Column, Anna Schmitz

Voor reacties en suggesties e.d.
Bericht
Auteur
Anna
Site Admin
Berichten: 18422
Lid geworden op: vr nov 05, 2004 10:09 pm

Column, Anna Schmitz

#1 Bericht door Anna » zo mei 11, 2008 12:47 pm

14 maart 08

Te veel 'liefhebben'

Iedere keer als ik de woorden 'women who love too much' en 'vrouwen die te zeer liefhebben' tegenkom, zoals de vertaalster van 'Als hij maar gelukkig is' die titel heeft vertaald, merk ik dat ik daar moeite mee heb. Ik kan me helemaal niet vinden in die bewoording van 'te veel liefhebben' voor wat wij in en met relaties doen. Ik heb zelf het idee dat het helemaal niets met liefde te maken heeft. Ik zie wat wij doen (afgezien van die vrouwen die al meer gegroeid zijn en zich ontworsteld hebben aan dit patroon) als dwangmatig voor iemand willen zorgen en daarbij over je grenzen gaan om je eigen minderwaardigheidsgevoelens te compenseren en te sussen. Ik zie onze partners meer als een 'prooi' waarmee en op wie we die dwangmatige neigingen kunnen botvieren, en dat we daarvoor zo iemand als een hulpbehoevende partner (iemand met problemen) uitzoeken en nodig hebben, omdat als we die niet hadden, we te zeer geconfronteerd zouden worden met de pijn van die minderwaardigheidsgevoelens bij ons van binnen. Dat is ook wat er gebeurt als we een relatie aangaan met iemand die niet hulpbehoevend is maar een gezonde basis van eigenwaarde en eigenliefde en zelfzorg heeft. Dan komen we keihard oog in oog te staan met onze eigen beschadigingen en tekortkomingen op die gebieden. En ook met een gevoel van leegte van binnen door het 'disconnected' zijn, het niet meer in contact zijn met onze authentieke gevoelens en ons authentieke 'zijn', en het contact met onze innerlijke stem, waardoor we ons veilig en vervuld zouden kunnen voelen in ons eigen leven, met én zonder partner.
Die term 'vrouwen die te veel liefhebben' ('women who love too much') is niet mijn keus. Dat wou ik even kwijt.

Vaak als ik op tv mensen hoor praten over 'de liefde', denk ik: ze hebben het over relaties, niet over liefde. Ze zeggen dat de liefde soms pijn doet, maar volgens mij doet liefde nooit pijn, dan is het geen liefde.

Te zeer in de liefde investeren is obsessief bezig zijn met je relatie en een partner op wie je je angsten en onvervulde kinderverlangens projecteert. Je bent niet bezig met 'liefde' te investeren. Je bent bezig met een heftige strijd te voeren tegen de pijn van je minderwaardigheidsgevoelens en je verlatingsangst, afkomstig uit je kindertijd.
Pas als je die minderwaardigheidsgevoelens en angsten uitwerkt (de onderliggende trauma's) en overwint kun je aan iets toe komen wat liefde heet of daarmee te maken heeft. Daadwerkelijk jezelf en je partner met liefde en respect bejegenen en waarachtige gevoelens van liefde ervaren voor de persoon die die ander is (en die jij zelf bent) en de liefde van die ander ook helemaal vertrouwen en toelaten en de weldadigheid daarvan ervaren.

Ik denk dat die titel alleen goed is omdat als je je nog niet in deze problematiek verdiept hebt en nog niet weet wat er eigenlijk aan de hand is, je zelf denkt dat het met liefde te maken heeft. Dat je van die ander houdt, dat je 'liefdevol' voor die ander zorgt en dat hij dat niet kan terugdoen omdat hij zo beschadigd is, wat juist een heel goede reden is om zo liefdevol voor hem te zorgen, en wat ook wel ooit beloond zal worden, denk je. Liefde, liefde, liefde. Not. We hebben dan nog geen idee wat liefde is. We hebben het nooit gevoeld, nooit meegemaakt, nooit in werking gezien. En overal om ons heen wordt dat beeld van wat liefde niet is, maar wat gesuggereerd wordt als liefde, bevestigd. In de relaties die we om ons heen meemaken, hoe erover gesproken wordt, op tv, in films, boeken enz.

Maar ja, misschien is het dan toch wel een goede titel. Als het boek zou heten 'Vrouwen die hulpbehoevende mannen als prooi uitkiezen om hun dwangmatige neigingen op te botvieren en hun eigen minderwaardigheidsgevoelens te sussen' zou waarschijnlijk geen Norwood-vrouw zich in die titel herkennen en het boek willen lezen. Misschien dat we eerst het gevoel moeten hebben dat we ergens toch nog goed zijn (niet waardeloos of slecht) en dat we bezig zijn met liefde, om vervolgens open te kunnen staan voor wat er werkelijk aan de hand is.

Anna

Anna
Site Admin
Berichten: 18422
Lid geworden op: vr nov 05, 2004 10:09 pm

#2 Bericht door Anna » zo mei 11, 2008 12:48 pm

28 april 08

De twee angsten.

Robin Norwood schrijft dat onze behoefte om een eens verloren strijd alsnog te winnen de drijfveer is om relaties aan te gaan met mannen bij wie we diezelfde pijn en problemen kunnen ervaren als we als kind gevoeld hebben. Zij schrijft ook over onze angst voor intimiteit, die een rol speelt in onze partnerkeus en de manier waarop we in onze relatie(s) functioneren.

Pia Mellody schrijft in haar boek 'Facing Love Addiction' dat de twee angsten die de onderliggende drijfveer zijn voor relatieverslaving de angst om in de steek gelaten te worden en de angst voor intimiteit zijn.

Ikzelf ben gaandeweg steeds meer gaan denken dat het om twee andere angsten gaat. Namelijk:
1) de angst om de verlatingspijn van vroeger weer te voelen (pijn van het afgewezen, in de steek gelaten zijn), en
2) de angst om de pijn van het gevoel minderwaardig en niet belangrijk zijn te voelen. Deze twee pijnen zijn nauw met elkaar verbonden door de manier waarop ze ontstaan in de jeugd.

Als je als kind met een bepaalde emotionele behoefte naar je ouders gaat en je wordt dan afgewezen (om wat voor reden dan ook) dan voel je niet alleen een diepe pijn van afwijzing (in de steek gelaten zijn), maar tegelijk heb je het gevoel en ontstaat het idee dat je niet belangrijk bent, dat je niet waardevol bent, en ook dat er iets mankeert aan jou, aan je behoefte, je gevoelens, het gevoel dat er iets niet goed aan je is (als mijn ouders deze behoefte niet beantwoorden zal er wel iets verkeerd zijn aan die behoefte, aan mij).
Omgekeerd als je van je ouders krijgt waar je emotioneel behoefte aan hebt, als je de aandacht en erkenning voor je gevoelens krijgt waar je behoefte aan hebt, voel je op dat moment: ik ben belangrijk, ik doe ertoe, je voelt je gehoord, gezien, erkend en daardoor waardevol als persoon. En op die manier ontwikkel je een fundamenteel gevoel van eigenwaarde. Een gevoel van: ik ben oké zoals ik ben.

Die pijn van het afgewezen zijn, en van de minderwaardigheid die we daarbij voelen, en onze angst om een van die twee pijnen weer te voelen worden volgens mij de drijfveren achter alle dwangmatige patronen waarmee we ons leven saboteren en verwoesten en alle problemen en pijn die we creëren in ons leven.

De pijn van de afwijzing maakt ons heel bang voor afwijzing, en maakt dat we ons gaan gedragen op een niet authentieke manier (maar op een manier die gericht is op het verwerven van goedkeuring van anderen). We manipuleren de ander en verloochenen ons authentieke zelf (waarvan we denken dat die niet oké is), onze authentieke gevoelens (onze innerlijke stem), in de hoop goedkeuring en erkenning te krijgen.

De pijn van het minderwaardigheidsgevoel maakt dat we relaties aangaan met mensen die in onze ogen niet goed zijn zoals ze zijn, mensen aan wie in onze ogen wat mankeert, om ons eigen minderwaardigheidsgevoel te compenseren en ons toch beter te kunnen voelen dan de ander. Omdat we ons zo minderwaardig voelen hebben we behoefte aan superioriteit. Dit uit zich in allerlei patronen: willen helpen, adviseren, therapeutiseren, je bemoeien met het leven van een ander, bedisselen, kritiek hebben, vitten, veroordelen, straffen, willen dat die ander aan zichzelf gaat werken enz.
Diep van binnen hebben we het gevoel dat we iemand die we echt leuk vinden en die goed bij ons past niet verdienen, en niet kunnen krijgen, maar ook dat bij zo iemand onze eigen minderwaardigheid aan het licht zal komen. Dat risico willen we niet lopen.

De pijn van de minderwaardigheid maakt ook dat we enorme behoefte hebben aan erkenning en voortdurende bevestiging voor onze gevoelens en voor ons als persoon van anderen. We willen dat die ander voortdurend aan ons denkt, laat merken dat we belangrijk voor hem zijn, dat hij ons belt, sms-t, mailt enz. De ander krijgt de dwingende rol opgelegd om voortdurend ons gevoel van 'ik ben niet belangrijk', 'ik besta niet' te bedwingen. We staan in de relatie als een kind en die ander moet de ouder-rol vervullen en op die manier goedmaken wat we vroeger zo gemist hebben en wat vroeger in ons beschadigd is. Maar op deze manier zullen we nooit een gelijkwaardige relatie hebben waarbij we allebei verantwoordelijkheid nemen voor onze eigen gevoelens en behoeften en welzijn, en waarbij we elkaars eigenheid respecteren en waarderen.

Onze angst voor de pijn van de afwijzing en voor de pijn van de minderwaardigheid maakt dat we een destructieve relatie niet los kunnen laten. We hebben deze relatie (deze specifieke persoon) gekozen om deze twee angsten te bedwingen, en het idee deze relatie los te laten doet onze angst voor deze twee diepe pijnen weer opspelen. Ook de angst dat hij zich dan gaat richten op een andere vrouw speelt hierin mee. Dat is het ultieme gevoel van: ik ben niet belangrijk, ik doe er niet toe, en ik ben waardeloos, niet goed/leuk/aantrekkelijk/mooi genoeg, dus van afwijzing en in de steek gelaten zijn, ook als je de relatie zelf verbroken hebt.

