de vulkaan is niet meer te bedwingen

Voor reacties en suggesties e.d.
Plaats reactie
Bericht
Auteur
onyx1962
Berichten: 5
Lid geworden op: vr jul 15, 2011 11:07 am

de vulkaan is niet meer te bedwingen

#1 Bericht door onyx1962 » vr jul 15, 2011 12:48 pm

Tot mijn 6e-7e jaar was ik een blij kind en niet echt bang voor iets of iemand. Ergens rond die leeftijd zijn mijn ouders in financiele problemen gekomen. Mijn vader wilde onzichtbaar zijn voor alles en iedereen achter een zonnebril. Mijn moeder moest de kar trekken, dit was moeilijk voor haar. Zij ging dit afreageren op haar kinderen, slaan en schreeuwen. Ik probeerde onzichtbaar te zijn voor haar of uit te zoeken hoe ik haar het naar de zin kon maken. Jammer genoeg kon ik het niet goed doen in haar ogen wat ik ook deed. Ik maakte alles kapot, vroeg dure cadeaus op mijn verjaardag waarvoor geen geld was, wat ik kreeg maakte ik kapot.

Op school werd ik gepest, mijn spullen werden weggemaakt, ik verstopte mij per slot maar op de wc om niet alleen te hoeven zijn. Was dik, lang en met veel te grote borsten en kleren die mijn moeder maakte en zo anders waren dan andere kinderen. Verzon smoezen om niet te hoeven gymmen; toen andere kinderen iets wilden uithalen bij de wiskundeleraar deed ik er een schepje boven op door de sleutels van de leraar bij de conciërge neer te leggen. Ik durfde het niet te vertellen, dus moest de hele klas nablijven. Kinderen die met mij wilden omgaan, vertelde ik verzonnen verhalen over vakanties en eigen paarden, omdat ik dacht dat ik anders niet interessant was.

Wat vond ik het vreselijk toen ik ongesteld te worden, kon mijn moeder niet vertellen dat ik het zo erg had. Dus dan maar met plasticzakjes tegen het verband aan lopen, ondergoed stiekem schoonwassen. Op vakantie werd de hele bank vies omdat ik mij niet tijdig had verschoond, wat schaamde ik mij maar wat heb ik ook een slaag gehad van mijn ouders.

Rond mijn 16e jaar heb ik tijdens een wandeling gevraagd aan mijn vader of ik erg op mijn moeder leek? Hij zij uiterlijk wel, maar ik zou nooit met je trouwen: je hebt een rotkarakter, je bent zo hard.
De pijn ben ik nooit vergeten; als mijn vader mij niet wilde, wie zou mij dan wel willen.

Tijdens mijn studententijd heb ik mij opgesloten in mijn studentenkamer, stond te luisteren aan de deur wanneer er niemand was ging ik naar het toilet of de keuken. Mijn emoties verat ik met heel veel eten en chips. Mensen die met mij op wilden gaan, gaf ik cadeautjes en deed ik alles voor.
Helaas trouwde de man (van het bedrijf waar ik schoonmaakte naast mijn studie), op wie ik verliefd was en die mij aandacht gaf, met een poolse vrouw. Heb mijn studie afgebroken en ben verhuisd naar de andere kant van Nederland.

Aan de andere kant van Nederland mijn eigen appartementje, gaan werken achter de receptie. Vertelde de collega’s dat mijn partner was omgekomen bij een ongeluk, een vrouw van bijna 30 jaar alleen is immers niet normaal! Daar kreeg ik na enige maanden een nieuwe groepsleider, hij praatte heel veel tegen mij aan over zijn eigen, en haalde grapjes uit. Hij zocht mij bijna iedere dag op op mijn werk. Ik voelde onrust in mijn maag en dacht dat ik verliefd was, vroeg een keer wat hij voelde voor mij. Hij zij affectie, moest het opzoeken in het woordenboek en dacht dat hij ook verliefd op mij was.

