doorgegeven aan kinderen grootste pijn

[mariana]

Dag allemaal,
Sinds een paar maanden volledig bewust van mijn relatieverslaafdheid en de omvang en diepte in mijn persoonlijkeid en verleden. Al eerder "als hij maar ..."gelezen, waarin veel herkend werd, maar het lijkt of ik steeds meer opensta om in te zien hoe het was en hoe het is. Het benauwt me best. Ik dacht zo'n beetje alles grotendeels verwerkt te hebben, en wie weet is dat grotendeels ook wel zo, maar ik realiseer me dat het meeste werk nu nog komt.
Ik ben Anna Schmitz heel dankbaar voor al het werk dat zij heeft verricht en nog verricht. Als zij er niet was, en de site met al die ware teksten, dan was het boekje van Robin Norwood één van de vele zelfhulpboeken geweest die ik bij de verzameling nuttige boeken in de kast had gezet.
Nu ik er niet omheen kan dat ik relatieverslaafd ben, weet ik wat me te doen staat. "vluchten kan niet meer".
Al (?) 6 jaar therapie, met zeker nuttige bijdragen tot bewustheid.
Maar niets is zo herkenbaar als wat ik nu op de norwoodsites tegenkom.
Ik bemerk bij mezelf enige weerstand om me er volledig in te storten. Enerzijds omdat ik al dat werken aanmezelf een beetje zat ben. Of is het een katerig gevoel van : al dat werken was in de verkeerde richting? Ik weet het niet.
Maar wat bij mij nu heel gevoelig ligt is dat als ik er over lees ik vooral lees wat ik als moeder mijn kinderen heb overgedragen en wat ik hen tekort heb gedaan.
Op dit moment ben ik bijna niet in staat om het alleen vanuit mezelf en mijn kindertijd te lezen. Kortom, het voedt mijn schuldgevoel enorm. Ik weet dat ik daar doorheen moet, maar nu is het moeilijk. Ook omdat ik zie dat het met mijn kinderen helemaal niet zo goed gaat als uiterlijk lijkt. Ik zie dat ik al jaren heen en weer geslingerd word tussen me zorgen maken om hen, me daarover laten sussen door anderen, of ik sus mezelf daarover. Van echt wezenlijk contact is geen sprake met mijn kids. Erg toch. Moeilijke onderwerpen worden uit de weg gegaan.
En zij dobberen net zo eenzaam door het leven als ik vroeger.
En dat terwijl ik een veel bewustere moeder dacht te zijn dan mijn moeder.
Sterker nog. Het begint er echt op te lijken dat ik precies op mijn bordje krijg wat ik mijn moeder zo kwalijk nam. Wat ik niet kon begrijpen. Nu zie ik ( nog steeds met enig ongeloof en weerstand) haar onmacht en waaruit die onmacht bestaat.!
Ik dacht echt dat ik mijn kinderen veel meer liefde kon geven dan mijn moeder aan mij. Dat heb ik wel kunnen geven tot een jaar of tien. Maar daarna werd het steeds moeilijker. Ai ai ai.

Ik weet dat het lezen van facing co-dependency het schuldgevoel t.a.v. mezelf kan minderen. Ik kan alleen op dit moment de pijn voor mijn kinderen moeilijk uitschakelen.
Ik merk dat dit schrijven al een beetje helpt.
O.k. ik ga stap voor stap verder.
Bedankt allemaal. En succes.

[Anna]

Hallo Mariana,
Dank je wel dat je dit zo eerlijk met ons wilde delen. Ik zal hieronder een stukje plaatsen uit 'Facing Codependence' van Pia Mellody daarover:

" 'RICHTLIJNEN OM JE TE HELPEN JE PERSOONLIJKE GESCHIEDENIS TE EVALUEREN' (hoofdstuk 8 ):

