Vrouwen exclusief ?

[Anna]

Maar nog steeds is er in mij een strijd tussen de ratio en het gevoel, rationeel zeg ik dat ik ver bij haar uit de buurt moet blijven, terwijl ik gevoelsmatig nog steeds niet kan loslaten. En ik weet nog steeds niet waar ik nu naar terugverlang, De Spanning? De Pijn ? De (onterechte) Verwijten? De (onterechte) Beschuldigingen?

Nee, dat is het niet, maar wel is de vraag waarom ik me dan onbewust zo verbonden voel met iemand waarmee het overduidelijk niet werkt.

Dit is allemaal heel herkenbaar. Ik vind zelf dat dat heel goed uitgelegd wordt in het boek 'Getting the Love You Want' van Harville Hendrix, wat hij noemt 'the Imago Match' (ik heb een samenvatting van dit boek in het Nederlands gemaakt en die is te vinden op mijn website bij 'Relevante zelf-therapie methoden).
Groetjes, Anna

[Erik]

Hoi Anna en allemaal.

ik heb het stuk met veel plezier, zij het snel, gelezen. inderdaad heel herkenbaar. Het doet me wel pijn ook hoor, dit te lezen, want ik had mijn ex juist voorgesteld dit soort oefeningen te doen. Haar antwoord was heel duidelijk "Ik kn er niets mee en wil er niets van weten".

De overeenkomsten met wat Ingeborg Bosch schrijft zijn ook heel duidelijk. Die boeken lijken elkaar wel grotendeels te overlappen. Maar ja, de praktijk is zo moeilijk. Meerdere malen heb ik mijn ex gevraagd om nu eens niet te stoppen met de relatie maar "door te breken". Dat was helaas aan dovevrouws oren gericht. Jammer, want zoals we inderdaad in staat waren elkaar diep te kwetsen, zo heb ik ook het idee dat we juist zo dicht bij elkaar en bij elkaars en eigen heling hadden kunnen komen.

Helaas is op dat punt mijn droom in duigen. Ik had gehoopt dat we juit tot erkenning van een aantal dingen zouden kunnen komen. Overigens is het wel moeilijk om voor mezelf om te erkennen dat ik gevoelens op haar zou projecteren. Ik zie zo makkelijk de "fouten" bij haar, maar bij mezelf niet. Hoewel ik een breed scala daarvan aan haar heb toegegeven. Toen ik echter weer eens "verkeerd" uit de hoek kwam, was dat voor haar gelijk aanleiding om te zeggen "zie je wel, je bent niet veranderd". Dat had ik ook nooit beweerd overigens, maar het was voor haar wel gelijk reden om er een punt achter te zetten.

Ik blijf het jammer en moeilijk vinden (momenteel even niet, heb een leuke avond gehad) en dat gevoel van verlies blijft terug komen.

Ja, ik herken ook de stadia van Kübler- Ross, hoop allen niet dat ik zal vervallen in me "verraden" voelen. Hoewel ik daar aanleiding genoeg voor heb. Vreemd toch, mensen in mijn omgeving die haar kennen vinden haar echt een "te mijden vrouw". Toch hield ik zielsveel van haar en dat houden van is nog even niet zomaar weg.

En wederom wordt hier gezegd dat het gebruik maken van de ratio toch niet zo verkeerd hoeft te zijn, integendeel. Wat ik er van zeg, is dat mijn ratio altijd mijn verdediging is geweest, ik hoefde niet "gered" te worden, dat redeneerde ik allemaal wel weg. Het is zoeken naar de verbinding tussen gevoel en ratio en door evenwicht de leegte en het gemis in mezelf op te kunnen voelen. En daar zal ongetwijfeld nog meer bij komen kijken. Maar het voelt goed om het zo te kunnen delen.

Wat dat aangaat blijft CoDA een feestje )

Dank jullie allemaal die deel nemen aan een twaalf stappen programma en anderen natuurlijk die op hun eigen manier bewust worstelen met zichzelf. Ik wens ons allen veel geluk, wijsheid en kracht.

