Dit is een heel interessante podcast, van Jorn Luka met Marina Riemslagh, over trauma en triggers en hoe je die oplost, een heel simpele methode. Met een heel interessant verhaal erbij hoe die triggers werken, in je brein.
https://www.youtube.com/watch?v=9XYwEpr9zD4
Uitgetypte tekst hieronder.
Marina Riemslagh, 'Traumaheling hoeft geen drama te zijn'.
Re: Marina Riemslagh, 'Traumaheling hoeft geen drama te zijn'.
Jorn met Marina Riemslagh 'Traumaheling hoeft geen drama te zijn'
https://www.youtube.com/watch?v=9XYwEpr9zD4
Live The Connection, dat is een methode om jouw brein rustig te krijgen.
5:09
Jorn: Hee maar jij zegt eigenlijk dat: wat er in de weg ligt van creëren wat je wilt, is, eigenlijk iets wat niet goed loopt in de hersenen? Zeg ik dat goed?
Marina: Ja. Dus eigenlijk….. alle trauma - en trauma is controleverlies - zorgt voor hersenbeschadiging, zou je kunnen zeggen. Zorgt voor alarmen in jouw brein. En die alarmen die maken dat je reactief wordt en angstig of boos of gefrustreerd of stil valt, op het moment dat je eigenlijk iets anders van plan was. En die alarmen, die kun je af zetten. En die alarmen afzetten doe je met Live The Connection. Dat is een methode om jouw brein rustig te maken, waardoor die alarmen weggehaald worden van jouw alarmcentrum, en het bijzondere is dat, als die eenmaal weg zijn slaan die natuurlijk niet meer aan. Dus dat betekent dat je niet opnieuw boos wordt iedere keer als iemand zijn rug naar jou toekeert. Dus als je die alarmen hebt weggenomen, dat je boos wordt als iemand zijn rug naar je toe keert - en ik gebruik dit voorbeeld omdat dat één van de dingen was waar ik boos van werd, ha ha, dus ik weet zeker dat als je die alarmen weghaalt dat je daar dan geen last meer van hebt. Dan denk je gewoon: o, die gaat weg.
6:45
(...)
Haar weg hoe ze hiertoe kwam
Verpleegkundige, 14 jr. psychiatrie > wat maakt dat mensen niet meer kunnen functioneren in de maatschappij? vrouw kon niet sterven, was misbruikt door haar schoonzoon, ze kon niet gaan omdat alles onveilig was geworden > haar in mijn armen genomen en gestreeld en zo is ze gestorven. > was voor mij een switch: wat loop ik hier te doen als verpleegkundige, als ik mensen niet zo nabij kan zijn dat ze in vrede kunnen sterven? > verder gaan zoeken > theologie gestudeerd > pastor in een MS kliniek, Melsbroek, mensen begeleid, relatie verlies, verlies van controle over hun lichaam, mensen bijgestaan om te leven, bijgestaan om te sterven. Veel MS patienten hadden een kind verloren. Er werd ook aangeraden abortus te plegen als ze zwanger waren. Ook mensen die 'gewoon' een kind verloren waren, bleken neurologische schade hadden, brein schade, een gevolg van zwaar trauma. > Hoe kunnen we mensen die een abortus meemaken en het daar moeilijk mee hebben, opvangen en begeleiden zodat ze daar later niet ziek van worden? > in 'vrouw en abortus' gestapt, boek over geschreven, begeleiding voor opgezet in Vlaanderen, verschillende groepen. Bovendien zag ik dat veel geestelijk begeleiders niet goed communiceerden > communicatie training volgen + geven > (hoe) kunnen we mensen beter opleiden? zodat ze communicatief sterker zijn, en dat ze ook correcter zijn? De opleiding begeleiding van geestelijk verzorgers werd naar de universiteit gebracht (ik was toen 43) > oké, dan ga ik naar de universiteit, maar als je geen master hebt ben je nog altijd gewoon student, dus ging ik een PhD doen en ik ben gaan promoveren op: wat maakt dat we ons niet correct gedragen als professionelen. Nou ja, professionelen of jij en ik, dat maakt geen verschil, wat maakt dat we ons niet correct gedragen? Ik ben gepromoveerd in de relationele ethiek. Wat is correct, wat is niet correct? in relatie. Al die dingen die aan de grondslag lagen van: wat maakt dat mensen een kind willen houden en dat toch moeten afgeven? Of mensen die te kampen hebben met misbruik, wat ligt daar aan de grondslag? En aan het eind van mijn promotieonderzoek - wat allemaal met nogal wat gedoe gepaard ging - want een van de moeilijkheden is: ik kom altijd uit op de problemen die er zijn, en dat was ook zo aan de universiteit en daar werd ik een klokkenluider voor onderzoek dat niet goed liep. En daar ben ik eigenlijk op een zijspoor gezet. Zo gaat dat dan. Ik kan het ook anders zeggen: ik werd eigenlijk weg gepest. Maar ik heb toen gelukkig dankzij de ombudsman mijn promotie onderzoek kunnen afwerken. En daar kwam uit: waarom gedragen we ons niet correct? Omdat er in ons impulsen zijn die ons angstig of boos of paniekerig maken, of ons doen stilvallen, ja je zou kunnen zeggen, omdat ons onderbewuste ons van de veilige modus in de reactieve modus zet.
15:06
Jorn: En wat bedoel je dan eigenlijk met 'niet correct' handelen? Want wat bepaalt dan wat wel en niet correct handelen is?
Marina: Correct handelen is dat de integriteit van iedere persoon gehandhaafd blijft. Dat er respect is. Over en weer. En als ethische regel kun je eigenlijk zeggen dat de meest machtige moet uitgaan naar een nee. Dat betekent: als ik de baas ben en jij bent een medewerker en ik wil iets gedaan krijgen, en op jouw tafel ligt al zo'n stapel van dingen die jij al moet doen, dat ik zeg 'dit moet gebeuren' en dat ik aan jou vraag: 'kan het er nog bij? Of niet?' Dus ik moet uitgaan naar jouw: nee, het kan er niet bij. En dit geldt voor: 'nee, ik kan dit niet' en 'nee, ik wil dit niet'. Alle grensoverschrijding is omdat er niet uitgegaan is naar een nee. En dat de meest machtige geen besef heeft dat hij het meest machtig is. En dat hij zichzelf ervaart als een slachtoffer. En als jij jezelf ervaart als een slachtoffer dan ga je eigenlijk vanuit de reactiviteit in een vecht modus de ander dwingen om te doen wat jij wilt.
Jorn: Wat jou dan een dader maakt.
Marina: Ja. Dus slachtoffer - dader, die switchen.
16:55
Jorn: Ik ga aan op het woord 'correct', ook het woord 'grensoverschrijdend', moeilijk begrip, want als ik mijn waarheid spreek of iets zeg waar ik in geloof, en ik beledig daarmee de ander, zonder dat ik de ander daarmee intentioneel wil beledigen, maar dit is nou eenmaal hoe ik de wereld zie, maar die ander kan dat ervaren als grensoverschrijdend gedrag. Maar ja, is het dat? dat is maar net de vraag.
Marina: Ja, daar moeten we dan samen naar kijken. En het andere is natuurlijk: als je binnendringt in iemands intimiteit, of zijn integriteit aantast, dat is duidelijk.
(...)
Er is iets speciaals bij grensoverschrijdend, iets speciaals rond bewustzijn en onderbewuste, omdat ons bewustzijn ziet het hele plaatje, maar denkt abstract, denkt in globaal en relaties, maar ons onderbewuste denkt letterlijk en concreet. Als jij een grapje maakt, dan speel je met die niveaus. Dat maakt het juist grappig. Maar als ik in stress ben dan is mijn onderbewuste aan zet. Dan ben ik in een verdedigings reactie, en dan hoor ik wat jij zegt letterlijk. En dus kan ik een grapje heel kwetsend vinden. En dus in deze situatie is het belangrijk dat we kijken naar: is het oké voor jou wat ik zeg, of dat we elkaar in de ogen blijven kijken en blijven zien: klopt dit wat ik zeg? want ik flap er iets uit, is dat oké voor jou?
Jorn: Of in het geval van een meningsverschil, dat je kunt zeggen: ik zie het anders dan jij, even goede vrienden.
Marina: Ja.
21:26
(...)
Jorn: Wat waren de voornaamste conclusies uit dat onderzoek? Want je bent erop gepromoveerd.
Marina: De voornaamste conclusie is dat als ik ontspannen ben, in de flow ben, goed in mijn vel zit, dan kan ik al mijn vaardigheden inzetten. Je weet, als professional, je bent getraind, en die kun je allemaal perfect, communicatief ben je op je sterkst. Maar zodra ik in stress ga, dan ga ik in een ander neuraal netwerk. Dat is onze vecht-vlucht-verstar-reactie, en dan heb ik niet meer jou voor ogen, en wat jij nodig hebt als degene aan wie ik hulp verleen, maar dan heb ik mijn doelen voor ogen. En dan ga ik dus vaak voorbij aan jou. Dus de stress maakt dat ik niet meer correct ben. Dat is eigenlijk in één zin uitgelegd wat de conclusie van mijn onderzoek was.
Jorn: Ja, want als je in de fight, flight of freeze gaat - ik heb ze in mijn hoofd zitten in het Engels, die termen - dan voel je je bedreigd en dan kom je in een soort overlevings modus terecht, en dan heeft je lijf al je energie nodig om daarop te focussen, het voelt alsof je leven wordt bedreigd, terwijl dat het natuurlijk helemaal niet is, maar zo voelt het wel, dus je focust alleen maar op het overleven om onder die bedreiging uit te komen. Zeg ik dat goed?
23:23
Marina: Ja. En ik ben dus gaan zoeken naar: hoe kunnen we dat voorkomen? En hoe kunnen we ervoor zorgen dat je niet in de fight-flight-freeze terecht komt? En dat brengt me bij alle ontdekkingen rond trauma en stress. Na mijn promotie heb ik toevallig het boek van Bruce Lipton gelezen, "De biologie van de overtuiging", daar was ik enorm enthousiast van en ik ben in Amerika een aantal opleidingen gaan volgen en ik ben ook heel internationaal heel actief geweest, overal workshops gegeven, Hongkong, Manila, Singapore. (...)
Ik was heel nieuwsgierig naar: hoe kunnen we de stap die voorafgaat aan in de stress geraken, ontkrachten? En ik zal het heel even samenvatten. Als ik controleverlies meemaak, - en ik maak controleverlies mee als ik schrik, als jij plotseling iets zegt wat mij kwetst, als ik pijn heb, als ik geen veiligheid heb, als ik niet weet waar ik ben, bijv. ook als ik te veel gedronken heb of onder invloed van drugs, dan heb ik mezelf niet onder controle, dan ervaar ik geen controle. Zodra ik controleverlies ervaar dan krijg ik alarmen in mijn brein. Maar voordat ik daar naartoe ga moet ik eerst zeggen: wat gebeurt er normaal? Normaal, jij en ik, we zitten samen in gesprek. Jij kan weg, ik kan weg, dus wij hebben onszelf onder controle. Alles wat jij nu ziet, hoort, ruikt, voelt en proeft wordt geclusterd tot een herinnering en die wordt weggeschreven. Hij wordt lichamelijk verankerd en hij wordt weggeschreven in jouw elektromagnetisch veld.
Jorn: In jouw brein.
Marina: Breder dan jouw brein. In jouw lichaam en jouw brein. Dus alle herinneringen zijn safe. En hoe gebeurt dat? Wel, je hebt enerzijds al jouw zintuiglijke signalen en anderzijds heb je je bewustzijn. En je bewustzijn, als dat functioneert, dan maak je een stofje aan en dat is NMDA.
Jorn: Het lijkt bijna op MDMA.
