Ik lees net nog wat berichten terug. Nee, het zal vast niet gaan om het mezelf "dure" cadeaus geven. Maar ik denk dat het vaak werd gezien als symptoom van het mezelf niets gunnen, altijd willen "lijden" zeg maar. Het doet me inderdaad ook wel denken aan een stukje ontkenning van behoeften, niet dat dure, luxe dingen daar wat mij betreft bij horen, maar het ging ook om andere dingen. Ook al kost iets maar 1 euro, dan nog kon en kan ik er hevig over twijfelen of ik het wel waard ben, of dat geld niet beter besteed kan worden.
Het heeft dus voor zover ik kan zien te maken met een gevoel van eigenwaarde.
Overigens is het ondertussen wel leuk veranderingen te zien. Gisteravond naar een dansavond geweest. Daar heb ik gedanst met één van de mooiste vrouwen die ik ooit gezien heb. Ik ken haar (van gezicht) al wat langer, maar ik had de moed niet om haar maar aan te spreken. Gisteravond ging dat eigenlijk als vanzelf, we raakten gewoon in gesprek, eigenlijk kwam zij naar mij toe en ik voelde me er heel rustig en ontspannen bij. Nee, dus ook niet die opwinding waar (ik zeg het toch maar even zo) wij mannen vaak van beticht worden. Het was gewoon open en gezellig, ook gewoon gedanst.
Ik kan eigenlijk alleen maar zeggen dat ik me lekker in mijn vel voelde. Maar, zou het dan toch zo zijn, dat naarmate je zelf gezonder wordt, je andere mensen gaat aantrekken?
Ik blijf het aan mezelf werken overigens heel moeilijk vinden. Ik wil er soms even vakantie van zeg maar, niet elke dag, wat zeg ik, bijna iedere minuut van de dag stilstaan bij wat ik doe en hoe ik me daarbij voel en waar dat vandaan komt. Maar gewoon eens lekker ontspannen en genieten.
En toch komt dat genieten ook steeds meer. There's a light at the end of the tunnel. En ik zie het geloof ik nog ook.
Vrouwen exclusief ?
ik lees nog steeds mee hoor. 
Ja, je gaat inderdaad andere mensen 'aantrekken' op het moment dat je van jezelf hebt leren houden, jezelf wel het geluk kunt gunnen, en je eerlijk naar al je eigen pijn hebt durven kijken/luisteren en er iets constructiefs mee hebt gedaan.
Hihi, dat vakantiegevoel herken ik wel Erik. Dat heb ik ook vaak gehad. Ik werd zo moe van dat constant bezig moeten zijn, maar vooral ook omdat ik nog steeds 'verslaafd' was aan die emotionele pijn (en dus aan de relaties die me dat opleverden) dat dat vooral zoveel energie kostte om het hoofd te bieden.
Op het moment dat je uit die cirkel bent, is het alleen maar leuk eigenlijk om naar jezelf te kijken en meteen dingen te herkennen. Je valkuilen, je oude gedragsgewoontes etc....maaaaar vooral ook de ontdekking van al die mooie leuke en waardevolle van je eigen persoon.
Nah ja, hoe dan ook..het blijft de moeite waard om door te ploeteren, ook al smeek je soms om die 'time-out' (hihi, ik noemde het altijd"ik wil een half jaar winterslaap;).
Het jezelf niks gunnen herken ik ook hoor. Had ook niets te maken met geluk willen 'kopen' ofzo, of met die luxe etc.....maar precies zoals jij het zegt had het alles te maken met gewoon niets voor jezelf over hebben, al was het maar iets kleins. Inderdaad jezelf niet genoeg waard vinden om ook maar ergens blij mee te mogen zijn. Dat laatste gevoel vooral..het niet waard zijn. Au!
Heee, zet em op. Je krijgt steeds meer door, en op bepaald moment vallen de stukjes van de puzzel in elkaar. Alleen heb je zelf niet altijd in de hand wanneer etc. Geduld en er in berusten dat het is zoals het is, wil wel eens helpen. Met het vertrouwen erbij dat het uiteindelijk allemaal een reden heeft en je zal brengen naar waar je zo graag wezen wilt; bij jezelf!!!!!!
dag
Blue (die enorm geniet van de rust, de liefde voor mezelf en de ander en het leven op zo een heel andere manier ervaart dan ooit tevoren. en dat vooral na al die tig turbulente jaren waarin ik van drama naar drama vloog. Crisis, wat kunnen mensen (en ik dus ook) er een zooi van maken als ik er op terugkijk. Ook dat is een tijd rouwen, heb ik gemerkt. Rouwen om de brokstukken die je ook achter moet laten. En jezelf kunnen vergeven!)