Angst voor intimiteit is in mijn ogen meer een secundaire angst, die voortkomt uit die twee andere, angst voor de pijn van het minderwaardigheidsgevoel, en angst voor afwijzing, afgekeurd te worden. Als ik mijzelf laat zien zoals ik werkelijk ben, vertel wat ik werkelijk voel, zal hij zien hoe minderwaardig ik ben en dan zal hij me afkeuren en in de steek laten, en een andere vrouw vinden die wel goed en waardevol is.

Anna
Laatst gewijzigd door Anna op wo dec 02, 2009 11:59 am, 1 keer totaal gewijzigd.

Anna
Site Admin
Berichten: 18422
Lid geworden op: vr nov 05, 2004 10:09 pm

#3 Bericht door Anna » zo mei 11, 2008 1:04 pm

11 mei 08

Wil ik volwassen worden?

Als gezonde volwassene denk je misschien 'wat een onaardige man, afstand houden', maar wij ervaren iets vertrouwds, een manier van doen, bepaalde woorden, een toon, een blik, en dan gebeurt er iets. Er schiet een vonk van betovering over en we komen wat onze gevoelsbeleving betreft in ons verleden terecht. We ervaren vanaf dat moment de situatie in het heden door de bril van het kind dat we waren. We denken/voelen: dit is mijn vader/moeder, maar nu is hij/zij lief voor me, dus misschien komt het allemaal nog goed, YES! Ik ga nu eindelijk die liefde en erkenning krijgen die ik zo gemist heb en waar ik zo naar verlang. We schieten in de 'excitement rush', dit noem ik de 'positieve trigger'. We zien niet dat het iemand is die op een ongezonde manier met emoties omgaat (omdat we dit als kind hebben leren zien als 'normaal', als 'zo hoort het'), iemand die (net als wij) niet geleerd heeft met pijnlijke emoties te 'dealen', maar die geleerd heeft pijnlijke emoties te onderdrukken, verdoven, dwangmatig afleiding zoeken (bijv. in strijd, ruzie, of andere verslavende, adrenaline producerende bezigheden), waardoor hij niet (meer) in contact is met zijn authentieke kern en innerlijke stem, en daardoor emotioneel niet bereikbaar is. Niet aanwezig is in het NU, in het contact met ons, waardoor er geen waarachtig contact kan ontstaan, geen intimiteit.
Doordat we de situatie ervaren door de bril van het kind dat we waren, kunnen we niet weggaan uit de situatie/relatie. Als volwassene kun je weggaan, maar als kind kun je dat niet, omdat je volledig afhankelijk bent van je ouders en er onlosmakelijk mee verbonden bent. Zo ervaar je ook het contact met die partner vanuit je kindbewustzijn. Maar als volwassene ben je niet afhankelijk van een ander (ook al voelt dat misschien wel zo) en je bent ook niet onlosmakelijk verbonden met een andere volwassene, tenzij je samen kinderen hebt, dan ben je samen verbonden als ouders, als volwassenen dus, en niet als kind met een ouder.

Vanuit dit kindbewustzijn ga je allerlei dingen doen in de hoop dat die partner (die jij onbewust ziet als vader/moeder) toch gaat doen wat jij hoopt en nodig hebt: kritiek geven, verwijten maken, ruzie maken, extra 'lief' doen, je gevoelens/behoeften inslikken, het hem niet moeilijk maken, proberen uit te leggen wat je nodig hebt in de hoop dat hij dan gaat doen (worden) wat jij nodig hebt (als kind) en eindelijk die ouderrol op zich neemt. Wat nooit zal gebeuren. Of wat misschien WEL zal gebeuren, maar dan ben je nog verder van huis. Want dan krijg je misschien wel waar je naar verlangt (ouderlijke zorg) maar dan zul je nooit een gelijkwaardige volwassen relatie krijgen met daarbij passende intimiteit van twee gelijke volwassen partners. Je zit dan gevangen in de kinderrol met een 'zorgende ouder' boven je. Ook als je zelf in de zorgende moederrol bent geschoten, kun je geen gelijkwaardige volwassen relatie opbouwen.

Om ooit een bevredigende volwassen relatie te kunnen krijgen moet je dus eerst ZELF leren wat het betekent om volwassen te zijn, hoe je dat doet, en hoe je in de volwassen rol moet blijven in triggerende situaties in het heden. Of hoe je daarin moet terugkomen als je toch in kindbewustzijn bent geschoten doordat er kindergevoelens getriggerd zijn, positieve of negatieve. Vooral de positieve trigger is heel gevaarlijk en misleidend, dus als je in die 'excitement rush' zit, in die betovering bent geschoten. Misschien is het nuttig om het verleden op die manier alsnog te beleven, om dat te kunnen verwerken en oude wonden te helen, maar dat kan alleen als je je bewust bent van wat er gebeurt, dus dat je weet dat je je verleden ervaart. En je moet wel in staat zijn weer terug te komen in volwassen bewustzijn, een volwassen staat van zijn.
Als dat niet gebeurt kun je jaren en jaren doorgaan met de relatie en wordt het steeds moeilijker om er uit te komen, want dan wordt het in kindbewustzijn leven een verslaving die zichzelf versterkt. Dan ga je steeds IN de situatie met kindbewustzijn reageren, en wordt je steeds meer dat kind in plaats van eruit te kunnen breken als volwassene, met de kracht, het inzicht en verstand van een volwassene.
De vraag is dus: wat is volwassen zijn? wat houdt dat in? en hoe doe je dat? En, misschien nog wel veel belangrijker: WIL ik dat? Wil ik volwassen worden? (met alle verantwoordelijkheden die daar bij horen). Dat is een bewuste keus die je zelf moet maken.
Wil ik volwassen worden, of altijd als dit kind dat ik nu ben in het leven blijven staan?

Anna

Anna
Site Admin
Berichten: 18422
Lid geworden op: vr nov 05, 2004 10:09 pm

#4 Bericht door Anna » za jul 05, 2008 1:54 pm

29 juni 08

Gevoelens, realiteit en niet-realiteit

Ik wil iets uitleggen over gevoelens. Er gebeuren dingen in het hier en nu in de realiteit waar je bepaalde gevoelens bij krijgt. Hij kan iets tegen je zeggen en dan krijg je een aangenaam of een onaangenaam gevoel (grofweg). Dat kunnen volwassen gevoelens zijn, maar het kan ook zijn dat er gevoelens van vroeger mee-resoneren, dan voel je een veel sterker gevoel dan alleen het volwassen gevoel, want dan voel je kindergevoelens, gevoelens uit je verleden. Gevoelens bij iets wat vroeger gebeurd is, maar wat wel echt gebeurd is, en wat jouw emotionele zijn mede heeft opgebouwd.

Maar er is ook nog iets anders wat gevoelens kan oproepen. Je kunt gaan denken: stel dat ik nooit een partner vind die bij me past of met wie ik me gelukkig voel, misschien word ik wel oud zonder partner. Zulke gedachten kunnen ook een onaangenaam gevoel oproepen, of angst. Deze gevoelens zijn geen reactie op iets wat werkelijk gebeurt maar op een realiteit die je zelf creëert in je eigen hoofd, je eigen gedachten, iets wat niet echt bestaat (fantasie). De dingen die je in je fantasie bedenkt zijn geen dingen die echt aan het gebeuren zijn, dus die gevoelens hebben ook niets te maken met de realiteit.

Je kunt ervoor kiezen in contact te zijn met wat er werkelijk gebeurt in het hier en nu, en wat je daarbij voelt, of: te leven in je eigen gedachten-fantasie-wereld die jij zelf creëert en de gevoelens die je voelt bij die dingen die je daar zelf bedenkt. In mijn ogen is leven in je gedachten-fantasie-wereld een manier om weg te vluchten uit de realiteit van het hier en nu, dus wat er werkelijk gebeurt, uit angst voor de gevoelens die je daarbij zult voelen, en natuurlijk ook voor de gevoelens uit je verleden die dan getriggerd kunnen worden, die voor ons vaak heel pijnlijk zijn. Ook al kunnen de gevoelens die je voelt bij de gedachten die je zelf creëert ook heel pijnlijk en beangstigend zijn.

Het is heel belangrijk dat je het onderscheid leert zien tussen wat werkelijk gebeurt en wat er gebeurt in jouw gedachtewereld wat niet werkelijk gebeurt. Het eerste is realiteit, het tweede is GEEN realiteit. Als je gaat nadenken over je toekomst dat je misschien wel nooit een fijne partner zult krijgen en je gaat je dan ongelukkig voelen, dan heb je gevoelens over iets wat niet bestaat, over een realiteit die alleen in jouw hoofd bestaat maar die geen werkelijkheid is. Het is iets wat in de toekomst wel zou KUNNEN gebeuren, maar misschien ook helemaal niet, en als het wel gebeurt heb je er op DAT moment gevoelens bij die je nu nog helemaal niet kunt weten. Want dan ben je weer verder gegroeid en je leven ziet er heel anders uit en zelf zie je de dingen ook weer heel anders. Het heeft geen enkele zin om je dat nu proberen voor te stellen, en zeker niet om je dat op een negatieve manier voor te stellen!

En ook als je gaat denken aan hoe een relatie of je partner zou moeten zijn, ben je niet meer met je gevoel in wat er werkelijk in het hier en nu gebeurt, dus bij hoe hij werkelijk IS. Dan is je gevoel niet meer een reactie op wat er werkelijk gebeurt. Wat werkelijk gebeurt is wat hij NU doet of zegt, en wat jij DAARbij voelt. Dus bij wat hij werkelijk doet of zegt. Alleen DAT is realiteit. En het is zinvol om te kijken wat je voelt bij wat werkelijk realiteit is, dus wat werkelijk gebeurt. Dat is je stuur, je radar en je kompas.

Anna

Anna
Site Admin
Berichten: 18422
Lid geworden op: vr nov 05, 2004 10:09 pm

#5 Bericht door Anna » za dec 06, 2008 4:55 pm

6 december 08

Liefde is een vreemde ziekte

Omdat ik verzekerd ben bij het Zilveren Kruis krijg ik het blad 'Health' 6x per jaar. Er staat nu een artikel in met de titel "Liefde is een vreemde ziekte" waar ik een paar stukjes uit wil overnemen die ik wel interessant vind.

