Ik deel het graag met jullie, met de wens dat het herkenning en steun oplevert. Ik heb mijn persoonlijke verhaal aangevuld met quotes die mij inspireren.
STEL JE EENS VOOR
Stel je eens voor, dat ik niet meer bang ben,
Dat ik me overgeef aan de stroom van het leven,
Dat ik iedere angst, dat ik iets niet aankan achter me laat,
Dat ik geen preventieve maatregelen meer neem,
geen verbeteringsprogramma's meer volg.
niet meer eindeloos doorneem, of alles wel goed is gegaan,
Maar er volledig op vertrouw, dat het leven me ieder moment,
precies geeft wat ik nodig heb.
Dat ik ieder moment precies ben, wie ik moet zijn.
Stel je eens voor, dat ieder schuldgevoel verdwenen is,
alle schaamte, alle verontschuldiging,
Dat ik ben, zoals ik ben.
Stel je eens voor, dat ik precies kan voelen wat goed voor me is.
Dat er geen onderscheid meer is tussen mij en het leven.
Dat ik mijzelf kan blijven, terwijl ik naar de ander kijk,
Dat ik mijn impulsen weet en volg, dat ik mijn grenzen voel,
beide voeten stevig op de grond,
Dat ik alleen nog maar ben wie ik ben, mijn leven leef.
Stel je eens voor dat alle twijfels aan mijzelf verdwenen zijn.
Dat ik alleen nog maar voel wat ik voel.
Denk wat ik denk, doe wat ik doe.
Stel je eens voor, dat mijn behoedzaamheid verdwenen is,
Dat ik mij in het leven gooi, durf te surfen, op de top van de golf,
Genietend, alle remmen loslaat, volledig laat zien wie ik ben.
Stralend, zonder enige terughouding.
Stel je eens voor, dat ik rust kan vinden in het doen,
Dat de stemmen in mijn hoofd eerbiedig zwijgen,
Dat ik uitrust, terwijl ik bezig ben, dat ik alle stress vergeet.
Dat ik alleen nog maar hier en nu ben.
Een prachtig gevoelig mens,
Al helemaal goed,
Vol vertrouwen in het leven.
(Uit: “Hooggevoeligheid als uitdaging” van Marian van de Beuken)
Ik schrijf deze eerste regels vanuit een klooster in Zuid-Limburg waar ik een week in stilte zal verblijven om eindelijk die lastige stap te zetten. Ik ga naar binnen, op zoek naar wat daar leeft, op zoek naar de waarheid, omdat de illusie te pijnlijk wordt om mee te leven.“Stel je voor, je komt thuis, en ziet in de hoek van de kamer een giftige slang liggen. In werkelijkheid is er helemaal geen slang, maar ligt er een slordig achtergelaten stuk touw dat je aanziet voor een slang. In paniek ren je naar buiten en gooi je de deur achter je dicht. Je durft nooit meer terug naar binnen. Zo is onze existentiële situatie. Zolang we liefde en erkenning van anderen blijven zoeken, houden we de illusie in stand dat we zonder die liefde niet waardevol zijn, niet goed genoeg, waardoor we weer de drang versterken om die erkenning buiten onszelf te zoeken. Het is de vicieuze cirkel en de hoofdoorzaak van alle andere contraproductieve reflexen in ons leven. Zoals die man of vrouw in India heel zijn leven in de tuin blijft wonen uit angst voor de vermeende slang in zijn huis, zo zijn ook wij vervreemd van onszelf, durven we niet bij onszelf thuis te komen, uit angst voor onze vermeende waardeloosheid en ontoereikendheid. Deze negatieve gevoelens berusten niet op werkelijkheid, hebben geen betrekking op wat we werkelijk zijn, maar op wat we geleerd hebben te denken over onszelf”.(uit “Verslaafd aan Liefde” van Jan Geurtz)
Ik ben het zoeken in de buitenwereld moe. En wat zoek ik daar dan? Erkenning, bevestiging, dat ik goed genoeg ben, waardevol, dat ik er mag zijn, dat ik erbij hoor. Maar vreemd genoeg moet ik nu erkennen, dat hoeveel erkenning, bewondering, complimenten en zelfs liefde ik ook krijg, het nooit genoeg zal zijn. Want ergens in mij schuilt een donker zwart dat zegt: “ze trappen er allemaal in, je weet ze mooi om de tuin te leiden, maar ze moesten eens weten!” Diep van binnen schuilt een geloof dat ik slecht ben, dat ik schuldig ben, dat ik er niet toe doe, en ik geloof het en probeer nog harder om het af te dekken met een laag van uiterlijk vertoon (de lieve, aardige, begripvolle vrouw), met controle en manipulatie. Lang heb ik dat onbewust gedaan, totdat ik aan deze opleiding begon.