Erik

[Anna]

Het doet me wel pijn ook hoor, dit te lezen, want ik had mijn ex juist voorgesteld dit soort oefeningen te doen. Haar antwoord was heel duidelijk "Ik kan er niets mee en wil er niets van weten". (…)
Meerdere malen heb ik mijn ex gevraagd om nu eens niet te stoppen met de relatie maar "door te breken". Dat was helaas aan dovevrouws oren gericht.

Hallo Erik, hier zou ik nog graag iets op willen zeggen. Als je aan iemand iets voorstelt of vraagt wat jij graag wilt, en die ander zegt dan: 'daar kan ik niets mee en ik wil er niets mee', dan betekent dat niet dat ze de vraag niet gehoord heeft ('dovevrouws oren'), maar dat haar antwoord 'nee' is. Ik vind het zelf niet prettig als mij iets gevraagd wordt en ik het gevoel heb dat mijn 'nee' niet geaccepteerd of gerespecteerd wordt (dit heb ik veel meegemaakt in mijn familie). Iedereen heeft het recht om iets niet te willen en nee te zeggen, en wij Norwood-vrouwen moeten dat juist leren. Leren dat we het recht hebben om nee te zeggen en dat we dat ook moeten doen als we dat zo voelen. Maar we moeten ook leren het 'nee' van de ander te respecteren en de pijn van de afwijzing te trotseren, en DAT is voor ons een heel moeilijk punt! omdat we allemaal zoveel pijn uit onze jeugd hebben meegenomen, pijn van afwijzing, van in de steek gelaten en ontkend zijn. En die pijn wordt dan op zo'n moment in het heden weer getriggerd. Ik denk dat het heel belangrijk is om te leren hiermee om te gaan, en dat dat zeker belangrijk is voor als je een gezonde gelijkwaardige relatie met een partner zou willen opbouwen. Als je de gevoelens en het 'nee' van de ander niet kunt respecteren, zul je gaan manipuleren en dan zet je de veiligheid en het vertrouwen op het spel, en op die manier kun je geen intimiteit opbouwen.
Groetjes, Anna

[Erik]

Nou, dat voelde even als een terechtwijzing. Maar ik moest even terugdenken aan hoe ik op de boodschap dat ze er niets mee kon en er niets van wilde weten, heb gereageerd. Ik heb het gewoon geaccepteerd.

Maar de pijn van de afwijzing is inderdaad het grootst. Zij schreef bijvoorbeeld "Ik kan niet van je houden zo als je nu bent". Ik heb geen flauw idee wat ze daarmee bedoelt, dat is pas een uitspraak nadat ze uitleg over CoDA had gevraagd. Ik heb het idee dat zij dat een teken van zwakte vindt. Doet er ook niet zoveel meer toe. Het gevoel van afwijzing snijdt inderdaad door me heen, en verlamd me nog met enige regelmaat. Heb er moeite mee om te genieten van de dingen die ik altijd leuk vond. Stom natuurlijk, nu ik weer single ben, heb ik alle ruimte om te genieten en dan kan ik dat ineens niet meer.

Zal wel tijd nodig hebben, ik heb er erg veel moeite mee om los te laten terwijl ik toch steeds blijf denken, "Waar wil je dan naar terug?" Het is inderdaad valse hoop dat de relatie ooit zou werken. Dus moet ik me weer op mijn eigen weg richten

[Daantje]

Beste Erik,

Ik had je ook gevolgd hoor, maar was even zelf een beetje in confusius. Door omstandigheden kwam mijn huwelijk weer behoorlijk naar boven, waarin ik totaal niet begreep wat ik nu fout deed.
Nu wel natuurlijk.
Je kan wel zeggen, dat ik helemaal geen eigen tuintje had (in dat huwelijk) en voortdurend bij hem in de tuin zat te wroeten. (Ik heb hem zelfs onder hypnose gebracht, om hem te helpen en nog veel meer schadelijke dingen waarmee ik in hem helemaal in de war hielp). Hierdoor raakte ik ineens vrij onzeker, en neigde bijna naar de andere kant.. (Bijna niet eens even mijn neusje over de heg steken, en bekijken hoe die anders tuintje er mooi bij staat, zeg maar, en gezellig keuvelen over die heg). Dus het was even flink knokken met mezelf.

