Hallo allemaal,
Ik ben ooit relatieverslaafd geweest,en dat was zo vrseselijk dat ik nu echt wel kan zeggen dat ik dat niet meer ben.
Tenminste,ik heb geen relatie meer met mijn ex die alcoholverslaafd is.
Ik woon alweer 3 jaar alleen,apart van hem.
Ik zie hem nog ongeveer 1 keer per maand,en dat omdat ik nog van hem hou en gevoelens niet voorbijgaan.
In feite omdat ik hem nog steeds niet los kan laten dus.
Ik ben niet meer geobsedeerd,ik vraag me niet meer af waar hij is,wat hij doet en met wie.
dat maakt me allemaal niets meer uit.
Toch lukt het me niet om mijn leven weer op de rails te zetten.
Hoewel ik heel goed weet dat we nooit meer samen komen,blijf ik ijdele hoop houden.
Het slaat nergens op,en het zal ook nooit meer gebeuren,maar ergens in mij blijft er rekening mee houden.
In mijn eigen leven speelt hij geen enkele rol meer,praktisch dan.
Maar in mijn hoofd nog wel,ik wil het niet maar ik blijf toch rekening houden met hem zeg maar.
Ik maak geen afspraken soms,als ik weet dat hij vrij is,voor als hij bv belt.
Ik weet wel hoe stom dit is,maar toch doe ik het nog steeds te vaak.
Ik blijf mezelf afremmen in mijn ontwikkeling,ga geen nieuwe vriendschappen aan,omdat ik dan denk:stel dat hij veranderd,en jullie komen wel weer samen,dan passen die mensen toch niet in jouw leven.
Dus in de praktijk lijkt het goed te gaan,ik heb een goede baan,een auto,heb net een huis gekocht,functioneer goed.
Maar in mijn hoofd gaat het nog lang niet altijd zo goed,omdat mijn ex in feite nog mijn leven bepaald.
Ik heb inmiddels wel goed geleerd om grenzen aan te geven,en daar hou ik me ook aan.
Vaak met bonzend hart en zweethanden,omdat ik nog steeds bang ben om hem kwijt te raken.
Maar ik weet met mijn verstand wel dat ik nooit meer terug moet gaan,en dat overheerst gelukkig wel nu.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik me schaam hiervoor nu,na zo'n lange tijd.
ik ben bijna 11 jaar bij hem geweest,en ben al ruim 3 jaar bij hem weg.
Ik dacht vorig jaar echt dat ik eroverheen was,vooral als ik hier de verhalen lees,dan weet ik dat ik al wel een stuk verder ben.
maar toch heb ik er nog steeds last van dus,dat is duidelijk.
Ik loop er weer in vast,het is moeilijk om toe te geven dat het nog niet over is,dat je nog niet helemaal genezen bent zeg maar.
Toch twijfel ik erg of ik hier nog wel thuis hoor,want nogmaals als ik hier de verhalen lees,dan ben ik al een stuk verder in dat proces.
Miscchien maak ik het mezelf dan onnodig zwaar,en anderen hier ook>
kan je deelnemen aan deze groep terwijl je in een heel ander stadium zit?ik denk dat ik dan teveel tijd en energie moet stoppen in dingen die ik al wel onder de knie heb,en te weinig aan mezelf kan werken.
Ik weet ook niet waaar ik anders terechtkan omdat het natuurlijk wel te maken heeft hiermee.
en voor de goede orde:ik ben in zoverre wel genezen dat ik me niet meer voor de gek laat houden door mijn ex,ik heb alle trucjes door,en laat me niet meer met een kluitje het riet in sturen.
Ik vecht voor mezelf,maar doe dat met mijn verstand.
gevoelsmatig hoeft het allemaal niet zo,toch nog een te laag zelfbeeld?
Ik hou me verder niet meer bezig met hem,hij heeft zijn leven en ik de mijne.
maar hij laat me niet los,en andersom ook niet,
Alsof we voor het leven aan elkaar verbonden zitten,hoe raar dat ook klinkt.
Niemand in mijn omgeving weet hier nog van,we zijn al lang uit elkaar en ze weten niet beter of ik ben allang over mijn verleden heen.
Ik weet dat dat niet zo is en voel me nu steeds eenzamer worden,omdat ik nergens meer terechtkan.
En als ik mijn verhaal ga doen,zijn er hier dan mensen die me al begrijpen als ze zelf nog niet zover zijn?