"Als mensen in staat van verliefdheid zijn, maakt het lichaam maar liefst zes verschillende stoffen aan: adrenaline, dopamine, fenylethylamine, endorfine, oxytocine en vasopressine.
Ingewikkelde namen. Wat doen die stofjes met ons? Dankzij adrenaline, dopamine en fenylethylamine voel je je euforisch en gelukkig op momenten dat je stapelverliefd bent. Endorfine, oxytocine en vasopressine zorgen voor een langdurig gevoel van geluk. In principe regelt je lichaam de aanmaak van die stofjes zelf, je hoeft er alleen maar verliefd voor te worden. Onderzoekers zijn het er over eens: een combinatie van deze stoffen zorgt ervoor dat mensen letterlijk 'stralen van geluk' als ze verliefd zijn. Verliefde mensen kunnen de wereld aan, hebben het gevoel over wolken te lopen, en ze lachen de hele wereld toe. En dat allemaal door een subtiel samenspel van stofjes.

Vlinders of buikpijn?
Er kleven ook nadelen aan het leven op de roze wolk die verliefdheid heet. Voor je lichaam zijn al die hormonen en neurotransmitters eigenlijk helemaal niet goed. Ze leveren namelijk nogal wat stress op. Langdurige hoge doses adrenaline zijn niet goed voor je hart.
En er zijn nog meer nadelen. Sommige mensen zijn zo verliefd, dat ze last krijgen van slaapgebrek en buikpijn. Concentreren lukt niet meer. Eten is een probleem, want alleen al het denken aan die ander zorgt ervoor dat ze geen hap meer door de keel krijgen. Sommige geliefden krijgen zelfs last van afkickverschijnselen als ze elkaar niet zo vaak kunnen zien als ze wel zouden willen.

Liefde maakt blind
Het is een bekende uitdrukking: 'liefde maakt blind'. En dat is ook wetenschappelijk aangetoond. Door de aanmaak van dopamine (een van de eerder genoemde stofjes) denk je dat jouw geliefde de mooiste en geweldigste persoon op de wereld is. Natuurlijk klopt dat beeld niet met de werkelijkheid, maar je bent zo 'onder invloed' dat je dat gewoon niet ziet. Pas als de verliefdheid uitdooft, merk je zijn of haar slechte eigenschappen op. Dan is de dopaminespiegel in je bloed inmiddels flink gedaald. Na anderhalf à drie jaar houdt het lichaam de productie van dopamine niet meer bij. Dan kun je twee dingen doen. Je verbreekt de relatie (want je wilt weer dat geluksgevoel op grote hoogten ervaren) of je gaat echt houden van iemand. Want hier komt een ander stofje in beeld: oxytocine. Je lichaam maakt gedurende je relatie dit stofje aan en het kan je gelukkig houden tot aan een diamanten bruiloft. Dit stofje wordt ook wel knuffelhormoon of relatiecement genoemd."

Mijn reactie. Ik denk dat je net als bij alcoholisme en verslaving aan allerlei stoffen en drugs die je tot je kunt nemen, verslaafd kunt raken aan de stoffen die je lichaam zelf maakt onder bepaalde omstandigheden. Ik denk dat er daarom zoveel mensen verslaafd zijn aan 'kicks', bungee jumpen, extreme sporten, allerlei vormen van sex (die niet een uitingsvorm van liefde zijn) en bezigheden die sexuele prikkels geven, zoals internet porno, maar ook internet daten, en ook het aldoor dwangmatig bezig moeten zijn, niet gewoon rustig kunnen zitten en niets doen.

Mensen die niet geleerd hebben op een gezonde manier met pijnlijke en onaangename gevoelens om te gaan, maar die een uitweg zoeken via verdoving of in het 'gelukzalige' gevoel dat ze kunnen krijgen via drugs, zullen dus een of meer van deze middelen of door het lichaam zelf gemaakte stoffen kiezen als 'oplossing' en eraan verslaafd raken, omdat ze er steeds meer van nodig hebben om het gewenste resultaat te krijgen (de ongewenste gevoelens te sussen), maar ook omdat het lichaam die stoffen voortdurend nodig heeft omdat je anders beroerd en ziek wordt door de onthouding ervan. Wat een oplossing lijkt voor de onaangename gevoelens is in werkelijkheid iets wat je kapot maakt.

Ik denk dus dat wij relatieverslaafden verslaafd zijn aan die stoffen die een gevoel van euforie geven (wij noemen het hier de excitement rush): adrenaline, dopamine en fenylethyamine (ik geloof dat fenylethyamine de stof is die in chocola zit) en steeds weer op zoek gaan naar situaties die dat gevoel geven. Tenzij je het besluit neemt op een gezonde en eerlijke manier met onaangename gevoelens te leren omgaan en die weg in te slaan.

Iets anders wat ik graag in verband hiermee wil delen. Ik zag kort geleden op tv bij de omroep Max geloof ik, iets over de overgang. Nou weet ik wel dat niet alle Norwood-vrouwen in de overgang zijn, maar ik vind het toch interessant (en relevant) om het hier te delen. Er zijn tegenwoordig overgangsconsulentes, speciaal opgeleid om informatie en adviezen te geven op dit gebied. Dat op zich vind ik al een interessant gegeven. Er was zo'n consulente in de uitzending en zij vertelde even in het kort wat er nou eigenlijk in je lichaam gebeurt tijdens de overgang, en dat vond ik erg interessant en deed bij mij ook wat dingen op hun plaats vallen. Ze vertelde dat de overgang begint als je eitjes op raken en die niet meer kunnen zorgen voor oestrogeenproductie in je lichaam. Je bijnier moet die taak gaan overnemen, dus oestrogeen gaan produceren, en de overgang is die periode dat je lichaam gaat omschakelen en dat moet leren. Maar je bijnier is ook het orgaan (of klier) die adrenaline maakt, en hij kan niet beide stoffen tegelijk maken, dus het is óf adrenaline óf oestrogeen. En als je veel onder omstandigheden verkeert waarbij je adrenaline produceert, dus situaties die stress geven, kan je lichaam geen oestrogeen maken, en het is die lage oestrogeen die zorgt voor de overgangsklachten. Dus (denk ik) hoe meer stress je hebt hoe meer last van overgangsklachten. En in deze periode is het dus ook extra belangrijk (en voor ons Norwood-vrouwen helemaal!) om ervoor te zorgen dat je zo min mogelijk stress hebt, dus extra goed voor jezelf te zorgen en erop te letten dat je veel minder hooi op je vork neemt dan je gewend was. De overgang is in mijn ogen bij uitstek een periode om nieuwe vaardigheden te leren op emotioneel gebied, een overgang naar een nieuwe levensfase.

Anna
Laatst gewijzigd door Anna op vr okt 17, 2014 9:28 pm, 4 keer totaal gewijzigd.

Anna
Site Admin
Berichten: 18422
Lid geworden op: vr nov 05, 2004 10:09 pm

#6 Bericht door Anna » vr jan 02, 2009 2:57 pm

Onecht zelf

Op momenten dat we als kind niet krijgen waar we behoefte aan hebben, wanneer we ons als kind afgewezen en in de steek gelaten voelen, ontstaat het gevoel 'ik deug niet, er is iets mis met mij'. Als dat vaak of structureel gebeurt ontwikkelen wij een fundamenteel gevoel van 'ik deug niet, er is iets mis met mij'. We zijn als kind niet in staat te denken dat er iets aan onze ouders mankeert, we kunnen onze ouders dan nog niet zien als 'mensen' die ook fouten maken (en die zelf beschadigd zijn).
Vanaf onze vroege jeugd gaan we stukjes van onze authentieke persoonlijkheid afstoten en in de prullenbak gooien, en daarvoor in de plaats beetje bij beetje een andere persoon creëren waarmee we voor de dag willen komen. Dit doen we omdat we denken dat we daarmee meer goedkeuring en liefde en positieve aandacht kunnen krijgen, eerst van onze ouders en later ook van anderen. Deze door onszelf gecreëerde persoonlijkheid - ook wel 'onecht zelf' genoemd - is de persoonlijkheid die we aan de wereld willen laten zien, en waarmee we in de wereld opereren, omdat we diep van binnen de overtuiging in ons dragen dat er met onze authentieke persoonlijkheid iets mis is. We proberen de hele tijd aan dit beeld te voldoen; als we dit niet doen ervaren we schuldgevoel, of schaamte, of minderwaardigheidsgevoelens, of angst. We hebben een dwangmatige neiging om aan de eisen van dat beeld te voldoen. Dus om ons te gedragen naar de eisen van een beeld dat we zelf gecreëerd hebben maar wat niets te maken heeft met wie we werkelijk zijn. We proberen aldoor iemand te zijn die niet is wie we werkelijk zijn (ons 'authentieke zelf'). Die hebben we immers lang geleden in de prullenbak gegooid.

We hebben een dwangmatige neiging om aan dit door onszelf gecreëerde beeld van onszelf te voldoen. Deze dwangmatigheid komt voort uit de angst voor de pijn van de situatie waarin we dit onechte zelf zijn gaan opbouwen, de situaties waarin delen van ons authentieke zelf werden afgekeurd, of waarin we met bepaalde emotionele behoeften werden afgewezen, in de steek gelaten. Die pijn van toen is zo pijnlijk, die willen we niet voelen, daar zijn we bang voor. Onder dwangmatigheid zit altijd angst, angst voor de pijn van het trauma van vroeger, dat is de drijvende kracht achter onze dwangmatigheid.
Daarom voelen we ons angstig, of ongemakkelijk, of schuldig, of we ervaren schaamte, op het moment dat we niet aan dit door onszelf gecreëerde beeld van onszelf voldoen. Maar WEL aan dit beeld voldoen is ook geen oplossing voor deze onaangename gevoelens. Wel aan dit beeld voldoen zal ons nooit voldoening of een goed gevoel over onszelf geven, omdat het niet is wie we werkelijk zijn. Het is ons 'onechte zelf' en niet ons 'authentieke zelf'. Die moeten we eerst weer uit de prullenbak halen. Dat is een onbekende persoon die we nog helemaal moeten leren kennen, en accepteren, en respecteren en liefhebben, om die vervolgens te kunnen ZIJN.