Want vanaf de eerste les werd me duidelijk dat ik mensen om de tuin leid. Ik manipuleer met mijn imago en troggel zo bevestiging en erkenning af. Daar waar ik dacht meegaand, begripvol, niet oordelend en vriendelijk te zijn, blijk ik dominant, controlerend, veroordelend en arrogant te zijn. En mijn empathische vermogen gebruik ik om de ander te geven wat ik denk dat deze nodig heeft om de harmonie tussen ons in stand te houden. Mijn aandacht is voortdurend op de buitenwereld gericht (geeft schijnveiligheid), aftastend wat de norm is en me hieraan aanpassend zodat ik de harmonie kan bewaren en niet afgewezen zal worden. Zo hoef ik die diepe gevoelens van schuld, schaamte en onwaardigheid niet te voelen.
Het inzicht in deze overlevingsstrategie verklaart ook meteen mijn gevoel van onveiligheid en mijn chronische vermoeidheid, want het vergt nogal wat energie om dit controlemechanisme 24 uur per dag in stand te houden.
Van jongs af aan ben ik me al bewust van andermans gevoelens. Mijn komst hier op aarde moet een schok zijn geweest voor mij, zo koud, zo kil en zoveel pijn. Dat wilde ik helemaal niet voelen en zeker niet de pijn van mijn moeder, haar onderdrukte gevoelens die ik wel kon voelen maar die afgedekt werden door haar imago van sterke vrouw. Al vroeg leerde ik me afstemmen op haar zodat ik kon zorgen dat haar emoties niet te hoog op zouden lopen en de beerput zouden openen die ik zo vreesde. Want dit zou haar verzwelgen en ik zou geen moeder meer hebben. Een paar jaar geleden zei ze letterlijk: “ ik heb altijd het gevoel gehad dat ik aan de rand van een ravijn leefde en iemand mij daar zo in kon duwen”. Ik heb al heel jong besloten dat ík dat moest voorkomen en zo leerde ik afgestemd zijn op de buitenwereld en nam ik afstand van wat er in mij leefde. Om te kunnen overleven moest ik de buitenwereld laten bepalen wat goed en slecht was, ook al ging het tegen mijn gevoelens in. Mijn gevoelens, levenslust en energie (ik was een pittig ding als kleuter) werden onderdrukt om mijn moeder het gevoel van controle te geven en al snel raakte ik het contact ermee kwijt. Mijn aangeboren gevoeligheid werd een negatieve eigenschap die verbeterd moest worden met de mantra “kom op, niet zo flauw”. Door zo afgestemd te zijn op anderen verloor ik steeds meer het contact met mijzelf, met mijn kern, met wie ik ben. En dat wat ik dacht te zijn was nooit goed genoeg want diep in mij schuilt dat diepe gevoel van schuld en schaamte. En dus volgde ik het ene verbeteringsprogramma na het andere. Ik heb vele boeken gelezen, cursussen gevolgd en therapeuten gezien. En hoe meer ik deed, hoe meer er mis leek te zijn met mij en de zelfafwijzing toenam.Can you absolutely know what you have chosen to belief about yourself is true?” (Byron Katie)
Totdat ik tot het inzicht kwam dat hoe harder ik bevestiging in de buitenwereld zoek, hoe verder het van me vandaan raakt. Ik jaag de liefde na en jaag het daarmee weg.