Op een dag belde hij mij met de mededeling dat hij uit huis gezet was; ik zei: dan kom je maar naar mij. Hij is nooit meer weggegaan. Wist vanaf de eerste dag niet hoe ik er mee om moest gaan. Hoe moest ik mij gedragen, wat vond hij leuk en wilde hij wat ik deed? Heb later tegen hem gezegd dat hij mij ontmaagd heeft, hij geloofde het niet. Had zoveel pijn en bloedverlies dat ik de huisarts heb gebeld.

Snel na de eerste dagen dat ik een roze bril op had die mij blind maakte, viel ik van de wolk. Mijn dagboek werd gelezen door hem en passages voor mijn voeten gegooid. Ik schaamde mij en heb het weggegooid en nooit meer iets geschreven of bewaard. Zijn echtscheiding, achtergelaten kind kwam op ons pad; ik wist niet wat het was had het nooit meegemaakt en kon hem er niet mee helpen. Voelde mij machteloos en liep op mijn tenen om maar een goede vrouw, vriendin, minnares, huishoudster etc. voor hem te zijn. Dat zijn kind niet tegen mij sprak of mij antwoordde; dat zijn kind mij uit ons bed dreef./stuurde hij zag het, maar vond het normaal. Hij verweet mij dat ik onbetrouwbaar was omdat ik lachte naar zijn collega’s en hun het hoofd op hol bracht Als hij alles geweten had, was hij nooit met mij meegegaan. Durfde nog niet eens naar mijzelf in de spiegel te lachen, laat staan naar hem of een collega. Ik begreep het en nam ontslag en zocht een andere baan.

We verhuisden naar een groter huis; de druk en spanning liep hoog op bij hem en hij kreeg woedeaanvallen en losse handjes. Was jaloers op mijn collega’s omdat ik gezellig aan kwam lopen met een collega toen hij mij ophaalde van het werk. Voor mij heel normaal, hij had het zwaar met alles en ik was een waardeloze vrouw voor hem. Hij zei mij immers dat ik hysterisch was en eens volwassen moest worden. Ik liep op mijn tenen; soms protesteerde mijn lichaam: lag ik met migraine op bed of kreeg ik een black out en verloor de controle over mijn lichaam. Haptonomen, maatschappelijk medewerkers ik heb ze bezocht en ben afgehaakt na enkele bezoeken. Durfde niet onder ogen te zien hoe eenzaam en ongelukkig ik was in mijn relatie. Het gevoel in mijn buik was geen verliefdheid maar angst voor mijn man; hetzelfde gevoel had ik immers vroeger naar mijn moeder.

Op mijn werk was ik gedienstig en onderdanig, maar door dat ik veel wisselende banen had en iedere keer weer uit de sollicitanten werd gekozen, vond ik ook kracht in mijzelf. Ik was dus een goede werkneemsters en durfde daar ook meer aanwezig te zijn: mijzelf te laten zien en te laten horen.
Achteraf weet ik dat ik met mijn uiterlijk en voorkomen compenseerde dat ik thuis onzichtbaar en nietig was.

Naar huis gaan betekende angstig kijken en aanvoelen in welke stemming mijn man was en mij daaraan aanpassen.

We kregen financiële problemen: wat mijn man wilde hebben kreeg hij of zijn kind. Ik moest de problemen oplossen immers ik had ze ook veroorzaakt. We hebben er nooit meer overgepraat nadat hij er achter kwam. Alleen was ik voortdurend bang dat hij er achter kwam dat we weer eens rood stonden. Als hij er achter kwam was hij heel erg boos op mij met alle gevolgen voor mij.

Zijn zus vertelde hem een keer dat ik heel ongelukkig was omdat zijn kind niet tegen mij praatte. Hij geloofde het niet en nam zijn kind in bescherming. Ik kon niet met zijn kind omgaan. Hij ging een maand weg naar het buitenland. Schreef op wat ik voelde: weet het nog. De 1e week vervrat ik emoties, de 2e en 3e week genoot ik van het alleen zijn; de 4e week vond ik het vreselijk dat hij weer thuis kwam. Heb het geschrevene weggegooid en mijn gevoel ver weg gestopt.

