Hoi allemaal, toch maar even voorstellenen
Ik noem me hier Undo ofwel “ctrl + z”! Ik zou willen dat er op mij ook, zo’n alt-toets combinatie zat!
Ik ben 54 en heb inmiddels twee +/-20jarige, studerenden, thuis! Ik kom van kinds af aan uit een gebroken gezin. Een vader die nooit aanwezig was en al erg vroeg in zijn huwelijk de verantwoordelijkheden aan de wilgen hing op zoek naar de ideale partner. Moeders daarentegen bleef alleen, met haar “enorme plichtsgevoel” en heeft in ieder geval voor een warm thuis gezorgd. Echter in die tijd was het niet vreemd dat een nieuwe partner niet bepaald een overbodige luxe was en zodoende rolde zij in een relatie met een bekende uit de vrienden/stichting wereldje van mijn ouders.
Enorme plichtgevoel schrijf ik hier tussen twee quote’s omdat je in die tijd nogal wat innerlijk kracht nodig had om in een scheidingproces te durven te stappen.
Alles bij elkaar zorgde ervoor dat “nieuwe man” des huizes zichzelf ontpopte als een narcistische doch eerlijk en betrouwbare persoon en moeders kon eindelijk uit haar mentaal onderdrukte positie klimmen en zich ontwikkelen als niet alleen moeder maar ook vrouw en vriendin.
Helaas heb ik het gevoel dat ik heb moeten inleveren.
De man was erg snel geïrriteerd, had altijd gelijk en drukte zijn gemoedstoestand met vooral verbale geweld door en als het moest met fysiek geweld waar mijn moeder een paar keer in het jaar slachtoffer van werd, niet de kinderen. Mentaal heeft dit uiteraard veel impact op ons drie kinderen gehad.
Echter schenen die klappen beter te verdragen te zijn, dan haar gebuktheid onder de mentale mishandeling van haar eerste echtgenoot. Sterker nog ik heb geleerd dat betrouwbaarheid en directheid of eerlijkheid, ook al gaat dat zo nu en dan gepaard met fysiek geweld, nog altijd beter is dan verwaarlozing (door er nooit te zijn) en of ontastbare mentale strijd in het geniep.
Ik heb dit lang verdedigd, maar kwam wel uiteindelijk uit op een doodspoor. Maw iets klopte hier niet en kon het dus ook niet meer accepteren . Rond mijn 40ste heb ik dan ook gesprekken over mijn jeugd in een ander dag licht gezet en zijn gesprekken omtrent dat stuk verleden niet meer in een harmonie te bespreken,
Hoe het dan wel zou moeten zou ik tot op de dag van vandaag bij geen benadering weten.
Ik ben vanaf mijn 16de van de ene vaste (lange) relatie in de andere gewandeld.
Een beetje gewillige rustige aardig man, liet ik vallen voor een extroverter persoon om na jaren weer te kiezen voor een rustige vriend. Zo rond me dertigste heb ik mijn wilde haren tijden een relatie van me afgeschud door de boel niet meer zo serieus te nemen en vanuit een veilige haven mijn tienerjaren in te halen. Het gevolg was na 9 jaar relatie een nieuwe relatie!
In deze relatie merkte ik, dat ik begon te “pleasen”! We kregen 2 kinderen maar ook zijn verleden (mishandeling-ptss) begonnen via drank en gokken op te spelen. Tien jaar ben ik er toch voorgegaan. Uiteindelijk eindigt deze relatie doordat de partner koos voor zelfdoding. Eerlijk gezegd begrijp ik hem volledig, vooral als je weet wat hij heeft meegemaakt. Toch gaf het hem niet het recht om mentaal verbaal het hele gezin in onzekerheid en angst te domineren ook al was dat juist zijn pijn en verdriet.