Marina: Ja ha ha. En dat stofje dat zorgt ervoor dat die signalen geclusterd worden, aan elkaar geplakt worden en weggeschreven worden. En daardoor kun jij nadien als je terugdenkt aan dit gesprek van ons, dan zie jij weer mijn gekleurde vestje, mijn handbewegingen, hoor je mijn toon, het meeste komt dan gewoon terug. Maar als ik controleverlies meemaak, dan ben ik in groot gevaar, en mijn onderbewuste, dat hele automatische alarmsysteem is ervoor om in geval van gevaar te zorgen dat ik overleef.
27:27
Dus dat nadenken, dat gaat veel te traag, dat wordt uitgeschakeld, dat stofje wordt niet aangemaakt, en die zintuiglijke signalen die worden op dat moment aan het alarm geplakt. Dat betekent dat zolang ik herinneringen aanmaak, ben ik oké, maar zodra ik controleverlies ervaar, dan worden de alarmen aan mijn alarmcentra geplakt.
Jorn: En als er nu iets traumatisch zou gebeuren waardoor ik controleverlies ervaar, dan ga ik dat roze jasje van jou associëren met….
Marina: Dat wordt dan een trigger. Dus dan wordt de toon van mijn stem, en dan worden mijn handbewegingen, de manier waarop ik jou aankijk, de positie waarin ik zit, dan wordt dat voor jou een trigger. En we denken bij trauma natuurlijk aan grote dingen, een auto ongeval, misbruik, vernederd worden in een groep, gepest worden, uitgeschakeld worden, heel veel pijn hebben, bloed verliezen, maar mijn ervaring is, een klein kind, als dat schrikt, kan het op dat moment alarmen aanmaken. Schrikken geeft een kortstondig controleverlies, en die signalen gaan dan nadien, jouw hele alarm aanzetten. En wat is het verschil tussen een normale goede in de flow zijn, dat is dat alles waar jij aan denkt, daar geeft jouw onderbewuste jou de signalen voor. Als ik zeg: denk aan een citroen. Wat gebeurt er dan?
Jorn: Ik zie gelijk een citroen in mijn hoofd.
Marina: Oké, dat bewijst eigenlijk twee dingen. Jouw brein reageert op commando's. Als ik zeg doe dat, gaat jouw brein dat direct uitvoeren. En het tweede is dat die zintuiglijke signalen, die worden direct opgeroepen. Dus met de snelheid van het licht bijna. Dus zo snel gaat dat. Soms heb je ook een zure smaak in je mond. En als je weet wat er chemisch nodig is om zuur in je mond te krijgen! Dat gaat dus enorm snel. Alles waar je aan denkt dat is bewustzijn, dat geeft directe zintuiglijke signalen, en dat is onbewustzijn. Dus dat bewustzijn en dat onderbewuste die werken fantastisch samen. Maar niet bij controleverlies! Bij controleverlies gaat dat bewustzijn weg, en neemt het onderbewuste het over en zorgt dat jij overleeft.
30:15
Ook bijvoorbeeld als je met je hand naar een hete plaat gaat. Je gaat die al terugtrekken nog voor je bedacht hebt: oe, dat is heet. En dat is nodig, want anders zou je veel meer ongelukken hebben. Dus je brein reageert op commando's - en dat nemen we mee in Live the Connection. En jouw brein is zintuiglijk gestructureerd. (...) Dus jij maakt bijvoorbeeld een auto ongeluk mee, en nadien…. ik zal een voorbeeld nemen, ik heb een auto ongeluk meegemaakt, ik ben met een aanhangwagen over de kop gegaan. Iemand had koorden achter in de aanhangwagen gelegd, en op het moment dat ik gas loste, begon de aanhangwagen te slingeren. En ik ben de controle over het stuur verloren, ik heb nog net naar de kant kunnen gaan, en daar heeft die aanhangwagen mij over de kop gehaald. We zijn daar goed uitgekomen, mijn zoon zat naast mij, we hadden allebei een hersenschudding en ik had wat glas in mijn oog, maar verder was het helemaal oké. 31:40
Maar nadien, op het moment dat ik in een auto stap, op welk moment had ik controleverlies? Dat was op het moment dat ik mijn gaspedaal losliet. Dus iedere keer dat ik mijn gaspedaal loslaat, gaat mijn hele lichaam in alarm.
Jorn: Hmm. Logisch toch, vanuit een natuur point of view gezien, een super ingenieus systeem.
Marina: Natuurlijk! Een ingenieus systeem! Alleen niet zo handig als je dagelijks op de weg zit. Dan verga je van de stress! Maar dit is een duidelijk aanwijsbaar controleverlies, maar heel veel controleverlies hebben we voor ons derde jaar. Daar hebben we geen herinneringen van. Geen bewuste herinneringen. Maar je krijgt er wel de stressreacties van nu.
Jorn: En van je nulde tot je derde jaar, dan zou je zeggen dat het altijd wel met je ouders te maken moet hebben, en misschien nog het meeste op die leeftijd met de moederfiguur in je leven. Klopt dat, of zie ik het dan te makkelijk?
Marina: Het is te weinig. Karim Nader was een Canadese prof, die heeft ratten een geluid laten horen en ze een elektroshock gegeven. En hij was heel nieuwsgierig naar: als ik die ratten nu geen elektroshock meer geef, hoeveel generaties gaat het duren dat die ratten blijven reageren op dat geluid.
Jorn: Waarschijnlijk heel veel.
Marina: Vijf generaties. En dat betekent, dat wij niet alleen met stress reageren op controleverlies en alarmen die wij zelf hebben meegemaakt, en inderdaad, voor ons 3e jaar, als je dan niet getroost wordt en niet in die veiligheid gebracht wordt, is dat iedere keer traumatisch. Dan bouw je al die zintuiglijke signalen op die aan jouw alarmen plakken, maar we zijn zoogdieren als ratten en wij hebben de afgelopen vijf generaties twee wereldoorlogen meegemaakt.
Jorn: (...) Maar die ratten hebben dat geluid gehoord waar die elektroshock aan gekoppeld was, maar die hebben niet de communicatie middelen om dat aan hun kinderen te vertellen, dat ze uit moeten kijken voor dat geluid, is dat dan epigenetica?
Marina: Dat is epigenetica. Dat kleeft aan de amygdala. En dus alles wat kleeft aan jouw amygdala, jouw alarmcentrale, en dat niet opgelost is, dat geef je door aan je nakomelingen. Dus we hebben er echt heel groot belang bij om te ontstressen dat die alarmen uit ons brein zijn. En toen ik dat door had, had ik echt iets van: ja dit is een prioriteit, iedereen moet dit kunnen. Want die alarmen die zorgen ervoor dat een kind geen spreekbeurt kan doen, dat die geen gedicht kan voordragen, dat ie niet mee durft te doen met een balspel, al dat soort dingen dat zorgt dat kinderen zich niet kunnen ontwikkelen, dat zorgt dat volwassenen hun talenten niet kunnen neerzetten. Dat is gewoon doodzonde! Want die alarmen - en de een heeft er veel meer dan de ander - en dat is natuurlijk spijtig, want de een heeft het geluk gehad van een goede hechting te hebben en een goede thuissituatie gehad te hebben, getroost en gezien en gehoord te zijn, terwijl een ander in benarde situaties is grootgebracht omdat die zijn ouders ook al getraumatiseerd waren, en zijn grootouders ook al. Dus het is niet zo dat die mensen het niet goed hebben willen doen, maar als je met die alarmen zit dan krijg je dat gewoon niet voor elkaar.
Jorn: Hmmm, ja. Maar ik heb het idee dat er in deze samenleving, inderdaad door de oorlogen die we hebben meegemaakt en de impact die dat heeft gehad op de samenleving, dat er meer mensen met alarmbellen van hun ouders en grootouders en overgrootouders rondlopen, dan dat er mensen uit een super veilig gehecht gezin komen.
Marina: Ja, sowieso. Ik ken de percentages niet van veilige hechting. Ik denk dat iets van een kwart van de mensen veilig gehecht is. Maar we hebben natuurlijk heel wat van onze familie te dragen, want onze ouders, grootouders, alle honger signalen bijvoorbeeld, Nederland heeft een hongerwinter gehad. Die zit in jullie genen. Dat zit in jullie epigenetisch materiaal. De angst voor tekort zit daarin. En je kan dan zeggen: ja maar we leven in een wereld van overvloed, er is genoeg! Maar ja, je kan dat zeggen, maar dat komt alleen mentaal binnen, dat zet die alarmen niet af!
Jorn: Zijn daarom Nederlanders gierig?
Marina: Dat wordt gezegd, ha ha ha ha!
Jorn: Dat zegt men over Nederlanders, maar dat zou wel wat verklaren ergens, als je met een hongersnood, een hongerwinter te maken hebt gehad.
Marina: Ja, en het heeft natuurlijk ook te maken met religieuze onderdrukking. De kerken. Binnen het protestantse zit heel veel 'je mag niet dat, je mag niet'. Er zit heel veel onderdrukken van - ik denk aan het woord 'thriving', het natuurlijk floreren. Je mag niet floreren, want je mag niet met je kop boven het maaiveld, je mag niet laten zien wie je bent. Terwijl, dat zijn de meest basale impulsen die we hebben. Van bij de conceptie, laten zien wie je bent! En er bij horen! En die twee, dat is hechting. Dus wanneer we niet goed gehecht… Als je jezelf niet mag laten zien en niet mag zijn wie je bent, als je daarop afgestraft wordt, door er niet bij te horen, of als er niemand is die jou hecht en die wil dat jij er bij hoort….. We hebben een 3-daagse workshop over liefde en hechting die specifiek dat rechtzet.
39:11
Hier zit mijn dynamiek. Ik zie wat er niet goed loopt en vervolgens wil ik daar een oplossing voor. Dus ook zo met die alarmen aan dat brein, aan die amygdala. Net zoals Karim Nader die is gaan onderzoeken, als die signalen aan die alarmcentrale hangen, en die alarmen die zorgen voor alle stress reacties. Die zorgen ervoor dat al je bloed naar je armen en je benen gaat, die zorgen dat je spijsvertering nagenoeg stilvalt, die zorgen ervoor dat je huid te weinig bloed krijgt, die zorgen dat je hartritme te snel gaat, dat je bloeddruk stijgt, dat je oppervlakkig gaat ademen, die zorgen voor die vecht vlucht en verstar reacties. En die zorgen ervoor dat je de ander als vijand ziet! Zodra je getriggerd wordt, zie je de ander als vijand. En dan denk je: er is iets fout met die persoon. Als jij een waarnemingsverandering krijgt, dan ga je je ook afzetten. Dus dat is de oorzaak. Het gevolg is: een heleboel lichaams aandoeningen. Het gevolg is heel veel drama, heel veel verstoord functioneren. En zoveel verdriet van zoveel liefdevolle mensen.
Jorn: En mensen die volgens mij gewoon niet het leven leiden wat ze eigenlijk zouden willen, en ook hun eigen potentie wel eens niet zouden kunnen ontdekken omdat er allemaal blokkades tussen zitten.
Marina: Ja.
41:10
Vervolg hieronder.
https://www.youtube.com/watch?v=9XYwEpr9zD4
Live The Connection, dat is een methode om jouw brein rustig te krijgen.
5:09
Jorn: Hee maar jij zegt eigenlijk dat: wat er in de weg ligt van creëren wat je wilt, is, eigenlijk iets wat niet goed loopt in de hersenen? Zeg ik dat goed?