Of zitten hier vrouwen van alle stadia?
Kortom vragen en vragen.
Oei,toch nog last ervan?
Hallo Floor,
Welkom! Ik hoop dat je je bewust bent dat je je persoonlijke verhaal in het Gastenboek van dit forum hebt gezet, een gedeelte van het Norwoodgroep Forum dat voor iedereen toegankelijk is, en wat dus door iedereen gelezen kan worden. Ik weet niet of dat je bedoeling was/is?
Verder is me niet duidelijk of je het boek van Robin Norwood 'Als hij maar gelukkig is' hebt gelezen, als dat niet het geval is raad ik je aan dat eerst te doen, het is een heel goed boek dat veel inzicht geeft in deze problematiek. De dingen die jij beschrijft zijn allemaal heel herkenbaar en in mijn ogen typerende kenmerken van 'relatieverslaving' (als een man waar je al zo lang geen relatie meer mee zegt te hebben nog zo je leven beheerst, en je keuzes bepaalt, omdat je ergens nog hoopt dat hij zal veranderen) ook het feit dat je de ernst van je problemen ontkent/bagatelliseert. Het is allemaal heel herkenbaar!
Ik hoop dat je herkenning en steun zult vinden in het boek van Robin Norwood, er staat een goed stappenplan achterin het boek waarmee je deze problemen kunt overwinnen. Maar ik wil je ook zeggen: schaam je niet, want het IS gewoon heel moeilijk om deze dingen te overwinnen, het is een proces van veel vallen en opstaan waar je jezelf de tijd voor moet gunnen, maar het is ook heel erg de moeite waard! het mooiste cadeau dat je jezelf kunt geven!
Groetjes, Anna
Welkom! Ik hoop dat je je bewust bent dat je je persoonlijke verhaal in het Gastenboek van dit forum hebt gezet, een gedeelte van het Norwoodgroep Forum dat voor iedereen toegankelijk is, en wat dus door iedereen gelezen kan worden. Ik weet niet of dat je bedoeling was/is?
Verder is me niet duidelijk of je het boek van Robin Norwood 'Als hij maar gelukkig is' hebt gelezen, als dat niet het geval is raad ik je aan dat eerst te doen, het is een heel goed boek dat veel inzicht geeft in deze problematiek. De dingen die jij beschrijft zijn allemaal heel herkenbaar en in mijn ogen typerende kenmerken van 'relatieverslaving' (als een man waar je al zo lang geen relatie meer mee zegt te hebben nog zo je leven beheerst, en je keuzes bepaalt, omdat je ergens nog hoopt dat hij zal veranderen) ook het feit dat je de ernst van je problemen ontkent/bagatelliseert. Het is allemaal heel herkenbaar!
Ik hoop dat je herkenning en steun zult vinden in het boek van Robin Norwood, er staat een goed stappenplan achterin het boek waarmee je deze problemen kunt overwinnen. Maar ik wil je ook zeggen: schaam je niet, want het IS gewoon heel moeilijk om deze dingen te overwinnen, het is een proces van veel vallen en opstaan waar je jezelf de tijd voor moet gunnen, maar het is ook heel erg de moeite waard! het mooiste cadeau dat je jezelf kunt geven!
Groetjes, Anna
Hallo Floor,
Geef jezelf de tijd, 3 jaar gescheiden leven van een ex-partner lijkt lang, maar wat is 3 jaar op een 11 jaar moeizaam verlopende relatie. Gun jezelf die verwerking, die zo normaal is en durf te voelen wat je voelt in plaats van het met je verstand te benaderen en op deze manier krachtig wilt zijn.
Ook ik voel me behoorlijk eenzaam, maar ik zie het als een proces waar ik doorheen moet gaan; in het begin van dit proces dacht ik nog: dit kan niet waar zijn wat voelt dit rot, niet wetende dat dit proces zich nog veel meer zou verdiepen èn toch ik leer er zoveel van, ik kom in alle uithoeken van mijn geest en iedere gedachte leidt me naar een ander (nieuw) gevoel als ik dit toelaat. Vaak een gevoel die mij iets over mezelf te vertellen heeft in plaats van iets wat ik voor hem zou voelen. Naast dit mag ik gewoon nog van hem houden van mezelf, ik noem dit: loslaten in liefde. Alles wat je loslaat, komt namelijk bij je terug meestal in een andere vorm, alleen herkennen we die vorm vaak nog niet, omdat we te gefixeerd zijn op een vorm die we gewend zijn of die we per sé willen.
