Mijn verhaal over herkenning

Wij hebben ingezien dat wij machteloos waren ten opzichte van onze relaties en dat ons leven onbestuurbaar was geworden.
Plaats reactie
Bericht
Auteur
Francine
Berichten: 32
Lid geworden op: do feb 17, 2011 10:10 am
Locatie: West Friesland

Mijn verhaal over herkenning

#1 Bericht door Francine » do feb 17, 2011 10:33 am

Hallo,

Ik ben Francine, 48 jaar.
Ik ben aardig geschrokken van de herkenning. Ga het boek zo kopen maar eigenlijk heb ik al zoveel over het onderwerp gelezen dat het me wel duidelijk is waar ik aan lijd.

Ben sinds 8 maanden gescheiden levend van mijn jeugdliefde. We zijn 30 jaar bij elkaar geweest.
De eerste 20 jaar waren met ups en downs maar over het algemeen (voor een relatieverslaafde vrouw) fantastisch.

Tot 10 jaar geleden, ik las een mail die hij aan een vrouw had gestuurd en vanaf die tijd leed ik aan een overmatige vorm van jaloezie. Al die tijd heeft hij de een met de ander afgewisseld, hij ging niet fysiek vreemd maar wel degelijk emotioneel.
En elke keer liet ik mijn gevoelens wegpraten. Hij hield toch het allermeest van mij?

Ik probeerde te veranderen, mijn jaloezie te behandelen, mijzelf continu blijven aanpraten dat ie tenminste niet ''echt'' vreemdging.
Soms kwamen er smsjes midden in de nacht, soms was ie gewoon een hele dag bezig met een andere vrouw. Het was er altijd maar 1 tegelijk maar de een volgde de ander op.
En hij ging aardig diep met wat ie tegen ze zei ''je bent 24 uur per dag in mijn gedachten''. Dergelijke dingen. Heb eens stiekem zijn telefoon gelezen en toen heeft ie 2 dagen niet tegen me gepraat.
Zijn collega's noemden hem een womanizer maar wel een die mij trouw bleef.

In ieder geval, nu zijn we uit elkaar en kunnen we elkaar niet loslaten. Hij mij dus ook niet. We hebben geprobeerd een latrelatie te beginnen maar uiteindelijk heb ik alles definitief beeindigd omdat ik afstand nodig heb, los moet komen.
Daarna weer in de val getrapt door een soort van emailtherapie te beginnen maar ook dat heb ik sinds gisteren beeindigd.
Omdat ik in elke email ging zoeken naar die 3 woordjes waarin stond dat het misschien nog wel goed komt.
De rest wenste ik overheen te lezen.

Dus nu?

Ik ga nu eerst het boek lezen en dan geef ik me op bij een Norwoodgroep. Ik weet wat er bij mij aan scheelt en ik moet nu aan mezelf denken en mijn eigen leven vorm gaan geven.
Kortom, verdergaan met waar ik jaren geleden opeens stil ben blijven staan en mijn hele leven in zijn handen heb gelegd.

Zelfs nu ik dit schrijf voel ik de knoop in mijn maag omdat ik iets moet gaan ''doen'' en me niet meer comfortabel achter hem kan verschuilen.

Liefs,
Francine

Francine
Berichten: 32
Lid geworden op: do feb 17, 2011 10:10 am
Locatie: West Friesland

#2 Bericht door Francine » do feb 17, 2011 10:43 am

Oja, nu we uit elkaar zijn koopt ie zijn eigen onderbroeken en sokken. En kookt ie zijn eigen eten.

Ik was de zorgende mama, die had hij namelijk nooit gehad. En ik voelde me als een vis in het water dat ik voor m kon zorgen.
Werken, daarna op de bank hangen en ik zorgde voor de drop en chips. Maakte zijn facturen (doe ik nog ;-)).
En ondertussen zat hij op de bank met zijn laptop met een andere vrouw te praten want oh, die begreep hem zo goed.

Kan nog uren doorgaan maar ik merk dat ik nu boos word :-(

jessie3
Berichten: 1908
Lid geworden op: di jan 02, 2007 10:43 pm
Locatie: Gelderland

#3 Bericht door jessie3 » zo feb 20, 2011 9:11 pm

Francine schreef:Oja, nu we uit elkaar zijn koopt ie zijn eigen onderbroeken en sokken. En kookt ie zijn eigen eten.

