iemand zijn hoofd even over de heg steekt.

Daantje, bedankt voor deze benadering, ik zal het nog zeker een paar keer lezen, want je hebt het erg leuk opgeschreven, maar het helpt zeker om naar mezelf te kijken.

Heel graag gedaan. Ik heb niet altijd zoveel tijd (en energie) maar ik heb verfpauze!

[Erik]

Hoi Daantje,

Nou, ga vooral zo door, het beeld van de tuin vind ik een mooie.

Maar eeuhhh, nog steeds aan het verven, hoop dat je nu toch redelijk richting voltooiing komt. Het al best mooi geworden zijn.

Maar ik kan dus niet zeggen dat mijn ex van nature goed met haar emoties omgaat. Maar zoals je zegt, is eigenlijk gaar tuin.

Het gaat er mij inderdaad vooral om dat ik aan mijn tuinte werk. Overigens, toen 'zij er zo'n maand of vier geleden een punt achter zette, toen was ik er inderdaad ook ondersteboven van omdat mijn gevoel van eigenwaarde een geduchte kwnauw kreeg en ik mij haar oordelen erg aantrok, zelfs als ik zeker wist dat een aantal dingen echt niet zo was en sterker nog, ik wist zeker dat ik zeker geen slechte partner was.

Na de laatste keer dat het uitging was dat ineens veel minder. Toen zag ik ineens dat wat ik ook deed, wat ik ook gedaan zou hebben, dat zij altijd wel wat zou weten te vinden.

Ik had vandaag een vriendin online, die na twee jaar weer voorzichtig aan een relatie begint. Zij is behoorlijk codependent, volgens haarzelf, maar wat zij vertelde, maakte mij een hoop dingen duidelijk. Ze zegt dat haar vriend echt een fantastische man voor haar is, maar dat ze hem tegelijkertijd toch afstoot, uit angst. En als ze die angst voelt, kan ze niet liefhebben.

En dat herken ik wel. En nu is het idd tijd om het tuintje van mijn ex haar tuintje te laten blijven. Ik zou zo graag zien dat ze gelukkig is. Want ze kan heel hard roepen dat ze nu gelukkig is, ik weet dat het anders is.

Mijn tuintje is niet op orde, ik zal nog wel flink moeten harken om het zo te maken dat ik het er zelf ook zo mooi uit vind zien dat ik het ook een ander weer durf te laten zien. Hoewel ik ook zie dat ik een aantal dingen helemaal niet zo slecht heb gedaan en dat het niet uitmaakt wat mijn ex nu van mij denkt of zegt.

Grappige is dat ze me gisteren nog mailde dat het haar niet uitmaakt wat ik van haar zeg of van haar vind, vroeger was dat wel zo, nu niet meer.

Triest vind ik dat dus eigenlijk want als dat werkelijk zo is, dan hebben we elkaar behoorlijk in de weg gezeten. Ik vind het jammer dat we dan de brug naar elkaar niet hebben kunnen slaan, maar het is niet anders en ik begin langzaamaan steeds meer te genieten van mijn vrijheid. En CoDA en het leven zelf. Ik ben toch blij met wat ik allemaal wel kan, een goede relatie komt ooit ook nog wel. Maar eerst echte zelfkennis, -acceptatie en -waardering.

Daantje bedankt, suc6 met verven, en heel veel liefs,

Erik

[Joske]

Lieve Daantje, nogmaals dikke knuf voor jou, gewoon echt geweldig van jou wat je ons schenkt.

Dag Erik,
Met veel belangstelling volg ik je groei. Ik leer er zelf ook heel veel van / door, wat het allerbelangrijkste tot gevolg heeft: "Mijn groei".
(LEREN) Kiezen voor mijn geluk, in alle opzichten. Mijn Leven de hoogste prioriteit geven.

Erik, ik schrijf hier niet graag. Vanwege mijn privacy. Letterlijk iedereen kan hier (mee)lezen.

