Stap 1

Wij hebben ingezien dat wij machteloos waren ten opzichte van onze relaties en dat ons leven onbestuurbaar was geworden.
Bericht
Auteur
Anna
Site Admin
Berichten: 18421
Lid geworden op: vr nov 05, 2004 10:09 pm

Stap 1

#1 Bericht door Anna » ma mar 12, 2007 12:08 pm

Ik denk dat het voor een alcohol- of drugs verslaafde makkelijker te zien is dat er iets in hun leven is dat macht over hen heeft gekregen, namelijk die alcohol of drug(s), dan voor ons Norwood-vrouwen. Het is voor ons veel moeilijker te zien dat er IETS is wat macht over ons heeft, en ook om te zien WAT dat dan is, en dat het DAT is wat ons ertoe brengt onszelf en ons leven aan te tasten, soms tot in het extreme toe, net als bij de alcohol- of drugsverslaafde. Dus te zien dat we lijden aan een verslaving, zoals een alcoholist aan alcoholisme.

Zonder zo'n duidelijk iets als alcohol of drugs in ons leven kunnen wij nog heel lang denken dat het die man is (met wie we een relatie hebben) waardoor we zo'n moeilijk en pijnlijk leven hebben. En dat het alleen een kwestie is van de juiste man vinden om gelukkig te kunnen zijn. Het is vaak het lezen van het boek 'Als hij maar gelukkig is' waardoor we gaan beseffen dat er iets met ONS aan de hand is. Dan komt vaak (en dat gebeurt pas als we daar zelf aan toe zijn) het besef dat het niet die man is die we moeten proberen te veranderen (om gelukkig te kunnen zijn), maar dat we aan onsZELF moeten gaan werken, om een gezond en prettig leven te kunnen hebben.

Maar voor veel Norwood-vrouwen is het dan nog onduidelijk waar ze nu mee moeten stoppen, zoals de alcoholist moet stoppen met drinken, en de drugsverslaafde met de drugs. Ze denken vaak dat het DE RELATIE is waar ze mee moeten stoppen, en veel vrouwen doen dat ook impulsief als reactie op wat ze in het boek gelezen hebben. Wat, zoals Robin Norwood ook zegt, meestal resulteert in het weer teruggaan, of het beginnen van een relatie met een andere man, met wie ze dezelfde problemen zullen krijgen.

Het is niet zozeer de relatie zelf die macht over ons heeft en waar we mee moeten stoppen, het is iets IN de relatie. Wat macht over ons heeft en waar we mee moeten stoppen (om gezond te kunnen worden) is: proberen hem te veranderen, of DENKEN dat hij moet veranderen en dat we dat nodig hebben om gelukkig te kunnen zijn. Of denken en blijven hopen dat hij ZAL veranderen, en daar op willen wachten, en moeite voor blijven doen tot in het extreme toe. Het is vooral: denken dat ons geluk afhangt van die man, of van EEN man, van de juiste man. DAT is onze verslaving.

Stap 1 is volgens mij beseffen en accepteren dat hij is wie hij is, dat hij niet zal veranderen, in elk geval die hoop en verwachting loslaten, en onze focus verplaatsen naar onszelf, onze eigen problemen, onze onverwerkte issues, onze jeugd trauma's en de pijn bij ons van binnen die om aandacht en uitwerking vraagt.

Zodra die hoop weer wordt aangewakkerd (dat hij zal veranderen) komen we in dezelfde soort roes als een alcoholist wanneer hij/zij de eerste slok neemt met het idee: het kan nu geen kwaad, ik heb het nu onder controle, ik ben niet verslaafd meer, en dan 10 uur later wakker wordt en niet begrijpt wat er is gebeurt. We komen dan direct weer in hetzelfde destructieve gedrag waarmee we onszelf en ons leven zo aantasten.
Het is de hoop dat we gelukkig kunnen worden als we maar de juiste man treffen, of dat we de juiste man van hem kunnen maken met wie we zijn.
Het is de bron van je geluk BUITEN je plaatsen in plaats van die van BINNEN te zoeken, waar ook de oorzaak ligt van al onze pijn en waarom we niet gelukkig zijn.

