een paar vraagjes

[nel]

Hey iedereen...

Ik heb een paar vraagjes... Hoewel mijn vader alcoholverslaafd is (was?) heb ik problemen om mijn moeder te vergeven. Ik zie haar (en de meeste vrouwen) als laks, afhankelijk, meelijwekkend zelfs. Zelfs tot vandaag toe. Ze is verslaafd aan medicijnen en ik kan het niet verdragen dat ze steeds om aandacht vraagt op de meest onmogelijke manieren. Ze spreekt soms dat ze zelfmoord wilt plegen, zegt dat ze kanker heeft terwijl dat niet zo is, geeft iedereen de schuld van haar problemen, enz.... Ik kan daar niet tegen, en zie bijna elke vrouw zoals haar. Wat kan ik hieraan doen? (= vraag 1) Ik zie mezelf als een heel sterke vrouw. Door het boek begrijp ik nu waarom ik zo sterk ben. Toch ben ik heel onzeker ben over mezelf. Het is telkens een hele opgave om onder de mensen te komen. (ik ben hier al een tijdje mee bezig dmv creatieve visualisatie) Maar nu vraag ik me af wat ik kan doen om mijn zoon hiervoor te behoeden. Hij is 12. En het is toch nog niet te laat hiervoor? (vraag 2) Ik heb nog een heleboel andere vragen, maar deze zijn voorlopig de belangrijkste voor me. Heeft hier iemand ervaring mee?
veel liefs en sterkte,
Nel

[Daantje]

Hey iedereen...

Ik heb een paar vraagjes... Hoewel mijn vader alcoholverslaafd is (was?) heb ik problemen om mijn moeder te vergeven. Ik zie haar (en de meeste vrouwen) als laks, afhankelijk, meelijwekkend zelfs. Zelfs tot vandaag toe. Ze is verslaafd aan medicijnen en ik kan het niet verdragen dat ze steeds om aandacht vraagt op de meest onmogelijke manieren. Ze spreekt soms dat ze zelfmoord wilt plegen, zegt dat ze kanker heeft terwijl dat niet zo is, geeft iedereen de schuld van haar problemen, enz.... Ik kan daar niet tegen, en zie bijna elke vrouw zoals haar. Wat kan ik hieraan doen? (= vraag 1)

Goedemorgen Nel,

Allereerst van harte welkom.
Jouw eerste vraag heb ik even gequote, omdat ik op je 2e vraag niet met zekerheid antwoord durf te geven.
Ik zal me ook een beetje voorstellen, ik ben Daantje 41 jaar en zit sinds 9 feb. 2005 bij Al Anon en Al Anon/ACA. (ACA staat voor Adult Children of Alcoholics.)
Co-alcoholica, zoals ze jouw moeder dan ook wel noemen en ikzelf ook ben geweest, worden wel meer door kinderen gezien als laks, afhankelijk (dat zijn ze ook en worden vaak co-dependents genoemd) en meelijwekkend en vaak nog wel veel meer.
Ik kan je eigenlijk niet vertellen wat te doen, maar ik kan je wel vertellen wat ikzelf heb geleerd en gedaan.
Allereerst, mijn moeder was zwaar manisch depressief. Dat is een zware psychiatrische ziekte. De dingen die je opnoemt zo zag ik mijn moeder ook (ze maakte me ook wijs dat ze kanker had, om aandacht te trekken). Verder was ze ook zo en deed ze ook ongeveer zoals jouw moeder. En ook ik heb wel moeite met vrouwen gehad op een bepaalde manier.
Wat ik (uiteindelijk) gedaan heb (en wat werkte) is aan mezelf gaan werken. Ik ben naar Al Anon en Al Anon/ACA gegaan om mij daarbij te laten helpen, te laten inspireren en zit hier (OOK) op het besloten forum waar ik ook veel van geleerd heb.
Achteraf gezien, denk ik dat ik zo (ver)oordeelde over zowel mijn moeder als over anderen omdat ik bij wijze van spreke (over) stukken van mijzelf (ver)oordeelde. Door te leren mezelf, mijn gevoelens, mijn manier(en) van doen enz. te doorgronden en begrijpen en niet meer te veroordelen, als vanzelf stopte ik met anderen te veroordelen (beoordelen, over ze oordelen).
Hoe dat zo’n beetje in zijn werk is gegaan? Allereerst dus door me onder de lotgenootjes die ook aan zichzelf willen ‘werken’ te begeven. Daar te horen dat zij hetzelfde (bijna helemaal hetzelfde) denken, voelen en doen maakte al dat ik mezelf minder ging veroordelen en mezelf meer ging begrijpen en respecteren en waarderen. En verder heb ik mijn EIGEN emoties beter leren ervaren, door gewoon als ik dacht iets van emoties te hebben ter plekke te gaan ‘zitten voelen’. Zo van: “Ik geloof dat ik boos ben. O.k. Daantje, ga er maar even voor zitten. Wat voel ik? Waar voel ik dat in mijn lichaam?” En dan zonder ook maar enig oordeel over die gevoelens (niet positief en niet negatief) en gewoon al mijn gedachten laten gaan. Ook weer zonder over die gedachten te oordelen.
Hoe harder je je verzet namelijk tegen die emoties en/of gedachten, hoe erger het wordt.
(Alles waar je je energie in stopt, groeit groter namelijk...)