7. Kijk naar je opvoeders en niet naar jezelf als opvoeder. Hoewel je ook moet leren verantwoordelijkheid te nemen voor je eigen disfunctionele manier van opvoeden, kan het op dit punt in het genezingsproces belemmerend werken als je je richt op hoe je zelf met je eigen kinderen bent omgegaan en/of omgaat, omdat je dan bezig bent met ‘hoe verschrikkelijk je zelf bent’, en dat is een belemmering om je eigen ervaringen met mishandeling in je eigen jeugd helder te krijgen. En dat helder krijgen van wat er in je jeugd met jou is gebeurd is nou juist belangrijk om te kunnen genezen en te veranderen, als mens en als ouder.
Als je een houding hebt van “Ik ben de oorzaak van al deze problemen die mijn kinderen hebben”, kom je vast te zitten in het schuldgevoel dat je door je ouders is aangepraat toen ze je mishandelden, en dat belemmert je genezingsproces. Opvoeders geven vaak het kind de schuld door op het moment dat ze het kind mishandelen te zeggen: “Je maakt dat ik je moet slaan (mishandelen). Als je niet te laat van school was gekomen, had ik dit niet hoeven doen”. Als je vader of moeder jou, het kind, (schaamteloos) de schuld heeft gegeven van zijn of haar eigen mishandelende gedrag, kreeg je waarschijnlijk het gevoel dat jij ervoor verantwoordelijk was, en voelde ook de schaamte van je ouders als een overweldigend gevoel van niet goed genoeg zijn. Een schuldgevoel hebben omdat je een huisregel die belangrijk is voor je ouders hebt overtreden, is op z’n plaats, maar de overweldigende schaamte komt doordat je vader of moeder het feit dat jij fouten maakt als reden zag om je te beschamen. En als je in je volwassen leven probeert in contact te komen met je verleden, zul je misschien die schaamte uit je kindertijd tegenkomen en de neiging hebben je af te keren van wat je ouders met je hebben gedaan. En in plaats daarvan kijken naar wat voor soort opvoeder je zelf bent geweest, en op die manier doorgaan met jezelf de schuld te geven zoals jouw opvoeders jou de schuld hebben gegeven (van dingen waar ze zelf verantwoordelijk voor waren).
Een kind wordt beschaamd als zijn of haar gevoel van eigenwaarde, of haar waarde als mens omlaag wordt gehaald, en in mijn ogen is iedere vorm van beschaming mishandeling, of dat in onze cultuur nou zo gezien wordt of niet. Gevoelens van schaamte die afkomstig zijn uit onze jeugd zijn heel moeilijk om onder ogen te zien en toe te laten, maar zijn vaak juist de herinneringen die ons leiden naar de gebeurtenissen in ons verleden die specifieke ervaringen met mishandeling blijken te zijn. En erkennen dat het mishandeling was is essentieel om te kunnen genezen van codependentie."

[gina]

Beste Mariana,

Ik vind het heel goed van je dat je nu zelf inziet wat je gedaan hebt, zowel het goede als het minder goede. Dat alleen al zorgt voor een doorbreking van de Norwood-"traditie" (als je het zo noemen mag)

Ga door, werk aan jezelf net zo moedig als je nu al doet en uiteindelijk zal dat zijn vruchten afwerpen!

Liefs, Gina

[mariana]

Dank je wel Anna en Gina voor jullie reactie en bemoediging.

Inmiddels heb ik facing codependency gelezen. Zo herkenbaar, maar ook diepgaander dan "als hij maar..." Over een tijdje wil ik hem weer lezen.
Ik heb nog een nuttig boekje gelezen over beschadigingen in je jeugd in het algemeen, maar ook de gevolgen voor jou later en je kinderen. Ook heel helder en bondig weergegeven.
Het heet "Wat mensen niet willen weten". Deze titel klopt zo. Ik had hem al 6 weken in huis voor ik hem las. Geen zin in!

Het schuldgevoel is inmiddels wat minder. Het is meer geworden 'het is zoals het is.' En toch kwam ik er ook achter dat ik mijn kinderen gelukkig veel meer heb gegeven dan mijn ouders mij, dus dat hielp ook wel een beetje hierbij.

Dank voor jullie aandacht.

[wickedpony]

wat dpper dat je het een en ander onder ogen durft te zien.
het heeft mijn moeder jaren gevergt. en ik durf zelf geen kinderen aan..

maar ik wilde je vertellen wat een therapeut mij ooit zei:

hanneke je moeder heeft je naar haar beste vermogen opgevoed en gegeven wat ze kon geven.
dat heeft mij milder gemaakt, je kan van een mens immers niet meer verwachten?
nu is het aan mij om een stap verder te maken..

sterkte..

[optimistje]

Mijn situatie is anders en toch weer hetzelfde als de vele verhalen die ik hier lees. Anders omdat diegene naar wiens liefde ik hengel een vrouw is, hetzelfde omdat ik niet los kan komen van een relatie die niet goed voor me is.

Zij is gebonden, houdt van haar man al meer dan dertig jaar, ik was haar vriendin bij wie ze haar lesbische gevoelens voor vrouwen mee beleefde. We deelden veel, hele gesprekken over onze kinderen, het werk, we gingen op uitstap, heerlijke seks...

Drie jaar waren we samen... een ontzettend moeilijke tijd. Ik hoopte dat ze voor mij zou kiezen en negeerde mijn noden. Binnenin zat ik steeds met veel stress, boosheid, verdriet, gevoel van afwijzing... en een paar keer maakte ik het uit in een impulsieve bui omdat ik de druk niet meer aankon, de pijn te heftig werd. Maar na een dag besefte ik dat ik haar niet kon missen, pffttt... alle mooie herinneringen kwamen boven. Ik wist heel goed dat deze relatie niet goed voor me was, maar wilde bij haar zijn en nam terug contact op met haar.