En nu? Nu probeer ik stil te staan, niet te bewegen, de controle los te laten en me te openen voor de waarheid die in mij leeft. Een waarheid die niemand mij kan vertellen, ik in geen boek kan lezen of kan leren in een cursus. Een waarheid die zich alleen kan openbaren als ik het lef heb om eindelijk eens stil te houden en te kijken, te luisteren en te voelen. Een volkomen onnatuurlijke beweging, want ik wil niet dat zwart in dat ik diep van binnen voel. Ik ben bang voor wat ik aantref. En misschien vrees ik nog wel het meeste dat ik daar God zal vinden, die mij zal straffen voor al mijn slechte daden. Maar de pijn van het zoeken in de buitenwereld en het inzicht dat illusies mij weghouden bij een waarheid die ik vergeten ben zorgen ervoor dat ik de eerste stappen zet.
De retraite heeft me op weg geholpen. De 7 dagen in stilte en de vele meditaties hebben ervoor gezorgd dat ik beter naar binnen durf te kijken. Ik krijg het voor elkaar om af en toe stil te blijven staan, niet te reageren, adem te blijven halen en te voelen. Maar de grootste leerschool is wel mijn liefdesrelatie, waarin oud zeer getriggerd wordt. Mijn negatieve overtuigingen over mijzelf laten zich haarfijn zien. In de eerste periode van mijn huidige relatie voelde ik vooral dat mijn beschermlagen wegvielen. Hij keek dwars door mij heen en ik voelde me naakt en kwetsbaar. Bij hem kan ik niet manipuleren en me groter maken en dus lijkt het alsof alles wat niet zuiver is in mij nu in het licht wordt gezet. Ik kan me niet langer beter en mooier voordoen. Gevoelens komen sterker naar voren en moeten geuit worden i.p.v. weggestopt en weggewerkt met een hoop zelfanalyse en verbeteracties, zodat HIJ er maar geen last van heeft. Ik was zo afhankelijk van de liefde van een partner dat ik deze niets in de weg durfde te leggen met de kans deze te verliezen. Zo heb ik mijn vorige relatie met de vader van mijn kinderen tijdens ons huwelijk in stand gehouden en zelfs de zeven jaar daarna niet los durven laten. Want wat zou er van mij overblijven als ik zijn liefde zou verliezen? De ander was mijn voedingsbron en gaf mij eigenwaarde en bestaansrecht, dus die mocht ik niet kwijtraken. Als ik de liefde van buiten los zou laten zou er alleen nog dat zwart resten dat diep in mij leeft. Dus heb ik mijn leven ingericht op het verwerven van liefde van anderen, geheel onbewust van een mogelijke bron in mijzelf.Afstand, afscheid nemen
Zo vergroeid met mij
Als ik loslaat welk deel van mij raak ik dan kwijt?