Jezelf, je authentieke zelf, leren kennen en worden kun je doen door al je gevoelens toe te laten en bewust te voelen en te erkennen zonder oordeel (ik doe dit zelf altijd door mijn gevoelens op te schrijven in mijn dagboek, en te onderzoeken waar ze vandaan komen). Dat zal in het begin moeilijk zijn omdat je juist geleerd hebt dat deze gevoelens en deze authentieke persoon 'verkeerd' zijn, je hebt geleerd ze af te wijzen en af te keuren, je ervoor te schamen en je schuldig over te voelen, en dat is ook precies wat je zelf zult voelen als je deze gevoelens toelaat en ernaar gaat kijken als onderdelen van wie jij bent. Je moet leren die delen van jezelf niet af te keuren of te veroordelen of te haten, maar te accepteren en te respecteren als wezenlijke onderdelen van wie JIJ BENT.
Als je dit niet doet zul je altijd een vijandige negatieve verhouding met jezelf van binnen hebben. En dit ook als 'werkelijkheid' manifesteren in je leven, volgens de wet van aantrekking ('law of attraction') de omstandigheden steeds weer zo creëren dat je bevestigd wordt in dit negatieve oordeel over jezelf.

Dus om je leven te veranderen en te verbeteren is het volgens mij van essentieel belang dat je contact maakt met je authentieke zelf (alles voelen wat je voelt en je gevoelens erkennen zonder oordeel, en onderzoeken waar ze vandaan komen) en van deze persoon te leren houden, en als uitgangspunt te gaan nemen om je leven te leven en vorm te geven. Zolang je deze persoon (die jij bent) afwijst en afkeurt (onbewust diep van binnen) zal je leven er ook niet leuker op worden.

Anna

Anna
Site Admin
Berichten: 18422
Lid geworden op: vr nov 05, 2004 10:09 pm

#7 Bericht door Anna » zo dec 13, 2009 7:25 pm

6 december 2009

Gevoelens delen zonder verwijt

Ik herinner me van mijn laatste samenwoonrelatie, die ik had toen ik met het Norwood-programma begon, dat ik met mijn partner probeerde over mijn gevoelens te praten maar daarbij niet in verwijten naar hem te praten, en dat ik niet kon zien hoe ik dat kon doen. Ik dacht: alles wat ik tegen hem wil zeggen zal door hem als verwijt ervaren worden, als kritiek op hem, omdat het dat ook IS. Ik was heel ongelukkig in die relatie en ik wilde hem dat duidelijk maken. Ik wilde hem duidelijk maken wat hij verkeerd deed en zodat hij dat anders kon doen en zodat ik me beter zou voelen. Ik weet dat ik hiermee heel erg heb geworsteld. Ik zag gewoon niet hoe je dat op een goede manier moest doen.

Nu snap ik dat het zoiets is als te dicht met je neus op een schilderij zitten, waardoor je het hele schilderij niet kunt zien. Robin Norwood schrijft hier heel veel over en daar probeerde ik iets mee te doen, maar toen ik nog IN de relatie zat kon ik het niet van een afstand bekijken.

Toen ik in die relatie zat dacht ik: ik MOET praten over deze dingen die ik in de relatie ervaar, want als ik dat niet doe voel ik me heel ongelukkig. Zo kan en wil ik niet doorleven. Maar erover praten leverde niets op, versterkte alleen maar het probleem. Ik had het gevoel geen contact met hem te kunnen krijgen, daardoor voelde ik me heel eenzaam, maar als ik met hem probeerde te praten over deze gevoelens, kreeg ik OOK geen contact met hem. Ik bereikte nooit het punt dat hij liet merken dat hij begreep wat ik ervaarde en ervoor openstond om te kijken naar hoe we daar iets aan zouden kunnen doen. Ik had op allerlei manieren steeds het gevoel dat alles wat voor mij belangrijk was bij hem het ene oor in en het andere oor uit ging. Dat maakte mij gek.

Pas een tijdje nadat de relatie beëindigd was (door hem) kon ik zien en me herinneren dat ik al op precies dezelfde manier gek van hem werd toen ik hem leerde kennen. Hij voelde als een stuk zeep, en als een chaotisch, niet helder iemand. In een gesprek met hem had ik nooit het gevoel dat we contact hadden. Nooit het gevoel dat we echt een gesprek hadden. Dat is iets waar ik gek van word. En achteraf weet ik dat dat precies de reden was waarom ik een relatie met hem ben aangegaan. En niet om de leuke, fijne dingen die er ook waren. Het was juist DIT wat mijn jeugdtrauma triggerde. Precies DIE eenzaamheid die ik als kind bij mijn moeder heb ervaren. Ik had dus ook kunnen zeggen: ik word gek van die man, het is iemand waar je geen contact mee kunt krijgen, wegwezen. Maar dat deed ik niet, het was juist datgene wat mij onbewust tot hem aangetrokken deed zijn. Ook al dacht ik op bewust niveau dat ik gek van hem werd. Ik ging WEL een relatie met hem aan.

Wat ik hiermee wil zeggen is dat ik in de relatie iets aan hem probeerde te veranderen wat hij al was, en wat ik ook zag, toen ik hem leerde kennen, en dat ik hoog en laag kon springen maar dat mij dat nooit gelukt zou zijn. Ook al had ik nog zo goed en gezond leren communiceren over mijn gevoelens. Bovendien was het niet een akelige bijkomstigheid, maar waarschijnlijk juist de hoofdreden dat ik me tot hem aangetrokken voelde en voelde dat ik een relatie met hem wilde. Dat had een directe lijn met mijn eigen traumatische verleden. En DAAR had ik naar moeten kijken. Maar op dat moment zag ik alleen wat er in het oppervlakkige heden gebeurde, dacht dat DAT mijn problemen waren, het ongelukkige gedoe met mijn partner, ik zag die lijn met mijn verleden niet.

Ik denk dat je, om echt op een eerlijke en opbouwende manier met je partner te kunnen communiceren over je gevoelens en wat je in de relatie ervaart aan pijnlijke dingen, die lijn met je verleden duidelijk moet zien. Of in elk geval de bereidheid om die lijn erbij te halen en daarnaar te kijken en er verantwoordelijkheid voor te nemen in de conversatie, omdat je anders alleen maar in aanval en verwijt en kritiek en de jij-vorm kunt praten. Als je je eigen verleden er niet bij haalt zie je maar een klein deel van het plaatje. Dan lijkt het alsof je vette pech hebt met een partner die zich niet goed gedraagt en die jij moet zien te veranderen. Als je naar het hele plaatje kijkt zie je dat er een reden is waarom je in deze relatie zit en dit gevecht voert. Dat dat te maken heeft met problemen die je al had voordat je deze persoon leerde kennen, en dat hij jou vooral een spiegel voorhoudt daarvan. Dat hij jou wijst op pijn die je van binnen hebt en die om aandacht en uitwerking vraagt.

Het kan zijn dat hij nooit zal veranderen en dat je dat relatieprobleem nooit zult kunnen veranderen. Maar het is ook waar dat de relatie, de wisselwerking, verandert als je zelf gezonder wordt en op een gezondere manier gaat communiceren. Met andere woorden dat je je bewust wordt van je eigen trauma's die je uit te werken hebt, de wonden en beschadigingen uit je jeugd, en welke rol die spelen in je relatie (je eigen ongezonde patronen). En dat je je bewust bent waarom je deze persoon hebt aangetrokken, welke rol deze relatie heeft in je eigen bewustwordingsproces. Want dan kun je zelf verantwoordelijkheid nemen voor je eigen pijn en je ongezonde patronen (aangeleerd in je jeugd door de beschadigingen) en op een andere manier gaan communiceren, minder aanvallend en verwijtend, meer op een informerende manier over jezelf, in de trant van 'dit ben IK', waarbij je zelf verantwoordelijkheid neemt voor je gevoelens en behoeften en wensen en wat jij wilt in het leven en in een relatie.

Het kan zijn dat de relatie daardoor verbetert, maar het kan ook zijn dat de relatie daardoor uitloopt op een einde. Dat is afhankelijk van hoe je partner reageert op jouw gezonder worden. Het kan zijn dat het hem stimuleert om zelf ook aan zichzelf te gaan werken en te willen toewerken naar een gezondere, fijnere manier van leven en omgaan met elkaar. Maar het kan ook zijn dat hij zich daartegen afzet en juist wil blijven doorgaan zoals hij nu is en daar juist steun en erkenning voor wil.

Het kan ook zijn dat hij reageert met zowel het een als het ander. Als er ook maar iets van het ander zichtbaar is is dat positief en kan het de moeite waard zijn om dat de ruimte te geven. Of je daarop wilt wachten moet je helemaal zelf bepalen en voelen. Maar om die kant te kunnen laten groeien moet er een klimaat zijn van veiligheid en vertrouwen waarin beide partners zich kwetsbaar op kunnen stellen zonder veroordeeld of aangevallen of bekritiseerd te worden. Er moet op een inlevende, accepterende, respecterende, erkennende manier gepraat worden en niet op een oordelende, aanvallende, verwijtende manier.

Als onze partner de bereidheid ontwikkelt om op een gezondere manier met gevoelens om te gaan, betekent dit voor hem dat ook die pijn van vroeger die hij al die tijd met zijn ongezonde patronen onder de oppervlakte heeft gehouden, naar de oppervlakte zal komen en voelbaar wordt. Er is veel moed en veiligheid voor nodig om dat proces van afweer te keren en die pijn en dat verdriet die dan naar de oppervlakte komen toe te laten. Om op die manier weer in contact te kunnen komen met zijn gevoel en authentieke zelf en weer een 'hele' persoon te worden. Dat geldt voor ons, maar ook voor hem.