Mijn man werd arbeidsongeschikt, en gaf aan dat hij er niets bij kon hebben aan problemen omdat hij het moeilijk genoeg had. Natuurlijk begreep ik dat, hij had het moeilijk ik niet!
Zijn kind kwam in de problemen met drugs en criminaliteit: mijn man richtte zijn leven helemaal in rond zijn kind. Op een gegeven moment vertelde hij mij dat zijn kind bij ons in kwam wonen. Wat voelde ik mij boos, voor het blok gezet. Maar ik kon het hem niet zeggen.

Achteraf gezien heeft het mij iets goeds gebracht. Ben mijn plekje in huis gaan bevechten, het kind was geen kind meer maar een volwassene en had rekening met mij te houden. Ik zag dat mijn man nog steeds een kind zag en zo handelde. Ging mijn plek t.a.v. mijn man niet bevechten, hij was immers de zieke. Wel kwam er verandering: van de verzorgende werd ik ook adviseur, therapeut en coach. Ging allerlei uitstapjes plannen om samen leuke dingen te plannen zodat hij ook kon genieten en uit huis was met alle problemen. In 10 jaar heb ik hem 3 gevraagd wanneer we weer samen zouden zijn, hij gaf aan dat ik hem niet mocht laten kiezen tussen mij en zijn kind. En stil was ik weer.

Dit jaar hoorde ik dat we over enige maanden weer samen zullen zijn, zijn kind gaat op zich zelf wonen. Opeens was ik aan het einde van de tunnel, maar zag ik geen bloemenpracht maar een dor stuk land. Ik realiseerde mij dat wij een dak boven ons hoofd delen en een bed om in te slapen. Dat ik voor het geld zorg, voor het huishouden en voor zijn medicijnen en dat hij kookt en soms een stuk uit de krant met mij. Vertrouwen, liefde ik kende het niet. Door de jaren heen was ik veranderd in het slaafje dat op tenen liep in een vrouw die haar man ziet als zieke en hem verzorgt; een ouder die zijn kind verzorgt. Sex, knuffel, een lief woord voor mij; na enige jaren was het er niet meer. Logisch toch hij had genoeg aan zich zelf. Enige jaren geleden heb ik mij zelf geleerd er om te vragen.. Ik kreeg het niet en dus heb ik mij weer afgeleerd om het te vragen. Hij was ziek en kon het immers niet geven. Ik gaf hem alles materieel en alles van mij (behalve mijn authentieke ik)

Ik heb de kracht gevonden om professionele hulp te zoeken: zij wees mij op het boek “als hij maar gelukkig is”. Wat een confrontatie vanaf het 1e hoofdstuk; dat was ik!
Het heeft mij mijzelf leren kennen. Maar veel belangrijker mij doen inzien dat ik uit deze situatie kan komen, zoals er zoveel vrouwen uit een vergelijkbare situatie zijn gekomen.

Ik leer er achter te komen wie ik ben, waarom ik dingen heb gedaan en dat dat alles onderdeel van mijn authentieke ik is. Dat ik aangeleerd gedrag heb dat ik nu niet meer wil en er met kleine stapje afstand van neem.
Gebruik mijn eigen meisjesnaam weer ipv zijn achternaam; heb een bankrekening op mijn eigen naam geopend. Draag geen trouwring meer. Voel dat er een einde komt aan deze relatie en dat ik heel gelukkig zal zijn met mijzelf alleen in een huisje. Durf mijn verhaal te delen met mensen om mij heen: niet om medelijden en bevestiging te krijgen. Maar om de mensen mijzelf te laten zien, zij zagen alleen maar de dominante vrouw die de hele wereld aankon.

Als ik nu thuis kom ben ik niet meer bang voor de stemmingen van mijn man, maar voel een juk op mijn schouders gezet worden van verantwoordelijkheid en medelijden voor hem die zijn eigen leven niet oppakt, achter het raam blijft zitten in de slachtofferrol

Ben alleen nog heel bang voor mijn man om hem te vertellen dat ik niet gelukkig ben in deze relatie en alleen verder ga. Maar voel ook dat ik het tijd moet geven en op mijzelf moet vertrouwen en op een hogere macht dat dat allles goed zal komen. Wat op mijn weg is gekomen, wat ik tot nu toe heb beleefd: het is geen toeval maar voorbestemd door een hogere macht. Wat ik heb meegemaakt heeft mij er toe gebracht om bij mijn eigen authentieke ik te komen; mij zelf te waarderen, te bevestigen en van te houden.