Je schreef dat PRI-therapie erg duur is.
Ik zit nu op pagina 105 (Jean Jenson) en terwijl ik dat hele stukje over Ida las (prachtig voorbeeld), dacht ik ook even aan jou.
Prachtig, duidelijk geschreven. Heel goed uitgelegd.
We kunnen dat zelf op die manier heel goed doen (er kan "letterlijk" niets ernstig gebeuren, al voelt het wel zo. Dat geeft zij ook ergens aan).
En ik heb ergens gelezen (meen ik toch) dat je: "De kracht van het nu" gelezen hebt. (Ik heb beiden, ook: "De kracht van het nu in de praktijk). Volgens mij wordt ons nergens beter uitgelegd en geleerd: "HOE" JE MOET VOELEN. Alleen maar voelen, zonder het in "denken" te laten overgaan.
Dan nog wat Anna ons zo schitterend "keer op keer" en onvermoeibaar uitlegt. Dan, wat we van elkaar leren. We hebben op die manier echt heel waardevolle handvaten tot onze beschikking. Jammer, dat je je niet op het gesloten forum kan aanmelden. Je bent echt één van ons. Zo voelt dat toch tenminste.
Samen leren met vallen en opstaan. Ik meen dat ik ooit in één van de twee boeken van Robin Norwood gelezen heb, dat ze eens een groep opgericht hadden, waar ook mannen in plaats namen en dat het na afloop voor de groep (na de bespreking) minder "veilig" voelde voor de vrouwen om zich te uiten en dergelijke, dan met alleen vrouwen onder mekaar. Kan dat, dat ik dit in één van haar boeken gelezen heb? Of toch ergens anders?
Hier op het forum voel ik het in ieder geval niet als bedreigend aan (eerst wel, maar door je te volgen zie en bemerk ik dat je met dezelfde dingen als ons worstelt). Dus, ik weet het niet. Echt niet.
Ik weet wel, dat ik je er echt vind bijhoren en dat je, ja, één van ons bent.
Liefs, Joske

Hoe graag ik af en toe ook op je wil reageren. Ik doe het nu voorlopig toch maar weer niet meer. Ik kan het niet helpen. Het voelt bedreigend, dat "open" forum.
Ik volg je toch wel. Succes en alle goeds!

[Erik]

Hoi Joske,

Ik snap helemaal wat je schrijft. Ik vind het ook niet leuk dat ik niet op besloten forum kan, ik heb het gevoel dat ik daardoor wel het één en ander mis. Maar aan de andere kant snap ik het natuurlijk heel goed.

En dan zijn er mensen zoals Daantje en jij, die het toch zo af en toe aandurven te reageren en dat vind ik dus heel fijn.

Je hebt gelijk dat Jean Jenson beschrijft dat je ook regressie zonder therapie kunt hebben. Trouwens, dat beschrijft Ingeborg Bosch zelf ook.

Ik merk alleen dat ik in een aantal dingen en gevallen niet weet "hoe het moet". Ook al kan het nog zo duidelijk beschreven staan, ik moet het eerst "zien", meemaken. Maar ik kan me bij sommige dingen de paniek nog wel herinneren, de paniek die ik als kind voelde. Kan me zelfs nog wel eens in mezelf inleven, maar ik heb toch het idee dat ik niet "diep" genoeg kom. Ik heb bijvoorbeeld bij deze gevoelens nooit de angst gehad dat het de bodem helemaal onder me weg zou slaan. M.a.w., ik denk dat ik het kind in mij op die momenten niet helemaal doorleef. Een beetje hulp daarbij is dan toch wel welkom. Maar zoals ik al zei, het geld mag ook eigenlijk het probleem niet zijn als het om je geestelijke en emotionele gezondheid gaat.

Ja, De Kracht van het nu heb ik idd gelezen. Maar er is een groot verschil tussen een theorie lezen en die in pratkijk brengen. Rationeel kan ik dat wel, dan ik ook wel zien dat gisteren was, dat morgen er (nog) niet is en dat eigenlijk alleen het heden realiteit is. Maar het ook zo voelen en beleven is nog iets anders. Ik weet dat ik er bij wijze van spreken morgen niet meer ben, je weet tenslotte maar nooit of er bijvoorbeeld een hartaanval of ongeluk op de loer ligt. Maar we zijn opgevoed in een maatschappij van zekerheden. Toevallig op het journaal van de week dat tegenwoordig kinderen van 10 al worden geacht over hun pensioen na te denken. Volslagen absurd in mijn ogen.