Als we ervoor kiezen het proces aan te gaan van weer heel te worden, in contact te komen met wie wij werkelijk zijn, en we moeten leren onze gevoelens toe te laten en bewust te voelen, dan komen ook al die pijnlijke gevoelens uit onze jeugd naar boven, die we ons hele leven juist hebben geprobeerd eronder te houden (met al onze ongezonde dwangmatige patronen). En om dat proces te kunnen aangaan en vol te houden hebben we veiligheid en moed nodig. Die veiligheid kunnen we soms creëren in onze relatie met onze partner. Maar die veiligheid moet je eerst vooral binnen jeZELF creëren, door te stoppen met al je negatieve oordelen over jezelf, en in plaats daarvan een liefdevolle, respectvolle luisterende moeder of vriendin te worden voor jezelf. Als je dat voor jezelf bent, kun je dat ook voor anderen zijn.
Anna

Anna
Site Admin
Berichten: 18422
Lid geworden op: vr nov 05, 2004 10:09 pm

#8 Bericht door Anna » wo aug 04, 2010 5:35 pm

4 augustus 2010

Een relatie als oplossing voor de pijn en eenzaamheid van binnen.

Een verslaving is ook een mentaal iets: het vasthouden aan een illusie dat een bepaald iets de oplossing is voor je innerlijke pijn en eenzaamheid. Bijvoorbeeld een relatie met een man. Of een bepaalde bezigheid of chemische stof.

Aldoor maar denken aan hem (wie die ‘hem’ dan ook is), of denken aan een relatie (als je die niet hebt), denken dat dat is wat je mist, of dat je dat nodig hebt om gelukkig te kunnen zijn, en DAAR mee bezig zijn, is in mijn ogen bezig zijn met je verslaving. Je verslaving praktiseren. Je bent dan weg uit het NU. Weg uit de realiteit van wat er gebeurt en wat je daarbij voelt.

Als je in je verslaving schiet is dat meestal omdat er iets gebeurd is waardoor een pijnlijk gevoel getriggerd is. Want je verslaving is de manier die je hebt aangeleerd om met pijnlijke en onaangename gevoelens om te gaan. Er gebeurt iets en er komt een gevoel naar boven, en als ik dat gevoel niet wil voelen ga ik mijn vertrouwde dwanggedachten praktiseren. Je kent het wel, het malen en het piekeren. De discussies in je hoofd met de mensen die je hebben pijn gedaan. Als ik dat doe denk ik dat ik wat aan het probleem doe. Maar dat is NIET zo, integendeel.

Als je geen relatie hebt en er komen pijnlijke gevoelens naar boven als je een stelletje ziet, kan het een dwanggedachte zijn om dan te gaan denken dat je zelf een relatie wilt, dat je je niet compleet voelt zonder relatie, of dat je zo niet voor vol wordt aangezien, door je familie of de maatschappij. Dan kun je allerlei gedachten gaan hebben waarmee je denkt dichterbij het hebben van een relatie te komen. Zoals ik jarenlang op de bank heb zitten denken: wat kan ik nou toch gaan doen als invulling van mijn leven? Wat vind ik leuk? Wat kan ik goed? Maar die gedachten hebben mij nooit dichterbij het daarwerkelijk doen van iets gebracht. Integendeel, het hield mij weg van mijn gevoelens van binnen in het hier en nu. Die me de weg konden wijzen in de goede richting.

Ik zie dat soort gedachten dus als het praktiseren van je verslaving. Denken aan hem (als er een ‘hem’ is, bijvoorbeeld met wie je het hebt uitgemaakt, of die jou niet genoeg aandacht geeft). Of als er geen ‘hem’ is: denken aan een relatie, dat je dat zou willen, of dat dat de oplossing van je probleem is, of van je ongelukkige gevoel op dat moment. Dat is het NIET.

Een relatie helpt niet tegen die pijn (dat denk je vanuit je kindbewustzijn, dat dat zo is). Die pijn zit van BINNEN en die neem je mee IN een relatie als je die krijgt, en dan heb je problemen IN de relatie door die pijn. Als je geen relatie hebt heb je problemen door die pijn zonder relatie. In de relatie denk je dat HIJ de veroorzaker is van de pijn, en dan wil je van hem af. En als je geen relatie hebt denk je dat het niet hebben van een relatie de veroorzaker is van je pijn, en wil je een relatie, of je bent jaloers op anderen die wel een relatie hebben.

Het probleem is je innerlijke pijn en wat jij denkt dat een goede manier is om daarmee om te gaan. De oplossing zit ‘m in wat voor manier JIJ jezelf aanleert om om te gaan met innerlijke pijn die getriggerd wordt. Kies je voor een manier waarmee je de pijn uit de weg gaat (verdoven, onderdrukken, ontkennen), en die dan een verslaving wordt? Of voor een manier waarbij je de pijn juist toelaat en VOELT, waardoor je erdoorheen kunt gaan?

Ik denk dat je dit probleem tweeledig moet aanpakken:
1. Leer zelf een manier om om te gaan met die innerlijke pijn. Probeer je een voorstelling te maken van wat jij een heel fijne warme liefdevolle moeder had gevonden, wat ze dan gedaan zou hebben als jij je rot voelde, hoe ze dan tegen je zou praten, wat voor lieve helende dingen ze dan zou zeggen, wat die pijn en eenzaamheid echt zou hebben doen oplossen, en ontwikkel een manier om die liefdevolle warme manier van omgaan met je gevoelens zelf te doen (zoals ik doe met het schrijven, ik ben dan zelf een heel liefdevolle, erkennende, eindeloos geduldige, warme vriendin van mezelf).
2. Corrigeer je eigen gedachten. Herken wanneer je mentaal gefixeerd bent op het idee dat een relatie de oplossing zou zijn voor je ongelukkige gevoel. Dus wat je denkt als je mensen ziet die een relatie hebben (en jij niet). Of als je aldoor bezig bent met je ex (denken dat contact met hem je rotgevoel zal wegnemen), of op je partner (dat hij moet veranderen in de partner die WEL jouw innerlijke pijn en eenzaamheid zal oplossen). Erken dat je dan bezig bent je verslaving te praktiseren. Zeg iedere keer tegen jezelf: een relatie is NIET de oplossing voor mijn innerlijke pijn en eenzaamheid (net zo min als een borrel of drugs dat is). Ik ben het ZELF die dat kan oplossen.

En misschien heb je het idee dat je het zelf niet kunt oplossen, maar het is heel belangrijk om tot je door te laten dringen (en daar ook echt moeite voor te doen!) dat een relatie dat SOWIESO NIET KAN. Dat dat niet de weg is. Er is niets mis met het hebben van een relatie, of met het verlangen daarnaar, maar als je het ziet als de oplossing voor die innerlijke pijn en eenzaamheid die je in je draagt (uit je jeugd), dan ben je verkeerd bezig. Dan zit je op een spoor naar meer pijn en problemen. Je moet dus jezelf er steeds van doordringen dat DAT NIET de oplossing is voor die pijn en eenzaamheid. En vervolgens met al je toewijding bezig zijn met een manier ontwikkelen om ZELF te kunnen dealen met je innerlijke pijn (op momenten dat die getriggerd wordt). En als je die liefde binnen jezelf (nog) niet kunt vinden is het een heel goede manier (en dat is het sowieso!) om je te richten naar, en open te stellen voor de Liefdesenergie die overal aanwezig is in ons universum (de bron van Liefde en Licht). En iedere keer als je die pijn en eenzaamheid voelt, je daarnaar te richten, te vragen om die Liefdesenergie, en je daarvoor open te stellen, dus je open te stellen om die te ontvangen. Als je dat doet heb je je wezen al anders gericht, dan zoek je mentaal de oplossing in een andere richting. Niet meer bij het hebben van een relatie. En dan zul je ook geholpen worden met het ontwikkelen van een goede manier van omgaan met die pijn (zoals ik die hulp ook heb gekregen, en krijg).

Iedere keer als je dat soort gedachten krijgt tegen jezelf zeggen: mijn hogere macht zorgt voor me. Mijn hogere macht zorgt voor me.

En zeg nou zelf, met iemand een relatie aangaan om jouw pijn en eenzaamheid op te lossen, dat is ook niet erg liefdevol en respectvol naar die andere persoon toe. Dan gaat het niet echt om de persoon die die ander is. Dat wil je zelf ook niet, dat het niet gaat om wie jij bent, maar dat hij iemand zoekt om zijn eigen pijn en eenzaamheid op te lossen. Als je op die manier een relatie aangaat kom je beiden als persoon niet tot je recht.

Anna

Anna
Site Admin
Berichten: 18422
Lid geworden op: vr nov 05, 2004 10:09 pm

#9 Bericht door Anna » zo jul 08, 2012 3:56 pm

5 mei 2012

Inzicht alleen is niet genoeg

Om uit de macht van een relatie met een man te blijven die niet goed voor je is, en die die pijnlijke dynamiek van vroeger vertegenwoordigt, is er wat meer voor nodig dan het inzicht dat je krijgt door het boek te lezen. Dat heb ik gemerkt door die relatie van mij met 'meneer 2003'. Dat komt doordat een relatie meestal begint met de 'positieve trigger'. Hij besteedt aandacht aan je op zo'n manier dat je denkt: hij is anders, en met hem kan het goed komen. Hij zegt iets of doet iets waardoor je dat bekende 'sprongetje' van binnen voelt, iets wat jou een goed gevoel geeft over jezelf. Of het fijne gevoel nu eens echt gezien te worden. Je bloed gaat sneller stromen (adrenaline). Je schiet in de droom en de fantasie die je ZELF over hem bedenkt, maar die weinig te maken heeft met wie hij in werkelijkheid IS. Als je eenmaal in die positieve trigger zit WIL je niet meer kijken naar wie hij werkelijk is, want dan wil je dit wat je hebt niet meer kwijt (je wilt niet dat gevoel van die teleurstelling en de 1000 volt*). Dit is vooral ook een probleem als je in het begin van de kennismaking sex met hem hebt. Want dan wordt er een hormoon in je lichaam (hersenen) aangemaakt waardoor je het gevoel hebt je aan hem te willen binden. En dat staat de kennismaking in de weg. Dan kun je niet meer eerlijk en nuchter kijken wat voor iemand dit is en of je het werkelijk iemand vindt die goed bij jou past en jouw wensen voor een relatie, en daarin weloverwogen beslissingen nemen. Dat is waarom er altijd wordt gezegd 3 maanden te wachten met sex als je aan het daten bent en iemand leert kennen voor wie je serieuze gevoelens hebt. Dat heeft niets met preutsheid of ouderwetsheid te maken, maar als je sneller in de kennismakingsperiode sex hebt, ondermijn je dit proces van elkaar leren kennen. Dan sla je een heel belangrijk stuk over en zit je al in een emotionele binding waardoor je niet meer met je heldere bewustzijn naar de relatie kunt kijken en deze man en deze relatie niet meer zo makkelijk los kunt laten als je de signalen krijgt dat je dat beter wel zou kunnen doen. Dit is voor ons Norwood-vrouwen een heel belangrijk punt.