Weet dat mijn authentieke ik als een borrelende vulkaan altijd aanwezig is geweest en nu tot uitbarsting is gekomen en niet meer is te bedwingen. Ik wil haar ook niet meer bedwingen!

Moge mijn verhaal andere vrouwen kracht geven om hun eigen ik te vinden en van zich zelf te gaan houden

Anna
Site Admin
Berichten: 18421
Lid geworden op: vr nov 05, 2004 10:09 pm

#2 Bericht door Anna » za jul 16, 2011 1:00 pm

Jee, wat een verhaal Onyx! Wat een leven heb jij gehad! En wat een kracht spreekt er uit je verhaal. En ook knap zoals je het hebt opgeschreven. En moedig van je dat je het hier geplaatst hebt. Bedankt voor het delen.
Hartelijke groet,
Anna

mart
Berichten: 474
Lid geworden op: vr feb 18, 2011 12:03 pm
Locatie: noorden vh land

#3 Bericht door mart » zo jul 17, 2011 10:14 am

Waauw!!
Ik wens je heel veel goeds in dit proces... zéker weten dat het brengt wat je nodig hebt!!

XXX

onyx1962
Berichten: 5
Lid geworden op: vr jul 15, 2011 11:07 am

#4 Bericht door onyx1962 » di jul 19, 2011 9:21 am

Niet meer bang als ik thuis kom?? Zaterdag een dagje weggeweest en bel naar mijn man hoe laat ik thuis ben.
Voel dat het mis is; mijn maag en darmen gaan in de knoop.

Angst zoals ik voelde voor mijn moeder; angst om in je diepste gekrenkt te worden.

Na 36 uur hoorde ik de verwijten; ik heb erop gereageerd vanuit al mijn kracht, vanuit mijn authentieke ik.

Hoe??
Door hem mijn gevoelens van de afgelopen 20 jaar te vertellen: eenzaamheid, alleen zijn, niet gesteunt, angst. Maar ook te vertellen welke rol ik heb ingenomen en waarom en waardoor. Dat ik sinds enig maanden er achter ben dat ik die rol niet meer wil en maar één uitweg zie en dat is alleen verder te gaan.

Wil met jullie delen dat ik mij ontzettend trots voel dat ik het gezegd heb en hoe. Geen verwijten, maar alleen mijn gevoel.
Wat ik nu voel is ook schuld en schaamte dat ik de ander zo'n pijn heb gedaan. Dan ga ik toch weer even terug naar mijn eigen pijn de afgelopen jaren .......

Heb een volgende fase in het proces bereikt.
Mijn man gaat zelf hulp zoeken en zijn eigen proces in.
Daarnaast gaan we kijken of relatietherapie iets voor ons kan betekenen: een betekenis kan ook zijn dat er bevestigd wordt dat we elk apart verder gaan.

lieve mensen, het is een moeilijk proces wat we doormaken met z'n allen op dit forum.
Maar: ook een heel mooi proces om ons zelf te vinden en gelukkig te maken!

jozonnetje
Berichten: 25
Lid geworden op: ma jun 20, 2011 3:15 pm
Locatie: wassenaar

#5 Bericht door jozonnetje » zo jul 31, 2011 2:00 pm

wat een intens verhaal, mooi en krachtig opgeschreven!
Jozonnetje
iedere mijl begint onder je voeten

mari@n
Berichten: 27
Lid geworden op: wo jun 29, 2011 4:14 pm
Locatie: brabant

hoi onyx

#6 Bericht door mari@n » zo jul 31, 2011 8:21 pm

wat ontzettend knap dat je alles zonder verwijten kon zeggen
heb ik bewondering voor, mij lukt dat helaas nog niet

Plaats reactie