Kortom, voor mij ligt er denk ik toch nog een weg voor me om van mijn hoofd in mijn hart te komen en daar een gezond evenwicht in te brengen.

overigens, de CoDA goep waar ik naar toe ga is een gemengde groep en ik heb nog nooit iets gehoord dat mannen of vrouwen zich daar onveilig bij zouden voelen. (anders kies je daar denk ik ook niet voor). Het is juist wel leuk om in gesprekken na het 'formele' deel met elkaar van gedachten te wisselen, over het eeuwige verschil in golflengte tussen man en vrouw bijvoorbeeld.

Maar ook om de beleving van andere, zowel man als vrouw te zien en dat dan blijkt dat het toch heel vaak op elkaar lijkt.

Ik vind het overigens fijn dat je schrijft dat je, wat ik schrijf, ook herkent en dat ik er echt bij hoor. Doet me wel denken aan mijn eerste CoDA bijeenkomst. Feestje van (h)erkenning.

Nogmaals, bedankt voor je reactie en maak je niet druk, als je weer eens wilt/kunt reageren, zie ik dat vanzelf.

[Erik]

Ik zit net nog even een stukje MSN-berichtengeschiedenis te lezen van gesprekken met mijn ex. Ik word er wel even verdrietig van hoor, vooral van mezelf.
Ik ben hier en daar echt heel oordelend bezig. En in de aanval natuurlijk, terwijl het eigenlijk zo simpel had gekund. Als ik maar gewoon had aangegeven wat ik echt voelde (teleurstelling en afwijzing) en had kunnen aangeven wat ik graag wilde. Hetgeen op dat moment niet meer was dan oppassen op wat ik toen al mijn dochter noemde.

Ik zie in mezelf ineens wel heel erg dat jengelende kind dat zijn zin niet krijgt of denkt dat niet te zullen krijgen.

Als ik dingen zo terug zie, dan zie ik twee mensen die strijd met elkaar leverden, op punten waar ze dat eigenlijk met zichzelf hadden moeten doen, althans, in zichzelf hun gevoel van onmacht hadden moeten zien en daar op een goede manier mee om hadden moeten gaan.

Ik word er in die zin ook wel verdrietig van om te zien hoe ik heb bijgedragen aan het teloor gaan van een relatie, hoe ik iemand (degene die ik mijn grote liefde noemde nota bene) heb aangevallen en verwijten heb gemaakt.

Ja, love is a battlefield, zo af en toe. Helaas dat het dan zo slecht afloopt. Alleen maar verliezers dus eigenlijk. Soms heb ik me knap stom gedragen, ben ik zelf het kleine kind, waar ik haar verweet dat te zijn.

Neemt niet weg dat dat andersom ook gebeurde, maar daar gaat het niet om, waarom liep dáár dan niet op het juiste moment voor weg om er later misschien rustiger op terug te kunnen komen. Dat was mijn nimmer aflatende angst om de relatie te verliezen. Ach, uiteindelijk werk je dus toch aan je eigen noodlot mee.

Ben er echt even door van mijn stuk, de harde waarheid over mezelf ontdekken. Nou hopen dat ik met die ontdekking de goede kant op kan.

[Daantje]

Ik merk alleen dat ik in een aantal dingen en gevallen niet weet "hoe het moet". Ook al kan het nog zo duidelijk beschreven staan, ik moet het eerst "zien", meemaken.