Ja, je gaat inderdaad andere mensen 'aantrekken' op het moment dat je van jezelf hebt leren houden, jezelf wel het geluk kunt gunnen, en je eerlijk naar al je eigen pijn hebt durven kijken/luisteren en er iets constructiefs mee hebt gedaan.
Hihi, dat vakantiegevoel herken ik wel Erik. Dat heb ik ook vaak gehad. Ik werd zo moe van dat constant bezig moeten zijn, maar vooral ook omdat ik nog steeds 'verslaafd' was aan die emotionele pijn (en dus aan de relaties die me dat opleverden) dat dat vooral zoveel energie kostte om het hoofd te bieden.
Op het moment dat je uit die cirkel bent, is het alleen maar leuk eigenlijk om naar jezelf te kijken en meteen dingen te herkennen. Je valkuilen, je oude gedragsgewoontes etc....maaaaar vooral ook de ontdekking van al die mooie leuke en waardevolle van je eigen persoon.
Nah ja, hoe dan ook..het blijft de moeite waard om door te ploeteren, ook al smeek je soms om die 'time-out' (hihi, ik noemde het altijd"ik wil een half jaar winterslaap;).
Het jezelf niks gunnen herken ik ook hoor. Had ook niets te maken met geluk willen 'kopen' ofzo, of met die luxe etc.....maar precies zoals jij het zegt had het alles te maken met gewoon niets voor jezelf over hebben, al was het maar iets kleins. Inderdaad jezelf niet genoeg waard vinden om ook maar ergens blij mee te mogen zijn. Dat laatste gevoel vooral..het niet waard zijn. Au!
Heee, zet em op. Je krijgt steeds meer door, en op bepaald moment vallen de stukjes van de puzzel in elkaar. Alleen heb je zelf niet altijd in de hand wanneer etc. Geduld en er in berusten dat het is zoals het is, wil wel eens helpen. Met het vertrouwen erbij dat het uiteindelijk allemaal een reden heeft en je zal brengen naar waar je zo graag wezen wilt; bij jezelf!!!!!!
dag
Blue (die enorm geniet van de rust, de liefde voor mezelf en de ander en het leven op zo een heel andere manier ervaart dan ooit tevoren. en dat vooral na al die tig turbulente jaren waarin ik van drama naar drama vloog. Crisis, wat kunnen mensen (en ik dus ook) er een zooi van maken als ik er op terugkijk. Ook dat is een tijd rouwen, heb ik gemerkt. Rouwen om de brokstukken die je ook achter moet laten. En jezelf kunnen vergeven!)
Wauw Blue,
dank je wel voor je bemoedigende woorden. Het mezelf vergeven vind ik inderdaad een mooie. DAt is nog wel eens moeilijk. Het blijft moeilijk om enerzijds niet volledig in schuldgevoel ten onder te gaan en anderzijds niet met helemaal terug te trekken en te denken dat de schuld bij de ander ligt. Ja, ik weet het, het gaat niet zozeer om schuld, maar het zien van mijn eigen aandeel en vervolgens accepteren dat het zo is geweest, dat ik het verleden niet kan veranderen, maar wel nog kan doorleven en het een plaats geven. En er natuurlijk van leren voor mijn huidige leven.
En idd, het is ook wel weer grappig om naar mijn eigen gevoel te kijken, gisteravond had ik het toch weer even moeilijk. Maar ik kon er redelijk afstand van nemen en mijn gevoel er gewoon laten zijn. Gevoelens van angst om opnieuw te "falen", toch het verlies en het verdriet voelen van mijn relatie. En tegelijkertijd toch ook weer te weten dat ik redelijk veilig bij mezelf ben.