Marina: Ja. Dus eigenlijk….. alle trauma - en trauma is controleverlies - zorgt voor hersenbeschadiging, zou je kunnen zeggen. Zorgt voor alarmen in jouw brein. En die alarmen die maken dat je reactief wordt en angstig of boos of gefrustreerd of stil valt, op het moment dat je eigenlijk iets anders van plan was. En die alarmen, die kun je af zetten. En die alarmen afzetten doe je met Live The Connection. Dat is een methode om jouw brein rustig te maken, waardoor die alarmen weggehaald worden van jouw alarmcentrum, en het bijzondere is dat, als die eenmaal weg zijn slaan die natuurlijk niet meer aan. Dus dat betekent dat je niet opnieuw boos wordt iedere keer als iemand zijn rug naar jou toekeert. Dus als je die alarmen hebt weggenomen, dat je boos wordt als iemand zijn rug naar je toe keert - en ik gebruik dit voorbeeld omdat dat één van de dingen was waar ik boos van werd, ha ha, dus ik weet zeker dat als je die alarmen weghaalt dat je daar dan geen last meer van hebt. Dan denk je gewoon: o, die gaat weg.
6:45
(...)
Haar weg hoe ze hiertoe kwam
Verpleegkundige, 14 jr. psychiatrie > wat maakt dat mensen niet meer kunnen functioneren in de maatschappij? vrouw kon niet sterven, was misbruikt door haar schoonzoon, ze kon niet gaan omdat alles onveilig was geworden > haar in mijn armen genomen en gestreeld en zo is ze gestorven. > was voor mij een switch: wat loop ik hier te doen als verpleegkundige, als ik mensen niet zo nabij kan zijn dat ze in vrede kunnen sterven? > verder gaan zoeken > theologie gestudeerd > pastor in een MS kliniek, Melsbroek, mensen begeleid, relatie verlies, verlies van controle over hun lichaam, mensen bijgestaan om te leven, bijgestaan om te sterven. Veel MS patienten hadden een kind verloren. Er werd ook aangeraden abortus te plegen als ze zwanger waren. Ook mensen die 'gewoon' een kind verloren waren, bleken neurologische schade hadden, brein schade, een gevolg van zwaar trauma. > Hoe kunnen we mensen die een abortus meemaken en het daar moeilijk mee hebben, opvangen en begeleiden zodat ze daar later niet ziek van worden? > in 'vrouw en abortus' gestapt, boek over geschreven, begeleiding voor opgezet in Vlaanderen, verschillende groepen. Bovendien zag ik dat veel geestelijk begeleiders niet goed communiceerden > communicatie training volgen + geven > (hoe) kunnen we mensen beter opleiden? zodat ze communicatief sterker zijn, en dat ze ook correcter zijn? De opleiding begeleiding van geestelijk verzorgers werd naar de universiteit gebracht (ik was toen 43) > oké, dan ga ik naar de universiteit, maar als je geen master hebt ben je nog altijd gewoon student, dus ging ik een PhD doen en ik ben gaan promoveren op: wat maakt dat we ons niet correct gedragen als professionelen. Nou ja, professionelen of jij en ik, dat maakt geen verschil, wat maakt dat we ons niet correct gedragen? Ik ben gepromoveerd in de relationele ethiek. Wat is correct, wat is niet correct? in relatie. Al die dingen die aan de grondslag lagen van: wat maakt dat mensen een kind willen houden en dat toch moeten afgeven? Of mensen die te kampen hebben met misbruik, wat ligt daar aan de grondslag? En aan het eind van mijn promotieonderzoek - wat allemaal met nogal wat gedoe gepaard ging - want een van de moeilijkheden is: ik kom altijd uit op de problemen die er zijn, en dat was ook zo aan de universiteit en daar werd ik een klokkenluider voor onderzoek dat niet goed liep. En daar ben ik eigenlijk op een zijspoor gezet. Zo gaat dat dan. Ik kan het ook anders zeggen: ik werd eigenlijk weg gepest. Maar ik heb toen gelukkig dankzij de ombudsman mijn promotie onderzoek kunnen afwerken. En daar kwam uit: waarom gedragen we ons niet correct? Omdat er in ons impulsen zijn die ons angstig of boos of paniekerig maken, of ons doen stilvallen, ja je zou kunnen zeggen, omdat ons onderbewuste ons van de veilige modus in de reactieve modus zet.
15:06
Jorn: En wat bedoel je dan eigenlijk met 'niet correct' handelen? Want wat bepaalt dan wat wel en niet correct handelen is?
Marina: Correct handelen is dat de integriteit van iedere persoon gehandhaafd blijft. Dat er respect is. Over en weer. En als ethische regel kun je eigenlijk zeggen dat de meest machtige moet uitgaan naar een nee. Dat betekent: als ik de baas ben en jij bent een medewerker en ik wil iets gedaan krijgen, en op jouw tafel ligt al zo'n stapel van dingen die jij al moet doen, dat ik zeg 'dit moet gebeuren' en dat ik aan jou vraag: 'kan het er nog bij? Of niet?' Dus ik moet uitgaan naar jouw: nee, het kan er niet bij. En dit geldt voor: 'nee, ik kan dit niet' en 'nee, ik wil dit niet'. Alle grensoverschrijding is omdat er niet uitgegaan is naar een nee. En dat de meest machtige geen besef heeft dat hij het meest machtig is. En dat hij zichzelf ervaart als een slachtoffer. En als jij jezelf ervaart als een slachtoffer dan ga je eigenlijk vanuit de reactiviteit in een vecht modus de ander dwingen om te doen wat jij wilt.
Jorn: Wat jou dan een dader maakt.
Marina: Ja. Dus slachtoffer - dader, die switchen.
16:55
Jorn: Ik ga aan op het woord 'correct', ook het woord 'grensoverschrijdend', moeilijk begrip, want als ik mijn waarheid spreek of iets zeg waar ik in geloof, en ik beledig daarmee de ander, zonder dat ik de ander daarmee intentioneel wil beledigen, maar dit is nou eenmaal hoe ik de wereld zie, maar die ander kan dat ervaren als grensoverschrijdend gedrag. Maar ja, is het dat? dat is maar net de vraag.
Marina: Ja, daar moeten we dan samen naar kijken. En het andere is natuurlijk: als je binnendringt in iemands intimiteit, of zijn integriteit aantast, dat is duidelijk.
(...)
Er is iets speciaals bij grensoverschrijdend, iets speciaals rond bewustzijn en onderbewuste, omdat ons bewustzijn ziet het hele plaatje, maar denkt abstract, denkt in globaal en relaties, maar ons onderbewuste denkt letterlijk en concreet. Als jij een grapje maakt, dan speel je met die niveaus. Dat maakt het juist grappig. Maar als ik in stress ben dan is mijn onderbewuste aan zet. Dan ben ik in een verdedigings reactie, en dan hoor ik wat jij zegt letterlijk. En dus kan ik een grapje heel kwetsend vinden. En dus in deze situatie is het belangrijk dat we kijken naar: is het oké voor jou wat ik zeg, of dat we elkaar in de ogen blijven kijken en blijven zien: klopt dit wat ik zeg? want ik flap er iets uit, is dat oké voor jou?
Jorn: Of in het geval van een meningsverschil, dat je kunt zeggen: ik zie het anders dan jij, even goede vrienden.
Marina: Ja.
21:26
(...)
Jorn: Wat waren de voornaamste conclusies uit dat onderzoek? Want je bent erop gepromoveerd.
Marina: De voornaamste conclusie is dat als ik ontspannen ben, in de flow ben, goed in mijn vel zit, dan kan ik al mijn vaardigheden inzetten. Je weet, als professional, je bent getraind, en die kun je allemaal perfect, communicatief ben je op je sterkst. Maar zodra ik in stress ga, dan ga ik in een ander neuraal netwerk. Dat is onze vecht-vlucht-verstar-reactie, en dan heb ik niet meer jou voor ogen, en wat jij nodig hebt als degene aan wie ik hulp verleen, maar dan heb ik mijn doelen voor ogen. En dan ga ik dus vaak voorbij aan jou. Dus de stress maakt dat ik niet meer correct ben. Dat is eigenlijk in één zin uitgelegd wat de conclusie van mijn onderzoek was.
Jorn: Ja, want als je in de fight, flight of freeze gaat - ik heb ze in mijn hoofd zitten in het Engels, die termen - dan voel je je bedreigd en dan kom je in een soort overlevings modus terecht, en dan heeft je lijf al je energie nodig om daarop te focussen, het voelt alsof je leven wordt bedreigd, terwijl dat het natuurlijk helemaal niet is, maar zo voelt het wel, dus je focust alleen maar op het overleven om onder die bedreiging uit te komen. Zeg ik dat goed?
23:23
Marina: Ja. En ik ben dus gaan zoeken naar: hoe kunnen we dat voorkomen? En hoe kunnen we ervoor zorgen dat je niet in de fight-flight-freeze terecht komt? En dat brengt me bij alle ontdekkingen rond trauma en stress. Na mijn promotie heb ik toevallig het boek van Bruce Lipton gelezen, "De biologie van de overtuiging", daar was ik enorm enthousiast van en ik ben in Amerika een aantal opleidingen gaan volgen en ik ben ook heel internationaal heel actief geweest, overal workshops gegeven, Hongkong, Manila, Singapore. (...)
Ik was heel nieuwsgierig naar: hoe kunnen we de stap die voorafgaat aan in de stress geraken, ontkrachten? En ik zal het heel even samenvatten. Als ik controleverlies meemaak, - en ik maak controleverlies mee als ik schrik, als jij plotseling iets zegt wat mij kwetst, als ik pijn heb, als ik geen veiligheid heb, als ik niet weet waar ik ben, bijv. ook als ik te veel gedronken heb of onder invloed van drugs, dan heb ik mezelf niet onder controle, dan ervaar ik geen controle. Zodra ik controleverlies ervaar dan krijg ik alarmen in mijn brein. Maar voordat ik daar naartoe ga moet ik eerst zeggen: wat gebeurt er normaal? Normaal, jij en ik, we zitten samen in gesprek. Jij kan weg, ik kan weg, dus wij hebben onszelf onder controle. Alles wat jij nu ziet, hoort, ruikt, voelt en proeft wordt geclusterd tot een herinnering en die wordt weggeschreven. Hij wordt lichamelijk verankerd en hij wordt weggeschreven in jouw elektromagnetisch veld.
Jorn: In jouw brein.
Marina: Breder dan jouw brein. In jouw lichaam en jouw brein. Dus alle herinneringen zijn safe. En hoe gebeurt dat? Wel, je hebt enerzijds al jouw zintuiglijke signalen en anderzijds heb je je bewustzijn. En je bewustzijn, als dat functioneert, dan maak je een stofje aan en dat is NMDA.
Jorn: Het lijkt bijna op MDMA.
Marina: Ja ha ha. En dat stofje dat zorgt ervoor dat die signalen geclusterd worden, aan elkaar geplakt worden en weggeschreven worden. En daardoor kun jij nadien als je terugdenkt aan dit gesprek van ons, dan zie jij weer mijn gekleurde vestje, mijn handbewegingen, hoor je mijn toon, het meeste komt dan gewoon terug. Maar als ik controleverlies meemaak, dan ben ik in groot gevaar, en mijn onderbewuste, dat hele automatische alarmsysteem is ervoor om in geval van gevaar te zorgen dat ik overleef.
27:27
Dus dat nadenken, dat gaat veel te traag, dat wordt uitgeschakeld, dat stofje wordt niet aangemaakt, en die zintuiglijke signalen die worden op dat moment aan het alarm geplakt. Dat betekent dat zolang ik herinneringen aanmaak, ben ik oké, maar zodra ik controleverlies ervaar, dan worden de alarmen aan mijn alarmcentra geplakt.
Jorn: En als er nu iets traumatisch zou gebeuren waardoor ik controleverlies ervaar, dan ga ik dat roze jasje van jou associëren met….