Hai Erik. Hoe gaat het nu??? Hier even ietjes minder, dus ik doe het hier ook eventjes kalm aan. Maar hier wilde ik toch even op reageren.
Dit soort regressies, ik ben daar niet specifiek op uit. Maar wel als ik mezelf betrap op 'verslavings'gedrag, dan probeer ik het onderliggende gevoel er helemaal zijn. Sowieso als er een gevoel opduikt. Dat kan een bovenliggend gevoel zijn. Zoals ergernis over iets of iemand. Ik kan zelfs een moordende woede voelen. Dat vind ik nog het allerengst, want meestal waren gevoelens bij mij ook gelijk daden. Dus er komt een soort angst bijna dan van: Straks doe ik iemand nog iets aan. Maar ik heb geleerd dat alle gevoelens er gewoon mogen zijn. Zelfs die moordende woede. Een moordende woede voelen is nog geen moord plegen, leerde ik. Dus ik leerde niet speciaal te wachten tot er een gevoel opduikt, maar als er een gevoel opduikt dan mag het er gewoon zijn. Controlefreakje als ik was, wil ik daar een logica van inzien. Ik ben zo boos, omdat... Ik voel me zo bang want... Ik ben zo bedroefd omdat... Ik voel me ineens zo blij, want... Daar is dan de neiging om het te gaan beredeneren. (Een oordeel eraan gaan plakken). Dan JUIST dan, komt er geen lociga in. Dus ik leerde het er gewoon te laten zijn. Het kan zijn dat ik me irriteer over iets (is lichte boosheid, heb ik geleerd). Of n.a.v. een film. Enz. enz.
Ik leerde dat er dan iets triggerd. Als het gevoel heel heftig is, triggerd er iets. Ik probeer het er gewoon allemaal te laten zijn. Desnoods huil ik, als ik verdrietig ben. (Met een gevoel erachter: Dit komt noooooooit meer goed met mij, waarvan ik nu gelukkig weet dat het niet zo is). Het gekke is dat dan spontane regressie kan komen. Waarnaar ik denk: Jeempie wat logisch. Dat voelt dan goed. (Begrip voor mezelf). Daarna kan ik eerlijk zijn tegen mezelf en over mezelf naar een ander. Stel, ik erger me aan B. Hij doet iets, wat me ergert. Ik sta dat gevoel toe, maar doet niets. Ook inwendig doe ik niets. (Geen oordeel of verklaring aan proberen te plakken). Dan komt het. (Vaak nu). B. bedoelt het nooit kwaad, dus dat heftige gevoel (de irritatie) wordt versterkt door iets van vroeger. Daar heb ik het dan (soms) met hem over. Dat werkt erg helend. (En is me kwetsbaar opstellen. Een verschil met hem te veroordelen dat hij zo irritant is... Een verschil tussen dag en nacht. Het verschil is, dat alles emotioneel veilig blijft, tussen ons... Soms lukt dat niet. Een hele enkele keer.. (Ook hem overkomt het wel 's). Dan naderhand kan ik vertellen waarom.. Meestal.
Zo blijft de sfeer veilig en liefdevol. Ook kan ik dan beter vertellen waar ik behoefte aan heb.

Zo ongeveer doe ik het dan.. Misschien kun je er iets mee.

Gefeliciteerd met het meer bewust worden over jouw aandeel. Geweldig van je. Ik weet dat het (ook) pijnlijk is, maar het betekent beterschap..

Hold on!

Daantje

[Anna]

Daantje, ik vind dat verhaal over 'jouw tuin / mijn tuin' ontzettend bruikbaar en handig! Ik heb het zelf altijd 'jouw zaak / mijn zaak' en 'jouw verantwoordelijkheid / mijn verantwoordelijkheid' genoemd. Waarbij ik me niet moet bemoeien met dingen die mijn zaak niet zijn (tenzij ik vraag of dat oké is), en anderen laten merken wanneer iets van mij hun zaak niet is. En waarbij ik geen verantwoordelijkheden van anderen moet overnemen en vooral wel mijn eigen verantwoordelijkheden nemen en niet op anderen moet afschuiven (of anderen van mij laten overnemen). Wat daarnaast ook altijd heel belangrijk voor me is geweest (misschien nog wel belangrijker) is altijd mijn intenties te onderzoeken en te checken, dus: WAAROM doe ik dit? of: waarom wil ik dit? wat beoog ik daarmee? wat denk ik ermee te bereiken? is het oprecht? en voelt het goed?
Je intentie is je innerlijke drijfveer van waaruit je dingen doet, denkt of zegt, en op een dieper niveau: van waaruit je keuzes maakt en leeft. Ik heb van Gary Zukav geleerd dat intentie een van de belangrijkste dingen is in het leven, waarmee je je leven stuurt en creëert, daarom probeer ik daar altijd contact mee te houden of te maken.
Groetjes, Anna

[Daantje]

Lieve Anna,

Ik kan 100 % achter je woorden staan en ze ook kunnen gebruiken van het (lange) weekend (vanaf vrijdag beginnend al). Waarbij in het begin van mijn proces ik mezelf (over die intenties met name) nog wel 's in de maling nam, weet ik nu. Maar nu ben ik daar NOG bewuster mee bezig en het gaat (heel) goed.