Ik heb het er al eerder over gehad, maar ik ben toch weer bezig het roken achter me te laten. Wel vreemd, afgelopen zaterdag met de dansavond geen sigaret aangeraakt en, terwijl er mensen om me heen stonden te roken, er ook geen enkele behoefte aan hebben. En voor zover die behoefte zich voordoet, ook dan kijken naar wat het gemis ervan met me doet, welk gevoel dat oproept. Nu is het de eerste dagen misschien anders, dan is de wil om te stoppen nog sterk, de motivatie is er nog, ik ben benieuwd of dat anders wordt, de hunkering weer terugkomt. Ik wacht rustig af.
En rustig worden, accepteren en loslaten zijn voor mij momenteel geloof ik de kernwoorden.
dank je wel voor je bemoedigende woorden. Het mezelf vergeven vind ik inderdaad een mooie. DAt is nog wel eens moeilijk. Het blijft moeilijk om enerzijds niet volledig in schuldgevoel ten onder te gaan en anderzijds niet met helemaal terug te trekken en te denken dat de schuld bij de ander ligt. Ja, ik weet het, het gaat niet zozeer om schuld, maar het zien van mijn eigen aandeel en vervolgens accepteren dat het zo is geweest, dat ik het verleden niet kan veranderen, maar wel nog kan doorleven en het een plaats geven. En er natuurlijk van leren voor mijn huidige leven.
En idd, het is ook wel weer grappig om naar mijn eigen gevoel te kijken, gisteravond had ik het toch weer even moeilijk. Maar ik kon er redelijk afstand van nemen en mijn gevoel er gewoon laten zijn. Gevoelens van angst om opnieuw te "falen", toch het verlies en het verdriet voelen van mijn relatie. En tegelijkertijd toch ook weer te weten dat ik redelijk veilig bij mezelf ben.
Ik heb het er al eerder over gehad, maar ik ben toch weer bezig het roken achter me te laten. Wel vreemd, afgelopen zaterdag met de dansavond geen sigaret aangeraakt en, terwijl er mensen om me heen stonden te roken, er ook geen enkele behoefte aan hebben. En voor zover die behoefte zich voordoet, ook dan kijken naar wat het gemis ervan met me doet, welk gevoel dat oproept. Nu is het de eerste dagen misschien anders, dan is de wil om te stoppen nog sterk, de motivatie is er nog, ik ben benieuwd of dat anders wordt, de hunkering weer terugkomt. Ik wacht rustig af.
En rustig worden, accepteren en loslaten zijn voor mij momenteel geloof ik de kernwoorden.
Nou, zit ik nu ineens toch met een probleem, ik had me voorgenomen (en dat doe ik eigenlijk nog steeds) voorlopig maar eens single te blijven. Of misschien toch nog hopen dat het eens weer goed zou komen met mijn ex, ondanks dat ze een ander zegt te hebben.
Kom ik een vrouw tegen waar het heel goed mee lijkt te klikken, waarmee ik goed kan praten en leuke activiteiten kan ondernemen. Het was zo vreemd, afgelopen nacht zaten we nog lang te kletsen en op een gegeven moment zei ik tegen haar "het is alsof ik mezelf hoor praten" toen zij een tijdje aan het woord was.
Ik ben compleet onzeker over deze situatie, ik begin weer te wennen aan mijn leven alleen, geniet weer van een aantal dingen en dan komt er ongevraagd iemand op mijn pad waarvan ik het gevoel heb dat het wel eens echt goed zou kunnen passen. Tegelijkertijd slaat de angst me om het hart. Ik ben bang weer iets te beginnen dat op een mislukking uit zou kunnen lopen. Daarnaast weet ik niet of er wederzijdse gevoelens zijn. Ik ken haar nog maar tekort om daar een balletje over op te gooien, sterker nog, ik weet voor mezelf niet eens of ik dat wel wil. En bij twijfel is het devies natuurlijk "niet doen". Het gaat gewoon erg leuk en daar geniet ik eigenlijk wel van en ik heb geen zin dat kapot te maken door dingen naarboven te brengen die iets wat nu een gewone fijne vriendschap lijkt te worden kapot kunnen maken.
Maar het kan dus ineens snel gaan en ik was daar totaal niet op bedacht. Ik ben voor mijn gevoel ook nog niet echt los van mijn ex, ze speelt nog wel regelmatig in mijn geachten, zij het niet altijd op een positieve manier.