Ik wil je heel veel sterkte wensen.
Op Yahoo messenger worden de tekentjes %%- een klavertje vier.
Dus ook van mij een %%- for good luck!!!

Sterkte, sterkte, sterkte,

Daantje

[Erik]

Hoi Daantje,

Bedankt voor je antwoord en fijn te weten dat je het nog steeds volg. Jammer dat je in confusio was, maar wat je schrijft, doet me wel aan mij denken inderdaad.

Ik denk dat ik inderdaad behoorlijk in haar tuintje aan het woreten ben geweest. Ja, ach, doet me ook wel denken aan hoe makkelijk het is de splinter in andersmans ook te zien en niet de balk in eigen oog. Vind ik overigens toch wel een goeie uitspraak, want die balk in eigen oog kan behoorlijk blind maken. inderdaad, vooral voor wat ik zelf doe.

En nog vind ik het moeilijk, terugkijkend denk ik nog steeds vaak, "ja, het zijn soms harde woorden, maar wel waar". En toch zou het dan denk ik de kunst zijn om de ander gewoon zichzelf te laten zijn. Maar dan denk ik ook weer dat actie reactie geeft en ik schoot vaak in de verdediging. En ik vind dat soms zo logisch, zo normaal. Daarmee nog niet goed, maar hee, ik ben ook mens met mijn gebreken. (primaire afweer?). Ik doe het gewoon ook niet altijd goed en ik had van de ander daar toch ook wel wat begrip in mogen ervaren denk ik.

Ik moest net nog even aan een voorval denken waarin ik in de verdediging schoot. Zal nu zo'n 5 weken geleden zijn. En pas nu besef ik dat ik reageerde vanuit me aangevallen voelen. Dat had ik toen natuurlijk ook kunnen zeggen, maar ja, als je het je pas 5 weken realiseert.............

kortom,de speurtocht naar mezelf en mijn reacties gaat verder.

Bedankt voor de gelukswens, allen die dit lezen, ook weer heel veels sterkte en succes.

[Erik]

Gisterochtend voordat ik naar CoDA ging even een aanval van boosheid gehad, ik weet niet waar het vandaan kwam, het was er zomaar ineens.

Ik geloof dat van wat er gebeurd is, eindelijk één en ander in mijn gevoel doordringt. Ik schreef bijvoorbeeld over onterechte beschuldigingen. Altijd heb ik me daar op een rationele manier tegen verdedigd. Maar ik werd nooit boos om het onrecht dat mij daarmee werd aangedaan.

De afgelopen dagen lees ik nog wel eens wat mailverkeer terug van december 2004, bijna 2 jaar geleden dus, en toen was er al sprake van dit soort dingen. Het ging erom dat zij vond dat ze geen kennelijk geen recht op de vrijdagavond had. Ik ging dan naar dansles. Het was de enige avond dat ik er niet was, zo zei ik dat ook tegen haar, 6 avonden per week ben ik bij je, het hele weekend ben ik bij je, waarom moet je van één avond zo'n probleem maken. Terwijl ik nu ook nog teruglas, dat tot vlak voor dat voorval, zij tegen mij had gezegd dat de maandag- en vrijdagavond voor een vriendin van haar gereserveerd waren. Dat moest ik dan dus wel accepteren. En ik had daar ook geen moeite mee.

Maar van die ene avond in de week, had zij dus ineens een gebroken hart. En ik had dat moeten aanvoelen want zij ging dat niet uiten, maar ja, vrouwen zijn nu eenmaal altijd jaloers, dus wat zouden ze moeten uiten. Dat was dus haar stelling.