Dank je wel Anna,
Liefs,
Daantje

[Anna]

Daantje, ik denk dat we hier allemaal wel mee sjoemelen (op z'n tijd) omdat we zo geleerd hebben te manipuleren, in plaats van op een eerlijke manier te vragen om waar we behoefte aan hebben en de pijn van de eventuele afwijzing te trotseren.
Ik denk dat het oké is om dingen te doen die niet helemaal goed voelen als je je er maar BEWUST van bent dat dat zo is, en je de consequenties recht in de ogen wilt kijken, en daarvan leren. Als je manipuleert en je ontkent dat je het doet (wat we zo lang gedaan hebben), kun je er ook niets van leren, omdat je dan geen verantwoordelijkheid kunt nemen voor wat je doet en de consequenties met je volle bewustzijn kunt bekijken en VOELEN. Ik zeg niet dat je expres moet gaan manipuleren maar je leert wel het meest door de consequenties te ervaren en bewust te ondervinden wat dat met jou en die ander doet, en hoe dat VOELT. Ik heb van Gary Zukav geleerd dat het goed is om te experimenteren met het leven, om bewuste keuzes te maken en te kijken wat er gebeurt en daarvan te leren. Door je keuzes BEWUST te maken (ook als het niet helemaal goed voelt), dus met je volle verstand, kun je er verantwoordelijkheid voor nemen, en kun je ook volle verantwoordelijkheid nemen als je een ander pijn hebt gedaan, en daarvoor je excuses aanbieden. Ik wil wel leren van het leven maar niet TEN KOSTE van anderen. Maar ik denk: je mag wel risico's nemen en dingen uitproberen. Als je er maar eerlijk over blijft naar jezelf en naar die ander toe. Ik heb wat dit soort dingen betreft veel geleerd van Gary Zukav, en daar veel aan gehad.
Verder denk ik ook dat het onzinnig is als er iemand in je omgeving die je heel dierbaar is slecht voor zichzelf zorgt en je net doet of jou dat niet raakt. Je mag best laten zien wat dat met JOU doet. Ik denk zelfs dat dat heel belangrijk is in een liefdesrelatie (of vriendschap), en ik denk dat je dat ook kunt doen op een manier waarbij je de ander in zijn/haar waarde laat. Het gaat om JOUW gevoel! En als die ander van jou houdt dan is dat gevoel van jou voor hem/haar dus ook belangrijk. Dat zou ik omgekeerd ook zo voelen. Ik zou dat begrijpen, dat dat voor die ander moeilijk is, en dat waarderen.
Groetjes, Anna

[Daantje]

Lieve Anna en anderen,

Inmiddels heb we (heel in het kort) samen besproken dat (dit op zijn verzoek), als ik aanvoel: Dit gaat weer de verkeerde kant op, dat ik het laat weten. En andersom heb ik gevraagd of als ik te veel 'bemoei' dat hij het dan ook zegt.
Het was een heerlijk weekendje. Alles zo lekker kalm, met zee, strand en een simpel spelletje en erg intiem.

Eigenlijk hebben we afgesproken elkaar te helpen, onszelf te helpen.

Bedankt voor je (ook op het besloten forum) suport.

Liefs van Daantje

[Erik]

Helaas helaas, voor mij eindigde het weekend wat minder. Stom natuurlijk want eigenlijk wist ik dat het voorbij was en dat er ook niet echt hoop meer was. Maar nu heeft ze dus gezegd, om meer, laten doorschemeren, dat ze een vriend heeft.