Maar in het algemeen is het gewoon heel belangrijk om door te blijven gaan met het verwerken van onze jeugdtrauma's, en om dat stuk van onszelf en de beschadigingen die daaruit voort zijn gekomen goed te leren kennen (ze goed te kunnen herkennen op het moment dat ze spelen). En ook je authentieke deel van jezelf te leren kennen (wat je leuk/fijn vindt en wat niet, jouw waarden en normen en jouw innerlijke waarheid, de dingen waar jij in gelooft), en vooral ook om eigenwaarde en zelfrespect en zelfvertrouwen op te bouwen en gezonde grenzen te kunnen ontwikkelen en hanteren.

En wat ook heel belangrijk is: we moeten de pijn en de verwoestende werking in ons leven van de ongezonde relaties eerst goed tot in het diepst van ons wezen hebben ervaren dat we echt kunnen voelen: 'dit wil ik echt niet meer', zodanig dat we daar niet meer lichtzinnig mee om kunnen gaan en over de signalen heen stappen. En zo dat als er weer zo'n man op ons pad komt die die pijnlijke ongezonde patronen van vroeger vertegenwoordigt, dat we dat direct herkennen en er NEE tegen kunnen zeggen. Vooral dat zo kunnen voelen.

Ik zet ze even op een rijtje:
1) inzicht van het Norwood-verhaal,
2) jeugdtrauma's uitwerken,
3) jezelf leren kennen: je traumatische verleden en de beschadigingen die daaruit voort zijn gekomen (je ongezonde, dwangmatige patronen, je minderwaardigheidsgevoelens, je ongezonde grenzen, gebrek aan zelfrespect en liefde voor jezelf en zelfvertrouwen), en ook het authentieke deel van wie jij bent,
4) de persoon die jij bent en die jij leert kennen in dit proces, leren accepteren (dit ben ik en ik ben goed) en ervan leren houden,
5) ongezonde patronen afleren en gezonde patronen aanleren: gezonde grenzen, leren nee zeggen, leren weg te blijven van dingen die niet goed voelen en die niet gezond zijn. Gezonde keuzes maken. Het gevoel ontwikkelen: 'ik BEN iemand', 'ik ben waardevol omdat ik een mens ben', 'dit verdien ik niet en dit is niet goed voor me dus ik stop hiermee' enz.
6) de pijn en verwoestende werking van ongezonde relaties zo goed kennen en zo diep gevoeld hebben dat je niet meer lichtzinnig kunt zijn en over de waarschuwende signalen heen kunt stappen en zodat je geen onverstandige keuzes meer kunt maken.

Anna

*) De 1000 volt:

Uit 'Als hij maar gelukkig is', hoofdstuk 5, 'Zullen we dansen?' bij het verhaal van Suzannah:
"Waarom is het zo moeilijk met deze relaties te stoppen als ze eenmaal begonnen zijn, om dag met je handje te zeggen tegen de partner die je alle pijnlijke stappen van deze destructieve dans mee laat dansen? Een vuistregel is: Hoe moeilijker het voor je is, een voor jou ongezonde relatie te beëindigen, des te meer bevat die relatie elementen van de strijd uit je jeugd. Als je te zeer liefhebt is dat omdat je probeert oude angsten, kwaadheid, frustratie en pijn uit je jeugd de baas te worden, en hiermee ophouden staat gelijk aan het opgeven van een prachtige kans om wat soelaas te vinden en om het kwaad dat je aangedaan is recht te zetten.
Hoewel dit onbewuste psychologische funderingen zijn die verklaren waarom je ondanks alle pijn zo'n sterke behoefte hebt om bij hem te zijn, doen ze de intensiteit van je bewuste ervaringen weinig recht.
De emotionele belasting die dit soort relatie, als deze eenmaal begonnen is, voor de betrokken vrouw met zich meebrengt kan moeilijk overschat worden. Wanneer zij probeert het contact met de man van wie ze te zeer houdt te verbreken, dan heeft ze een gevoel alsof er een pijn van duizenden volt door haar zenuwen raast en haar open wonden teistert. De oude leegte komt weer naar boven en trekt haar als in een draaikolk naar de plek waar de uit haar jeugd overgehouden angst om alleen te zijn nog steeds leeft, en ze is er zeker van dat ze in de pijn ten onder zal gaan."

Anna
Site Admin
Berichten: 18422
Lid geworden op: vr nov 05, 2004 10:09 pm

#10 Bericht door Anna » ma okt 22, 2012 12:55 pm

22 oktober 2012

PIJN VOELEN - VOELEN WAT JE VOELT

Pijn voelen, voelen wat je voelt, is een belangrijk onderdeel van 'mijn methode'. Pijn willen voelen is een keuze. Een keuze die bevrijdt. Dat is waar het om gaat bij een verslaving. Niet meer willen verdoven, maar willen voelen - ook de onaangename gevoelens. Omdat je beseft dat dat essentieel is om een authentiek leven te kunnen hebben, om relaties te kunnen hebben en bewuste keuzes te kunnen maken.

Ik heb hier al vaker over geschreven, maar ik merk dat er toch nog vaak misverstanden over zijn. Daarom wil ik er nog iets over zeggen.

Ervoor kiezen de pijn te voelen betekent dat je ervoor kiest de pijn te voelen DIE ER IS. Het betekent NIET dat je situaties moet opzoeken, of in situaties of relaties blijven die pijn veroorzaken. Alsof het ervaren van pijn goed voor je zou zijn. Dat is het NIET.

Waar het om gaat is dat je de pijn van de dingen die gebeuren in je leven niet wegstopt maar TOELAAT en VOELT. Alleen door de pijn die er wordt veroorzaakt of getriggerd te VOELEN kun je erachter komen of deze pijn je de weg wijst naar een trauma uit je jeugd dat op deze manier om aandacht vraagt en nog uitgewerkt en geheeld moet worden. Of dat er alleen in het HEDEN dingen gebeuren die pijn veroorzaken, dingen die niet goed voor je zijn en waar je jezelf tegen moet beschermen.

Meestal is het ALLEBEI (bij ons Norwood-vrouwen). Meestal heeft een persoon of situatie in het heden je aangetrokken die ongezond is en die de pijn veroorzaakt die je kent uit je jeugd en die jou toen beschadigd heeft. En die jou NU opnieuw beschadigt. De situatie in het heden is dus niet gezond en niet goed voor je, maar je moet wel de boodschap eruit begrijpen dat het feit dat deze situatie/persoon in je leven is erop duidt dat je iets in je innerlijk moet uitwerken en helen. Zolang je dat niet doet zul je situaties en personen blijven aantrekken die deze pijn bij je veroorzaken.

Ik hoor wel eens het misverstand: ik moet in deze relatie blijven om te kunnen helen. Zo is het niet. Je hoeft je niet steeds maar pijn te laten doen om te kunnen helen. Integendeel, zolang je in de situatie blijft dat je steeds weer gekwetst wordt kun je ook niet je oude wonden helen. Want dan word je te zeer in beslag genomen en opgeslokt door de situaties in het heden die pijn veroorzaken. En er komt dan steeds weer nieuwe pijn BIJ. En ook de OUDE pijn (van vroeger) wordt steeds weer getriggerd. Dat is dweilen met de kraan open.

Je zit dan gevangen in een vicieuze cirkel, en die moet je ZELF doorbreken, door je focus te verplaatsen van het blijven toegeven aan je dwangmatige patronen en het proberen de relatie met HEM onder controle te krijgen of te verbeteren, naar de oorzaak daarvan in je INNERLIJK.

De pijnlijke relaties in je leven zijn een wegwijzer naar BINNEN. Naar de beschadigingen en 'foute' beschadigende aannames over het leven en wie jij bent en jouw waarde als mens in je innerlijk. De beschadigingen in je eigenwaarde en wat je gelooft over wat jij verdient.

Pijn voelen heeft een tweeledig doel:
1) Door te leren de pijn te ondergaan in plaats van te willen verdoven, kun je jezelf losmaken van je dwangmatige patronen en verslavingen. Want die gebruik je met het doel pijnlijke gevoelens NIET te voelen. En als je op die weg zit word je afhankelijk van die middelen/patronen en zit je gevangen in een vicieuze cirkel. Die patronen en middelen hebben ook een verwoestend effect op je leven en je persoonlijke ontwikkeling, en ook DAT ga je dan wegdrukken en verdoven en ontkennen. Door te leren de pijn toe te laten en te ondergaan kun je je losmaken van je dwangmatige patronen en verslavingen (die hebben dan geen functie meer) en daarmee ook van het verwoestende effect daarvan.

2) Door de pijn toe te laten en te voelen kun je ook onderzoeken wat deze pijn je te vertellen heeft. Zoals de pijn van een fysieke wond of interne beschadiging in je lichaam je erop wijst dat er iets is waarnaar gekeken moet worden en wat zorg en behandeling nodig heeft, zo is dat ook bij emotionele/geestelijke pijn. Door de pijn toe te laten en te voelen kun je onderzoeken waar deze pijn naar verwijst, welke traumatische ervaringen in je jeugd en beschadigingen als gevolg daarvan op deze manier om aandacht vragen, en om behandeling en zorg vragen om te kunnen helen. Of dat het alleen gaat om pijn die veroorzaakt wordt door iets in het heden, en wat ook om aandacht vraagt. Of het hier gaat om een situatie die niet goed voor je is en waar je meer afstand van moet nemen, of dat het iets is wat je kunt oplossen en veranderen. Of dat het iets eenmaligs is waar je verder niets mee hoeft, alleen de pijn voelen, laten wegebben en klaar.

