Ligt het dan echt allemaal aan mij?

Voor reacties en suggesties e.d.
Plaats reactie
Bericht
Auteur
Franka
Berichten: 42
Lid geworden op: za jul 07, 2018 6:37 pm

Ligt het dan echt allemaal aan mij?

#1 Bericht door Franka » za jul 07, 2018 9:08 pm

Hallo, ik ben nieuw hier. Heb het boek gelezen en ben van plan volgende week naar een meeting te gaan. Onlangs heeft mijn vriend het uitgemaakt waardoor ik behoorlijk in de war ben. Ik herken veel in wat ik hier en in het boek heb gelezen, maar toch voel ik ook wel wat weerstand.. Misschien is het herkenbaar voor iemand? Ik probeer het te begrijpen en me over te geven maar kom er niet helemaal uit.

Een paar mensen hebben gezegd dat het mijn eigen schuld is dat mijn relaties mislukken. Ik erken volledig dat ik bepaald destructief gedrag vertoon en fouten maak, en heb last van verlatingsangst, maar waar twee vechten hebben twee schuld toch? Ik heb al heel weinig zelfvertrouwen (versterkt door een zeer instabiele jeugd met gescheiden ouders), en steeds als iemand zoiets opmerkt, of als ik het zelf realiseer (zoals me hier aanmelden) dan word ik ook wel een beetje boos. Het kan toch niet alleen aan mij liggen? Mijn partners mankeren ook van alles! Ik dacht dat ik alle ellende achter me had gelaten en dit keer een 'normaal' iemand gevonden had en was daarom dolgelukkig. Helaas ging het fout. Dus de hulp van het boek en de praatgroepen wil ik ergens wel omarmen, maar het voelt ook een beetje als een bevestiging van mij als loser. Terwijl ik juist ook heel erg mijn best doe om mezelf te accepteren en van mezelf te houden. En zo blijf ik in kringetjes denken. Misschien is het wat warrig opgeschreven, ik vind het lastig uitleggen merk ik. Hopelijk begrijpt iemand dit.

Franka
Berichten: 42
Lid geworden op: za jul 07, 2018 6:37 pm

Re: Ligt het dan echt allemaal aan mij?

#2 Bericht door Franka » za jul 07, 2018 9:24 pm

Deze laatste ex hoefde ik in tegenstelling tot zijn voorgangers eens niet te redden. Maar ik merk wel dat ik de breuk, en de abrupte stop op alle communicatie (van beide kanten), heel erg moeilijk vind. Hij heeft me om de verkeerde reden aan de kant gezet (gewoonweg niet waar) en ik voel enorm veel woede door deze verkeerde 'fout' waar ik op gewezen word. Bovendien heeft hij iemand anders ontmoet en gaat hij met haar door. Extra verdrietig. Ik heb geen kans gekregen om voor mezelf op te komen, en mijn kant van het verhaal te geven, en dat maakt me kwaad en verward. Er is tussentijds ook niks besproken en daardoor voel ik me buitengesloten. Ben wel bezig om alles in een brief te zetten, dat helpt wel iets. Het is geen smeekbede om hem terug te krijgen of een lijst met verwijten. Meer een afscheidsbrief met mijn visie op de zaak, en ook verantwoordelijkheid nemen voor mijn aandeel in onze relatie. Die brief heb ik (nog) niet verstuurd trouwens. Weet ook niet of ik dat ga doen, maar voor mijn gevoel is het nu niet af en kan ik niet verder zo. Ik wil gehoord worden! Dat laatste, van die brief, en het elke dag maar weer aanvullen met nieuwe alinea's en nieuwe inzichten, begint nu wel een beetje zorgelijk te worden. Is het een verslaving? Of gewoon liefdesverdriet dat moet slijten en tijd kost?

Plaats reactie