Ben daar toch wel door van mijn stuk en heb eigenlijk geen oog dicht gedaan. Ik kan het niet bevatten, dat iemand zo snel overstapt en dan doet alsof ik het grootste monster ter wereld in haar leven was. Maar ja, aan de andere kant verwachtte ik ook niet veel anders meer van haar. Triest vinden doe ik het wel, maar heb haar veel geluk met haar nieuwe partner gewenst (zonder enige ironische ondertoon) hoewel ik vrees dat deze relatie ook weer mis zal lopen en haar dus pijn zal doen.

Maar, zoals Anna ooit zei, zij is mijn verantwoordelijkheid niet en ik moet erop vertrouwen dat het universum ook voor haar zorgt.

Maar het moest me toch even van het hart.

[Hannah]

Nou Erik dat is even rauw op je dak, denk ik zo. Ik wil je maar sterkte wensen hiermee en dat je goed voor jezelf bent, liefdevol naar jezelf. knuffel Johannah

[Daantje]

Beste Erik,

Ik kan me heel goed voorstellen dat je je daar helemaal stuk door voelt. Ik hoop dat je je vlug beter voelt.
Ook van mij heel veel sterkte en ook een knuffel maar..

Hold on,

Daantje

[Erik]

In de eerste plaats, bedankt voor het medeleven. Het gaat wel weer, hoewel vandaag de spanning in mezelf weer opliep. Maar het heltp allemaal wel om dingen van mezelf terug te zien. Ik heb een vaag vermoeden, dat mijn ex niet goed wist hoe er een einde aan te maken een daarom steeds meer kritiek ging hebben, tot aan het zingen dat ik af en toe deed toe.

Doet me aan mezelf denken, ik was er niet de sterkste in om een relatie te beëindigen terwijl ik er eigenlijk niet mee verder wilde. Dus wat ging ik doen? De ander het vuur zo na aan de schenen leggen, dat ze wel moest opstappen, hoeveel ze ook van me hield.

Nu heeft mijn ex het toch moeten beëindigen, domweg omdat ik maar niet wilde stoppen en alles over me heen liet komen.

Ik zie in haar heel veel van mezelf terug zoals ik, zeg maar, 9 jaar geleden was. Oohh, wat was ik hard. Precies het omgekeerde van wat ik nu doe.

Maar nog steeds is er in mij een strijd tussen de ratio en het gevoel, rationeel zeg ik dat ik ver bij haar uit de buurt moet blijven, terwijl ik gevoelsmatig nog steeds niet kan loslaten. En ik weet nog steeds niet waar ik nu naar terugverlang, De Spanning? De Pijn ? De (onterechte) Verwijten? De (onterechte) Beschuldigingen?

Nee, dat is het niet, maar wel is de vraag waarom ik me dan onebwust zo verbonden voel met iemand waarmee het overduidelijk niet werkt. Voor degenen die een twaalfstappen programma volgen, dat is ook precies mijn probleem met een hogere macht, of God. Ik voel het als mijn verantwoordelijkheid, ik ben het zelf die telkens de verkeerde keuzes maakt. Maar het is ook mijn (vroegere) geloof die zegt dat het huwelijksbed onbezoedeld zij, m.a.w. ik zet dus niet lichtvaardig een punt achter een relatie. Het hebben van seks is niet alleen maar iets lichamelijks, het bindt elkaar, en voor mij betekent dat heel erg veel, dat laat ik dus ook niet zomaar los. Ik voel me nu al zo smerig, omdat ik meerdere relaties heb gehad en dus met meerdere vrouwen seks, terwijl ik dat eigenlijk heel speciaal met die ene had willen laten zijn. Toen dat niet meer mogelijk bleek, had elke vrouw, waarmee ik een relatie aanging, alsnog diegene moeten zijn, waarmee het "heilig" bleef. Pfoeh, weet het even niet meer, maar dat is ongeveer mijn worsteling. Het gaat zo tegen mijn gevoel in om een relatie te beëindigen, dat doet me diep pijn.

Maar goed, ik zal toch moeten leren loslaten.

Nogmaals bedankt, voor het medeleven, maar ik moet hier toch een weg in vinden. Net terug van CoDA en dat helpt me dan net weer door een week heen. Maar ook dat is een afhankelijkheid waar ik vanaf zal moeten.

Groetjes en liefs aan allen