Ik was de zorgende mama, die had hij namelijk nooit gehad. En ik voelde me als een vis in het water dat ik voor m kon zorgen.
Werken, daarna op de bank hangen en ik zorgde voor de drop en chips. Maakte zijn facturen (doe ik nog ;-)).
En ondertussen zat hij op de bank met zijn laptop met een andere vrouw te praten want oh, die begreep hem zo goed.

Kan nog uren doorgaan maar ik merk dat ik nu boos word :-(
Welkom Francine,

Heel herkenbaar wat je hier schrijft. Je hebt nu de eerste stap op weg naar genezing gezet. Het is geen makkelijke en snelle weg, maar wel een die al vrij snel wat oplevert. Stap voor stap wordt het (vaak met vallen en weer opstaan) steeds beter.

Groetjes Jessie

Francine
Berichten: 32
Lid geworden op: do feb 17, 2011 10:10 am
Locatie: West Friesland

#4 Bericht door Francine » zo feb 20, 2011 10:33 pm

Dank je wel.

Ik heb er ook alle vertrouwen in dat het me gaat lukken, alleen al omdat ik niets anders wil.

Het allerergste vind ik namelijk dat ik niet meer op mijn gevoelens durf te vertrouwen. Die zijn zo lang weggepraat, ze zullen wel niet ''terecht'' zijn. Hetzelfde geldt voor mijn mening.
En dat heeft zijn weerslag op alles in mijn leven, mijn kinderen, mijn vriendschappen, mijn hele functioneren.

Het is wel een patroon dat ik herken van vroeger.

mart
Berichten: 474
Lid geworden op: vr feb 18, 2011 12:03 pm
Locatie: noorden vh land

#5 Bericht door mart » za feb 26, 2011 11:12 pm

Wat een pijn. Herkenning hier bij mij.
Ga goed!

Francine
Berichten: 32
Lid geworden op: do feb 17, 2011 10:10 am
Locatie: West Friesland

#6 Bericht door Francine » zo feb 27, 2011 11:10 am

Het is een kleine troost dat er herkenning is, dat vind ik fijn.

Ik las je andere reply, dat je net als ik nog niet op het gesloten forum kan, ik mis dat ook die levendige uitwisseling.

Nu we uit elkaar zijn merk ik doordat we in verband met de kids nog regelmatig contact hebben, toch steeds weer in die val trap van afhankelijkheid. Niet rationeel want ik signaleer het wel maar emotioneel zak ik weer veel te snel weg in dat moeras.

Katrin
Berichten: 2
Lid geworden op: do jun 28, 2018 1:42 pm

Re: Mijn verhaal over herkenning

#7 Bericht door Katrin » do jun 28, 2018 2:00 pm

Francine schreef:Hallo,

Ik ben Francine, 48 jaar.
Ik ben aardig geschrokken van de herkenning. Ga het boek zo kopen maar eigenlijk heb ik al zoveel over het onderwerp gelezen dat het me wel duidelijk is waar ik aan lijd.

Ben sinds 8 maanden gescheiden levend van mijn jeugdliefde. We zijn 30 jaar bij elkaar geweest.
De eerste 20 jaar waren met ups en downs maar over het algemeen (voor een relatieverslaafde vrouw) fantastisch.

Tot 10 jaar geleden, ik las een mail die hij aan een vrouw had gestuurd en vanaf die tijd leed ik aan een overmatige vorm van jaloezie. Al die tijd heeft hij de een met de ander afgewisseld, hij ging niet fysiek vreemd maar wel degelijk emotioneel.
En elke keer liet ik mijn gevoelens wegpraten. Hij hield toch het allermeest van mij?

Ik probeerde te veranderen, mijn jaloezie te behandelen, mijzelf continu blijven aanpraten dat ie tenminste niet ''echt'' vreemdging.
Soms kwamen er smsjes midden in de nacht, soms was ie gewoon een hele dag bezig met een andere vrouw. Het was er altijd maar 1 tegelijk maar de een volgde de ander op.
En hij ging aardig diep met wat ie tegen ze zei ''je bent 24 uur per dag in mijn gedachten''. Dergelijke dingen. Heb eens stiekem zijn telefoon gelezen en toen heeft ie 2 dagen niet tegen me gepraat.
Zijn collega's noemden hem een womanizer maar wel een die mij trouw bleef.

