ik relatie verslaafd? nee toch!!

[GB]

Als eerst hij, en toen zij maar gelukkig is!

Als jong meisje wist ik al dat ik anders was, ik werd verliefd op meisjes. Met een vrij dominante vader die duidelijk liet merken dat hij homosexualiteit afkeurde, was voor mij al snel duidelijk dat ik voor het oog van het kerkvolk ''normaal'' moest zijn. Ik was 16 en koos een rustige eerlijke fijne vriend. Ik had een missie en dat was deze jongen gelukkig maken, daarbij volledige aan mezelf voorbij gaan wat dat ik eigenlijk diep in mijn hartje het liefst zou willen.
Ik ben samen met deze jongen volwassen geworden, 2 kinderen gekregen en uiteindelijk 18 jaar met hem samen gebleven. 18 jaar en toen kon ik niet meer, ik heb er alles aangedaan om hem, mijn kids en mijn famillie gelukkig te maken maar ik kon na 18 jaar niet meer om mezelf heen, ik ben lesbische. Mijn huwelijk met mijn man was rustig respectvol-liefdevol, warm, maar er was geen sprake van begeerte, geen sexuele aantrekkingskracht naar hem toe.
Ik kwam in contact met een vrouw en het klikte waanzinnig, ik wist wat ik al die jaren had gezocht en had het uiteindelijk bij haar ook gevonden. Maar het loslaten van mijn huwelijk was heel erg moeilijk voor me, mijn man mijn maatje zo lief zo respectvol.. ik die hem moest teleurstellen en pijn doen! mijn kinderen wiens gezin ik kapot maakte.. kortom ik had erg veel moeite om voor mezelf te kiezen wilde de mensen die me dierbaar zijn geen pijn doen. Uiteindelijk heeft het bijna 2 jaar geduurd voordat ik gescheiden was, 2 jaar waarin ik een soort van dubbelleven had, ik was ondertussen een liefdesrelatie begonnen met mijn vriendin. Die 1ste 2 jaar met mijn vriendin waren fantastisch god wat was ik verliefd op haar, we konden lachen samen hadden enorm veel plezier en er was nooit ruzie of ellende.. Nadat ik eindelijk mijn scheiding van in werking had gezet, en ik heb durven kiezen voor mijn vriendin begon er wat te veranderen. mijn vriendin werd boos ze maakte steeds ruzie omdat ik niet voor haar gevoel vlug genoeg gekozen had voor haar, ze werd boos omdat ze vond dat ik nog teveel ''hing'' aan mijn exman en ze vond het niet fijn als ze zag dat mijn scheiding en de verkoop van ons huis etc me pijn deed. ik stond alleen in mijn verwerking en verdriet, mijn vriendin zei me letterlijk.. je moet niks van me verwachten ik zit op slot.. dat kwam volgens haar door de vele ruzies die we inmiddels al gehad hadden. De relatie met mijn vriendin werd steeds meer anders en ik kreeg twijfels.. een stemmetje dat me influisterde dat ik het niet zo fijn vond, ze werd extreem jalours, ging me claimen, ruzie en achterdocht verwijten nutteloze discussies enz enz.. ik had inmiddels 3 jaar een relatie met haar en na de zoveelste ruzie besloten dat het beter was om uit elkaar te gaan.. 2 dagen later kreeg ze op 32 jarige leeftijd een hersenstaminfarct en was ze linkszijdig verlamd. ik ging uiteraard meteen naar het ziekenhuis en heb 6 weken dag en nacht naast haar in het ziekenhuis gezeten en daarna 1.5 jaar dagelijks doorgebracht in het revalidatie centrum. Zij woonde destijds op een flat en kon niet in een rolstoel naar boven toe. Ze kwam bij mij in huis met haar dochter zodat ik voor haar kon zorgen en ze is nooit meer weggegaan. De rode draad in ons leven is de rampspoed die haar steeds trof want ze heeft nogal wat meegemaakt in haar leven. Uiteindelijk is ze redelijk tot vrijgoed hersteld van het herseninfact.