Maar dat dat alweer twee jaar geleden is, en dat ik in die tijd niet heb ingezien dat het echt niet gaat als iemand altijd alles onder controle wil hebben, geen ruimte voor enige persoonlijke vrijheid laat. Waarom ik zelf daar dan in blijf hangen en maar denken dat ik het wel voor elkaar zal krijgen, dat zij wel het vertrouwen zal hebben, dat zij wel door zal hebben dat ik echt van haar hield, dat zij wel energie in de relatie zou steken.

Was een beetje dom van mij om het maar met Máxima te zeggen.

[Anna]

Hallo Erik,
Ik denk dat het heel goed is om die mailberichten terug te lezen en goed te voelen wat je daar nu bij voelt, om die ervaringen en emoties te verwerken. Dat soort dingen heb ik zelf ook heel veel gedaan. Ik denk ook dat het heel goed is om dat voor jezelf op te schrijven en al die boosheid, en ook de pijn en het verdriet die daaronder zitten, toe te laten en te verwerken. Ik denk dat wat jij ervaart en schrijft voor ons allemaal heel herkenbaar is. Toch wil ik daar iets over zeggen.
De vrouwen die de Online Norwoodgroep bezoeken lezen bij hun bezoek vooraf de huisregels (voor de groep), het herstelplan van Robin Norwood en de Twaalf Stappen. Misschien is het ook voor jou goed om dat te doen (voordat je een bericht gaat plaatsen). Je kunt die teksten vinden bij: http://www.norwoodgroep.nl/agenda_online.html Ik denk hierbij met name aan de volgende punten:

3. Wij vermijden praten over 'hem' (in jouw geval zou dat dan 'haar' moeten zijn). Wij komen naar de groep om te leren hoe wij onze aandacht op onszelf kunnen concentreren. Het is van belang om over ons eigen leven te praten, niet over dat van anderen.
4. Wij vermijden het uiten van zelfmedelijden, wrok of verwijten, want dit zou onze genezing belemmeren.

Wat ik je hiermee wil zeggen is dat het niet de bedoeling is dat je op dit forum dingen gaat vertellen over je ex (waar jij een negatief oordeel over hebt of had), het gaat erom je aandacht op jezelf te richten, je eigen gevoelens, en op die dingen in jou waardoor je in deze situatie terecht was gekomen en waardoor de situatie was zoals die was (en nu is zoals die is).

Zo te lezen hadden (hebben) jullie geen communicatie waarbij je elkaars gevoelens met respect behandelt en serieus neemt, en op een respectvolle manier onderhandelt om tot een bevredigende oplossing te komen. Op een positieve, doeltreffende manier communiceren is iets wat we ZELF moeten leren (wat we allemaal niet geleerd hebben!). En dat is sowieso nodig om een bevredigende relatie met een partner te kunnen opbouwen (wie het dan ook is). Het is een belangrijk cadeau dat je jezelf kunt geven, en het is ook een manier om zelf verantwoordelijkheid te nemen voor je problemen en voor je eigen gevoelens.

Ik weet dat je dat OOK doet, dat je ook de aandacht op jezelf richt en probeert je eigen fouten en tekortkomingen te zien, maar probeer het op een positieve, liefdevolle manier te doen, jezelf niet te veroordelen, maar liefdevol begrip te hebben voor hoe je zo geworden bent en dat je voelt wat je voelt. Want dat komt allemaal ergens vandaan, het is allemaal ergens ontstaan (in je jeugd).
Groetjes, en sterkte!
Anna

[Daantje]

De berg en glibberige palen. Verslavingen en dwangmatigheden.

Ik geloofde er eerst geen klap van, zeg ik eerlijk, dat terugblikken naar je jeugd nodig was om verder de berg op te komen en gelukkig te worden. Maar nu ga ik het steeds meer logisch vinden eigenlijk.
Daar zit de oorzaak van verslavingen en dwangmatigheden.
Net als een splinter, kun je een pleister erover heen plakken, maar daarmee is die splinter niet weg. Het gaat daar steeds meer etteren en vervelen daar onder die pleister.

In Geurtz stond het zo mooi beschreven, in de verslaving voorbij...