Ik parkeer mijn gevoel maar even, weet gewoon niet wat ik ermee moet. Maar ik kon met deze vrouw ook gewoon over CoDA praten, zonder dat zij daar gelijk allerlei stigmaitserende beelden bij leek te hebben dat ik ineens de "patiënt" zou zijn. Ze stond er eigenlijk best open voor.
En ja, natuurlijk was het zo dat zij dingen ook wel herkende. Ik weet het even niet, dus ik laat het maar gewoon even gaan (komen) zoals het gaat (komt).
Kom ik een vrouw tegen waar het heel goed mee lijkt te klikken, waarmee ik goed kan praten en leuke activiteiten kan ondernemen. Het was zo vreemd, afgelopen nacht zaten we nog lang te kletsen en op een gegeven moment zei ik tegen haar "het is alsof ik mezelf hoor praten" toen zij een tijdje aan het woord was.
Ik ben compleet onzeker over deze situatie, ik begin weer te wennen aan mijn leven alleen, geniet weer van een aantal dingen en dan komt er ongevraagd iemand op mijn pad waarvan ik het gevoel heb dat het wel eens echt goed zou kunnen passen. Tegelijkertijd slaat de angst me om het hart. Ik ben bang weer iets te beginnen dat op een mislukking uit zou kunnen lopen. Daarnaast weet ik niet of er wederzijdse gevoelens zijn. Ik ken haar nog maar tekort om daar een balletje over op te gooien, sterker nog, ik weet voor mezelf niet eens of ik dat wel wil. En bij twijfel is het devies natuurlijk "niet doen". Het gaat gewoon erg leuk en daar geniet ik eigenlijk wel van en ik heb geen zin dat kapot te maken door dingen naarboven te brengen die iets wat nu een gewone fijne vriendschap lijkt te worden kapot kunnen maken.
Maar het kan dus ineens snel gaan en ik was daar totaal niet op bedacht. Ik ben voor mijn gevoel ook nog niet echt los van mijn ex, ze speelt nog wel regelmatig in mijn geachten, zij het niet altijd op een positieve manier.
Ik parkeer mijn gevoel maar even, weet gewoon niet wat ik ermee moet. Maar ik kon met deze vrouw ook gewoon over CoDA praten, zonder dat zij daar gelijk allerlei stigmaitserende beelden bij leek te hebben dat ik ineens de "patiënt" zou zijn. Ze stond er eigenlijk best open voor.
En ja, natuurlijk was het zo dat zij dingen ook wel herkende. Ik weet het even niet, dus ik laat het maar gewoon even gaan (komen) zoals het gaat (komt).
-
Hannah
Dag Erik, ik stuit zojuist op dit berichtje van jou en dacht al tijdens het lezen aan hetgeen waar jij je posting zelf mee afsluit. Dat kwam direct in me op: neem het stapje voor stapje, vooral blijven voelen in het moment zelf en dan ontrolt het zich het wel. Sindskort neem ik ook deel aan een CoDA groep. Ik ben nu twee keer geweest. Ben blij met deze stap voor mezelf. Ik heb ook mijn boekenkast aangevuld met twee nieuwe boeken (via dit forum leren kennen). Heel plezierig gevoel. Erik, succes en ik blijf je volgen. groeten van Johannah.Erik schreef:Ik weet het even niet, dus ik laat het maar gewoon even gaan (komen) zoals het gaat (komt).
Het is alweer een tijdje geleden dat ik hier iets schreef. Heeft ondermeer te maken met dat ik nu met één van de leden regelmatig schrijf.
Maar ik denk dat het toch goed is om nog even weer hier van me te laten horen (lezen). In de eerste plaats vind ik alles nog steeds heel moeilijk. Mijn relatie is nog steeds uit en dat zal ook wel zo blijven (zij heeft een ander) en in het programma en CoDA krijg ik wel eens de neiging om elke gebeurtenis en elk gevoel dat ik heb onder een vergrootglas te gaan leggen. En ik word dat zo doodmoe van.
