Erik schreef:Er springt nu gewoon ineens een gedacht in mijn hoofd.
Het heeft misschien te maken met niet in mijn eigen emotionele behoeften kunnen voorzien. Wat die dan overigens ook zijn.
Weet je Erik, komt me zo bekend voor..dat systeem van "het kwam gewoon ineens in me op, die gedachte".
Het is het begin van krijgen van steeds meer zelfinzicht....
Ik schreef dat soort gedachten meteen op, ik had ze vooral als ik smorgens net wakker werd, en die kop meteen alweer begon te malen (en vooral natuurlijk over zaken/situaties aangaande relaties etc.) Doodvermoeiend dat gemaal..en dan opeens was er soms zo een gedachte.
Ik schreef het op, omdat ik wist dat ik het anders door de beslommeringen van de dag, waar ik me graag instortte (lang leve afleiding en ontkenning hihi) het zoweer zou vergeten.
Het is de start op weg naar die acceptatie van jezelf...en daarop volgend het eindelijk eens ontdekken wat je eigen behoeften zijn. Zodat je daar zorg voor kunt gaan dragen, in plaats van die behoeften op de onmogelijkste manieren en vaak in de onmogelijkste relaties zien te 'vinden'.
Hold on Erik..elk begin dat je maakt met jezelf, hoe vermoeiend of hopeloos het soms ook lijkt, is een stap op weg naar meer zelfkennis, meer zelfrespect en uiteindelijk zelfwaardering waardoor je je eigen geluk zo belangrijk vindt, dat je WEL weet hoe je in je volwassen behoeften kunt voorzien.
Maaaaaaar, daarvoor moet je eerst ook wel weten wat die onbewuste onbevredigde behoeftes in je zijn, die je al zo lang meesleept.
Ik heb gemerkt dat het dubbelop gaat, als je ergens een begin maakt.
Inzicht krijgen, malen.... voelen.....wanhopen dan maar, situaties en relaties aangaan, pijn ervaren..en langzaamaan ontdekken wat bij mij hoorde en wat bij die ander.
Er is nu eigenlijk niemand die me echt kan kwetsen. Het kwetsende gevoel dat ik voorheen altijd had, was simpel weg een klein meisje dat nog steeds HEEEEEEL ERG BOOOOOOOS was hihi, en zich heel erg in de steek gelaten voelde, en uiterst kwetsbaar was en heel veel zorg en aandacht nodig had.
Toen ik als volwassene naar dat kind in mij kon luisteren en haar de kans gaf om haar verhaal te doen, toen bevrijdde dat kleine meisje in wezen de volwassene in mij weer.
Gewoon doorgaan met ademhalen
, en ik heb altijd geloofd dat het leven je die kansen biedt om het te leren, hoe dan ook.....je er aan overgeven dat het dikke malaise kan zijn, en je er ook aan overgeven dat je al die gedachten en gevoelens op den duur wel tot je door zult laten dringen, en dat je ze uiteindelijk de plek gaat geven waar ze thuishoren..die overgave....dan ben je al een heel eind. Mijn ervaring is dat de rest dan vrij vlot op elkaar volgt en het al snel veel te leuk wordt om goed voor jezelf te zorgen.
Succes joh... en ik vind het dapper dat je hier alles opschrijft. Een 'vrouwengroep' waar je niet binnen mag.....en buiten op de stoep doe je toch je verhaal (omdat je zo graag wilt leren en je innerlijke rust wilt vinden toch) en vanuit het raam antwoorden de vrouwen hier wel.