Na zijn dood val ik in handen van een oude kameraad. Echter was het niet de bedoeling dat dit een relatie zou worden, daar wij beiden een verlies hadden te verwerken. Ondanks de enorme toewijding en tussen haakjes warmte en bescherming die we ontvangen is deze relatie de zwaarste tot nu toe. Het plichtsgevoel van mijn partner is achteraf een ongepaste vorm van plichtgevoel daar deze voortvloeit uit onzekerheid en vaak schaamte. Dit heeft te maken met zijn alcohol, coke en porno gebruik. Het hele jaar door is hij bezig met het groene gras bij de buren of het nu gaat om vrouw, vriendin, vakanties, werk, toekomst of wat je bereikt hebt tot nu toe. Continue denkt hij dat hij vast zit in een modderspoor waardoor hij niet vooruit komt. Logisch dat je dan alle hulp apprecieert, waardeert en beloont maar uiteindelijk moet hij verder. Aangezien dat hij verslaafd is aan coke weet je dat dit hersenspinsels zijn die weer verdwijnen op het moment dat de orde van de dag weer grip op hem heeft. Misschien was het beter geweest als ik had samengewoond met hem. De breuk die nodig is zou mogelijk duidelijker aanwezig zijn. Helaas hebben we ieder onze eigen woning en plakken en knippen we ons plezier en onvrede op ons eigen mood board, zonder tijd te nemen bij elkaar te kijken waar de schoen wringt. Althans, dat is wat hij niet wil. Hij wil liever dat je vraagt, of iets zegt zodat hij alleen maar hoeft te doen of het te geven. Verder, emoties delen of dragen lukt hem niet. Hij wil je niet echt kwijt, maar wil wel de vrijheid van een man die het ene misschien aan het afbouwen is en misschien het volgende gaat opbouwen.
Toch weet hij dit en geeft je op een gegeven moment dan ook datgene wat je verdient. Ondersteuning en begrip een luisterend oor en plan van aanpak wordt gemaakt en de stap met jouw is toch eigenlijk zijn wens en het proberen (weer) waard. Deze vicieuze cirkel begint mij te nekken. De dagen van gewoon niks uitleggen, irritaties om niks, met opzet zwijgen en vooral dingen plannen zonder jouw, zijn op een dag weer het ritme van de dag. Je weet alleen nooit wanneer. Kortom daar kom je dan weer plots achter! Je begint dan angstig te checken, te zoeken, te vragen, over vriendelijk zijn wat leidt tot totale irritatie zijnerzijds. Ook de doemscenario’s zijn niet meer uit je hoofd te krijgen waardoor depressie of chaos de overhand krijgen. Maar ook de rancune scenario’s blijven je teisteren. Dit allemaal uit angst controle kwijt te raken of ontnemen van de voorbereiding op komende enorme pijn.
Ik heb een partime baantje en heb nog een kleine toelage van de bijstand. Ik heb dat werk al jaren en helaas zit daarin geen enkel perspectief. Ik ben dus ook gedeeltelijk financieel afhankelijk van hem want nl zo is gegroeit, ook al vocht ik daar in de begin jaren tegen. Echt vakantie heb ik nooit gehad in al die 11 jaar. Eén keer zijn we 10 dagen in Oosterijk geweest terwijl hij ging snowboarden met zijn maten zat ik met de kinderen op de speelweide. De tweede keer zijn we 10 dagen naar de Alicante geweest , waar hij vooral optrok met zijn oud collega’s ook het gezeur van de kinderen toen, werden bestempeld als vakantie verpesterij.
Eenmaal thuis gaat hij weer mee naar voetballen kijken, betaald alle sport-extra’s of Dj ambities van het andere kind. Echter wil hij wel graag dat we voorlopig en zeker na die vakantie een poos uit zijn gezichtsveld wegblijven, om vervolgens weer met open armen te worden ontvangen als hij daaraan toe is.
Ik zou willen dat ik niet altijd teruggrijp op dat gevoel en plichtsgevoel van samen uit samen thuis of in voor en tegenspoed. Altijd steek ik mijn nek uit, vooral ook omdat dat het enige betaalmiddel is waarin ik iets terug kan doen. Waarom wordt dat niet gezien of moedwillige de ogen voor gesloten? Ik denk dat ik iets niet zie en moet leren mijn ogen te openen om “het” te zien!