Pas met dansles maakte mijn danspartner wat opmerkingen die ik minder leuk vond. Ik reageer daar dan eigenlijk niet op, maar ga eerst in mijzelf zitten zoeken naar wat ik nu eigenlijk voel, waarom het me raakt, en wat ik er eventueel mee zou moeten. Tegen de tijd dat dat werk allemaal gedaan is, heeft het geen zin meer om nog te reageren, want dan zijn we alweer een poosje verder. En dan denk ik ook "Hee, jij als vrouw kunt dat soort dingen wel zeggen, maar als ik dat als man zou zeggen, dan zou de wereld weer te klein zijn omdat je dan in je onzekerheden geraakt wordt". Nou, dat laatste gebeurt bij mij dus ook.
Maar het blijft dus worstelen. Ik ben nog lang niet over het verlies van mijn relatie heen, ben zo stom geweest toch nog met enige regelmaat contact te zoeken en voel me dus echt nog wel een verslaafde die nog steeds die "kick" nodig heeft. Hoewel het minder wordt en ook steeds meer het besef doordringt dat ik blijf vasthouden aan iets dat niet goed was. Dan is natuurlijk de interessante vraag, waarom ik dat doe. En dat brengt me nu in mijn gedachten weer terug naar mijn jeugd, een jeud waarin ik het gevoel had bij mijn ouders vaak tegen een muur op te lopen. En dat is nu precies het gedrag dat ik zelf blijf herhalen. Terwijl het leven ook zoveel andere goede dingen te bieden heeft. Dingen waarop ik me ook zou kunnen richten.
Nog even los van het feit dat ik, nu ik alleen ben, ook weer van een aantal dingen kan genieten zonder bang te hoeven zijn daar commentaar op te krijgen. Ik kan ook weer mijn tijd nuttiger vervullen (mijn ex sliep nogal graag uit (en lang ook) en ik moest dan natuurlijk bij haar blijven).
Maar ik houd moed, ga elke week naar de CoDAgroepen en voel me daardoor altijd weer gesteund. Ik zie dat bijna alle aanwezigen wel eens een terugval hebben, en ook weer opkrabbelen.
Ik ga gewoon door, het boek van Mellody Beattie is ook erg leuk om te lezen. Mocht ik er weer een poosje hier niet zijn, ik ben er en ga rustig door.
Sterkte wijsheid en moed aan allen.
Maar ik denk dat het toch goed is om nog even weer hier van me te laten horen (lezen). In de eerste plaats vind ik alles nog steeds heel moeilijk. Mijn relatie is nog steeds uit en dat zal ook wel zo blijven (zij heeft een ander) en in het programma en CoDA krijg ik wel eens de neiging om elke gebeurtenis en elk gevoel dat ik heb onder een vergrootglas te gaan leggen. En ik word dat zo doodmoe van.
Pas met dansles maakte mijn danspartner wat opmerkingen die ik minder leuk vond. Ik reageer daar dan eigenlijk niet op, maar ga eerst in mijzelf zitten zoeken naar wat ik nu eigenlijk voel, waarom het me raakt, en wat ik er eventueel mee zou moeten. Tegen de tijd dat dat werk allemaal gedaan is, heeft het geen zin meer om nog te reageren, want dan zijn we alweer een poosje verder. En dan denk ik ook "Hee, jij als vrouw kunt dat soort dingen wel zeggen, maar als ik dat als man zou zeggen, dan zou de wereld weer te klein zijn omdat je dan in je onzekerheden geraakt wordt". Nou, dat laatste gebeurt bij mij dus ook.
Maar het blijft dus worstelen. Ik ben nog lang niet over het verlies van mijn relatie heen, ben zo stom geweest toch nog met enige regelmaat contact te zoeken en voel me dus echt nog wel een verslaafde die nog steeds die "kick" nodig heeft. Hoewel het minder wordt en ook steeds meer het besef doordringt dat ik blijf vasthouden aan iets dat niet goed was. Dan is natuurlijk de interessante vraag, waarom ik dat doe. En dat brengt me nu in mijn gedachten weer terug naar mijn jeugd, een jeud waarin ik het gevoel had bij mijn ouders vaak tegen een muur op te lopen. En dat is nu precies het gedrag dat ik zelf blijf herhalen. Terwijl het leven ook zoveel andere goede dingen te bieden heeft. Dingen waarop ik me ook zou kunnen richten.