Marina: Dat wordt dan een trigger. Dus dan wordt de toon van mijn stem, en dan worden mijn handbewegingen, de manier waarop ik jou aankijk, de positie waarin ik zit, dan wordt dat voor jou een trigger. En we denken bij trauma natuurlijk aan grote dingen, een auto ongeval, misbruik, vernederd worden in een groep, gepest worden, uitgeschakeld worden, heel veel pijn hebben, bloed verliezen, maar mijn ervaring is, een klein kind, als dat schrikt, kan het op dat moment alarmen aanmaken. Schrikken geeft een kortstondig controleverlies, en die signalen gaan dan nadien, jouw hele alarm aanzetten. En wat is het verschil tussen een normale goede in de flow zijn, dat is dat alles waar jij aan denkt, daar geeft jouw onderbewuste jou de signalen voor. Als ik zeg: denk aan een citroen. Wat gebeurt er dan?
Jorn: Ik zie gelijk een citroen in mijn hoofd.
Marina: Oké, dat bewijst eigenlijk twee dingen. Jouw brein reageert op commando's. Als ik zeg doe dat, gaat jouw brein dat direct uitvoeren. En het tweede is dat die zintuiglijke signalen, die worden direct opgeroepen. Dus met de snelheid van het licht bijna. Dus zo snel gaat dat. Soms heb je ook een zure smaak in je mond. En als je weet wat er chemisch nodig is om zuur in je mond te krijgen! Dat gaat dus enorm snel. Alles waar je aan denkt dat is bewustzijn, dat geeft directe zintuiglijke signalen, en dat is onbewustzijn. Dus dat bewustzijn en dat onderbewuste die werken fantastisch samen. Maar niet bij controleverlies! Bij controleverlies gaat dat bewustzijn weg, en neemt het onderbewuste het over en zorgt dat jij overleeft.
30:15
Ook bijvoorbeeld als je met je hand naar een hete plaat gaat. Je gaat die al terugtrekken nog voor je bedacht hebt: oe, dat is heet. En dat is nodig, want anders zou je veel meer ongelukken hebben. Dus je brein reageert op commando's - en dat nemen we mee in Live the Connection. En jouw brein is zintuiglijk gestructureerd. (...) Dus jij maakt bijvoorbeeld een auto ongeluk mee, en nadien…. ik zal een voorbeeld nemen, ik heb een auto ongeluk meegemaakt, ik ben met een aanhangwagen over de kop gegaan. Iemand had koorden achter in de aanhangwagen gelegd, en op het moment dat ik gas loste, begon de aanhangwagen te slingeren. En ik ben de controle over het stuur verloren, ik heb nog net naar de kant kunnen gaan, en daar heeft die aanhangwagen mij over de kop gehaald. We zijn daar goed uitgekomen, mijn zoon zat naast mij, we hadden allebei een hersenschudding en ik had wat glas in mijn oog, maar verder was het helemaal oké. 31:40
Maar nadien, op het moment dat ik in een auto stap, op welk moment had ik controleverlies? Dat was op het moment dat ik mijn gaspedaal losliet. Dus iedere keer dat ik mijn gaspedaal loslaat, gaat mijn hele lichaam in alarm.
Jorn: Hmm. Logisch toch, vanuit een natuur point of view gezien, een super ingenieus systeem.
Marina: Natuurlijk! Een ingenieus systeem! Alleen niet zo handig als je dagelijks op de weg zit. Dan verga je van de stress! Maar dit is een duidelijk aanwijsbaar controleverlies, maar heel veel controleverlies hebben we voor ons derde jaar. Daar hebben we geen herinneringen van. Geen bewuste herinneringen. Maar je krijgt er wel de stressreacties van nu.
Jorn: En van je nulde tot je derde jaar, dan zou je zeggen dat het altijd wel met je ouders te maken moet hebben, en misschien nog het meeste op die leeftijd met de moederfiguur in je leven. Klopt dat, of zie ik het dan te makkelijk?
Marina: Het is te weinig. Karim Nader was een Canadese prof, die heeft ratten een geluid laten horen en ze een elektroshock gegeven. En hij was heel nieuwsgierig naar: als ik die ratten nu geen elektroshock meer geef, hoeveel generaties gaat het duren dat die ratten blijven reageren op dat geluid.
Jorn: Waarschijnlijk heel veel.
Marina: Vijf generaties. En dat betekent, dat wij niet alleen met stress reageren op controleverlies en alarmen die wij zelf hebben meegemaakt, en inderdaad, voor ons 3e jaar, als je dan niet getroost wordt en niet in die veiligheid gebracht wordt, is dat iedere keer traumatisch. Dan bouw je al die zintuiglijke signalen op die aan jouw alarmen plakken, maar we zijn zoogdieren als ratten en wij hebben de afgelopen vijf generaties twee wereldoorlogen meegemaakt.
Jorn: (...) Maar die ratten hebben dat geluid gehoord waar die elektroshock aan gekoppeld was, maar die hebben niet de communicatie middelen om dat aan hun kinderen te vertellen, dat ze uit moeten kijken voor dat geluid, is dat dan epigenetica?
Marina: Dat is epigenetica. Dat kleeft aan de amygdala. En dus alles wat kleeft aan jouw amygdala, jouw alarmcentrale, en dat niet opgelost is, dat geef je door aan je nakomelingen. Dus we hebben er echt heel groot belang bij om te ontstressen dat die alarmen uit ons brein zijn. En toen ik dat door had, had ik echt iets van: ja dit is een prioriteit, iedereen moet dit kunnen. Want die alarmen die zorgen ervoor dat een kind geen spreekbeurt kan doen, dat die geen gedicht kan voordragen, dat ie niet mee durft te doen met een balspel, al dat soort dingen dat zorgt dat kinderen zich niet kunnen ontwikkelen, dat zorgt dat volwassenen hun talenten niet kunnen neerzetten. Dat is gewoon doodzonde! Want die alarmen - en de een heeft er veel meer dan de ander - en dat is natuurlijk spijtig, want de een heeft het geluk gehad van een goede hechting te hebben en een goede thuissituatie gehad te hebben, getroost en gezien en gehoord te zijn, terwijl een ander in benarde situaties is grootgebracht omdat die zijn ouders ook al getraumatiseerd waren, en zijn grootouders ook al. Dus het is niet zo dat die mensen het niet goed hebben willen doen, maar als je met die alarmen zit dan krijg je dat gewoon niet voor elkaar.
Jorn: Hmmm, ja. Maar ik heb het idee dat er in deze samenleving, inderdaad door de oorlogen die we hebben meegemaakt en de impact die dat heeft gehad op de samenleving, dat er meer mensen met alarmbellen van hun ouders en grootouders en overgrootouders rondlopen, dan dat er mensen uit een super veilig gehecht gezin komen.
Marina: Ja, sowieso. Ik ken de percentages niet van veilige hechting. Ik denk dat iets van een kwart van de mensen veilig gehecht is. Maar we hebben natuurlijk heel wat van onze familie te dragen, want onze ouders, grootouders, alle honger signalen bijvoorbeeld, Nederland heeft een hongerwinter gehad. Die zit in jullie genen. Dat zit in jullie epigenetisch materiaal. De angst voor tekort zit daarin. En je kan dan zeggen: ja maar we leven in een wereld van overvloed, er is genoeg! Maar ja, je kan dat zeggen, maar dat komt alleen mentaal binnen, dat zet die alarmen niet af!
Jorn: Zijn daarom Nederlanders gierig?
Marina: Dat wordt gezegd, ha ha ha ha!
Jorn: Dat zegt men over Nederlanders, maar dat zou wel wat verklaren ergens, als je met een hongersnood, een hongerwinter te maken hebt gehad.
Marina: Ja, en het heeft natuurlijk ook te maken met religieuze onderdrukking. De kerken. Binnen het protestantse zit heel veel 'je mag niet dat, je mag niet'. Er zit heel veel onderdrukken van - ik denk aan het woord 'thriving', het natuurlijk floreren. Je mag niet floreren, want je mag niet met je kop boven het maaiveld, je mag niet laten zien wie je bent. Terwijl, dat zijn de meest basale impulsen die we hebben. Van bij de conceptie, laten zien wie je bent! En er bij horen! En die twee, dat is hechting. Dus wanneer we niet goed gehecht… Als je jezelf niet mag laten zien en niet mag zijn wie je bent, als je daarop afgestraft wordt, door er niet bij te horen, of als er niemand is die jou hecht en die wil dat jij er bij hoort….. We hebben een 3-daagse workshop over liefde en hechting die specifiek dat rechtzet.
39:11
Hier zit mijn dynamiek. Ik zie wat er niet goed loopt en vervolgens wil ik daar een oplossing voor. Dus ook zo met die alarmen aan dat brein, aan die amygdala. Net zoals Karim Nader die is gaan onderzoeken, als die signalen aan die alarmcentrale hangen, en die alarmen die zorgen voor alle stress reacties. Die zorgen ervoor dat al je bloed naar je armen en je benen gaat, die zorgen dat je spijsvertering nagenoeg stilvalt, die zorgen ervoor dat je huid te weinig bloed krijgt, die zorgen dat je hartritme te snel gaat, dat je bloeddruk stijgt, dat je oppervlakkig gaat ademen, die zorgen voor die vecht vlucht en verstar reacties. En die zorgen ervoor dat je de ander als vijand ziet! Zodra je getriggerd wordt, zie je de ander als vijand. En dan denk je: er is iets fout met die persoon. Als jij een waarnemingsverandering krijgt, dan ga je je ook afzetten. Dus dat is de oorzaak. Het gevolg is: een heleboel lichaams aandoeningen. Het gevolg is heel veel drama, heel veel verstoord functioneren. En zoveel verdriet van zoveel liefdevolle mensen.
Jorn: En mensen die volgens mij gewoon niet het leven leiden wat ze eigenlijk zouden willen, en ook hun eigen potentie wel eens niet zouden kunnen ontdekken omdat er allemaal blokkades tussen zitten.
Marina: Ja.
41:10
Vervolg hieronder.
Re: Marina Riemslagh, 'Traumaheling hoeft geen drama te zijn'.
41:10
Jorn: Waar ik in mijn hoofd nog bij ben blijven hangen, omdat ik het zo interessant vind, ook door die studie met die ratten, wat ik me heel erg kan voorstellen is, en wat ook logisch ergens is, je ouders nemen de patronen over van hun ouders, omdat zij hetzelfde doen als hoe zij opgevoed zijn, dat geven ze door omdat ze er geen bewustzijn op hebben, etcetera etcetera, dat gaat weer door op de generaties die erop volgen, dat is heel logisch, maar dat ratten verhaal maakt het nóg bizarder, want het is nog onzichtbaarder ergens hoeveel er wordt doorgegeven. Je komt er bijna niet meer achter op die manier ook.
Marina: Ja, eh, daar heb ik even over gedaan, toen ik dat ontdekte aan het eind van mijn promotie onderzoek. Ik dacht: ik kan daar niet mee naar buiten komen, want dat maakt mensen nog machtelozer. Als ik geen oplossing heb hiervoor, wat baat het dan dat tegen mensen te zeggen? Want je wil het beste voor je kinderen, en ondertussen schreeuw je tegen hen, of sla je hen, of ga je over grenzen. Dus als ik geen oplossing heb, ja dan maak ik alleen meer machteloos. Maar Karim Nader heeft een oplossing bedacht. Die deed onderzoek bij LeDoux. LeDoux was een top neurowetenschapper samen met Damasio. Dat was echt het begin van de neurowetenschap. Karim Nader was een jonge onderzoeker, en die dacht: ja oké, als dat aan die amygdala plakt, alles in ons lichaam plakt aan elkaar met eiwitten. Als ik daar aan die amygdala een eiwit oplossend middel inspuit, dan moet dat er af gaan. En LeDoux lachte hem uit en die zei: dat kan niet eens. En hier waren alle psychologen en psychiaters mee opgevoed. Eens getraumatiseerd, blijf je getraumatiseerd. Dat is eigenlijk het adagio van onze maatschappij. Dus geef die mensen medicatie, verdoof, verlam, leg die mensen plat, zorg dat ze geen kwaad doen, en that's it. Maar ik heb altijd gedacht: dit kan niet! Zoveel potentie, zoveel….liefdeskracht, die zomaar weggegooid wordt! En Karim Nader, die was ook heel nieuwsgierig daarnaar, dus wat deed hij? Hij nam een eiwit oplossend middel, Anisomycine, dat is een antibioticum, en hij spoot dat in de hersenen van die rat, en dat deed hij op het moment dat hij dat geluid liet horen….. En de triggers waren weg.