Ik begrijp je, ik hoop dat je mijn antwoord ook begrijpt en ik denk dat je hier prima terecht ben en terecht kan en steun kunt ondervinden net zoals ik mij gesteund voel door het jouwe te hebben gelezen.
Groet van Ellen
Geef jezelf de tijd, 3 jaar gescheiden leven van een ex-partner lijkt lang, maar wat is 3 jaar op een 11 jaar moeizaam verlopende relatie. Gun jezelf die verwerking, die zo normaal is en durf te voelen wat je voelt in plaats van het met je verstand te benaderen en op deze manier krachtig wilt zijn.
Ook ik voel me behoorlijk eenzaam, maar ik zie het als een proces waar ik doorheen moet gaan; in het begin van dit proces dacht ik nog: dit kan niet waar zijn wat voelt dit rot, niet wetende dat dit proces zich nog veel meer zou verdiepen èn toch ik leer er zoveel van, ik kom in alle uithoeken van mijn geest en iedere gedachte leidt me naar een ander (nieuw) gevoel als ik dit toelaat. Vaak een gevoel die mij iets over mezelf te vertellen heeft in plaats van iets wat ik voor hem zou voelen. Naast dit mag ik gewoon nog van hem houden van mezelf, ik noem dit: loslaten in liefde. Alles wat je loslaat, komt namelijk bij je terug meestal in een andere vorm, alleen herkennen we die vorm vaak nog niet, omdat we te gefixeerd zijn op een vorm die we gewend zijn of die we per sé willen.
Ik begrijp je, ik hoop dat je mijn antwoord ook begrijpt en ik denk dat je hier prima terecht ben en terecht kan en steun kunt ondervinden net zoals ik mij gesteund voel door het jouwe te hebben gelezen.
Groet van Ellen
Wanneer je verdrietig bent, blik dan opnieuw in je hart, en je zult zien dat je weent om wat je vreugde schonk
-
wickedpony
- Berichten: 4
- Lid geworden op: za mar 29, 2008 5:00 pm
- Locatie: amsterdam
vastzitten ook al is het een ex
ha floor,
hoe herkenbaar....
dat ook al heb je weer een eigen leven, ook al doe je het ogenschijnlijk redelijk.. dat innerlijk niet los kunnen laten.. ik had het zelf kunnen schrijven.
hoe herkenbaar....
dat ook al heb je weer een eigen leven, ook al doe je het ogenschijnlijk redelijk.. dat innerlijk niet los kunnen laten.. ik had het zelf kunnen schrijven.
Re: vastzitten ook al is het een ex
Hallo Floor,
Het fysiek loskomen van m'n (een) ex betekende helemaal niet dat ik hersteld was van relatieverslaving. Niet voor mij dus. Wat wel een teken, dat ik de goede kant op ging was, dat ik mezelf in een relatie (dit kan zelfs vriendschappelijk) niet 'verloor'. Dat wil zeggen, voor mij, dat ik bij alle 12 stappengroepen afkomstig van AA (Anonieme Alcoholisten)) die VOOR MIJ maar nodig waren, heb geleerd om me veiliger (emotioneel) te voelen en meer simpelweg mezelf te blijven. Of liever gezegd, eerst moest ontdekken wie ik nu zelf dan was en daarna pas mezelf te durven laten zien.
Beetje vaag, denk ik.
Bij alle groepen gold de (stille) regel: We onderbreken elkaar niet, we geven elkaar geen raad en advies, we laten weten als (die ene van ons) uitgepraat is door iets te zeggen als: Dat was het. (Of iets anders).
Dit is in feite oefenen in het a. De blik op jezelf te gaan concentreren. b. Andermans levens niet meer te leiden, bedillen of wat dan ook (waar we best goed in waren (gemaakt) c. Leren in de ik-vorm te gaan praten d. eerst leerde ik daar met mijn verstand me niet meer met andere te bemoeien. Later ook met hart (alhoewel het soms nog 's mis gaat hoor en dat mag ook) e. het voelt veilig, want niemand geeft commentaar. Er kwam steeds meer uit mijn mond OVER MEZELF, door dat veilige gevoel f. te leren echt te luisteren naar anderen, zonder te oordelen g. elk verhaal is inspirerend! En alles wat ik nog vergeten ben.