Als je de pijn niet wilt voelen en wegdrukt of verdooft, als DAT is wat je ermee doet, kun je er niet mee dealen en kun je niet dit soort zinvolle dingen ermee doen en bewuste keuzes maken en beslissingen nemen die goed voor je zijn. De pijn toelaten en erkennen en onderzoeken is een voorwaarde om er iets zinnigs mee te kunnen doen. En om de boodschap die erin verscholen ligt te kunnen begrijpen. Het is de weg naar een authentiek leven waarin je je 'heel' voelt in jezelf en vervulling ervaart in de dingen die je doet.
Anna

Anna
Site Admin
Berichten: 18422
Lid geworden op: vr nov 05, 2004 10:09 pm

#11 Bericht door Anna » zo nov 03, 2013 2:43 pm

Een foute gedachte die gecorrigeerd moet worden?

Ik wil hier graag de aandacht vragen voor iets wat ik vaak zie gebeuren, een misvatting en miscommunicatie, waardoor er vaak veel misgaat in contacten en relaties.

Veel mensen denken als iemand tegen hen zegt 'ik voel me gekwetst door wat jij hebt gezegd/gedaan' dat ze dan verkeerd begrepen zijn. Omdat ze niet de bedoeling hebben de ander te kwetsen, dus als die ander zich tóch gekwetst voelt dan heeft die ander het verkeerd begrepen. Ze denken dat ze een 'foute gedachte' bij die ander moeten corrigeren. Ze gaan zeggen dat het niet hun bedoeling was te kwetsen. En ze gaan hun eigen motieven uitleggen en benadrukken met wat ze gedaan hebben. En herhalen wat ze gezegd hebben (vaak net op een andere manier dan wat ze eerder hebben gezegd en wat die ander gekwetst heeft) en proberen nog beter uit te leggen wat ze daarmee bedoelden.

In plaats van te beseffen dat iets in wat ze gezegd of gedaan hebben voor die ander pijnlijk was, en om de aandacht DAAR op te richten. Te vragen uit te leggen hoe dat zit, 'wil je me uitleggen wat het is dat jou kwetst en waarom?' En om dan naar die ander te luisteren. Zich in die ander te verdiepen en te verplaatsen. Te kijken hoe de situatie voor die ANDER is, vanuit die ANDER, en om vanuit die positie de gevoelens waar die ander over vertelt te begrijpen. Dus, om met Hedy Schleifer te spreken, 'de brug over te steken' *). Veel mensen blijven naar de ander luisteren vanaf de overkant. Ze steken die brug niet over. Ze horen alleen dat die ander iets over HEN zegt en wat ze horen klinkt en voelt als kritiek. Als 'jij deugt niet'. En dat triggert de behoefte om in de verdediging te gaan, of die ander terug aan te vallen (opnieuw met kwetsende woorden). Terwijl die ander alleen maar behoefte aan aandacht heeft voor een pijnlijk gevoel dat getriggerd is door wat er is gezegd of gedaan. Het gaat om iets van die ANDER. Het is geen aanval of kritiek of beschuldiging. Ja, soms is het wel zo bedoeld, maar dat is niet waar ik het hier over heb.

Ik denk dat het een keus is om, als iemand zegt 'jij hebt mij gekwetst', dat niet te horen als kritiek en in de verdediging te gaan, maar te horen dat die ander met een pijnlijk gevoel zit en behoefte heeft om gehoord en begrepen te worden. En om dan te vragen daarover te vertellen en moeite te doen dat te begrijpen (de brug over te gaan*). Als je eenmaal begrijpt hoe het komt dat jouw woorden of daad pijnlijk was voor die ander, zie je vanzelf dat het niet ging om kritiek of verwijt, dat er helemaal niet bedoeld werd dat jij 'niet deugt', dat het niet ging om JOU, en dat er ook niets te verdedigen is. Dat dat in feite een disfunctionele reactie is. Een reactie die volgens mij voortkomt uit een fundamenteel gevoel van minderwaardigheid en 'ik deug niet'.

Misschien is het mogelijk, als je met zo'n fundamenteel gevoel van minderwaardigheid zit, als iemand tegen je zegt 'ik voel me gekwetst door iets wat jij zei/deed', er zelf voor te kiezen niet de denken dat die ander bedoelt dat je niet deugt, of iets fout doet, maar te denken 'die ander heeft pijn' (door iets wat ik deed/zei) en aan die ander te vragen om dat uit te leggen, daarover te vertellen, en daar dan naar te luisteren. Ik weet niet of dat mogelijk is, als je zelf zit met een fundamenteel gevoel van minderwaardigheid en 'ik deug niet'. Want ik weet dat je dan in veel dingen die mensen tegen je zeggen hoort 'jij deugt niet', ook al bedoelen ze dat helemaal niet (= projectie). En dat je dan in de afweer schiet, jezelf gaat verdedigen. Misschien iets om eens over na te denken. En misschien mee te experimenteren? Ik denk dat het veel op zou lossen. Misschien ook wel iets van dat gevoel van minderwaardigheid en 'ik deug niet'. Want het geeft een heel goed gevoel, een gevoel van kracht, als het je lukt niet te reageren vanuit dat gevoel van 'ik deug niet', maar overeind blijft in je gevoel van eigenwaarde en in die kracht je aandacht aan de pijn van die ander kunt geven. Je doet dan iets wat een helend effect heeft en een goed gevoel geeft. Voor jou zelf en die ander. En als die ander daar ook toe in staat is kan er waarachtig contact en intimiteit ontstaan.

Misschien iets om eens over na te denken….

Anna

*) The Bridge from Hedy Schleifer's TED talk:
http://www.youtube.com/watch?v=q4H2NpBq7Es

Anna
Site Admin
Berichten: 18422
Lid geworden op: vr nov 05, 2004 10:09 pm

#12 Bericht door Anna » di nov 19, 2013 4:07 pm

19 november 2013

'Goed voor de longetjes'

Ik herinner me dat John Gray iets vertelde wat mij erg raakte. Hij vertelde over een pasgeboren baby hoe die leert wel of niet vertrouwen te hebben in het leven en zichzelf. Je ligt als baby in de wieg en je krijgt een heel onaangenaam gevoel in je lichaam (honger), je gaat huilen, je schreeuwt hard, want dit is een kwestie van leven en dood, je hebt melk nodig om in leven te blijven. Als je dan wordt opgepakt en aan de borst wordt gelegd, leer je: als ik mijn behoefte kenbaar maak, krijg ik wat ik nodig heb, en zo leer je vertrouwen te hebben in je eigen gevoelens en behoeften, en in de wereld. Als je niet wordt opgepakt en aan de borst gelegd, misschien omdat de mensen denken dat het gezond voor je longetjes is om te huilen, of dat je alleen op vastgestelde tijden mag drinken, dan lig jij daar in een doodstrijd, in doodsangst, en zo kun je geen vertrouwen leren hebben in het leven, de wereld, en ook niet in je eigen gevoelens en behoeften. Ook later als kind, als er geen aandacht is voor je gevoelens en er niet aan je behoeften wordt voldaan, dan denk je: er is iets mis met mijn gevoelens en behoeften, die kan ik maar beter verbergen (om er bij te mogen horen, en voor vol aangezien te kunnen worden).

Toen John Gray dit vertelde viel het allemaal op z’n plaats. Ik begreep precies wat hij vertelde en hoe dit mechanisme werkt. En het raakte mij ook diep, want ik wist dat ik als baby ‘s nachts aan de andere kant van het huis werd gelegd omdat mijn moeder het zo moeilijk vond om mij te horen huilen. Er werd toen gedacht dat het goed was om een baby ‘s nachts niet te voeden en te laten huilen. Ik kan het driftige, woedende, angstige gevoel van niet gehoord te worden nog voelen. Ik denk dat dat mijn eerste les was in ‘mijn gevoelens en behoeften zijn niet belangrijk, mensen zijn niet te vertrouwen, en de wereld is een gevaarlijke, beangstigende plaats’.

We brengen onze kinderen eigenwaarde bij door met liefdevolle, respectvolle aandacht naar ze te luisteren, hun gevoelens te erkennen en belangrijk te vinden, wat niet betekent dat je hun zin doet, maar wel door hun gevoelens te erkennen, je in hen te verplaatsen en te laten merken dat je die gevoelens begrijpt en dat die waardevol zijn, betekenis hebben, ertoe doen. Door naar hen te luisteren geef je de boodschap: jij bent belangrijk, jij doet ertoe, en dat is hoe een kind een gevoel van eigenwaarde ontwikkelt. Als je hun gevoelens negeert, ontkent, bagatelliseert, afkeurt, veroordeelt enz. doe je precies het tegenovergestelde. Dan kan het kind geen eigenwaarde ontwikkelen, maar ontwikkelt een gevoel van: ik ben niet belangrijk, ik ben niet oké, ik deug niet, ik ben geen leuk mens, niet de moeite waard enz. En dan blijf je ook steeds weer mensen aantrekken die dat gevoel weer bevestigen.

Dat is volgens mij hoe het werkt. En daarom is het zo belangrijk om naar de kern van dit patroon te gaan bij ons van binnen, die beschadigingen op te sporen en te helen, en alsnog die eigenwaarde te ontwikkelen. En liefde en respect voor je eigen gevoelens en behoeften en wensen. Daarmee kun je de vicieuze cirkel doorbreken.

Anna

Anna
Site Admin
Berichten: 18422
Lid geworden op: vr nov 05, 2004 10:09 pm

Re: Column, Anna Schmitz

#13 Bericht door Anna » do jul 23, 2015 3:00 pm

Dit stuk heb ik eerder geplaatst op het besloten gedeelte van het Norwoodgroep Forum (op 26 augustus 2007).

