wat met het kindje?

[Julie-Louise]

Hallo,

even heel kort, ben op het werk.
Ben nieuw hier, maar zit met een prangende vraag...
Ik heb gekozen om vanaf nu voor mezelf te zorgen, me op mezelf en mijn kindjes te concentreren en me niet meer bezig te houden met het oplossen van zijn problemen.
We zijn ook sinds kort in relatietherapie gegaan.
Toch voel ik me momenteel echt niet gelukkig bij de situatie. Weggaan bij hem lijkt geen optie, omdat we samen een kindje hebben van bijna een jaar. Ik kan me de mogelijkheid niet inbeelden een week-om-week regeling te moeten toestaan en dit is waar hij in dat scenario naartoe wil. Hij heeft nooit geweld gebruikt naar ons kindje, maar wel naar mij, zelfs één maal toen ik zwanger was. Ook zijn levensstijl maakt dat ik niet wil dat mijn kindje een hele week bij hem is.
Dit houdt me tegen om bij hem weg te gaan. Ik hoop dat er een oplossing komt door me op mezelf te focussen en naar de therapeut te gaan, maar wéét tegelijk dat het erg moeilijk zal worden!
Soms denk ik, ik blijf liever in deze situatie, dan heb ik zicht op hoe hij met ons kindje omgaat.

Tegenwoordig zijn rechters er erg op gericht (als het al tot een rechtzaak moet komen) om zoveel mogelijk co-ouderschap uit te spreken...
Heeft iemand hier eigenlijk persoonlijke ervaringen mee?
Of waar kunnen ze me goed advies geven? Ik kom uit het Antwerpse.

groetjes

[Anna]

Hallo Julie-Louise. Welkom hier. Ik wil wel reageren op je bericht, maar eerst een vraag aan jou: ben je je bewust dat je je bericht hebt geplaatst op een open forumgedeelte, dat voor iedereen toegankelijk en leesbaar is?
Groet, Anna

[Julie-Louise]

Ja, kan het dan ook op een andere manier? Ik zie hier de mensen toch over gevoelige topics posten....
Ik post enkel tussendoor op het werk, een andere computer dan thuis dus.
Lijkt me daarom wel te doen...

[Bloem]

Hoi Julie-Louise,

Er is een gesloten forum waar uitvoerig gepost wordt door verschillende leden. Je moet daarvoor i.i.g. het boek 'Als hij maar gelukkig is' hebben gelezen, jezelf daarin herkennen en dan toegang vragen via Anna, de moderator van deze site. Dat zou een veiligere omgeving kunnen zijn om je verhaal te doen als je dat wilt.

groet, Bloem

[Anna]

Ja, kan het dan ook op een andere manier?

Bovenaan de onderwerpenlijst in het Gastenboek is een ‘Mededeling’ met de titel ‘Welkom! en lees hier meer over dit forum’. Daar kun je meer lezen over dit forum.

Ik zie hier de mensen toch over gevoelige topics posten....

Het mag ook wel, ik wilde alleen weten of je je er van bewust was. Voor je zelf dus, je eigen veiligheid.

Ik post enkel tussendoor op het werk, een andere computer dan thuis dus.
Lijkt me daarom wel te doen...

Oké.

Ik heb gekozen om vanaf nu voor mezelf te zorgen, me op mezelf en mijn kindjes te concentreren en me niet meer bezig te houden met het oplossen van zijn problemen.

Dat klinkt als een heel goede gezonde stap.

We zijn ook sinds kort in relatietherapie gegaan.

Hoewel dit weer in tegenspraak lijkt te zijn met wat je in je vorige zin schrijft. Ik zou eerder verwachten dat je dan in persoonlijke therapie zou zijn, dus voor jezelf, om meer jezelf te worden en steviger in het leven te kunnen staan. Waarmee ik niet wil zeggen dat relatietherapie niet goed zou zijn. Maar dat hangt af van het soort relatie je hebt en hoezeer jij het nodig hebt om eerst zelf in therapie te gaan, dus eerst jezelf op te bouwen voordat je aan een relatie gaat bouwen, die misschien niet in jouw belang is. Bijvoorbeeld als je partner iemand is met wie het niet mogelijk is om een relatie te hebben die goed voor jou is.

Toch voel ik me momenteel echt niet gelukkig bij de situatie. Weggaan bij hem lijkt geen optie, omdat we samen een kindje hebben van bijna een jaar. Ik kan me de mogelijkheid niet inbeelden een week-om-week regeling te moeten toestaan en dit is waar hij in dat scenario naartoe wil. Hij heeft nooit geweld gebruikt naar ons kindje, maar wel naar mij, zelfs één maal toen ik zwanger was.