44:17
Jorn: Wauw.
Marina: Dus dit was wereldnieuws. Het is direct gepubliceerd in Nature in 2000.
Jorn: Zo kort geleden pas eigenlijk.
Marina: Ja. Maar de meeste psychologen en psychiaters zijn nog altijd opgevoed met het idee: eens getraumatiseerd, blijf je getraumatiseerd.
Jorn: Er schiet mij nu je dit zegt een verhaal te binnen. Want ik was gisteren in de podcast bij Wiggert Meerman. Ik weet niet of je die kent, dat is een Nederlander, die zit heel veel in tribes over de hele wereld en doet onderzoek naar plant medicijnen. Maar hij gaat echt naar die tribes, gaat echt met die mensen om, vooral in Zuid Amerika. En wat hij mij vertelde is dat ze in een aantal van die tribes kennen ze gevangenissen niet. Ze snappen dat hele concept niet, dat is een 'white man concept', zo noemen ze dat. Omdat als iemand iets verkeerds doet, grensoverschrijdend is naar iemand anders, dan heeft het geen zin om iemand op te sluiten, nee, dan gaan ze met zo iemand helen, dan gaan ze zorgen dat ze naar de oorzaak gaan waarom die man - ik zeg nu man, maar het zou ook een vrouw kunnen zijn - waarom die persoon zich misdraagt of iets doet wat niet oké is naar de ander toe. Waardoor ze geen gevangenissen hebben, want ze helen die persoon eigenlijk. En eigenlijk, nu je dit zo op een wetenschappelijke wijze uitlegt, kan ik me eigenlijk voorstellen dat wat die tribes altijd al doen, is eigenlijk niet meer dan dat. Gaan naar de oorzaak van het probleem en dan waarschijnlijk in hun geval plantmedicijn of iets anders, zorgen dat je dat stuk heelt, waardoor je in eerste instantie de trigger ervaart waarom je dat doet bij iemand, waardoor gevangenissen in zo'n maatschappij dus niet nodig zijn.
45:56
Marina: Nee. Dus wat nodig is is dat die alarmen van die amygdala af zijn. Zodat je nuchter en vanuit een liefdevolle verhouding, vanuit menselijkheid kunt blijven vertrekken. En in een mensenbrein stofjes inspuiten is niet handig. En ik weet dat sommige mensen psychedelica gebruiken of bepaalde stoffen gebruiken, maar je hebt er geen vat op wat ze dan precies veranderen. En voor mij is het altijd iets van: ik wil weten wat ik verander. Ik wil weten waar ik de stress af haal. Ik wil weten, ja bijvoorbeeld ik wil mij niet meer boos maken als iemand mij de rug toe keert. Of ik wil rustig blijven staan als iemand begint te schelden tegen mij. En vragen: wacht even, wat wil je mij nou eigenlijk zeggen? Dus ik wil niet in angst of paniek of zo en in de aanval gaan.
47:09
Jorn: Kan het ook in positieve zin: ik wil graag dit doen maar ik voel een blokkade om…., noem maar een reden…
Marina: Ja, tuurlijk. Dus je kunt je brein helemaal herprogrammeren. Je kunt de trauma's eraf halen, je kunt de stress er afhalen, de stress leidt je naar het trauma. Het trauma kun je helemaal ontkrachten zodanig dat je daar niet meer op reageert, zodanig dat je de ander ziet als de ander, en niet als iemand die op jouw vader of schoonvader of wie dan ook lijkt.
Jorn: Wat je dan niet door hebt op dat moment.
Marina: Wat je niet door hebt op dat moment. Maar je kan ook datgene waar jouw ouders bang voor waren, en de angsten die je meedraagt, die kun je transformeren waardoor jij wel kunt doen wat bij jou past. Dus je kunt jezelf helemaal vrij maken, dus die alarmen afzetten. Ik heb zelf - en dit is mijn grote drive geweest, gedurende meer dan 40 jaar - ik heb last gehad van woede, dus ik ben heel nieuwsgierig geweest: hoe kan ik van die woede af?
Jorn: En woede die je afreageerde op de buitenwereld? Of meer op jezelf?
Marina: Ja, vooral op de buitenwereld. Ja. Dus iemand zegt een verkeerd woord, of iemand maakt een beweging die voor mij als afwijzend naar voren komt, of komt te dichtbij, en ik moet mij ja, loswringen ha ha ha. Maar ik heb er geen last meer van.
Jorn: Ik wou al zeggen, ik zou niet zeggen dat dat iets is waar jij heel veel mee te kampen hebt.
49:05
Marina: Nee. Maar ja ik heb er wel vijf jaar onderzoek rond gedaan! ha ha ha! En uiteindelijk een methode ontwikkeld om dit op te lossen. En wat is die methode? Die methode is gebaseerd op liefde. Je hebt mij dit woord al een paar keer horen noemen. Dat is de normale attitude tussen mensen.
Jorn: Liefde?
Marina: Ja. Het is dat je dicht in jezelf thuis bent en van jezelf houdt en dus van een ander houdt. En je kunt herprogrammeren door gewoon een doel te stellen. Je moet altijd je onderbewuste focussen. En ik heb natuurlijk ha ha ik heb als doel gesteld: ik ga een gesprek hebben met Jorn Luka! Ah ja! Ah ja!
Jorn: En nu zit je er!
Marina: En nu ben ik er! ha ha! Dus dit is mijn bewuste doel. En dan ga ik mijn onderbewuste zeggen: je bent veilig. Dat is het eerste wat je altijd moet zeggen tegen je onderbewuste, want anders gaat het alle kanten uit. Je bent veilig. En laat ons nu alle verbindingen maken die ervoor zorgen dat ik deze realiteit aantrek.
Jorn: Hmmm. Dat is ook een nieuwe manier van kijken naar 'manifestatie' op deze manier.
Marina: Ja. Dus ik ga alle impulsen aantrekken, om dit en alle impulsen installeren om dit te doen. En dan ga ik kijken: zit er een familie patroon dat ik moet oplossen? Heb ik daar zelf sabotage zitten? Is er trauma? Dan gaan we dat oplossen, zodanig dat ik dan vervolgens aan het eind kan testen: ik zit in gesprek met Jorn Luka. Ha ha.
51:12
Jorn: Maar is het dan zo, je omschrijft al die dingen die op kunnen treden bij als je jezelf dan zo'n doel stelt, bedoel je dan dat je je dan bewust wordt van wat er dan in jou gaat spelen op het moment dat je dat doel stelt?
Marina: Ik kan me niet bewust worden van dingen waar ik geen herinnering aan heb.
Jorn: Nee precies. Maar hoe kom je er dan achter dat je voordat je dat doel zult bereiken dat je een trauma daar op hebt zitten?
Marina: Wel, ik heb een lijst met 88 mogelijkheden. En dan ga ik testen welke kant ik moet, waar ik moet zoeken. En dan is misschien de eerste mogelijkheid eerst de distress er afhalen.
Jorn: Door te zeggen dat je veilig bent?
Marina: Nee, dan vervolgens ga ik de stress er werkelijk afhalen. Van de situatie. Dat doe ik door een vijf-stappenplan te volgen. Dat is heel eenvoudig. Maar misschien zit er zelfsabotage op, en dat is in die lijst van mogelijkheden misschien nummer 25 of zo. Of misschien heeft dit te maken met grensoverschrijding en dan zit ik misschien in nummer 35 of zo. Of heeft dit misschien te maken met dingen die ik heb meegemaakt voor mijn geboorte? Dan ga ik iets doen om mijn prenatale traject te ontstressen. Dus afhankelijk van waar ik op uitkom, en wij noemen dit: 'deze situatie toont'. Bijvoorbeeld: deze situatie toont een blokkade en die blokkade zit daar of daar. Oké, en dan ga ik dat proces doen. En dan is het opgelost. En nu zit mij niks in de weg. En dan komt het naar mij toe. Ha ha ha ha.
53:09
Jorn: Ik vind het wel interessant, want ik moet denken aan mijn eigen situatie. Ik vond vroeger spreken voor mensen echt het aller aller aller ergste wat er is. Sowieso vond ik groepen mensen altijd heel ingewikkeld, ironisch genoeg. Ik ben dat later wel heel erg gaan opzoeken, bedenk ik nu. Maar ik vond dat heel ingewikkeld. Ik vond groepen mensen heel ingewikkeld, laat staan een verhaal doen voor een groep mensen. En kijk waar ik nu sta, ik ben dat de hele tijd aan het doen. Maar ik moet zeggen, het gaat me steeds makkelijker af, alleen zijn er momenten geweest, toen wij onze eerste evenementen gingen organiseren, en dat was dan voor 150 man geloof ik, nou ik ging gewoon tien keer dood voordat ik daar het podium op ging lopen. En dat wordt nu wel steeds makkelijker, hoewel ik niet al die stappen heb doorlopen. Maar eh, waarom vertel ik dit verhaal eigenlijk? Nou, dat is voor mij zo'n overduidelijk ding, die angsten voor groepen mensen, en voor groepen mensen staan, dat komt natuurlijk ergens vandaan. Dus je voelt eigenlijk heel helder: daar zit iets.
54:12
Marina: Ja.
Jorn: En dat is het dus eigenlijk, zeg jij, de zaak, dat je gaat kijken: wat zit daar dan precies?
Marina: Je kunt het niet weten. Hoe kun je iets oplossen dat je niet kunt weten?
Jorn: Nou ja ik weet dat ik..
Marina: Je weet dat je daar angst voor hebt.
Jorn: Juist. Maar waar het vandaan komt daar ga je niet achter komen.
Marina: Tuurlijk wel. Soms kun je er achter komen. Soms is het niet nodig om er achter te komen. Stel dat het iets is van 4, 5 generaties terug, dan moet je daar geen bewustzijn van ontwikkelen.
Jorn: Nee, precies.
Marina: Ik bedoel, dat gaat niet over jouw leven nu. Maar je wilt het wel weg hebben.
54:50
Spiertest oefening
Kun je spiertesten? Kun je spiertesten met jezelf?
Jorn: Dat heb ik nog nooit gedaan. Maar laten we het doen.
Marina: Oké. Zet je voeten plat op de grond. Je legt je hand op je borst - rechts of links maakt niet uit. Rechtop zitten en je kijkt met je ogen naar beneden, ongeveer 45 graden, ja, op de tafel, dat is goed. Ga met je aandacht naar een plaats in je lichaam waar je liefde ervaart. En zeg dan: mijn naam is Jorn [je eigen naam], en slik. En blijf met je ogen open naar beneden. En zeg nu: mijn naam is Katrien. En slik. Wat merk je van dat slikken? Is dat het zelfde?
Jorn: Volgens mij niet. Volgens mij ging de tweede keer moeizamer. Maar dat weet ik niet zeker.
Marina: Oké, dus jouw lichaam, als je in stress bent, dan valt jouw spijsvertering nagenoeg stil, en dat betekent: dan kun je niet meer slikken. Dus het is een heel eenvoudige manier om jouw database te lezen. Als je gewoon kunt slikken, dan klopt het, en als je niet kunt slikken dan klopt het niet.
Jorn: Nee, dus die tweede, dat is logisch, want zo heet ik niet.