Ik denk dat het voor een alcoholist makkelijker is om te begrijpen dat de oplossing van zijn problemen en pijn niet te vinden is in het gebruik van alcohol (ook al voelt dat wel zo!), dan dat het voor ons Norwood-vrouwen is om de hoop en verwachting los te laten dat ons geluk en onze verlossing (dat alles toch nog goed komt) ligt in het vinden (of 'maken') van de juiste man in ons leven. We zien nooit in films iemand een innige relatie ontwikkelen met alcohol of drugs en tenslotte daardoor nog lang en gelukkig leven. Die illusie krijgen we WEL voortdurend voorgeschoteld met betrekking tot relaties!

Zodra we met een man in aanraking komen die aandacht en interesse voor ons heeft, gebeurt er iets met ons (vergelijkbaar met de alcoholist die zijn eerste slok neemt). 'De droom' wordt dan getriggerd en in werking gezet. We leven dan in de ban van onze diepste, meest intense verlangens, onze kinderverlangens van vroeger, de hoop en het gevoel dat het nu allemaal toch nog goed komt. Het idee: ik zal toch nog krijgen waar ik zo naar verlang, en altijd naar verlangd heb, die liefdevolle aandacht, het gevoel dat ik besta, dat ik recht van bestaan heb op deze aarde, en we zien door die 'droom' niet meer wie die man werkelijk is, de persoon die hij is, hoe hij zich gedraagt, wat hij voelt en wil, dat doet er allemaal niet meer toe, het is alleen nog maar onze droom, het beeld dat WIJ voor ogen hebben dat telt en leeft. En we zullen er alles aan doen om dat te verwezenlijken, we gaan ver over zijn grenzen (en die van onszelf!), manipuleren hem, en als hij boos wordt, gaan we onszelf in allerlei bochten wringen en aantasten, dwangmatig, uit angst dat we deze man op wie we zo angstvallig al onze verwachtingen hebben geprojecteerd, zullen verliezen. We zullen er alles aan doen om hem te behouden, of voor ons terug te winnen. Hiermee kunnen we tot in het extreme doorgaan. Tot er niets meer van ons over is.

Ik denk dat bij de meeste van ons Norwood-vrouwen als we het boek van Robin Norwood lezen (en wij eraan toe zijn) wel een diepgaand besef ontstaat over wat er met ons aan de hand is, wat er met ons en ons leven is gebeurd, wat ons is aangedaan (als kind), en wat we ONSZELF hebben aangedaan, en dat we dan overspoeld worden door overweldigende emoties en ontreddering. Het gevoel dat de bodem onder ons vandaan valt, waar we ons hele leven op gebouwd hebben. Ineens blijken al die dingen die we zo zeker wisten niet waar te zijn! Ineens blijkt datgene waar we al onze hoop op gevestigd hadden een illusie te zijn! En wat nu? Wat dan?

Daantje
Berichten: 1721
Lid geworden op: di apr 18, 2006 5:32 pm
Locatie: Woerden
Contacteer:

Re: Stap 1

#2 Bericht door Daantje » ma mar 12, 2007 3:49 pm

Gó Anna, wat mooi omschreven zo allemaal, en treffend bij hoe het bij mij was.
Anna schreef:En we zullen er alles aan doen om dat te verwezenlijken, we gaan ver over zijn grenzen (en die van onszelf!), manipuleren hem, en als hij boos wordt, gaan we onszelf in allerlei bochten wringen en aantasten, dwangmatig, uit angst dat we deze man op wie we zo angstvallig al onze verwachtingen hebben geprojecteerd, zullen verliezen. We zullen er alles aan doen om hem te behouden, of voor ons terug te winnen. Hiermee kunnen we tot in het extreme doorgaan. Tot er niets meer van ons over is.
Ik wilde hier nog iets aan toevoegen. Ik durf echt niet neer te pennen wat ik allemaal wel niet uitgespookt heb (en gemanipuleerd) om HEM zover te krijgen dat hij ging veranderen en die liefdevolle partner ging worden voor mij. (Wat dan juist nooit gebeurd, mede omdat ik niet keek naar 'wie is die partner eigenlijk werkelijk was' maar ook niet vanwege het 'moeten' allemaal, enz. enz.).
Ik had ook nog, dat ik bovenstaande gequote deel ook nog terug eiste. (Ook opofferingen eiste ik terug).
Nog heb ik soms dat ik denk: "O jeempie, zou er wat zijn? MOET ik iets (anders) doen? Moet ik iets zeggen?" Enz. Maar dan wel bewuster, waarna ik zoiets heb van: Je hebt een Hollandse mond hoor. Als er wat is, zeg je het maar zo niet dan is er voor mij ook niets aan de hand.
Het niet persoonlijk leren aantrekken blijft moeilijk, maar niet onmogelijk.
Het is een lange weg te leren om via jezelf gelukkig te worden, maar wel alles de moeite waard.

Hold on allemaal dames. (Ook heren die dit lezen en zich erin herkennen).

Daantje

hanna
Berichten: 8
Lid geworden op: ma feb 13, 2006 6:52 pm

#3 Bericht door hanna » do apr 19, 2007 8:57 am

Voor mij betekende deze stap dat ik erken machteloos te zijn over de verslaving van mijn man.
Een duidelijk iets dus, maar wat is het moeilijk om te doen.
Ik kom dus ook keer op keer weer bij deze stap terug.

En daarmee is er langzaam iets anders bijgekomen.
Iets dat moeilijker te omschrijven is.
Het loslaten van illusie, dat komt er nog het meest bij in de buurt.
Erkennen dat ik een beeld heb geschapen van mijn partner en mijn relatie dat niet met de werkelijkheid overeenkomt.

En ja, dat heeft alles met mijn kindertijd te maken.
Zodat deze stap gaat betekenen dat ik erken daar niet verder mee te kunnen.
Dat ik er iets mee moet doen.
Groeien.
En op eigen benen leren staan.