Nog even los van het feit dat ik, nu ik alleen ben, ook weer van een aantal dingen kan genieten zonder bang te hoeven zijn daar commentaar op te krijgen. Ik kan ook weer mijn tijd nuttiger vervullen (mijn ex sliep nogal graag uit (en lang ook) en ik moest dan natuurlijk bij haar blijven).
Maar ik houd moed, ga elke week naar de CoDAgroepen en voel me daardoor altijd weer gesteund. Ik zie dat bijna alle aanwezigen wel eens een terugval hebben, en ook weer opkrabbelen.
Ik ga gewoon door, het boek van Mellody Beattie is ook erg leuk om te lezen. Mocht ik er weer een poosje hier niet zijn, ik ben er en ga rustig door.
Sterkte wijsheid en moed aan allen.
Beste Erik,Erik schreef:en in het programma en CoDA krijg ik wel eens de neiging om elke gebeurtenis en elk gevoel dat ik heb onder een vergrootglas te gaan leggen. En ik word dat zo doodmoe van.
Ik heb dit gequote omdat ik het me erg goed kan voorstellen dat je dat zo ervaart. Dat had ik ook in het begin.
Ik wilde vertellen dat ik onlangs voor 't eerst heel dicht bij de kern was (kinderangst). ’t Is alsof zoals wat je (bovenstaande) schreef nodig was, om laagje voor laagje daar te komen.
Ik ben niet bewust op de uitkijk gaan staan van: Nou, kom maar op gevoelens...
Het kwam gewoon toen ik mijn dwangmatigheid probeerde NIET uit te voeren (zeg maar) en het enige wat ik deed was dat liefdevol toestaan. Dus liefdevol mijn gevoelens die daarna kwam verwelkomen. (Niet proberen het weg te denken, drukken of weg te beredeneren, enz..). Ik heb het er ten volle laten zijn (ik ‘zag’ in woord, geluid, beeld en gevoel een situatie uit mijn jeugd) en dat was eventjes niet prettig. Toch zat ik met de gedachte: Laat het zijn, Daan. Het is o.k. Het is maar tijdelijk en het zal je voor je hele leven steunen en helpen om die eigenschappen die gelukkig zijn in de weg staan op te lossen.
Maar daarna ebde het gevoel zelf weg. (Duurde wel langer deze keer, maar ook daar zat ik niet mee. Ik wist wat er komen ging).
En ineens had ik een gevoel van vrijheid. Van binnenuit. En dat was echt heel, heel erg fijn.
Moet ik toch weer denken aan die metafoor van Geurtz.
Even in mijn eigen woorden: Je kunt een verslaving stoppen met wilskracht. Dat is dan als het beklimmen van een glibberige paal. Je zet al je kracht die je hebt in, en uiteindelijk lukt het je om op die paal te zitten. Dan blijf je die behoefte houden aan datgene waar je verslaafd aan bent (roken b.v.). Dus leef je niet in een gevoel van vrijheid, maar nog altijd met een gevoel van IK MAG NIET........ IK MOET TOCH.......
Je kunt ook gewoon niet klimmen in die paal. Je compleet laten glijden (gevoelens ervaren, eventjes die ‘put in), naar beneden tot je vaste grond voelt, en dan weglopen van de paal.
Ik vind dit een mooie metafoor omdat het 'voelen wat je voelen 'moet'' maakt dat je uiteindelijk die paal loslaat. Dan glijdt je de put in. Voelt alles ten volle en dat doet EVENTJES een paar uurtje echt heel erg zeer (later wat minder zeer, en minder en minder, en minder en floep,,, weg).
Maar dan kun je die paal loslaten (je hebt vaste grond onder je voeten in die put) en uit de put klimmen en de berg gaan beklimmen.
Elke dwanghandeling kun je zo ‘loslaten’ van binnenuit.
Ik heb het ten volle ervaren nu.
Het is mijn keuze geweest om echt ‘naar binnen te gaan’. En ik kan je vertellen, ik heb er geen seconde spijt van. Dat vrije gevoel van binnenuit, is heel erg fijn. Elke vorm van dwanghandeling die ik gecreëerd had vanaf kindertijd al, die te maken had met die kinderangst, die is weg. Ik voel dat ik nu de dwangmatigheid helemaal te boven ben. Die dan hoor.