2 jaar na haar infarct. stierf haar 6 jarige nichtje aan botkanker, haar 39 jarige zusje kreeg een hersenbloeding en is daar niet bovenopgekomen en zij is ''gek'' gebleven en zit in een verzorgingstehuis, weer 2 jaar later overleed haar broer op 45 jarige leeftijd aan kanker.. ze heeft een moeder die schizofreen is. al die tijd en door alles verdrietige periodes was ik er voor haar, ik was haar steun en toeverlaat niks was me teveel en alles deed ik om haar te helpen en het naar de zin te maken.. ik was lief attent, warm, ik hield zielsveel van haar. Ik had door de jaren heen zowat geen eigen leven meer, alles stond in het teken van mijn vriendin. als ik al eens ergens heen wilde gaan, dan mopperde ze of dat wel nodig was, of we kregen ruzie en om de lieve vrede ging ik dan maar niet. Er waren genoeg dingen waarvan ik wist dat mijn vriendin het niet leuk vond of fijn vond en ik deed dat niet bang om ruzie te krijgen... mijn vriendin kon en kan met een knip met de vingers vreselijk boos worden, ze kan zich iets inbeelden wat in haar beleving waar is, maar ik echt niet gedaan heb. ze schuwt het niet om verbaal woorden tegen me te gebruiken als tyfusw*f- k*nkerho*r. snol etc etc. Ook mijn huwelijk en de verwijten dat mijn relatie met exman en vader van mijn kids te close was, daarmee heb ik al 13 jaar een boetekleed aan.. te pas en te onpas sneerde ze dat ik maar terug moest gaan naar hem dat ik toch zo goed was om van 2 walletjes te eten enz.. ook komt het voor dat als we in de winkel zijn ze boos is en me terwijl iedereen het kan horen ruzie met me maakt en dingen zegt zoals.. luid: je moet oprotten uit mijn leven, je hebt mij verziekt en me gemaakt zoals ik nu ben... ik weet me dan geen houding te geven en schaam me dood.. ruzie thuis waar mijn kinderen bij zijn waarbij ik respectloos wordt toegesproken... en toch.... kan ze ook heel lief zijn... hebben we zeker ook goede fijne tijden gehad.. hou ik me al jaren vast aan het idee dat ze er ook niks aan kan doen dat ze zo doet, ze heeft immers zoveel verdrietige dingen meegemaakt.. ze heeft me nodig en houdt zielsveel van me... mijn eigenwaarde incl mijn eigen leven is weg.. ik voel me ongelukkig maar ik kan het nog aan.. zij houdt van mij en ik van haar... dan april 2011 mijn vader sterft na een ziekbed van 4 weken, mijn dochter gaf aan bij haar vader te willen wonen en ik... voelde dat het nu echt tijd werd om aan mezelf te gaan denken.. ik vroeg tijd en ruimte aan mijn vriendin..voor mezelf.. zij zag het als afwijzing en wanneer ik niet voldoende aandacht aan haar geef komt er wrijving en ruzie.. nu 5 maanden verder.. dagelijks ruzie, krijg ik verwijten dat ik vreemdga, haar teleurstel en mijn zussen en moeder laat zitten.. dat ik mijn kids te kort doe en een grote egoist ben die enkel aan me zelf denkt...ze is een aantal dagen weggeweest en ook weer teruggekomen.. weer dagelijks ruzie, nutteloze discussie en veel verdriet onmacht en pijn bij mij.. maar ook bij haar.. nu is ze weer 2 dagen weg en wil ze naar huis komen.. ze is lief, zegt lieve dingen en vraagt me continue aan de goede dingen te denken van onze relatie.. ze is niet zoals ik haar beschrijf en alles wat ze deed of heeft gedaan heb ik zelf veroorzaakt door haar achterdocht te geven.... en ze heeft gelijk.. ze is ook lief, ik kan met haar lachen en we hebben een mooi huis, geld genoeg en we zijn al zolang samen.... en ik.... ben leeg.... zo leeg alsof de wind dwars door mijn lichaam waait.. een passage uit het boek als hij maar gelukkig is.... relatieverslaafd ??? ik??? nee toch, ik voel me al schuldig als ik dit over haar en onze relatie schrijf.. en ik? ik ben ook niet roomser als de paus.. we hebben het beste in elkaar naar boven gehaald maar zeker ook het slechtste... ik ben de regie over mijn leven kwijt ...

[Daantje]

Heel veel sterkte GB.

Diana