evelien
Berichten: 3
Lid geworden op: ma mei 07, 2007 12:21 pm

Stap 1

#4 Bericht door evelien » za mei 12, 2007 7:35 pm

Hallo iedereen,
Dit is de eerste keer dat ik een bericht stuur op deze site. ik ben nu bezig met stap 1 Zoek hulp. Ik ga naar de Riagg waar ik afgelopen jaren al vaak heenging. Maar nu pas ben ik me bewust van mijn probleem. Ik was mezelf al bewust van dat ik te afhankelijk was en te onzeker van mezelf maar niet wat in het boek als hij maar gelukkig is staat geschreven. Ik herken zoveel van mezelf in het boek. Alleen ik krijg hulp van een mannelijke psychotherapeut en ik weet niet of ik hier wat aan heb, het laattste jaar had ik geen contact meer met deze therapeut omdat ik genoeg had aan mijn slechte huwelijk en aan mezelf. Ik lig nu in scheiding na zes jaar relatie (waarvan drie jaar getrouwd geweest) Ik was getrouwd met een man uit Roemenie die ik ruim zes jaar geleden tijdens mijn stage in Roemenie had ontmoet. Afgelopen zes jaar heb ik alles in hem geinvesteerd zowel geestelijk als financieel. Ik vertrouwde er altijd op dat als hij zijn werkvergunning zou krijgen onze relatie beter zou worden want dan kon hij ook een baan vinden en vrienden etcetera. Daarom heb ik zijn jaloerse en bezitterige en narcistische gedrag goedgepraat. En nu heb ik een maand geleden de stap genomen om hem over de drempel heen te helpen om weer terug naar Roemenie te gaan omdat hij vreselijke heimwee had, hij klaagde altijd over dit land en de Nederlanders (dit is nog zacht uitgedrukt) wij hadden altijd ruzie, hij wou niet werken hier behalve werk naar zijn niveau. Ik had vaak afgelopen jaren er bij gewerkt (twee banen) ook onder mijn niveau (schoonmaken) om hem een verblijfsvergunning te geven dit heeft niks geholpen meneer wou hier niet werken hij wou wel dat hij dan weer naar Roemenie ging en dat we getrouwd bleven en dat ik ooit daar dan ging wonen nou gelukkig zijn mijn ogen toen open gegaan en toen hij weer terug is gegaan naar Roemenie heb ik de scheiding aangevraagd. Nu ben ik emotioneel en financieel een wrak. Ik heb me laten isoleren de laatste jaren, weinig vriendinnen meer. Ik weet nu gelukkig wel door het boek van Caroline Roodvoets en van Robin Norwood dat veel komt uit je verleden. Dit klopt wel. Mijn ex probeert me steeds nog te bellen en smsen. Gelukkig ben ik zo sterk genoeg om niet op te nemen. Ik heb het zo nodig om met andere vrouwen hierover te praten alleen heb ik nog geen zelfhulpgroep gevonden bij mij in de buurt. Mijn ouders geven me veel praktische steun en gelukkig heb ik nog een goede vriendin maar ik kan niet alles kwijt bij hun. Ik hoop dat andere vrouwen willen reageren op mijn persoonlijke verhaal die dit herkennen.
Groeten van Evelien. :oops:

Hannah

Re: Stap 1

#5 Bericht door Hannah » za mei 12, 2007 8:37 pm

evelien schreef:Ik heb me laten isoleren de laatste jaren, weinig vriendinnen meer. Ik weet nu gelukkig wel door het boek van Caroline Roodvoets en van Robin Norwood dat veel komt uit je verleden. Dit klopt wel. Mijn ex probeert me steeds nog te bellen en smsen. Gelukkig ben ik zo sterk genoeg om niet op te nemen. Ik heb het zo nodig om met andere vrouwen hierover te praten
Hallo Evelien. Ik vind het een heel moedige stap om te scheiden van je ex-man als je in deze relatie merkt dat je niet gelukkig zult worden. En dan kom je nu jezelf tegen omdat je dan niet langer bezig bent met zijn leven. Ik ervaar dit forum als zeer ondersteunend in dit proces van vallen en opstaan, moedeloosheid en optimisme. Wist je dat er ook een besloten deel is op dit forum (Online Norwoordgroep)? Daar kom je persoonlijke ervaringen tegen van andere vrouwen. Op dit open deel van het forum, schrijf ik zelf nooit iets.

Dit (verborgen) forum is alleen toegankelijk voor vrouwen die zich geregistreerd hebben en die een autorisatie van Anna hebben ontvangen (vrouwen die zich herkennen in "Als hij maar gelukkig is" van Robin Norwood).
Als je toegang wilt tot de ONLINE NORWOODGROEP stuur dan een e-mail bericht naar anna@norwoodgroep.nl , vertel wie je bent (ook je 'gebruikersnaam') en waarom je toegang wilt tot dit forum.

groetjes en sterkte Hannah

Anna
Site Admin
Berichten: 18421
Lid geworden op: vr nov 05, 2004 10:09 pm

Re: Stap 1

#6 Bericht door Anna » zo mei 13, 2007 2:26 pm

evelien schreef:Hallo iedereen,
Dit is de eerste keer dat ik een bericht stuur op deze site. ik ben nu bezig met stap 1 Zoek hulp.
Hallo Evelien, het is misschien allemaal een beetje verwarrend, maar deze plek gaat over de Twaalf Stappen, het stappenprogramma dat oorspronkelijk door de AA, anonieme alcoholisten, is ontwikkeld, en wat daarna door allerlei zelfhulpgroepen is overgenomen (in een aangepaste vorm), zo ook door de Norwoodgroep.
Deze Twaalf Stappen (dit gedeelte van het forum) gaan dus niet over de stappen die beschreven staan in hoofdstuk 10 van 'Als hij maar gelukkig is': 'De weg naar herstel', waarvan stap 1 is: zoek hulp. Dus hier gaat het niet over DIE stap 1, maar over Stap 1 van de Twaalf Stappen (van de AA) die luidt: "Wij hebben ingezien dat wij machteloos waren ten opzichte van onze relaties en dat ons leven onleefbaar was geworden".