Herstel voor mij betekende niet een relatie stoppen en bij die persoon uit de buurt te blijven. (Dat heb ik ook geprobeerd, maar dat is op discipline 'afkikken'. Een zwak moment en het is foute boel). Herstel voor mij betekent de reden van MIJN (b.v. afhankelijke) gedragingen begrijpen. Tot op het bot. Relaties waren voor mij dezelfde vervanging voor echte, oprechte, liefdevolle geestelijke en emotionele intimiteit als dat alcohol dat is voor een alcoholist. En waarom ik niet op een gezonde manier geestelijk en emotioneel intiem kon zijn met anderen, heeft alles met wat ik leerde in m'n jeugd te maken. (Verkrachting, psychisch zieke ouder etc. etc.)
Dat (liefdevolle) begrip van mijn gedrag naar mannen (en ook vaak naar vriendinnen) was het eerste begin van herstel en dan was het nog 's de gedragingen die ik in een relatie had proberen te veranderen. (Want al die jaren het op x manier te doen, kost zoveel tijd om y proberen te doen. Voor je er erg in hebt, heb je je weer bemoeit of een oordeel gegeven of me weggecijferd of subassertief geweest of...... (enz. enz.)
Herstel voor mij betekent, me niet meer (altijd maar) eenzaam voelen. Het fijn hebben met andere mensen (o.a. ook met m'n huidige partner). Desondanks mijn eigen weg gaan, mijn eigen leven leiden, zonder dat daar sancties aanvast zitten.
Herstel betekent niet 'heilig zijn geworden'. Dat zal niet (nooit) gaan lukken. Maar vroeger mocht ik geen fouten maken, nu wel. Ook dat betekent herstel voor mij. Fouten mogen maken. Het fout mogen doen of hebben.
En veel pret maken. Niet om oud zeer niet te hoeven voelen, maar gewoon om het pret maken. Gewoon omdat ik het verdien. Gewoon omdat ik mezelf begrijp, respecteer, waardeer, accepteer enzo.
Dat alles houdt voor mij herstel in van relatieverslaving. Dat was (en is nog) hard werken maar ik vind het nog altijd heel erg de moeite waard!
De 12-stappengroepen waar zo met elkaar gecommuniceerd wordt, waar je 'los komt' (wat eerst helemaal niet zo gemakkelijk is allemaal), waar je je veilig genoeg voelt om openhartig met elkaar te gaan leren communiceren (OVER JEZELF vooral) hebben een Daan naar buiten gebracht dat ik niet eens wist dat ze bestond.
Ben je wel 's naar zo'n groep geweest Floor?
Sterkte Floor,
Daantje
Het fysiek loskomen van m'n (een) ex betekende helemaal niet dat ik hersteld was van relatieverslaving. Niet voor mij dus. Wat wel een teken, dat ik de goede kant op ging was, dat ik mezelf in een relatie (dit kan zelfs vriendschappelijk) niet 'verloor'. Dat wil zeggen, voor mij, dat ik bij alle 12 stappengroepen afkomstig van AA (Anonieme Alcoholisten)) die VOOR MIJ maar nodig waren, heb geleerd om me veiliger (emotioneel) te voelen en meer simpelweg mezelf te blijven. Of liever gezegd, eerst moest ontdekken wie ik nu zelf dan was en daarna pas mezelf te durven laten zien.
Beetje vaag, denk ik.
Bij alle groepen gold de (stille) regel: We onderbreken elkaar niet, we geven elkaar geen raad en advies, we laten weten als (die ene van ons) uitgepraat is door iets te zeggen als: Dat was het. (Of iets anders).
Dit is in feite oefenen in het a. De blik op jezelf te gaan concentreren. b. Andermans levens niet meer te leiden, bedillen of wat dan ook (waar we best goed in waren (gemaakt) c. Leren in de ik-vorm te gaan praten d. eerst leerde ik daar met mijn verstand me niet meer met andere te bemoeien. Later ook met hart (alhoewel het soms nog 's mis gaat hoor en dat mag ook) e. het voelt veilig, want niemand geeft commentaar. Er kwam steeds meer uit mijn mond OVER MEZELF, door dat veilige gevoel f. te leren echt te luisteren naar anderen, zonder te oordelen g. elk verhaal is inspirerend! En alles wat ik nog vergeten ben.