Ik wil iets met jullie delen en ik hoop dat ik het goed kan uitleggen. Ik heb hier wel es verteld over mijn pink-trauma, dat ik als kleuter met mijn pink tussen de deur was gekomen en dat ik met mijn verbrijzelde pink in het verband naar mijn vader toerende die de kamer binnen kwam in de verwachting dat hij me zou oppakken en knuffelen en me in zijn veilige armen nemen en laten huilen tot ik al mijn schrik eruit gehuild had. Ik verwachtte dit niet omdat ik dat van hem gewend was, integendeel hij deed dat nooit, maar ik dacht dat hij het nu vanwege mijn zielige pink WEL zou doen. Dus in die verwachting rende ik naar hem toe, maar hij zag me niet, liep me voorbij en zei iets tegen mijn moeder en ging de kamer weer uit. Op dat moment voelde ik diepe schaamte over wat ik had gevoeld en verwacht. Doordat ik dit in een spontane regressie heb meegemaakt toen ik al lang volwassen was, heb ik een heel duidelijke ervaring van hoe zoiets in z'n werk gaat. Die primaire afweer dus dat je denkt: 'ik deug niet', 'mijn gevoel deugt niet', 'het is mijn schuld' op het moment dat je in de steek gelaten wordt, niet krijgt waar je emotioneel behoefte aan hebt en wat je nodig hebt om emotioneel te kunnen groeien. Waarom ik het belangrijk vind om dit nogmaals te vertellen is omdat ik aldoor merk hoe dit mechanisme nog steeds werkt in het heden, maar ik dit ook de hele tijd zie gebeuren bij anderen om me heen, ook bij jullie. Als ik nu bijv. een e-mail aan iemand stuur waarin ik mijn gevoelens vertel en me kwetsbaar opstel, en ik krijg niet direct een reactie van die ander dan voel ik SCHAAMTE en spijt dat ik dat heb gedaan, 'zie je wel, ik had het niet moeten doen'. Maar als er dan een dag later gewoon toch een reactie komt dan valt de schaamte weg en voel ik ERKENNING. Dan denk ik: het was toch goed dat ik mijn gevoelens eerlijk verteld heb, dat heb ik goed gedaan voor mezelf. Probeer dit te verplaatsen op jezelf, probeer dit mechanisme te zien in situaties in je eigen leven. Als je je kwetsbaar opstelt en je gevoelens eerlijk laat zien en de ander neemt die gevoelens serieus, luistert, geeft er aandacht aan dan voel je ERKENNING en een goed gevoel dat je dit gedaan hebt. Reageert die ander niet of niet erkennend dan voel je SCHAAMTE, terwijl er bij JOU niets anders is, het verschil zit bij die ANDER, hoe HIJ/ZIJ reageert. En dat dit zo is heeft te maken met hoe er vroeger op jou werd gereageerd. Als een kind erkennende aandacht krijgt op momenten dat het die aandacht nodig heeft (emotioneel) dan leert dat kind dat zijn/haar gevoelens oké zijn, en vanuit dat gevoel van 'mijn gevoelens zijn oké' kan het dan in zijn/haar latere leven op een assertieve manier aandacht vragen voor zijn/haar gevoelens. Als die aandacht dan niet komt op een erkennende manier dan voelt dat voor die persoon als een onaangename ervaring maar NIET als SCHAAMTE. Alleen het gevoel van: die persoon is kennelijk niet in staat om erkennend te reageren wanneer iemand aandacht vraagt voor bepaalde gevoelens.
Ik heb dit nu al heel vaak bewust meegemaakt, dus ik weet hoe het werkt en waar dat gevoel van schaamte vandaan komt en toch voelt die schaamte en het gevoel dat er iets mis is met mijn behoefte aan aandacht nog steeds heel levensecht! Zo kun je zien hoeveel schade zoiets doet. Toen ik naar mijn vader rende had ik enorme behoefte om door hem opgepakt te worden. Wat ik daarvoor had meegemaakt met mijn pink tussen die zware buitendeur was enorm beangstigend en traumatisch, ik had het nodig om die schrik te kunnen verwerken in zijn veilige armen (of bij mijn moeder), dat ik die behoefte en verwachting had was VOLKOMEN NORMAAL en GEZOND, en dat mijn vader mijn behoefte niet zag en niet opmerkte en er niets mee deed was NIET gezond en normaal, maar als kind kun je dat niet zo zien. Wat je doet is dat je het gevoel verinnerlijkt dat JIJZELF niet normaal bent en dat je gevoelens en je behoeften niet normaal en niet oké zijn, en zo leer je je eigen gevoelens en behoeften te verbergen, je ervoor te schamen, en zo doe je jezelf in je leven enorm veel schade, nog afgezien van de frustratie van steeds weer die schaamte te moeten voelen bij volkomen normale gezonde gevoelens. Dit is een handicap die je niet moet onderschatten. Het is iets wat ik bij alle Norwood-vrouwen zie, misschien in wat andere vormen dan hier beschreven, maar het komt toch allemaal op hetzelfde neer. Die gevoelens van schaamte en van 'ik ben niet oké' of 'mijn gevoelens en behoeften zijn niet oké, die moet ik zien te verbergen anders zien ze hoe moeilijk/raar/niet oké ik ben', of 'logisch wil hij verder geen contact met me, waar haal ik het idee vandaan dat hij dat wel zou willen?!' die zie ik bij ons allemaal.

Anna

Anna
Site Admin
Berichten: 18422
Lid geworden op: vr nov 05, 2004 10:09 pm

#14 Bericht door Anna » vr apr 14, 2017 1:48 pm

De Catherine Keyl manier.

Als ik om me heen kijk zie ik dat er twee manieren van bewustzijn zijn over de gevoelens van mensen:

A. Het bewustzijn dat mensen gevoelens hebben, dat je daar belangstelling voor kunt hebben, ernaar vragen, ernaar luisteren, rekening mee houden, respecteren, zien dat gevoelens een wezenlijk onderdeel zijn van wie die mensen zijn (ook bij onszelf), dat je die moet accepteren en respecteren enz.

B. Het idee dat je bepaalde gevoelens 'hoort' te hebben, dat sommige gevoelens 'verkeerd' zijn en andere 'goed', en dat je de gevoelens van de ander beoordeelt en laat merken dat ze goed of verkeerd zijn.

Bij A-mensen merk je dat ze vragen 'hoe voelt dat voor jou?' en als je over je gevoelens praat dat ze daarnaar luisteren en aannemen dat dat is wat je voelt. Ze zullen wel vragen waarom je dat voelt, uit interesse en om je te begrijpen, maar ze zullen er niet over in discussie gaan.

Bij B-mensen merk je dat je aan bepaalde gevoelens moet voldoen, dat er bepaalde gevoelens van je worden verwacht en dat het verkeerd is als je die gevoelens niet hebt, en dat de gevoelens die je hebt 'verkeerd' zijn (of overdreven of aanstellerij enz.). Ze gaan discussie aan over je gevoelens of proberen je andere gevoelens aan te praten (die je niet hebt).

Ik noemde deze B-manier wel eens de Catherine Keyl stijl. Want als Catherine Keyl in haar talkshow (lang geleden) iets bijzonders voor iemand had geregeld en die persoon reageerde niet op de manier die Catherine had gehoopt dan zei ze: 'nou, je reageert ook niet enthousiast!' Ze was niet geïnteresseerd in wat die persoon werkelijk voelde (en waarom), maar die persoon moest emoties laten zien die van hem/haar verwacht werden (enthousiasme).

Ik ben zelf erg gevoelig voor deze manier van doen. Ik voel het meteen als iemand dat doet, en voel meteen de stress en pijn van vroeger weer. Ik ben zelf namelijk ook opgevoed met het idee dat je 'verkeerde' gevoelens kunt hebben. Er werd tegen mij gezegd dat ik niet zo moeilijk moest doen, dat ik niet dankbaar was, dat ik egoïstisch was (wat ik helemaal niet was of ben!), dat ik zo overgevoelig ben (wat wél waar is), dat ik niet begrijp wat humor is enz. Er werd mij nooit gevraagd hoe iets voor mij was of voelde en dat die gevoelens dan serieus genomen werden, en belangrijk gevonden. Ik heb geleerd dat mijn gevoelens er niet toe doen, niet belangrijk zijn, en dat mijn gevoelens ‘verkeerd’ zijn. En gelukkig heb ik inmiddels geleerd dat gevoelens niet verkeerd kunnen zijn. Gevoelens zijn niet goed of slecht, het is wat je voelt, en dat is onderdeel van wie je bent. We zijn allemaal verschillend en we hebben allemaal verschillende gevoelens bij iets, over iets. Dat hoort bij ons mens-zijn.

Ik heb er een gedichtje over geschreven dat ik hier graag nog eens wil delen (geschreven op 8 mei 2002).

Gevoelens

Gevoelens zijn nooit verkeerd,
Nooit overdreven of onterecht,
Gevoelens zijn gevoelens,
Ze zijn wat ze zijn,
Er is altijd een reden,
Een betekenis,
Ze komen ergens vandaan,
En het is de moeite waard,
Om dat pad terug te gaan.

Gevoelens moet je erkennen,
Respecteren, serieus nemen,
Accepteren en liefhebben.
Je moet ze ontvangen,
Verwelkomen, omarmen,
Een gesprek met ze aangaan.
Gevoelens zijn je beste vrienden,
Die moet je niet
In de kou laten staan.

Eigenlijk heb ik het niet geschreven als gedicht, maar ik wou kort en bondig opschrijven hoe ik het zag. En toen ik dat gedaan had leek het ineens op een gedicht. Daarom noem ik het nu zo.

Anna

Anna
Site Admin
Berichten: 18422
Lid geworden op: vr nov 05, 2004 10:09 pm

Re: Column, Anna Schmitz

#15 Bericht door Anna » vr apr 14, 2017 3:42 pm

Gevoelens

Gevoelens zijn nooit verkeerd,
Nooit overdreven of onterecht,
Gevoelens zijn gevoelens,
Ze zijn wat ze zijn,
Er is altijd een reden,
Een betekenis,
Ze komen ergens vandaan,
En het is de moeite waard,
Om dat pad terug te gaan.

Gevoelens moet je erkennen,
Respecteren, serieus nemen,
Accepteren en liefhebben.
Je moet ze ontvangen,
Verwelkomen, omarmen,
Een gesprek met ze aangaan.
Gevoelens zijn je beste vrienden,
Die moet je niet
In de kou laten staan.

Anna Schmitz - 8 mei 2002



Ik wou hier nog over zeggen, als je dit gedicht mooi vindt en wilt kopiëren en aan anderen geven/sturen vind ik dat prima (wel met mijn naam erbij). Heel leuk juist! En, aan degenen die tekenen, schilderen of op de computer ontwerpen, ik zou het ook heel leuk vinden als je een ontwerp zou willen maken met dit gedicht centraal. Misschien een mooie ansichtkaart om te laten drukken en te kunnen versturen. Dat zou ik heel leuk vinden. Ik ben benieuwd!
Groeten, Anna

Gesloten