Nu het roken nog. Ook die dwangmatigheid (verslaving) wil ik zo aan gaan pakken. Maar steen voor steen, stapje voor stapje.
Het werkt echt.
Even voor de duidelijkheid: Het blijft wel onderhouden van het voelen. Maar voor mij kwam er een moment dat ik echt niet anders meer wilde. Die vrijheid voelt TE goed. Het niet zo meer te MOETEN en NIET MOGEN. Het weten wat ik wil en niet wil en mag en kan enz. Heel tof.
Hold on.
Daantje
Ja, enerzijds voelt de vrijjeid heel tof, ik was afgelopen week echt even gelukkig. Maar hoe snel kan dat toch weer omslaan. Ik heb hier een hele tijd al niet meer geschreven, maar ik ga wel door op de ingeslagen weg. Ik sprak vanmiddag nog een collega, die zij dat de afstand tussen hoofd en hart maar 20 cm. is, maar vaak niet te overbruggen.
En zo voelt dat voor mij ook wel een beetje. Ik zag afgelopen week nog een aantal dingen terug die ik had opgeschreven in de loop der tijd en het viel me op dat mijn ex in mijn ogen vaak een "bom" onder de relatie legde. Ik voeg haar ten huwelijk en twee dagen later lag er weer een conflict op tafel waarvan ik dacht dat het was uitgesproken. En dat gebeurde dan op een manier waar ik het letterlijk koud van kreeg.
Neemt niet weg dat mijn gevoel nog steeds heel er bij haar is, dat ik maar niet echt kan loslaten en mijn eigen leven leiden. Altijd zit ze in mijn hoofd, zeg maar. Als ik terugkijk, dan zie ik dat er meerdere momenten zijn geweest waarin ik eigenlijk al inzag dat het niet goed ging met onze relatie, dat we niet echt bij elkaar pasten. Maar de behoefte aan een liefde was kennelijk groter dan dat, wat vocht ik toch altijd om de relatie te behouden. Terwijl we het over veel dingen niet eens waren, ook met elkaars gedrag waren we het niet eens. Ik denk dat juist dat de momenten zijn dat ik had moeten erkennen dat het niet ging. Iemand is zoals hij/zij is, en dat kan ook iemand zelf alleen meer veranderen als hij/zij dat wil. Maar zij vond haar gedrag geen probleem, ik vond het vaak hard. Bijvoorbeeld letterlijk voor niemand op zij gaan.
Zij wantrouwde mij, en dat sprak ze ook letterlijk zo uit. Ze vond dat ik geheimzinnig deed. Ik was over beide dingen enorm verbaasd, want ik had niets te verbergen, begreep echt niet waarover ze het had. En dat begrijp ik nog steeds niet. Maar dat zijn dan wel momenten waarvan ik nu denk, "Erik, als iemand je niet vertrouwt, wat doe je dan bij haar". Maar ik probeerde juist extra het tegendeel te bewijzen. En zo liep ik dus constant op mijn tenen. Ik had haar dat ook wel eens gezegd, dat ik het gevoel had op eieren te moeten lopen. Toen was ze hevig beledigd. "Wat moet je bij mij, ik ben toch de vrouw waarbij je op eieren moet lopen?"
En eigenlijk had ze gelijk in dat antwoord. Alleen ik wilde zo dolgraag dat ze zag dat ik haar niet ontrouw was, ik wilde zo dolgraag dat ze van me hield. Daar had ik alles voor over.
En uiteindelijk maakt het niet uit, de relatie loopt uiteindelijk toch stuk. Ik denk dat geen van beiden echt zichzelf meer kon zijn. En toch is er dan altijd het gevoel dat het zo mooi had kunnen zijn.
Het zat er kennelijk niet in, en het kost me grote moeite om het te accepteren en los te laten.
Maar gelukkig zijn er ook mooie momenten en momenten van genieten van de vrijheid die ik nu heb. Aan de andere kant is er ook wel een beetje een wanhoopsgevoel hoor. Ik had gedacht dat het met haar goed zou gaan, in het begin waren we zo verliefd en alles leek bij elkaar te passen en met elkaar in overeenstemming te zijn. En nu ben ik echt te bang om een vrouw nog maar aan te kijken, bij wijze van spreken.