Herstel voor mij betekende niet een relatie stoppen en bij die persoon uit de buurt te blijven. (Dat heb ik ook geprobeerd, maar dat is op discipline 'afkikken'. Een zwak moment en het is foute boel). Herstel voor mij betekent de reden van MIJN (b.v. afhankelijke) gedragingen begrijpen. Tot op het bot. Relaties waren voor mij dezelfde vervanging voor echte, oprechte, liefdevolle geestelijke en emotionele intimiteit als dat alcohol dat is voor een alcoholist. En waarom ik niet op een gezonde manier geestelijk en emotioneel intiem kon zijn met anderen, heeft alles met wat ik leerde in m'n jeugd te maken. (Verkrachting, psychisch zieke ouder etc. etc.)
Dat (liefdevolle) begrip van mijn gedrag naar mannen (en ook vaak naar vriendinnen) was het eerste begin van herstel en dan was het nog 's de gedragingen die ik in een relatie had proberen te veranderen. (Want al die jaren het op x manier te doen, kost zoveel tijd om y proberen te doen. Voor je er erg in hebt, heb je je weer bemoeit of een oordeel gegeven of me weggecijferd of subassertief geweest of...... (enz. enz.)
Herstel voor mij betekent, me niet meer (altijd maar) eenzaam voelen. Het fijn hebben met andere mensen (o.a. ook met m'n huidige partner). Desondanks mijn eigen weg gaan, mijn eigen leven leiden, zonder dat daar sancties aanvast zitten.
Herstel betekent niet 'heilig zijn geworden'. Dat zal niet (nooit) gaan lukken. Maar vroeger mocht ik geen fouten maken, nu wel. Ook dat betekent herstel voor mij. Fouten mogen maken. Het fout mogen doen of hebben.
En veel pret maken. Niet om oud zeer niet te hoeven voelen, maar gewoon om het pret maken. Gewoon omdat ik het verdien. Gewoon omdat ik mezelf begrijp, respecteer, waardeer, accepteer enzo.
Dat alles houdt voor mij herstel in van relatieverslaving. Dat was (en is nog) hard werken maar ik vind het nog altijd heel erg de moeite waard!
De 12-stappengroepen waar zo met elkaar gecommuniceerd wordt, waar je 'los komt' (wat eerst helemaal niet zo gemakkelijk is allemaal), waar je je veilig genoeg voelt om openhartig met elkaar te gaan leren communiceren (OVER JEZELF vooral) hebben een Daan naar buiten gebracht dat ik niet eens wist dat ze bestond.
Ben je wel 's naar zo'n groep geweest Floor?
Sterkte Floor,
Daantje
Re: vastzitten ook al is het een ex
Het is ongelooflijk fijn om heel veel van mensen te gaan houden, zonder jezelf te verliezen. Het is heel fijn om in één huis te kunnen wonen, en dat voelt als iets wat een toevoeging is in je leven i.p.v. dat het iets wegneemt van me.Daantje schreef:Herstel voor mij betekent, me niet meer (altijd maar) eenzaam voelen. Het fijn hebben met andere mensen (o.a. ook met m'n huidige partner). Desondanks mijn eigen weg gaan, mijn eigen leven leiden,
Het is heel, heel moeilijk geweest om te erkennen dat de liefde die ik als kind kreeg, niet echte liefde was. Het was nog moeilijker om te erkennen dat ik zelf OOK niet geleerd had echt lief te hebben. Het was helemaal niet gemakkelijk om dit alles onder ogen te zien en er (nog altijd) aan te werken. (Ik ga 2 x per week ongeveer (bij welzijn) naar een groep).
Maar ik heb er geen seconde spijt van.
Dit is misschien net iets duidelijk geschreven. Dat schrijven erover valt ook nog altijd niet mee
Nogmaals sterkte,
Daantje
-
Hannah
Re: vastzitten ook al is het een ex
Dag lieve Daan, wat prachtig (en herkenbaar dergelijke gevoelens) en heel fijn om weer iets van je te lezen. Je hebt een enorme power. dikke knuffel Hannah (mis je wel hoor).Daantje schreef:Het is ongelooflijk fijn om heel veel van mensen te gaan houden, zonder jezelf te verliezen. Het is heel fijn om in één huis te kunnen wonen, en dat voelt als iets wat een toevoeging is in je leven i.p.v. dat het iets wegneemt van me.