“Het effect is bij alle verslavingen (dwangmatigheden) hetzelfde: de ontsnappingsroes biedt wel een relatieve verbetering van de toestand, maar omdat die toestand zelf steeds verder verslechtert, kom je zelfs tijdens je mooiste ontsnappingsroes bij lange na niet aan het geluksniveau van de niet-verslaafde (niet dwangmatige). Hoe deerniswekkend is dit beeld: de verslaafde zit op een met groene zeep ingesmeerde verticale paal geklemd en glijdt heel langzaam dieper in de ellende. Elke keer dat hij zijn middel gebruikt om zich even goed te voelen schuift hij tien centimeter omhoog en meteen daarna vijftien centimeter omlaag. Maar als hij denkt aan stoppen, zakt hij vast en zeker nog dieper weg in de ellende. De mensen die alleen op wilskracht gestopt zijn, zitten nog steeds op de paal, maar hebben zich zonder middelen omhoog weten te werken en zitten er nu min of meer stevig bovenop. Veel prettiger, dat wel, maar je moet nog altijd blijven oppassen om niet weer omlaag te glijden. En wat doen de verslaafden (dwangmatigheden) die zich via de Opluchtings-methode bevrijden? Zij doorzien het verslavingsspel, laten de hele paal los en gaan van hun vrijheid genieten....”

Afgelopen maandag heb ik me goed laten glijden. Boem, auw.
Ineens had ik, in gevoel en met verstand, door wat de splinter van het therapeutseren (waar ik 'goed in was') was. Op discipline probeerde ik het NIET toe doen. Zo’n paal met groene zeep beklimmen valt niet mee. Het was mijn methode om (uiteindelijk) mijn behoefte aan van alles op te vullen, die zo juist alles was om juist niet mijn behoefte op te vullen.
Maar uiteindelijk was het een manier van doen, nog levensbedreigender dan roken eigenlijk. Ik stond 5 jaar terug niet op het balkon, 4 hoog (met het gevoel van “wat doe ik hier nog”, vanwege het roken.

En dan ineens durfde ik de paal los te laten. Ik stond alles toe. Boosheid met natuurlijk veel onderliggend verdriet van een moeder (en vele anderen) die weigerden ook maar één blik richting henzelf te doen. Waar (ook) IK last van had. (“Ik ben alleen maar overspannen. Nee, ik ben geen alcoholist, hoe komt je er bij dat er problemen zijn, er ZIJN geen problemen. Het ligt alleen maar aan .......) Alle smoezen, ik heb ze half en half voor waar aangenomen. En werd meer en meer geconfronteerd met alles waarmee een manische depressie, alcoholisme, autisme, emotioneel beschadigde mensen en noem het allemaal maar op, gepaard gaan. Omdat ik niet ‘los kon laten’. Omdat ik ‘geen afstand kon nemen’. Niet in het hoofd, in elk geval.
Ik MOEST iets doen.

Ja, dat moest ik zeker. Ik moest naar mezelf gaan kijken. De pot verwijt de ketel. Ik was (ben soms nog) zelf dwangmatig en verslaafd, (zelf)destructief bezig (of hoe je het maar noemen wilt)..

Nadat ik gleed (de splinter te grazen nam, bij de kern van mijn dwangmatigheid kwam) voelde ik geen behoefte meer. Maar dat niet alleen, ik zag ineens weer een stuk helderder.
Ik zag alle moois weer, alle goeds van het afgelopen jaar.

Het mooiste jaar van mijn leven.

Hold on!

Daantje

[Anna]

Hallo Daantje, dat is inderdaad een heel krachtig en treffend stuk van die glibberige paal! op welke bladzij staat dat in het boek?
Groetjes, Anna

[Daantje]

op welke bladzij staat dat in het boek?

./\
....\/\----------------------------------- (is van niet verslaafde)
........\/\
............\/\
............... \ (Ect.) Is van verslaafde


Op de bladzijde waar figuur 1, (het welbevinden van een verslaafde en het welbevinden van een niet verslaafde) staat.. Op bladzijde 39 begint hij er nog meer over en uiteindelijk dat stukje wat ik hierboven heb op zitten tikken..