Nu heb ik het ook weer uitgemaakt, omdat ze met haar man op vakantie ging en we elkaar in die week maar twee keer spraken en een paar smsjes pleegden. Ik ging die week bijna onderuit van stress en verdriet. Toen ze terugkwam en we het vooruitzicht hadden op drie dagen romantiek, merkte ik bij mezelf dat ik niet blij was. Ik was boos, voelde me voor de zoveelste keer aan de kant gezet.

En nu bel ik haar voortdurend, ik whatsapp haar, maak ellendige opmerkingen... om toch maar een reactie van haar te krijgen.

Ik ben enkel nog een schim van mezelf...

[blue]

maar ik wilde je vertellen wat een therapeut mij ooit zei:

hanneke je moeder heeft je naar haar beste vermogen opgevoed en gegeven wat ze kon geven.
dat heeft mij milder gemaakt, je kan van een mens immers niet meer verwachten?
nu is het aan mij om een stap verder te maken..

sterkte..

Ook mij is dat gezegd, en het was troostend.
Helaas heb ook ik het weer doorgegeven. Terwijl ik het zag gebeuren en ook begreep hoe het in elkaar stak, had ik nog niet de tools om het af te wenden van mijn eigen kind.
De pijn die je ervaart als je merkt dat je eigen erfenis nog niet verwerkt is en je je kind er ook mee belast, is onbeschrijflijk.

Toen ik eenmaal kon accepteren dat ik als moeder naar beste vermogen heb gegeven, zoveel als ik toen kon (en vooral wat ik nog niet kon) toen kon ik ook het destructieve van mijn eigen kind aanvaarden en mijn kind het recht gunnen op eigen genezingsproces, los van mij.
Het elkaar willen beschermen, het juist zo goed willen doen, de pijnlijke ervaringen en gevaren waar ik aan blootgesteld was voor mijn kind proberen weg te houden, daardoor compleet elkaar spiegels zijn; het was een dagelijkse strijd zonder goed eind.

Alles wat ik zo graag bij mijn kind wilde voorkomen is juist gebeurd.
Tot aan het sexueel misbruikt worden aan toe, terwijl ik er altijd zoooo alert op was vanaf dat mijn kind een baby was.

Als mijn kind nu nog wel eens, in een verdrietige bui, opmerkt: moeder, waarom heb je mij niet beschermd, waarom heb je mij iedere keer naar die persoon toe laten gaan, terwijl je wist dat hij niet spoorde, waarom waarom.?"
En als ik dan antwoord: 'lief kind, ondanks dat ik je zo goed in de gaten heb gehouden, ik je lichaam steeds onderzocht op sporen, ik je leeftijdsgerelateerde vragen gesteld, je zelfs proberen weerbaar te maken, je geleerd NEE te zeggen als je iets niet wilde.; ondanks dat alles had ik blijkbaar nog steeds een enorme blinde vlek in mij.

De blinde vlek dat ik als kind ook gezwegen heb, ondanks herhaalde vragen van mijn ouders, omdat de dreiging die je meekreeg na het misbruik zo zwaar was dat je ook zweeg.
Mijn kind overkwam hetzelfde.......en ik had moeten weten dat er meer aan de hand was, ik had moeten weten dat hij zweeg om dezelfde redenen als ik destijds.
En het kwam niet in mij op. De blinde hoek in mijn gevoel/hoofd.

Het is zo clichee...en al weet je alles, ervarings'deskundig' zeg maar, al ben je overal alert op...alsnog gebeurt het bijna onder je neus.

Ondanks dat of juist daardoor hebben mijn kind en ik wel een bijzondere band, ook al verschilden we totaal in onze overlevingsmechanismen.
We herkenden ze van elkaar, we konden bovenop elkaar springen als we wanhopig werden van de herhalingsdrang.......
en we hebben vooral de humor er flink in gehouden.
Uiteindelijk vergeef je jezelf, vergeef je elkaar en geef je elkaar de levensruimte.
Maar het zal altijd een pijnlijke plek blijven. Ik heb het niet kunnen voorkomen.........

[Lelie]

Het anders proberen te doen met je kind, blinde vlek.
Onlangs was ik via het trimbos geconfronteerd met mezelf, met mijn pijn. Niet alle pijn, maar een deel. Hoe ik het toch anders doe met mijn kind. Ondanks dat ik mezelf vaak een waardeloze opvoeder voel, bleek uit mijn antwoorden op de vragen dat het minder erg was dan ik dacht.
Gebrek aan zelfvertrouwen.
En oh, wat wil ik die blinde vlek graag "zien". De nachtmerries zijn er, soms een schimmige herinneringen. Mijn reactie op dingen die mijn kind verteld (sexueel absoluut niet van zijn leeftijd). Er is méér en ik weet het eigenlijk.
Het moet boven komen, maar ik durf het niet toe te laten.
En leef al zo'n dertig jaar met de angst "als het mijn opa maar niet was".
Iemand zei me eens 'als je denkt dat het zo was, dan is het meestal ook zo'.
Groeten,
Lelie