Marina: Ja, dat geeft stress in jouw brein. Oké. Kijk naar beneden en denk aan: jij staat voor een heel grote groep mensen. En slik.
Jorn: Ik zweer het, ik kon gewoon bijna niet slikken!
Marina: Dat betekent: er zit nog altijd stress op. En je hebt natuurlijk met je wilskracht en wat je echt wilt bereiken, dan ga je tegen die sneltrein van die stress in, maar het kost jou enorm veel moeite en dat is de reden waarom heel veel mensen burn-out gaan. Omdat ze met heel veel wilskracht tegen hun automatische impuls in gaan. Dus ga daar iets aan doen, ja?
57:16
Alarmen ongedaan maken, ontstressen
Het is in ons hoogste goed nu verbindingen te creëren. Ik zeg dit eigenlijk tegen jouw onderbewuste systeem: 'je bent veilig'. Je kunt verbindingen creëren waardoor die alarmen uit jouw systeem gaan. Deze hele persoon, Jorn, creëert nu verbindingen door in DNA streng te zitten. Zet nu één voet op jouw voetensteun [of de grond] en je andere voet erop zo dat je enkels kruisen. [zie 57:40] En nu doe je je handen zo voor je, bij je polsen gekruist, draai je handpalmen naar elkaar toe en doe dan je vingers in elkaar gestrengeld, en leg ze zo op je schoot, of doe ze naar boven, wat je wilt [draai ze binnendoor naar je toe, naar boven, tot je ze voor je hebt voor je borst]. Sluit je ogen, en concentreer je op: voor een grote groep mensen staan. En blijf je erop concentreren. Tot alle stress weg is. Neem maar alle tijd… En eerst gaat de stress gieren…..voel je die heel erg….en laat maar gebeuren…..en wanneer alle stress weg is…..open je je ogen…..en laat maar gebeuren…..neem maar alle tijd. Nu doe je je voeten naast elkaar, en doe je je vingertoppen tegen elkaar [handen gewoon voor je], zo'n bolletje maken. Dit is opslaan als. Je hebt dingen in je brein veranderd, en dit is opslaan. Ga nu terug naar de situatie waarbij je voor een grote groep mensen staat, en kijk naar beneden…..en slik.
Jorn: Ja, dat ging nu wel moeiteloos.
Marina: Ja, de stress is weg.
Jorn: Dus de volgende keer dat ik het podium op moet lopen is het helemaal weg?
Marina: Ja. [kijkt heel blij, ze lachen]
Jorn: Ja, nou, wacht, voordat ik al mijn eigen verhalen ga loslaten, wat hebben we nu net precies gedaan?
1:00:07
Samenvatting
Marina: Wat je gedaan hebt is: eerst ben je naar een plek gegaan waar liefde is. Dat betekent, je hebt eigenlijk je lichaam in homeostase gebracht. Dus waarbij jouw lichaam de ideale conditie heeft om veranderingen teweeg te brengen. Dan heb je een doel gesteld. En dan heb je gezegd: je bent veilig. En dan hebben we eigenlijk het commando gegeven: maak nu alle verbindingen. Door in die DNA streng te zitten. Dat betekent: kijk, als ik op mijn linkerbeen klop, dan activeer ik mijn rechter hersenhelft. Als ik op mijn rechterbeen klop, dan activeer ik mijn linker hersenhelft. Als je je enkels kruist en je handen dubbel kruist, dan dwing je eigenlijk je brein om voortdurend links rechts te activeren. En dat combineer je met denken aan die stressvolle situatie. Dus dat betekent: terwijl je denkt aan die stressvolle situatie, haalt je onderbewuste, jouw automatische systeem, net zo als bij die citroen, alle zintuiglijke signalen naar voren, die hiermee te maken hebben, en die dwing je om met elkaar te verbinden. Dat betekent dat je de alarmen, die hier [ze wijst bovenop haar hoofd] in die alarmcentrale zitten, dat je die aan elkaar verbindt. Als zintuiglijke signalen aan elkaar verbonden worden, dan heb je een herinnering. En dan schrijf je eigenlijk een onderbewuste herinnering weg, en iedere herinnering is, op zich zonder gevaar. Daar ga je niet meer van in stress. Dus door dat te doen, is die situatie weg.
Jorn: Dus je plant eigenlijk een positieve herinnering?
Marina: Nee. Je verbindt de alarmen. En door de alarmen te verbinden, creëer je een herinnering, waar geen herinnering van wás,
Jorn: O ja.
Marina: en die is ongevaarlijk.
1:02:29
En dit is iets wat, als je trauma hebt meegemaakt, en sommige mensen weten in welke situaties ze trauma hebben meegemaakt. Sommige mensen hebben in relaties gevangen gezeten, hebben agressie thuis meegemaakt, hebben vernederingen meegemaakt, en als dat op veel verschillende momenten en op veel verschillende plekken is gebeurd, dan wordt dat complex. Dan kun je niet, zoals bij EMDR, één situatie naar voren halen waar je niet correct behandeld werd. Het zijn er zo veel! Dus dat is met EMDR heel moeilijk aan te gaan. EMDR is schitterend, voor trauma waar je de vinger op kunt leggen, maar als je veel trauma hebt meegemaakt, in een bepaalde relatie of thuis, of wat dan ook, of op school, of gepest, dan is dat meervoudig, en dan krijg je complexe posttraumatisch stress syndroom. En dan is het natuurlijk belangrijk dat je zelf kunt ontstressen, maar ook dat je jezelf kunt herprogrammeren.
1:03:46
Jorn: Waar ik in mijn hoofd nog bij ben blijven hangen, omdat ik het zo interessant vind, ook door die studie met die ratten, wat ik me heel erg kan voorstellen is, en wat ook logisch ergens is, je ouders nemen de patronen over van hun ouders, omdat zij hetzelfde doen als hoe zij opgevoed zijn, dat geven ze door omdat ze er geen bewustzijn op hebben, etcetera etcetera, dat gaat weer door op de generaties die erop volgen, dat is heel logisch, maar dat ratten verhaal maakt het nóg bizarder, want het is nog onzichtbaarder ergens hoeveel er wordt doorgegeven. Je komt er bijna niet meer achter op die manier ook.
Marina: Ja, eh, daar heb ik even over gedaan, toen ik dat ontdekte aan het eind van mijn promotie onderzoek. Ik dacht: ik kan daar niet mee naar buiten komen, want dat maakt mensen nog machtelozer. Als ik geen oplossing heb hiervoor, wat baat het dan dat tegen mensen te zeggen? Want je wil het beste voor je kinderen, en ondertussen schreeuw je tegen hen, of sla je hen, of ga je over grenzen. Dus als ik geen oplossing heb, ja dan maak ik alleen meer machteloos. Maar Karim Nader heeft een oplossing bedacht. Die deed onderzoek bij LeDoux. LeDoux was een top neurowetenschapper samen met Damasio. Dat was echt het begin van de neurowetenschap. Karim Nader was een jonge onderzoeker, en die dacht: ja oké, als dat aan die amygdala plakt, alles in ons lichaam plakt aan elkaar met eiwitten. Als ik daar aan die amygdala een eiwit oplossend middel inspuit, dan moet dat er af gaan. En LeDoux lachte hem uit en die zei: dat kan niet eens. En hier waren alle psychologen en psychiaters mee opgevoed. Eens getraumatiseerd, blijf je getraumatiseerd. Dat is eigenlijk het adagio van onze maatschappij. Dus geef die mensen medicatie, verdoof, verlam, leg die mensen plat, zorg dat ze geen kwaad doen, en that's it. Maar ik heb altijd gedacht: dit kan niet! Zoveel potentie, zoveel….liefdeskracht, die zomaar weggegooid wordt! En Karim Nader, die was ook heel nieuwsgierig daarnaar, dus wat deed hij? Hij nam een eiwit oplossend middel, Anisomycine, dat is een antibioticum, en hij spoot dat in de hersenen van die rat, en dat deed hij op het moment dat hij dat geluid liet horen….. En de triggers waren weg.
44:17
Jorn: Wauw.
Marina: Dus dit was wereldnieuws. Het is direct gepubliceerd in Nature in 2000.
Jorn: Zo kort geleden pas eigenlijk.
Marina: Ja. Maar de meeste psychologen en psychiaters zijn nog altijd opgevoed met het idee: eens getraumatiseerd, blijf je getraumatiseerd.
Jorn: Er schiet mij nu je dit zegt een verhaal te binnen. Want ik was gisteren in de podcast bij Wiggert Meerman. Ik weet niet of je die kent, dat is een Nederlander, die zit heel veel in tribes over de hele wereld en doet onderzoek naar plant medicijnen. Maar hij gaat echt naar die tribes, gaat echt met die mensen om, vooral in Zuid Amerika. En wat hij mij vertelde is dat ze in een aantal van die tribes kennen ze gevangenissen niet. Ze snappen dat hele concept niet, dat is een 'white man concept', zo noemen ze dat. Omdat als iemand iets verkeerds doet, grensoverschrijdend is naar iemand anders, dan heeft het geen zin om iemand op te sluiten, nee, dan gaan ze met zo iemand helen, dan gaan ze zorgen dat ze naar de oorzaak gaan waarom die man - ik zeg nu man, maar het zou ook een vrouw kunnen zijn - waarom die persoon zich misdraagt of iets doet wat niet oké is naar de ander toe. Waardoor ze geen gevangenissen hebben, want ze helen die persoon eigenlijk. En eigenlijk, nu je dit zo op een wetenschappelijke wijze uitlegt, kan ik me eigenlijk voorstellen dat wat die tribes altijd al doen, is eigenlijk niet meer dan dat. Gaan naar de oorzaak van het probleem en dan waarschijnlijk in hun geval plantmedicijn of iets anders, zorgen dat je dat stuk heelt, waardoor je in eerste instantie de trigger ervaart waarom je dat doet bij iemand, waardoor gevangenissen in zo'n maatschappij dus niet nodig zijn.
45:56
Marina: Nee. Dus wat nodig is is dat die alarmen van die amygdala af zijn. Zodat je nuchter en vanuit een liefdevolle verhouding, vanuit menselijkheid kunt blijven vertrekken. En in een mensenbrein stofjes inspuiten is niet handig. En ik weet dat sommige mensen psychedelica gebruiken of bepaalde stoffen gebruiken, maar je hebt er geen vat op wat ze dan precies veranderen. En voor mij is het altijd iets van: ik wil weten wat ik verander. Ik wil weten waar ik de stress af haal. Ik wil weten, ja bijvoorbeeld ik wil mij niet meer boos maken als iemand mij de rug toe keert. Of ik wil rustig blijven staan als iemand begint te schelden tegen mij. En vragen: wacht even, wat wil je mij nou eigenlijk zeggen? Dus ik wil niet in angst of paniek of zo en in de aanval gaan.
47:09
Jorn: Kan het ook in positieve zin: ik wil graag dit doen maar ik voel een blokkade om…., noem maar een reden…
Marina: Ja, tuurlijk. Dus je kunt je brein helemaal herprogrammeren. Je kunt de trauma's eraf halen, je kunt de stress er afhalen, de stress leidt je naar het trauma. Het trauma kun je helemaal ontkrachten zodanig dat je daar niet meer op reageert, zodanig dat je de ander ziet als de ander, en niet als iemand die op jouw vader of schoonvader of wie dan ook lijkt.
Jorn: Wat je dan niet door hebt op dat moment.
Marina: Wat je niet door hebt op dat moment. Maar je kan ook datgene waar jouw ouders bang voor waren, en de angsten die je meedraagt, die kun je transformeren waardoor jij wel kunt doen wat bij jou past. Dus je kunt jezelf helemaal vrij maken, dus die alarmen afzetten. Ik heb zelf - en dit is mijn grote drive geweest, gedurende meer dan 40 jaar - ik heb last gehad van woede, dus ik ben heel nieuwsgierig geweest: hoe kan ik van die woede af?