En inderdaad is dit een van de OPEN forums, waar iedereen kan meelezen (ook mensen die niet zijn ingeschreven), maar ik denk dat je dat wel weet (info over het Norwoodgoep Forum in mijn e-mail van 7 mei aan jou).
Groetjes, Anna

evelien
Berichten: 3
Lid geworden op: ma mei 07, 2007 12:21 pm

#7 Bericht door evelien » ma mei 14, 2007 12:34 am

Hallo hannah,
Bedankt voor je berichtje terug. Ik had het gewoon nodig om mijn verhaal te doen. Ik neem mijn verantwoordelijkheid hiervoor dat iedereen dan maar mee kan lezen. Verder open ik mijn hart hier niet meer te persoonlijk.

Hoi Anna,
Oke ik snap nu dat ik een andere stap te pakken had. En ja deze site is nog wel zoeken voor mij!

Hannah

#8 Bericht door Hannah » ma mei 14, 2007 11:34 pm

evelien schreef:Ik had het gewoon nodig om mijn verhaal te doen. Ik neem mijn verantwoordelijkheid hiervoor dat iedereen dan maar mee kan lezen. Verder open ik mijn hart hier niet meer te persoonlijk.
Hallo Evelien, het maakt ook niet uit hoor. Je mag gerust hier je brichten plaatsen op het open forum. Ik wist alleen niet of jij je ervan bewust bent dat de meeste vrouwen heel persoonlijke dingen schrijven, maar dan op het verborgen forum. Mocht je je daartoe ook aangesproken voelen, dan ben je van harte welkom en vertelt Anna jou hoe je daar kunt worden toegelaten. groeten van Hannah

helen

mijn eerste stap

#9 Bericht door helen » za feb 09, 2008 1:11 am

Mijn eerste stap is het hierbij komen lezen en schrijven...het boek is mij bekend maar las ik nog niet..ik was jarenlang bij al anon maar ben nou theoretisch los v mn ex en praktisch gedumpt door n ca. 3e ex...sinds 3 wkn. doordat de laatste relatie met een heel lieve man, eindigde, ben ik alles helderder gaan zien vooral mezelf...ik ruim eindelijk (met hulp!) mijn huis drastisch op en de mailuitwisseling nalezend moest ik helaas constateren dat ik egocentrisch en zeurderig zelf de breuk hielp ontstaan!!?