Een man die gewelddadig is (emotioneel of fysiek) naar zijn partner, de moeder van zijn kind(eren), brengt net zoveel schade aan aan het kind, ook al wordt het kind zelf niet aangeraakt. Het meemaken daarvan voor het kind, en zo’n vader als voorbeeld hebben in het leven brengt veel schade toe.

Ook zijn levensstijl maakt dat ik niet wil dat mijn kindje een hele week bij hem is. Dit houdt me tegen om bij hem weg te gaan.

Dit kan geen reden zijn om bij hem te blijven. Dit is niet goed voor jou en ook niet voor jullie kind. Ik zou eerder zorgen dat je goede hulp krijgt.

Ik hoop dat er een oplossing komt door me op mezelf te focussen en naar de therapeut te gaan, maar wéét tegelijk dat het erg moeilijk zal worden!

Ik hoop voor je dat in je relatietherapie meer duidelijk zal worden dat hij is wie hij is (dat dat door de therapeut niet wordt ontkend of genegeerd), en dat je goede hulp zult krijgen het goede te doen voor jou en je/jullie kind.

Ik weet niet of je getrouwd bent of alleen samenwoont. Als je getrouwd bent en wilt scheiden hoop ik voor je dat je goede hulp krijgt voor een goede regeling. Dat ook het feit dat je partner gewelddadig is niet wordt genegeerd. Misschien dat de relatietherapie (of misschien zelfs beter individuele therapie) daarbij kan helpen, omdat die feiten dan bekend zijn. Er is dan misschien een regeling mogelijk dat hij jullie kind kan zien onder begeleiding.

Soms denk ik, ik blijf liever in deze situatie, dan heb ik zicht op hoe hij met ons kindje omgaat.

Tegenwoordig zijn rechters er erg op gericht (als het al tot een rechtzaak moet komen) om zoveel mogelijk co-ouderschap uit te spreken...
Heeft iemand hier eigenlijk persoonlijke ervaringen mee?

Ik heb hier geen ervaring mee. Toen mijn zoon geboren werd was ik zelf niet getrouwd met mijn partner (de vader van mijn zoon), wij woonden samen, en werd daarom van rechtswege voogdes (in de Nederlandse wetgeving was dat zo destijds). Ik ben met deze partner ook in relatietherapie geweest. In die periode maakte hij een einde aan de relatie, en de relatietherapeut heeft ons toen begeleid bij het opstellen van een omgangsregeling. Zo’n therapeut heeft dan al goed inzicht in de situatie tussen de partners (en in de beide partners op zich). Jaren later heeft mijn ex geprobeerd een co-ouderschap te regelen. In die tijd was een voorwaarde daarvoor dat er goed overleg is tussen de ouders, en dat was bij ons niet zo. Dus dat is toen niet doorgegaan. Ik weet niet of dat in België ook zo is. Misschien kun je dat uitzoeken, of een jurist raadplegen.

Of waar kunnen ze me goed advies geven? Ik kom uit het Antwerpse.

Misschien kun je aankloppen bij maatschappelijk werk, die kunnen je informatie geven en doorsturen naar de juiste instanties.

Veel sterkte en succes!
Hartelijke groet,
Anna

[Julie-Louise]

Dank je, ik ben hier zeker al wat mee.

Wat betreft die relatietherapie: ik ben in het verleden al verschillende malen in individuele therapie geweest (in relaties zijnde zowel als vrijgezel zijnde), dus aan mij en mijn verleden is al wat gesleuteld
Mijn individuele therapeute mag ik steeds bellen voor een afspraak als ik er nood aan heb.
Ik wil echter niet té veel tegelijkertijd doen, hoewel het niet zo gek lang geleden is dat ik er nog bij geweest ben.

Ik geraak er nu zelfs meer van overtuigd (door jouw mail) om voorlopig naar die relatietherapeut te blijven gaan. Hij zal nl. zicht krijgen op onze relatie en, indien we uit elkaar zouden gaan, kan hij idd er ons misschien in begeleiden en eventueel aantonen aan mijn partner dat co-ouderschap in eerste instantie misschien niet zo'n goed idee is.
Bovendien werkt die therapeut ook als begeleider in neutrale bezoekruimtes, dus hij zal wel wat kennis ter zake hebben.

Merci alvast, en alle reacties blijven welkom!
Julie-Louise