toch weer contact gemaakt...

[jozonnetje]

Ik had het me zo voorgenomen... niet meer bellen. En dan ineens is er een zwak moment en draai ik zijn nummer. Lang gesprek, veel gedoe over en weer, irritatie van hem: waarom laat je me niet met rust? Ja, goeie vraag, waarom laat ik hem niet met rust? Ik kan het gewoon soms niet hebben, dat het niet gelukt is om er wat goeds van te maken. En dan ga ik toch weer proberen, een ingang zoeken. Kon ik maar een slot op de telefoon doen... of een waarschuwingsbordje. Soms is de neiging sneller dan mijn bewustzijn erop...
Jozonnetje

[Francine]

heel herkenbaar!

heb ik ook een paar keer gedaan. en elke keer weer die deksel op mijn neus.
en heel erg boos zijn op mezelf, zo erg dat ik echt de tijd een paar uur wil terugdraaien.

na de derde keer ben ik er mee gestopt en inmiddels ben ik me zo bewust van wat ik doe en wat ik wil dat het me niet meer gaat gebeuren ook. mocht ik de neiging weer voelen dan hoef ik alleen maar aan die hel te denken waar ik 10 jaar in geleefd heb.
DAT wil ik nooit en te nimmer meer terug!

sterkte ermee! het hoort er schijnbaar allemaal bij

[mart]

Oei oei, ik heb hem ook proberen te bellen vanavond...
De spanning giert me gewoon door de keel.
Ik wil met hem praten...... een afspraak.

Maar het voelt ook als een dwang.
Het is toch het stuk ongeloof om het goede wat er ook is geweest en er maar NIET aan te willen dat het gewoon klaar is.
Een vreselijk gevoel! Verscheurend.

[jozonnetje]

Wat fijn om dit even van jullie terug te horen.
Het is zo belangrijk om te voelen dat ik hiermee niet alleen ben!
Ik ga morgen naar een meeting, dat geeft ook weer wat rust.
Jozonnetje

[Francine]

Ongeloof. Het juiste woord.

Bij mij inmiddels van allesoverheersend naar sudderend.
Maar het is er wel.

Ik roep heel stoer dat het me niet meer gaat gebeuren maar ik zie er meerdere hier terugvallen.
Wij hebben heel veel contact vanwege de kids en zakelijke dingetjes maar ik heb me al een tijd kunnen beheersen, laat ik het dan zo zeggen

[jozonnetje]

Is het ongeloof dan het gevolg van dat we zo graag die ander willen veranderen en dat we niet kunnen geloven dat het niet gelukt is? Ik ben al zes jaar bezig, zeker 10 keer er mee gestopt en steeds weer begonnen. Het voelt alsof ik mijn verlies niet kan nemen, ik moet en zal slagen in deze 'missie'. In andere delen van mijn leven ben ik helemaal niet zo dwangmatig en kan ik vrij goed loslaten als iets niet werkt.
Jozonnetje

[mart]

Ik had dat wel Jo: moeten en willen slagen in deze missie! Ook mijn verlies niet kunnen nemen... komt me erg bekend voor.
Ik heb gelijk!!! hahaha... is het bij jou ook zoiets?

Gisteravond een lange mail naar hem gestuurd. Ik heb mijn oprechte excuses aangeboden voor waar ik hem gekwetst heb, maar tevens gezegd dat ik hem ga loslaten nu.
Ook een paar dingen gezegd die ik wilde zeggen nog. Dat voelt goed zo.
Toch blijf ik maar slecht slapen en ik word met gierende gedachten wakker. Waardeloos is dat toch.
Het voelt als een afkickproces.

[stromend]

Een lang verhaal kort te maken,na mijn scheiding nu 5 jaar geleden,ook ik kan hem moeilijk los laten omdat ik zie hoe destructief hij met mijn kindren omgaat,alles moet goed gaan,de kindren merkkleding moeten dragen,naar de echte slager om vleeswaren te halen,tot in de puntjes perfect...Ik zie de detructieve patronen,de oude patronen uit mijn eigen jeugd,:(.
Moelijk vindt ik het om los te laten dat ik hem niet kan veranderen om het welzijn van mijn kindren,want waarin ik heb geleefd en ik door een heeel diep dal ben gegaan en nog gaat hoop ik mijn kindren te besparen,maar ik voel me er zelf alleen maar vervelender door omdat ik de pijn van mijn kids aanvoel,ik hun ik ben niets waard in hun ziet,hun uitspraken hoor van ik ben een stom kind...
Maar goed,nu is het zo dat ik na mijn relatie met mijn ex een vriendschappelijke relatie ben aan gegaan met een getrouwde man,hij wil mij helpen,naar mijn verhalen luisteren.
Hij maakt veel nare kwetsende opmerkingen maar voor hem zijn het altijd grapjes,ach denk ik dan weer niet aanstellen,maar pijn doet t wel.een paar x al gezegd dat het tussen ons beter over kan zijn,zijn rekatie is dan heel koel,terwijl ik zo veel voor hem voel,:).
Dan hebben wij een tijd geen kontakt tot hij weer voor mijn deur staat met de vraag of het goed gaat bij mij,hij maakte zich zorgen om mij...Ik voel me dan gevleid,gehoort,heerlijk iemand die zich om mij bekommert.We hebben dan ook sex met elkaar en dat gaat er best ruw aan toe...Nadat ik dan weer het kontakat met hem ben aangegaan kan ik met de pijn ervan niet om gaan en ga ik alcohol drinken om mijn pijn te verzachten.Ik baal ervan en toch heb ik er een goed gevoel bij,nou ja goed,pijn!Ik zou zo graag anders willen,ts zo moeilijk,wat kan ik doen,ja verbreken en nooit meer binnen laten...maar de pijn in mezelf heeft af en toe de aandacht nodig gevoed te worden,dus met iets slechts?
Stromend

[mart]

ik denk: hulp zoeken.
Mild worden voor jezelf Stromend.
Nu houd je constant iets in stand.
Iets wat niet goed is maar destructief.

Ik herken het zo. Er zit zoveel pijn!!