In ieder geval, nu zijn we uit elkaar en kunnen we elkaar niet loslaten. Hij mij dus ook niet. We hebben geprobeerd een latrelatie te beginnen maar uiteindelijk heb ik alles definitief beeindigd omdat ik afstand nodig heb, los moet komen.
Daarna weer in de val getrapt door een soort van emailtherapie te beginnen maar ook dat heb ik sinds gisteren beeindigd.
Omdat ik in elke email ging zoeken naar die 3 woordjes waarin stond dat het misschien nog wel goed komt.
De rest wenste ik overheen te lezen.

Dus nu?

Ik ga nu eerst het boek lezen en dan geef ik me op bij een Norwoodgroep. Ik weet wat er bij mij aan scheelt en ik moet nu aan mezelf denken en mijn eigen leven vorm gaan geven.
Kortom, verdergaan met waar ik jaren geleden opeens stil ben blijven staan en mijn hele leven in zijn handen heb gelegd.

Zelfs nu ik dit schrijf voel ik de knoop in mijn maag omdat ik iets moet gaan ''doen'' en me niet meer comfortabel achter hem kan verschuilen.

Liefs,
Francine

Katrin
Berichten: 2
Lid geworden op: do jun 28, 2018 1:42 pm

Re: Mijn verhaal over herkenning

#8 Bericht door Katrin » do jun 28, 2018 2:02 pm

Hallo,

Het is ondertussen jaren later. . . .maar ik herken alles echt.

Ben je ondertussen 'genezen'? Heb je doorgezet?

Ik wil graag aansluiten bij een praatgroep.

Groeten,

Francine
Berichten: 32
Lid geworden op: do feb 17, 2011 10:10 am
Locatie: West Friesland

Re: Mijn verhaal over herkenning

#9 Bericht door Francine » do jun 28, 2018 11:51 pm

Hoi Katrin,

Het is al laat en ik wil je best mijn verhaal vertellen maar ja, ik ben genezen.
En dat is begonnen in mei 2011 toen ik begon de groep te bezoeken.
Elke week. Een jaar lang.
Het mooiste cadeau wat ik mezelf ooit heb gegeven :-)


Ik zal later nog wat meer vertellen maar ik wilde je dit perse vandaag nog zeggen omdat ik weet hoe hoog de nood kan zijn.

Francine
Berichten: 32
Lid geworden op: do feb 17, 2011 10:10 am
Locatie: West Friesland

Re: Mijn verhaal over herkenning

#10 Bericht door Francine » za jun 30, 2018 7:59 pm

Als je meer wilt weten over hoe een en ander is verlopen, laat me dat dan even weten...

Pegyar
Berichten: 4
Lid geworden op: di mei 28, 2019 1:01 pm

Re: Mijn verhaal over herkenning

#11 Bericht door Pegyar » di mei 28, 2019 1:13 pm

Hey allen,
Ben nieuw, vandaag aangesloten nadat ik 4 keer naar de praatgroep CoDA in belgië ben geweest.
Zo een herkenbare verhalen..........zit ook al meer dan een jaar verstrengeld in een onmogelijke relatie. De dans van ik met verlatingsangst met de man met bindingsangst.
Dus net bezig met mijn probleem te herkennen. Wat hunker ik naar de dag dat ik genezen ben :(

Anna
Site Admin
Berichten: 18421
Lid geworden op: vr nov 05, 2004 10:09 pm

Re: Mijn verhaal over herkenning

#12 Bericht door Anna » wo mei 29, 2019 11:31 am

Hee Pegyar, welkom hier. Weet je dat er ook een besloten gedeelte is op dit Norwoodgroep Forum?
Meer daarover kun je lezen in het Gastenboek:
viewtopic.php?f=5&t=263

Hartelijke groet,
Anna

Ciel217
Berichten: 3
Lid geworden op: za aug 24, 2019 12:01 pm

Re: Mijn verhaal over herkenning

#13 Bericht door Ciel217 » za aug 24, 2019 5:36 pm

Pegyar schreef:
di mei 28, 2019 1:13 pm
Hey allen,
Ben nieuw, vandaag aangesloten nadat ik 4 keer naar de praatgroep CoDA in belgië ben geweest.
Zo een herkenbare verhalen..........zit ook al meer dan een jaar verstrengeld in een onmogelijke relatie. De dans van ik met verlatingsangst met de man met bindingsangst.
Dus net bezig met mijn probleem te herkennen. Wat hunker ik naar de dag dat ik genezen ben :(
Hoe gaat het nu met je Pegyar?

Plaats reactie