Wat betreft je vraag over je kind.
Dat het een hele opgave voor je is, om je onder de mensen te begeven heb ik ook heel erg gehad. Nu niet meer. Ik ben nu zelfs heel graag onder de mensen. Maar dat komt ook omdat ik geleerd heb meer op mezelf te letten dan op anderen mensen en om alleen mezelf te willen veranderen en niet andere mensen.. Dat is tevens mijn antwoord op jou vraag over hoe je je zoon hiervoor kunt behoeden. Maar ik heb zelf geen kinderen, dus ik weet het niet zeker. Toch keek en kijk ik graag naar die opvoedingsprogramma’s.. (Ben mezelf ahw aan het heropvoeden).
Volgens mij leer je kinderen door het (goede) voorbeeld te geven. Als jij gelukkig bent, ziet je zoon hoe hij gelukkig kan zijn. Beetje simplistisch gezegd misschien, maar dat is wat ik geloof en ook dat het hard ‘werken’ is om zo ver te komen allemaal. Maar absoluut de moeite waard!
Met mij gaat het nu allemaal heel goed. (Met soms een klein stapje terug, maar daar was ik op voorbereid). Mijn beste dagen van toen zijn nu nog slechter dan mijn slechtste dagen van nu.
Fijn hé?

Nogmaals welkom. Goed van je dat je een (deze) stap gezet hebt.

Goeds,

Daantje

[nel]

Allereerst van harte welkom

Thanxxx
Eerst en vooral wil ik hier kwijt dat dit forum ongelooflijk is. Mensen die er echt zijn voor elkaar, en elkaar respecteren en steunen. Zonder vooroordelen. Ik voel hier echt heel veel liefde voor elkaar, maar ook voor het leven.
Sinds enkele dagen lees ik de vele verhalen en de reacties daarop. En het doet zo'n deugd.
Daantje, ik wou dat één dag 48uren duurde! Enkel maar om jouw berichtjes ineens te kunnen lezen... Maar een mens heeft slaap nodig, en daar moet ook ik (met tegenzin) aan toegeven.
Ik wil jou vertellen dat mijn vraag wat betreft mijn zoon meer een paniekaanval was, vooral uit schuldgevoel dat ik misschien zelfs voor hem niet goed was. Maar daar zal ik later misschien wel meer over schrijven. Ik heb deze dagen alles eens vanop een afstand bekeken, en het is zeker niet te laat. Door te begrijpen waar al mijn emoties vandaan komen, voel ik me goed. En op de een of andere manier, sloeg dit over op mijn naasten. Daantje heeft groot gelijk:

Als jij gelukkig bent, ziet je zoon hoe hij gelukkig kan zijn.

Probeer maar eens!
Wat betreft mijn moeder, ja, ze is manisch depressief. Dus daarin zal jouw ervaring ook waardevolle raad zijn... Maar eerst leren stappen voordat ik zal kunnen lopen...

Veel liefs en dikke knuffels,
Nel

[Anna]

Allereerst van harte welkom

Als jij gelukkig bent, ziet je zoon hoe hij gelukkig kan zijn.

Nel, even een technisch vraagje aan je: wil je bij het quoten ook invullen van wie de quote is? lees anders de handleiding voor het quoten nog een keer door, ik heb hem net veranderd en verbeterd (hoop ik), dan kun je zien hoe je ook de naam boven de quote krijgt van degene die je citeert. Ik heb die handleiding voor het quoten nu ook bij het Prikbord en het Gastenboek gezet.
Groetjes, Anna

[Daantje]

Allereerst van harte welkom

Thanxxx
Eerst en vooral wil ik hier kwijt dat dit forum ongelooflijk is. Mensen die er echt zijn voor elkaar, en elkaar respecteren en steunen. Zonder vooroordelen. Ik voel hier echt heel veel liefde voor elkaar, maar ook voor het leven.
Sinds enkele dagen lees ik de vele verhalen en de reacties daarop. En het doet zo'n deugd.
Daantje, ik wou dat één dag 48uren duurde! Enkel maar om jouw berichtjes ineens te kunnen lezen... Maar een mens heeft slaap nodig, en daar moet ook ik (met tegenzin) aan toegeven.
Ik wil jou vertellen dat mijn vraag wat betreft mijn zoon meer een paniekaanval was, vooral uit schuldgevoel dat ik misschien zelfs voor hem niet goed was. Maar daar zal ik later misschien wel meer over schrijven. Ik heb deze dagen alles eens vanop een afstand bekeken, en het is zeker niet te laat. Door te begrijpen waar al mijn emoties vandaan komen, voel ik me goed. En op de een of andere manier, sloeg dit over op mijn naasten. Daantje heeft groot gelijk:

Als jij gelukkig bent, ziet je zoon hoe hij gelukkig kan zijn.

Probeer maar eens!
Wat betreft mijn moeder, ja, ze is manisch depressief. Dus daarin zal jouw ervaring ook waardevolle raad zijn... Maar eerst leren stappen voordat ik zal kunnen lopen...

Veel liefs en dikke knuffels,
Nel

Dank je wel.
Dit is niet het besloten forum hoor Nel, maar misschien dat je dat allang weet. Ik ben toch iets geslotener hier (maar niet oneerlijk of zo hoor).

Liefs en knuffels terug van Daantje