Evelien24
Berichten: 5
Lid geworden op: za dec 15, 2007 8:46 pm

#10 Bericht door Evelien24 » zo apr 20, 2008 11:06 pm

Hallo allemaal,

Ik weet niet hoe ik op het gesloten forum moet komen, maar wil toch even mijn hart luchten omdat het niet zo goed met me gaat op dit moment.
Ik ben al een tijd bezig met de 12 stappen en toch val ik iedere keer weer terug in destructieve relaties. Dan denk ik dat ik er wel aan toe ben en dat het goed met me gaat, maar zodra ik aan een relatie begin, gaat het op een gegeven moment weer fout.
Vandaag heeft mijn vriend de relatie beëindigd, het was pas drie maanden aan de gang, maar toch doet het me veel pijn.
Deze keer had ik me er echt voor ingezet om de patronen niet in de relatie te laten sluipen en hem dus niet te belasten met mijn problemen. Ik heb mijn best gedaan om het zo zuiver mogelijk te houden, maar toch ging het niet goed.
Ik ben als kind waarschijnlijk slachtoffer van incest geweest. Daarna kreeg ik anorexia en kwam op mijn 18de in de prostitutie terecht. Sinds ik daar uit ben probeer ik aan mijzelf te werken en het verleden te verwerken. Maar soms weet ik gewoon niet hoe dat moet. Ik kan het allemaal beredeneren en denk dat het dan uitgewerkt is, maar dat is niet zo. Nu mijn vriend het vandaag heeft uitgemaakt, waarvan ik denk dat dat ook het beste is anders zou het alleen maar bergafwaarts gaan, voel ik alle pijn van eerder weer terugkomen. Ik voelde me als verlamd en overweldigd door de angst er weer alleen voor te staan. Maar ook de teleurstelling dat het wéér niet is gelukt. Ik hoopte echt dat het deze keer goed zou gaan, want ik heb het al zo vaak geprobeerd, met zoveel verschillende mannen, maar telkens gaat het fout.
Vannacht heb ik nog bij hem geslapen en met hem geslapen, maar ik dacht telkens terug aan de tijd in de prostitutie en hoopte dat hij snel klaar zou zijn. Hij voelde dat en gaf aan dat het hem beter leek er mee te stoppen omdat ik nog te veel te verwerken heb en hij mij daarmee niet kan helpen. Het was heel abrupt. En dat deed pijn. Maar ik weet dat het toch het beste is. Ik ben blij dat hij afstand kan houden, terwijl ik hem het liefst opbel en zeg dat ik hem mis. Maar ik weet dat als ik dat doe, het in een neerwaartse spiraal zal gaan.
Terug bij af dus.
Ben ik verslaafd aan de pjin? Dat ik daarom steeds weer op zoek ga naar een relatie terwijl ik daar nog niet klaar voor ben? En wanneer ben ik er dan wel klaar voor?
Soms ben ik bang dat ik nooit een goede relatie zal kunnen hebben en dat ik nooit een gezin zal hebben. Dat beangstigd mij. Het is juist wat ik graag wil. Maar dan op een harmonieuze manier.
Maar nu voel ik dat ik mij weer destructief voel ten opzichte van mijzelf. Dat het me niet meer uitmaakt of ik goed voor mezelf zorg, mijn huis schoon houd, goed eet, e.d. Heel destructief dus. Het voelt alsof het allemaal voor niets is, het leven. En dat soort gedachten beangstigen mij nog meer. Want ik wil graag leven en er iets moois van maken. Maar op dit soort momenten zie ik het erg somber in.
Ik wil dit gewoon niet meer. Ik wil door de pijn heen, er van verlost worden en echt leren leven, zoals ik het Norwood programma wordt gezegd. Maar hoe? Alleen door de pijn te ervaren? En het los te laten? Hoe ervaar ik het dan?
Ik heb het gevoel dat er nog zoveel zit wat ik nog moet kwijt zien te raken, zoveel zwarts en pijn, wanneer zal het eindelijk over zijn en kan ik echt gaan leven?
Ik wil me goed voelen bij mijzelf, in mijn lichaam, in mijn huis, met mijn familie en vrienden en uiteindelijk ook met een man. Ik wil kunnen vrijen met een man, zonder me daar vies bij te voelen, zonder te denken aan de klanten van toen ik nog een prostituee was. Ik wil intiem kunnen zijn met iemand, mensen dichtbij me laten komen zonder me daar ongemakkelijk bij te voelen. Ik wil echte liefde kunnen ervaren, me daarvoor open durven stellen, op een veilige manier, zonder afgewezen te worden of de ander af te wijzen.
Maar het is zo'n lange weg, ik ben al zo lang bezig en heb al zoveel geleden, dat het soms onmogelijk lijkt. Toch blijf ik hoop houden, ik moet wel. En zal hier vaker op het forum mijn verhaal doen, ik heb dat nodig en hoop dat het helpt om het verleden los te laten en verder te komen.