Nu denk ik ook dat ik voorlopig even niet aan relaties moet denken, maar gewoon met mezelf aan het werk via CoDA en genieten van het leven. Vooral dat laatste, want ik hoor wel vaker van codependents dat eigenlijk te weinig doen, zichzelf dingen ontzeggen omdat ze denken dat het niet mag, of dat ze het niet waard zijn. En natuurlijk mag dat wel.
Ik wens iedereen heel veel succes en sterkte.
Erik
En zo voelt dat voor mij ook wel een beetje. Ik zag afgelopen week nog een aantal dingen terug die ik had opgeschreven in de loop der tijd en het viel me op dat mijn ex in mijn ogen vaak een "bom" onder de relatie legde. Ik voeg haar ten huwelijk en twee dagen later lag er weer een conflict op tafel waarvan ik dacht dat het was uitgesproken. En dat gebeurde dan op een manier waar ik het letterlijk koud van kreeg.
Neemt niet weg dat mijn gevoel nog steeds heel er bij haar is, dat ik maar niet echt kan loslaten en mijn eigen leven leiden. Altijd zit ze in mijn hoofd, zeg maar. Als ik terugkijk, dan zie ik dat er meerdere momenten zijn geweest waarin ik eigenlijk al inzag dat het niet goed ging met onze relatie, dat we niet echt bij elkaar pasten. Maar de behoefte aan een liefde was kennelijk groter dan dat, wat vocht ik toch altijd om de relatie te behouden. Terwijl we het over veel dingen niet eens waren, ook met elkaars gedrag waren we het niet eens. Ik denk dat juist dat de momenten zijn dat ik had moeten erkennen dat het niet ging. Iemand is zoals hij/zij is, en dat kan ook iemand zelf alleen meer veranderen als hij/zij dat wil. Maar zij vond haar gedrag geen probleem, ik vond het vaak hard. Bijvoorbeeld letterlijk voor niemand op zij gaan.
Zij wantrouwde mij, en dat sprak ze ook letterlijk zo uit. Ze vond dat ik geheimzinnig deed. Ik was over beide dingen enorm verbaasd, want ik had niets te verbergen, begreep echt niet waarover ze het had. En dat begrijp ik nog steeds niet. Maar dat zijn dan wel momenten waarvan ik nu denk, "Erik, als iemand je niet vertrouwt, wat doe je dan bij haar". Maar ik probeerde juist extra het tegendeel te bewijzen. En zo liep ik dus constant op mijn tenen. Ik had haar dat ook wel eens gezegd, dat ik het gevoel had op eieren te moeten lopen. Toen was ze hevig beledigd. "Wat moet je bij mij, ik ben toch de vrouw waarbij je op eieren moet lopen?"
En eigenlijk had ze gelijk in dat antwoord. Alleen ik wilde zo dolgraag dat ze zag dat ik haar niet ontrouw was, ik wilde zo dolgraag dat ze van me hield. Daar had ik alles voor over.
En uiteindelijk maakt het niet uit, de relatie loopt uiteindelijk toch stuk. Ik denk dat geen van beiden echt zichzelf meer kon zijn. En toch is er dan altijd het gevoel dat het zo mooi had kunnen zijn.
Het zat er kennelijk niet in, en het kost me grote moeite om het te accepteren en los te laten.
Maar gelukkig zijn er ook mooie momenten en momenten van genieten van de vrijheid die ik nu heb. Aan de andere kant is er ook wel een beetje een wanhoopsgevoel hoor. Ik had gedacht dat het met haar goed zou gaan, in het begin waren we zo verliefd en alles leek bij elkaar te passen en met elkaar in overeenstemming te zijn. En nu ben ik echt te bang om een vrouw nog maar aan te kijken, bij wijze van spreken.
Nu denk ik ook dat ik voorlopig even niet aan relaties moet denken, maar gewoon met mezelf aan het werk via CoDA en genieten van het leven. Vooral dat laatste, want ik hoor wel vaker van codependents dat eigenlijk te weinig doen, zichzelf dingen ontzeggen omdat ze denken dat het niet mag, of dat ze het niet waard zijn. En natuurlijk mag dat wel.
Ik wens iedereen heel veel succes en sterkte.
Erik