Jorn: En woede die je afreageerde op de buitenwereld? Of meer op jezelf?
Marina: Ja, vooral op de buitenwereld. Ja. Dus iemand zegt een verkeerd woord, of iemand maakt een beweging die voor mij als afwijzend naar voren komt, of komt te dichtbij, en ik moet mij ja, loswringen ha ha ha. Maar ik heb er geen last meer van.
Jorn: Ik wou al zeggen, ik zou niet zeggen dat dat iets is waar jij heel veel mee te kampen hebt.
49:05
Marina: Nee. Maar ja ik heb er wel vijf jaar onderzoek rond gedaan! ha ha ha! En uiteindelijk een methode ontwikkeld om dit op te lossen. En wat is die methode? Die methode is gebaseerd op liefde. Je hebt mij dit woord al een paar keer horen noemen. Dat is de normale attitude tussen mensen.
Jorn: Liefde?
Marina: Ja. Het is dat je dicht in jezelf thuis bent en van jezelf houdt en dus van een ander houdt. En je kunt herprogrammeren door gewoon een doel te stellen. Je moet altijd je onderbewuste focussen. En ik heb natuurlijk ha ha ik heb als doel gesteld: ik ga een gesprek hebben met Jorn Luka! Ah ja! Ah ja!
Jorn: En nu zit je er!
Marina: En nu ben ik er! ha ha! Dus dit is mijn bewuste doel. En dan ga ik mijn onderbewuste zeggen: je bent veilig. Dat is het eerste wat je altijd moet zeggen tegen je onderbewuste, want anders gaat het alle kanten uit. Je bent veilig. En laat ons nu alle verbindingen maken die ervoor zorgen dat ik deze realiteit aantrek.
Jorn: Hmmm. Dat is ook een nieuwe manier van kijken naar 'manifestatie' op deze manier.
Marina: Ja. Dus ik ga alle impulsen aantrekken, om dit en alle impulsen installeren om dit te doen. En dan ga ik kijken: zit er een familie patroon dat ik moet oplossen? Heb ik daar zelf sabotage zitten? Is er trauma? Dan gaan we dat oplossen, zodanig dat ik dan vervolgens aan het eind kan testen: ik zit in gesprek met Jorn Luka. Ha ha.
51:12
Jorn: Maar is het dan zo, je omschrijft al die dingen die op kunnen treden bij als je jezelf dan zo'n doel stelt, bedoel je dan dat je je dan bewust wordt van wat er dan in jou gaat spelen op het moment dat je dat doel stelt?
Marina: Ik kan me niet bewust worden van dingen waar ik geen herinnering aan heb.
Jorn: Nee precies. Maar hoe kom je er dan achter dat je voordat je dat doel zult bereiken dat je een trauma daar op hebt zitten?
Marina: Wel, ik heb een lijst met 88 mogelijkheden. En dan ga ik testen welke kant ik moet, waar ik moet zoeken. En dan is misschien de eerste mogelijkheid eerst de distress er afhalen.
Jorn: Door te zeggen dat je veilig bent?
Marina: Nee, dan vervolgens ga ik de stress er werkelijk afhalen. Van de situatie. Dat doe ik door een vijf-stappenplan te volgen. Dat is heel eenvoudig. Maar misschien zit er zelfsabotage op, en dat is in die lijst van mogelijkheden misschien nummer 25 of zo. Of misschien heeft dit te maken met grensoverschrijding en dan zit ik misschien in nummer 35 of zo. Of heeft dit misschien te maken met dingen die ik heb meegemaakt voor mijn geboorte? Dan ga ik iets doen om mijn prenatale traject te ontstressen. Dus afhankelijk van waar ik op uitkom, en wij noemen dit: 'deze situatie toont'. Bijvoorbeeld: deze situatie toont een blokkade en die blokkade zit daar of daar. Oké, en dan ga ik dat proces doen. En dan is het opgelost. En nu zit mij niks in de weg. En dan komt het naar mij toe. Ha ha ha ha.
53:09
Jorn: Ik vind het wel interessant, want ik moet denken aan mijn eigen situatie. Ik vond vroeger spreken voor mensen echt het aller aller aller ergste wat er is. Sowieso vond ik groepen mensen altijd heel ingewikkeld, ironisch genoeg. Ik ben dat later wel heel erg gaan opzoeken, bedenk ik nu. Maar ik vond dat heel ingewikkeld. Ik vond groepen mensen heel ingewikkeld, laat staan een verhaal doen voor een groep mensen. En kijk waar ik nu sta, ik ben dat de hele tijd aan het doen. Maar ik moet zeggen, het gaat me steeds makkelijker af, alleen zijn er momenten geweest, toen wij onze eerste evenementen gingen organiseren, en dat was dan voor 150 man geloof ik, nou ik ging gewoon tien keer dood voordat ik daar het podium op ging lopen. En dat wordt nu wel steeds makkelijker, hoewel ik niet al die stappen heb doorlopen. Maar eh, waarom vertel ik dit verhaal eigenlijk? Nou, dat is voor mij zo'n overduidelijk ding, die angsten voor groepen mensen, en voor groepen mensen staan, dat komt natuurlijk ergens vandaan. Dus je voelt eigenlijk heel helder: daar zit iets.
54:12
Marina: Ja.
Jorn: En dat is het dus eigenlijk, zeg jij, de zaak, dat je gaat kijken: wat zit daar dan precies?
Marina: Je kunt het niet weten. Hoe kun je iets oplossen dat je niet kunt weten?
Jorn: Nou ja ik weet dat ik..
Marina: Je weet dat je daar angst voor hebt.
Jorn: Juist. Maar waar het vandaan komt daar ga je niet achter komen.
Marina: Tuurlijk wel. Soms kun je er achter komen. Soms is het niet nodig om er achter te komen. Stel dat het iets is van 4, 5 generaties terug, dan moet je daar geen bewustzijn van ontwikkelen.
Jorn: Nee, precies.
Marina: Ik bedoel, dat gaat niet over jouw leven nu. Maar je wilt het wel weg hebben.
54:50
Spiertest oefening
Kun je spiertesten? Kun je spiertesten met jezelf?
Jorn: Dat heb ik nog nooit gedaan. Maar laten we het doen.
Marina: Oké. Zet je voeten plat op de grond. Je legt je hand op je borst - rechts of links maakt niet uit. Rechtop zitten en je kijkt met je ogen naar beneden, ongeveer 45 graden, ja, op de tafel, dat is goed. Ga met je aandacht naar een plaats in je lichaam waar je liefde ervaart. En zeg dan: mijn naam is Jorn [je eigen naam], en slik. En blijf met je ogen open naar beneden. En zeg nu: mijn naam is Katrien. En slik. Wat merk je van dat slikken? Is dat het zelfde?
Jorn: Volgens mij niet. Volgens mij ging de tweede keer moeizamer. Maar dat weet ik niet zeker.
Marina: Oké, dus jouw lichaam, als je in stress bent, dan valt jouw spijsvertering nagenoeg stil, en dat betekent: dan kun je niet meer slikken. Dus het is een heel eenvoudige manier om jouw database te lezen. Als je gewoon kunt slikken, dan klopt het, en als je niet kunt slikken dan klopt het niet.
Jorn: Nee, dus die tweede, dat is logisch, want zo heet ik niet.
Marina: Ja, dat geeft stress in jouw brein. Oké. Kijk naar beneden en denk aan: jij staat voor een heel grote groep mensen. En slik.
Jorn: Ik zweer het, ik kon gewoon bijna niet slikken!
Marina: Dat betekent: er zit nog altijd stress op. En je hebt natuurlijk met je wilskracht en wat je echt wilt bereiken, dan ga je tegen die sneltrein van die stress in, maar het kost jou enorm veel moeite en dat is de reden waarom heel veel mensen burn-out gaan. Omdat ze met heel veel wilskracht tegen hun automatische impuls in gaan. Dus ga daar iets aan doen, ja?
57:16
Alarmen ongedaan maken, ontstressen
Het is in ons hoogste goed nu verbindingen te creëren. Ik zeg dit eigenlijk tegen jouw onderbewuste systeem: 'je bent veilig'. Je kunt verbindingen creëren waardoor die alarmen uit jouw systeem gaan. Deze hele persoon, Jorn, creëert nu verbindingen door in DNA streng te zitten. Zet nu één voet op jouw voetensteun [of de grond] en je andere voet erop zo dat je enkels kruisen. [zie 57:40] En nu doe je je handen zo voor je, bij je polsen gekruist, draai je handpalmen naar elkaar toe en doe dan je vingers in elkaar gestrengeld, en leg ze zo op je schoot, of doe ze naar boven, wat je wilt [draai ze binnendoor naar je toe, naar boven, tot je ze voor je hebt voor je borst]. Sluit je ogen, en concentreer je op: voor een grote groep mensen staan. En blijf je erop concentreren. Tot alle stress weg is. Neem maar alle tijd… En eerst gaat de stress gieren…..voel je die heel erg….en laat maar gebeuren…..en wanneer alle stress weg is…..open je je ogen…..en laat maar gebeuren…..neem maar alle tijd. Nu doe je je voeten naast elkaar, en doe je je vingertoppen tegen elkaar [handen gewoon voor je], zo'n bolletje maken. Dit is opslaan als. Je hebt dingen in je brein veranderd, en dit is opslaan. Ga nu terug naar de situatie waarbij je voor een grote groep mensen staat, en kijk naar beneden…..en slik.
Jorn: Ja, dat ging nu wel moeiteloos.
Marina: Ja, de stress is weg.
Jorn: Dus de volgende keer dat ik het podium op moet lopen is het helemaal weg?
Marina: Ja. [kijkt heel blij, ze lachen]
Jorn: Ja, nou, wacht, voordat ik al mijn eigen verhalen ga loslaten, wat hebben we nu net precies gedaan?
1:00:07
Samenvatting
Marina: Wat je gedaan hebt is: eerst ben je naar een plek gegaan waar liefde is. Dat betekent, je hebt eigenlijk je lichaam in homeostase gebracht. Dus waarbij jouw lichaam de ideale conditie heeft om veranderingen teweeg te brengen. Dan heb je een doel gesteld. En dan heb je gezegd: je bent veilig. En dan hebben we eigenlijk het commando gegeven: maak nu alle verbindingen. Door in die DNA streng te zitten. Dat betekent: kijk, als ik op mijn linkerbeen klop, dan activeer ik mijn rechter hersenhelft. Als ik op mijn rechterbeen klop, dan activeer ik mijn linker hersenhelft. Als je je enkels kruist en je handen dubbel kruist, dan dwing je eigenlijk je brein om voortdurend links rechts te activeren. En dat combineer je met denken aan die stressvolle situatie. Dus dat betekent: terwijl je denkt aan die stressvolle situatie, haalt je onderbewuste, jouw automatische systeem, net zo als bij die citroen, alle zintuiglijke signalen naar voren, die hiermee te maken hebben, en die dwing je om met elkaar te verbinden. Dat betekent dat je de alarmen, die hier [ze wijst bovenop haar hoofd] in die alarmcentrale zitten, dat je die aan elkaar verbindt. Als zintuiglijke signalen aan elkaar verbonden worden, dan heb je een herinnering. En dan schrijf je eigenlijk een onderbewuste herinnering weg, en iedere herinnering is, op zich zonder gevaar. Daar ga je niet meer van in stress. Dus door dat te doen, is die situatie weg.
Jorn: Dus je plant eigenlijk een positieve herinnering?
Marina: Nee. Je verbindt de alarmen. En door de alarmen te verbinden, creëer je een herinnering, waar geen herinnering van wás,
Jorn: O ja.
Marina: en die is ongevaarlijk.