Liefs,
Evelien

Daantje
Berichten: 1721
Lid geworden op: di apr 18, 2006 5:32 pm
Locatie: Woerden
Contacteer:

#11 Bericht door Daantje » ma apr 21, 2008 9:04 am

Lieve Evelien,
Voor mij is dit heel, heel erg herkenbaar.
Het voelt ook alsof het nooit, nooit meer over gaat en het komt nooit meer goed (met je) en we voelen ons afgrijselijk in de steek gelaten en hoe moet dat nu met ons, wij gaan dat niet redden, denken wij op zo'n moment, of iets dergelijks.
Dat zijn de gevoelens van een (emotioneel) in de steek gelaten kind. Die toen verdrongen waren en die nu een uitweg zoeken, door (de trigger van) het uitmaken van die man. Het zijn de gevoelens van een kind, die deze noodgedwongen verdrongen heeft. Maar ze zijn heel constructief GEWEEST. Als kind had je dat nooit gered om geheel te beleven. Maar nu je volwassen bent kun je het wel aan. Als je je maar telkens weer,,,, minuut tot minuut beseft dat dit oud zeer is. Oude pijn. Eigenlijk zou ik willen zeggen: Gefeliciteerd, een beetje.. Je bent bij de kern gekomen, van alle miserie. Dit gevoel er laten zijn is heel belangrijk. We ‘moeten’ het helemaal uitzitten, totdat het wegebt. Anders blijft het op een bepaalde manier ons regeren.
Anna noemt het ook wel het gevoel alsof je 1000 volts voelt.. (O.i.d.)
Het zijn emoties “die gehoord” willen worden. Laat het er maar zijn MET die gedachten: Oud zeer. En het gaat echt over. Uiteindelijk ebt het weg. Helemaal uitzitten. Dat is de enige oplossing naar beterschap en herstel.
Ik herken het heel, heel goed. Ik heb het één keer verschrikkelijk erg gehad. Daarna nooit meer zo erg en alleen in grote stress. Ook dat ik daarna heel goed snapte waarom dingen waren zoals ze waren. Waarom ik was zoals ik was.
Heel veel sterkte,
Dikke denkbeeldige knuf van Daantje

Anna
Site Admin
Berichten: 18421
Lid geworden op: vr nov 05, 2004 10:09 pm

#12 Bericht door Anna » ma apr 21, 2008 12:56 pm

Hallo Evelien,
Bedankt voor je eerlijke openhartige bericht. Ik raad je aan het boek 'Als hij maar gelukkig is' van Robin Norwood te lezen (als je dat nog niet gedaan hebt), en het herstelplan te gaan volgen, dus ook te gaan deelnemen aan een (of meer) zelfhulpgroep(en). Daarin kun je veel steun en herkenning vinden die je verder zullen helpen.
Evelien24 schreef:Ik weet niet hoe ik op het gesloten forum moet komen,
Je moet even kijken bij 'Welkom! en lees meer over dit forum' (bij het Gastenboek of Prikbord).
Daantje schreef:Anna noemt het ook wel het gevoel alsof je 1000 volts voelt.. (O.i.d.)
Dat komt uit het boek 'Als hij maar gelukkig is' van Robin Norwood. Hoofdstuk 5 'Zullen we dansen?' bij het verhaal van Suzannah:

"Waarom is het zo moeilijk met deze relaties te stoppen als ze eenmaal begonnen zijn, om dag met je handje te zeggen tegen de partner die je alle pijnlijke stappen van deze destructieve dans mee laat dansen? Een vuistregel is: Hoe moeilijker het voor je is, een voor jou ongezonde relatie te beëindigen, des te meer bevat die relatie elementen van de strijd uit je jeugd.
(…) De emotionele belasting die dit soort relatie, als deze eenmaal begonnen is, voor de betrokken vrouw met zich meebrengt kan moeilijk overschat worden. Wanneer zij probeert het contact met de man van wie ze te zeer houdt te verbreken, dan heeft ze een gevoel alsof er een pijn van duizenden volt door haar zenuwen raast en haar open wonden teistert. De oude leegte komt weer naar boven en trekt haar als in een draaikolk naar de plek waar de uit haar jeugd overgehouden angst om alleen te zijn nog steeds leeft, en ze is er zeker van dat ze in de pijn ten onder zal gaan."