Ademen, ontspanning
Mijn ziel is groot genoeg
Samen deel van een groter geheel
A. Neuteboom
De relatie met mijn huidige partner werkt zuiverend en ik word teruggeworpen op mijzelf, op mijn pijn, mijn overtuigingen, mijn patronen. De meest pijnlijke overtuiging die zich aandient is dat mijn gevoelens er niet toe doen ofwel, ik ben niet belangrijk. Nu heb ik door mijn aanpassingsgedrag geleerd mijn gevoelens buiten spel te zetten dus ik ben zelf de trouwste aanhanger van die overtuiging. Daarbij komt dat ik door alle boeken, cursussen en therapieën behoorlijk wat kennis heb opgedaan over hoe het zou moeten zijn. Dat levert een boeiend schouwspel op dat zich in mij afspeelt. Door de opleiding ben ik steeds meer in contact gekomen met mijn gevoel. Er dient zich dus een gevoel (pijn) aan als mijn partner iets doet wat mijn negatieve overtuiging over mijzelf triggert. Daar waar ik dat voorheen wegstopte komt het er nu uit en vertel ik hem wat ik voel als hij zich op een bepaalde manier gedraagt. Tegelijkertijd weet ik (kennis) dat hij niet schuldig is en dat het aan mij is om die pijn te helen. Maar dan dient zich de volgende overtuiging aan dat er iets mis is met mij (zelfafwijzing) en dat ik daaraan moet werken. En de perfectionist in mij neemt die taak graag op en ik ga weer aan de slag met mijzelf.“You don’t develop courage by being happy in your relationships everyday. You develop it by surviving difficult times and challenging adversity.” Epicurus
“Willen veranderen is een daad van het ego, dat zelf wil bepalen hoe alles dient te veranderen in de richting van zijn vooropgezette doel, terwijl het spirituele veranderen er alleen maar is om ons los te maken van onze identificaties, zodat we vanuit openheid de wezenlijke grond onder alle oppervlakte ontdekken.” Anandajay
Aan mijn zoektocht naar liefde in de buitenwereld ligt een negatief zelfbeeld ten grondslag. Een logische conclusie is dan ook dat het werken aan een positief zelfbeeld een uitweg biedt aan deze oneindige, uitputtende queeste. In de Norwoodgroep, een lotgenotengroep voor relatieverslaafde vrouwen, vind ik de nodige tools om tot herstel te komen:“Niets, absoluut niets gebeurd in Gods wereld bij vergissing. Zolang ik het leven niet volledig neem zoals het zichzelf aandient, kan ik niet gelukkig zijn. Ik moet mij niet zozeer blindstaren op wat er zo nodig in de wereld moet veranderen, maar mij juist concentreren op wat er in mijzelf en mijn geesteshouding moet veranderen.” (Norwoodgroep)
De ander en mijzelf te ontschuldigen is mijn grootste uitdaging. Want dan heb ik geen controle meer over al die gevoelens die zich aandienen en die ik kon dempen door de schuldige te zoeken (de ander of ik) en die proberen te veranderen zodat de gevoelens zouden verdwijnen.Doel en werkwijze van de Robin Norwood groep
De A.R. (anonieme relatieverslaafden) is een gemeenschap van vrouwen die hun ervaring, hun kracht en hun hoop aanwenden zodat zij hun gemeenschappelijk probleem mogen oplossen en anderen helpen bij hun herstel van hun relatieverslaving.
Wij erkennen dat:
• We het verleden niet langer kunnen gebruiken als excuus om het obsessieve gedrag voort
te zetten.
• Het onze eigen verantwoordelijkheid is om nieuwe begaafdheden te ontwikkelen.
• Onze ervaringen zowel onze begaafdheden als karakter(fouten) gevormd te hebben.
• We niet langer de schuld bij iemand anders kunnen zoeken.
• We niet verantwoordelijk zijn voor het geluk van een ander.
We leren:
• Passief in een relatie/huwelijk te staan, zonder dat we de ander willen redden,
manipuleren, controleren of veranderen, maar los van zijn problemen, terwijl we van de
ander blijven houden zoals die is.
• Onszelf toe te staan om eigen gevoelens te hebben en die ook te accepteren.
• Ons eigen herstel en gemoedsrust de hoogste prioriteit in ons leven te geven.
• Met schuldgevoelens om te gaan.
• “Nee” te zeggen, ter wille van onszelf, in plaats van “ja” om de ander een plezier te doen.
• Van onszelf te houden en dit ook te accepteren.
Op weg naar herstel
• Het belangrijkste het eerst.
• Houd het eenvoudig.
• Verander van koers.
• Laat los en heb vertrouwen.
• Denk na.
• Elke dag is weer een nieuw begin (leef per 24 uur).
• Aanvaard de stilte in je leven.
• Denk positief.
• Zorg goed voor jezelf.
• Heb jezelf lief.
Ik sta naakt en met lege handen en kan maar 1 ding doen: het huis binnengaan en de giftige slang recht in de ogen kijken. Laat het alsjeblieft een stuk touw zijn……