Liefs,

Daantje

[Anna]

Bedankt Daantje! Ik heb het even nagelezen omdat er een zin in dat citaat stond die ik niet begreep, en het bleek dat er twee woorden ontbraken, ik heb het nu even gecorrigeerd. Ik had dat stuk overigens ook aangestreept en een zin erva onderstreept omdat ik het zo treffend vond!
Groetjes, Anna

[Erik]

one step forward, two steps back. Zo gaat het inderdaad vaak.

Zelf heb ik het gevoel nu net een beetje "in de lift" te zitten. Het loslaten lijkt te beginnen.

Anna, ik begrijp wat je zegt, bij ons in de groep komt het overigens wel vaker voor dat even een korte situatie wordt geschetst van hoe iets ging en wat dan de eigen reactie en/of gevoel daarbij was. Want idd, het gaat erom naar jezelf te blijven kijken.

Maar aan de andere kant was één van de openbaringen voor mij ook dat ik niet altijd de "schuld" bij mezelf hoef te zoeken. Natuurlijk blijft mijn eigen reactie, op wat er ook gebeurt, een belangrijke rol spelen, maar soms moet ik ophouden met telkens te denken dat als ik het maar anders had gedaan, dat het dan wel anders gelopen zou zijn.

Ik heb wat andere sites afglopen in de afgelopen tijd, en liep daarbij tegen een vragenlijst op. Het ging erom te kijken in hoeverre je je eigen leven liet beïnvloeden door een ander. Dat was wel heftig, want ik kon bijna alles met "ja" beantwoorden. Kortom, ik bleef, ten behoeve van de ander, niet dicht bij mezelf. Daaronder valt bijvoorbeeld ook het loslaten van principes omdat de ander dat van je eist, in welke vorm dan ook.

Wel schrikken natuurlijk, want de vraag rijst dan voor mij "Waar ben ik onderweg mezelf zo kwijtgeraakt en waarom blijf ik niet dicht bij mezelf". Jawel, heeft natuurlijk met een vorm van afhankelijkheid te maken. Zo graag willen dat de relatie werkt. En dat werpt me inderdaad een beetje terug op mijn jeugd. Bijvoorbeeld het beeld dat ik zo graag wilde dat mijn moeder me zou begrijpen. Dat ze aandacht voor me zou hebben en mij zou erkennen. Ik heb altijd het gevoel gehad niet gewenst te zijn als kind. Ik was het nakomertje dat niet meer verwacht werd. Dat is me wel duidelijk gemaakt. Ofwel ik was de plaatsvervanger voor een eerder overleden broertje ( ik zei wel eens dat hij de verstandigste van ons allemaal was, omdat hij het na een maand al voor gezien hield). Maar ik geloof niet dat ik me ooit om mijzelf gewaardeerd heb gevoeld.

En met de beste wil van de wereld, kan ik nu niet zeggen of ik mezelf wel voldoende waardeer. Ik weet niet hoe ik dat moet meten of voelen. Ik voel me prima met mezelf, ben op een aantal vlakken in mijn leven gelukkig en vooral ook dankbaar. Dankbaar voor een leuke baan (ik doe het echt met plezier), dankbaar voor een dak boven mijn hoofd en elke dag te eten.

Maar er zijn mensen die zeggen dat ik mezelf te weinig gun. "Joh, dan koop je toch die dure schoenen eens een keer" of "Als jij zo graag die t.v. wilt, dan koop je hem toch?" En dat zijn nu net de dingen waarvan ik dan niet weet of ik het onnodige luxe vind of dat ik het mezelf niet waard vind.

Jaren geleden zei een vriendin dat ik ten opzichte van mezelf een "krent" ben, maar dat ik voor een ander wel dingen doe of betaal, als die iets wil.