Groeten, Anna

Bloem
Berichten: 230
Lid geworden op: zo dec 10, 2006 3:38 pm
Locatie: Noord-Brabant

#13 Bericht door Bloem » ma apr 21, 2008 2:09 pm

Lieve Evelien,

Je verhaal raakt me, zo open en oprecht!!!
Je moet wel een mooi mens zijn en ook jij hebt alle recht om een fijn leven te hebben.
Ik herken het verlangen naar bijvoorbeeld een eigen gezin en het gevoel van onvermogen wat je nu voelt, dat voelt echt heel zwaar en verscheurend.

Ik wens je heel heel veel goeds, veel steun (van bijvoorbeeld een of meer goede hulpverleners), heel veel liefs dappere meid,

Bloem

Frutsel
Berichten: 14
Lid geworden op: vr jul 25, 2008 6:51 pm
Locatie: N-Brabant

#14 Bericht door Frutsel » di jul 29, 2008 2:21 pm

Pijnlijk om te bekennen dat je een probleem hebt.

Voor mij is stap 1 vooral het besef dat ik moet loslaten, met mezelf moet bezig zijn en niet altijd proberen het voor hem zo aangenaam mogelijk te maken.

Ik merk dat ik mezelf een beetje verlies in deze stap. Wil snel, te snel, zuig informatie op als een spons en probeer zo'n beetje alles tegelijk te doen. Eigenlijk zoals ik altijd doe. Ik kan niet rustig aan iets aanpakken, een stap tegelijk. Ik kan mijn innerlijke rust niet vinden, niet teruggaan naar mijzelf. Ben er nu iedere minuut van de dag mee bezig. Besef opeens dat ik mijn probleem morgen opgelost wil hebben. En dat gaat niet, dit is niet ff in een uurtje opgelost. Ik zie ook mijn valkuil verschijnen en daar moet ik voor oppassen. Mijn valkuil is dan dat ik besluit dat het geen probleem (meer) is en vind dat ik dan gewoon door kan gaan met het leven. Struisvogel politiek, totdat ik over een periode van uiterlijke rust en regelmaat, weer op hetzelfde punt ben beland. Ik heb in een cirkel gelopen.

Wellicht hoort dit bij het "tot besef komen van". Angst, paniek en ontkenning strijden momenteel om de eerste plaats. Angst omdat ik bang ben dat ik alles verlies, nooit meer kinderen zal kunnen krijgen etc. etc.; paniek vanwege het besef dat ik mij niet meer achter facades kan verschuilen, niet meer die brede rug op kan zetten; ontkenning om maar gewoon in z'n geheel van het gevoel af te zijn.

En gebeurt dus het onvermijdelijke ... ik ga als een kip zonder kop rondrennen. Ik MOET dit doen..., ik MOET dat doen ... alsof ik in een draaimolen zit dit ik niet tot stoppen kan brengen.

Het is zo vermoeiend ...

Groet
Frutsel

Anna
Site Admin
Berichten: 18421
Lid geworden op: vr nov 05, 2004 10:09 pm

#15 Bericht door Anna » za aug 02, 2008 12:33 pm

Hallo Frutsel,
Misschien is het goed om die Stap 1 nog eens goed te lezen (en telkens opnieuw) en de kern ervan tot je door te laten dringen: ik ben machteloos tegenover …. , ik erken dat ik dit niet kan veranderen. Deze stap gaat over dat er dingen zijn (ook in andere mensen) waar je geen macht over hebt, het erkennen dat je er geen macht over hebt.
Groetjes, Anna

Plaats reactie