Maar goed, de laatste week lijkt het erop dat ik, hoewel in een golfbeweging, een stijgende trend bespeur. Meer loskom van mijn voorbije relatie. En vooral ook, zoals ik eerder schreef, de negatieve emoties die de relatie in mij opriep ga zien en voelen. Ik besef, dat terwijl ik dit schrijf, ik zit te denken Ën, zou je het nu dan daadwerkelijk anders doen?" Antwoord: "Ik weet het niet". Maar ik denk ook "Dit wil ik nooit meer".

[Daantje]

Ofwel ik was de plaatsvervanger voor een eerder overleden broertje.

Mijn vader overleed een paar maanden voordat ik werd geboren. Ik heb vaak gehoord hoeveel ik wel niet op hem lijk. Kwa uiterlijk, kwa karakter, kwa muzikaliteit. (Gek, dat ik na 2 maanden van muziekles (op mijn 6e) het voor gezien hield op een hele opstandige manier. Wat beseffen kinderen toch meer dan we denken!!!!)
Ik begrijp je goed Erik.

Hold on,

Daantje

[Anna]

Maar aan de andere kant was één van de openbaringen voor mij ook dat ik niet altijd de "schuld" bij mezelf hoef te zoeken. Natuurlijk blijft mijn eigen reactie, op wat er ook gebeurt, een belangrijke rol spelen, maar soms moet ik ophouden met telkens te denken dat als ik het maar anders had gedaan, dat het dan wel anders gelopen zou zijn.

Ik begrijp wat je bedoelt, maar ik denk: zodra je gaat denken in termen van 'schuld' zit je op een misleidende weg. 'Schuld' heeft een negatieve lading, terwijl het gaat om ons aandeel, onze keuzes waardoor we in deze situatie terecht zijn gekomen, en welke situaties we daarmee creëren, en als we daar niet naar kunnen kijken (bijv. omdat het woord 'schuld' ons geen prettig gevoel geeft) kunnen we die patronen ook niet veranderen. Het gaat er niet om of je het in het verleden anders had gekund ('als ik het maar anders had gedaan, dan zou het misschien anders gelopen zijn'), maar of je het NU anders kunt doen (of anders LEREN doen).

Wel schrikken natuurlijk, want de vraag rijst dan voor mij "Waar ben ik onderweg mezelf zo kwijtgeraakt en waarom blijf ik niet dicht bij mezelf".

Dat is een heel goeie vraag! en ik denk dat het heel belangrijk is je met het antwoord op die vraag bezig te houden, daar ben ik zelf ook jarenlang mee bezig geweest, maar het helpt dan ook echt!

Bijvoorbeeld het beeld dat ik zo graag wilde dat mijn moeder me zou begrijpen. Dat ze aandacht voor me zou hebben en mij zou erkennen. Ik heb altijd het gevoel gehad niet gewenst te zijn als kind. Ik was het nakomertje dat niet meer verwacht werd. Dat is me wel duidelijk gemaakt. Ofwel ik was de plaatsvervanger voor een eerder overleden broertje ( ik zei wel eens dat hij de verstandigste van ons allemaal was, omdat hij het na een maand al voor gezien hield). Maar ik geloof niet dat ik me ooit om mijzelf gewaardeerd heb gevoeld.

Het lijkt mij dat hier inderdaad de sleutel en de oorzaak ligt. En dan weet je ook waar je aan werken moet. Als je aldoor je aandacht blijft richten op die relatie in het heden ben je bezig te proberen het probleem op te lossen waar het niet zit. En dan werkt het ook niet.

Maar er zijn mensen die zeggen dat ik mezelf te weinig gun. "Joh, dan koop je toch die dure schoenen eens een keer" of "Als jij zo graag die t.v. wilt, dan koop je hem toch?" En dat zijn nu net de dingen waarvan ik dan niet weet of ik het onnodige luxe vind of dat ik het mezelf niet waard vind.

Ook dit is niet waar het probleem zit, het gaat niet om uiterlijke dingen, de oplossing zit 'm in de liefdevolle aandacht die je aan jezelf kunt geven op momenten dat je het nodig hebt, niet in jezelf dure schoenen gunnen of een nieuwe tv.
Groetjes, Anna