1:02:29
En dit is iets wat, als je trauma hebt meegemaakt, en sommige mensen weten in welke situaties ze trauma hebben meegemaakt. Sommige mensen hebben in relaties gevangen gezeten, hebben agressie thuis meegemaakt, hebben vernederingen meegemaakt, en als dat op veel verschillende momenten en op veel verschillende plekken is gebeurd, dan wordt dat complex. Dan kun je niet, zoals bij EMDR, één situatie naar voren halen waar je niet correct behandeld werd. Het zijn er zo veel! Dus dat is met EMDR heel moeilijk aan te gaan. EMDR is schitterend, voor trauma waar je de vinger op kunt leggen, maar als je veel trauma hebt meegemaakt, in een bepaalde relatie of thuis, of wat dan ook, of op school, of gepest, dan is dat meervoudig, en dan krijg je complexe posttraumatisch stress syndroom. En dan is het natuurlijk belangrijk dat je zelf kunt ontstressen, maar ook dat je jezelf kunt herprogrammeren.
1:03:46
Re: Marina Riemslagh, 'Traumaheling hoeft geen drama te zijn'.
Vervolg.
1:03:46
Herprogrammeren
En dus dat herprogrammeren…. Zullen we eens herprogrammeren?
Jorn: Ja.
Marina: De meest eenvoudige. Want als je misbruik hebt meegemaakt, of serieuze grensoverschrijding, ik bedoel emotionele grensoverschrijding waarbij je gedwongen werd, of fysiek niet oké was, gepest bent, dan is jouw innerlijke ruimte ingenomen door de ander. En dan moet je die innerlijke ruimte weer open maken [ze maakt een gebaar met haar handen, laat zien dat ze ruimte maakt tussen haar handen], en daar is meer voor nodig dan alleen ontstressen en herprogrammeren. Daar heb je een ander proces nodig, wat die ruimte weer open maakt en jij weer ik-ruimte krijgt. Want het grote probleem van trauma is niet dat dat gebeurd is; dat is lang geleden gebeurd. Het grote probleem zijn de alarmen in jouw brein die voortdurend aanslaan en die jou voortdurend in de reactiviteit zetten. Dus dan moeten we die alarmen uit jouw brein krijgen. Dus, zullen we eens herprogrammeren?
Jorn: We gaan eens herprogrammeren! Ja, leuk, laten we het doen. Ik ben weer het proefkonijn, neem ik aan?
Marina: Jij bent weer proefkonijn.
Jorn: Oké, da's goed.
Marina: Eh, we gaan het doen met slikken. [Jorn neemt even een slokje water]
Leg je hand op je borst en ga met je aandacht naar een plaats in je lichaam waar je liefde ervaart, en kijk naar beneden en zeg: mijn naam is Jorn, en slik. Blijf naar beneden kijken en zeg: mijn naam is Katrien. [Jorn probeert te slikken] Het verschil is duidelijk?
Jorn: Ja.
Marina: Het eerste noemen we sterk en het tweede noemen we zwak. Oké?
Jorn: Ja, akkoord.
Marina: Het eerste is waar en het tweede is niet waar. En wat wil je nu als overtuiging: ik voel mij zalig voor een grote groep? Zeg es met je eigen woorden, wat wil je eigenlijk?
Jorn: Ow! Nou kijk, zonder een heel verhaal te houden maar dat bedacht ik, want wat is er nou, ik word steeds beter gelukkig in spreken op het podium, ik vind het ook steed leuker om te doen, maar dat komt denk ik ook omdat ik me steeds beter in m'n vel begin te voelen, nou ja bla bla bla, en omdat ik al best wel een hoop werk heb gedaan, zou ik willen zeggen, de afgelopen drie jaar aan mezelf, maar wat er natuurlijk aan ten grondslag ligt in eerste instantie waarom ik het altijd heel spannend heb gevonden om voor mensen te spreken en dan later natuurlijk voor grote groepen mensen te spreken, is dat ik, denk ik dan, vermoedelijk dan, het toch een angst is om afgewezen te worden, op wie jij echt daadwerkelijk in de kern bent. Dat je bang bent om dat echt te laten zien.
Marina: Oké.
Jorn: Dus als je dan mij nu die vraag stelt, dan denk ik dat we dat op dat thema moeten zoeken.
Marina: Dus, ik laat mij zien…..en?
Jorn: En ik voel me daar goed bij.
Marina: En ik voel me daar goed bij. Schrijf maar op: ik laat mij zien en ik voel me daar goed bij. [ze moeten lachen]
Jorn: Voor alle luisteraars: ik doe dit voor jullie he, effe dat jullie dat goed begrijpen. [hij schrijft het op]
Marina: Oké. Dus, leg je hand op je borst, kijk naar beneden, en zeg: ik laat mij zien en ik voel me daar goed bij, en slik dan. [Jorn slikt] Gemakkelijk geslikt of niet?
Jorn: Ja, het was wel oké hoor. [aarzelend]
Marina: Was het oké?
Jorn: Ja, het was niet vreselijk of zo, nee.
Marina: Dus je kon het goed doorslikken?
Jorn: Ik kon het wel goed doorslikken, ja, het was beter dan met Katrina. En helemaal beter dan wat je me net liet doen, ik weet niet meer wat dat was toen.
1:07:56
Marina: Maar maak deze es wat krachtiger.
Jorn: [zoekt naar de juiste woorden] Ik mag er helemaal zijn en eh….
Marina: Publiek?
Jorn: Ja, en het maakt me eigenlijk niet uit wat iemand daar van vindt. Is dat niet krachtiger?
Marina: Eh…..Ik mag er helemaal zijn….ik bén er helemaal……en laat mij zien. Zoiets. Klopt dit in jouw woorden?
Jorn: Ja, ik vind het hetzelfde verwoord. Maar ik ben er wel bij. En ik laat me helemaal zien dan. Dat zet ik er nog even bij.
Marina: Oké. Dus leg je hand op je borst, en zeg hem en slik. En meen hem helemaal he.
Jorn: Ja ja ja. Ik ben er helemaal en ik laat me helemaal zien.
Marina: En slikken.
Jorn: Ja ja, heb ik al gedaan.
Marina: En klopt het, kon je makkelijk slikken?
Jorn: Nou, deze was iets ingewikkelder.
Marina: Oké. Dan doen we zwak. Er is maar één criterium en dat is dat je goed slikt.
Jorn: Ja, oké, akkoord.
Marina: Maar nu doen we het met slikken, maar je kunt het ook doen met lostrekken van je vingers. [duim en wijsvinger tegen elkaar van beide handen en die als twee ringetjes in elkaar, en dan lostrekken en kijken of dat makkelijk gaat of niet, zie 1:09:28] Je kunt het op heel veel verschillende manieren doen, maar jouw lichaam laat gewoon zien of er stress op zit of niet.
Jorn: Oké.
Marina: Leg nu je hand op je borst. Het is in ons hoogste goed nu verbindingen te creëren. Kijk naar beneden en slik even. Deze hele persoon creëert nu alle verbindingen door hard adem te doen. En slikken. Leg nu je ene hand op je borst, goed, een beetje losjes. Andere hand er bovenop, en duimen tegen elkaar. Ja, perfect. Goed duimen tegen elkaar. En nu zeg je die overtuiging helemaal, en je zegt die en dan doe je een diepe zucht. Inademen en uitademen. Oké, doe maar.
Jorn: Ik ben er helemaal en laat me helemaal zien.
Marina: Inademen en uitademen. En dat doen we drie keer. Zeg het nog es.
Jorn: Ik ben er helemaal en laat me helemaal zien.
Marina: Inademen en uitademen.
Jorn: Laatste keer he? Ik ben er helemaal en laat me helemaal zien. [ademt diep in en uit]
Marina: Oké, en nu ga je het weer gewoon zeggen. Handen los. Zeg maar.
Jorn: Ik ben er helemaal en laat me helemaal zien.
Marina: Kijk naar beneden en slik.
Jorn: Ja, ik slikte wel goed.
Marina: Oké. Dus dat betekent: er zit geen stress meer op. En zeg nu ook [hand op je borst]: ik zie, hoor en voel wat dit betekent.
Jorn: [hand op zijn borst] Ik zie, hoor en voel wat dit betekent.
Marina: En slik.
Jorn: [slikt] Het ging.
Marina: Het is in ons hoogste goed actie te ondernemen. En slik.
Jorn: Het is in ons hoogste goed om actie te ondernemen. [en slikt]. Ja, ging ook prima.
Marina: Oké. Dan moet je actie ondernemen. Wat is je eerste actie? Wat ga je doen, zodanig dat je merkt: hé, ik doe dit!
Jorn: Eh, nou ja kijk, ha ha, ik zeg dit ook allemaal een beetje in mijn achterhoofd hebbende wat er aan komt. Ik heb afgelopen maandag, een week geleden, een evenement gehad in DeLaMar, die ik heb gepresenteerd. Dat ging, daar was ik ook wel even goed zenuwachtig voor voordat ik het podium op ging, maar verder ging dat prima, maarrrrrrr, tegen de tijd dat deze podcast online komt, prrrrrr is het al lang bekend dat we een theatertour gaan doen met de Trueman show. Dus wij gaan door Nederland en België toeren met de podcast langs de tofste theaters door Nederland en België. En dat is waarom ik steeds met mijn hoofd daarmee zit. En het is ook grappig hoe dat is gegaan, want ik heb een tijd geleden toen we ons eerste evenement in Ahoy deden, toen ik daar het podium op liep en merkte hoe spannend ik dat vond, toen dacht ik: oké, ik ga mezelf als doel stellen dat ik helemaal in ontspanning op een podium kan staan en me daar super prettig voel en gewoon helemaal mezelf kan laten zien en mezelf kan zijn, zonder dat ik me druk maak wat anderen daarvan denken. Dat heb ik me toen als doel gesteld, nooit wetende eigenlijk dat er een theatertour aan zou komen waarin ik zo vaak achter elkaar het podium op moet! Maar dat komt er dus aan en dat is denk ik waarom dit naar boven kwam, nu we het hier over hadden, en eh, dus dat is het eerstvolgende moment, dat we dat gaan uitrollen.
Marina: Met deze actie ga je merken dat dit helemaal geactiveerd is. En nu: leg je hand op je borst, en ga met je aandacht naar een plaats in je lichaam waar je liefde ervaart. En dank voor de veranderingen.
Jorn: In mezelf, of moet ik dat hardop uitspreken?
Marina: Dat mag je zelf kiezen. [Jorn doet het in zichzelf]
Dit is de meest eenvoudige vorm van herprogrammeren.
1:13:39
Samenvatting
Dus wat hebben we gedaan? We hebben opnieuw eerst je lichaam in homeostase gebracht. We hebben jouw doel gesteld. We hebben opnieuw jouw automatische systeem gezegd 'je bent veilig' en hebt dan gezegd 'we maken nu alle verbindingen' en dus 'Live The Connection' betekent: leef de verbindingen. Op het moment dat er verbindingen zijn is de stress weg en door verbindingen te creëren kun je herprogrammeren. En dit is eigenlijk vrij eenvoudig. Ja, je moet niet in verschrikkelijke trauma's duiken en daar uren in dwellen en van de ene misère in de andere. Als je iets tegenkomt, soms kan dat heel even emotioneel zijn, maar direct switcht dat. En dan hebben we gecontroleerd of het inderdaad geïnstalleerd was. En dan hebben we gedankt.
1:14:36
Jorn: Nou als deze theatertour dit helemaal uitkomt, dan eh, nou dan weten we zeker dat het werkt.
En dit vroeg ik me af. Ook al vind je het spannend, door jezelf een beetje te pushen om het toch te gaan doen, en als je dan een negatieve ervaring hebt dan ben je natuurlijk nog verder van huis, dat snap ik, dan wordt het de volgende keer alleen maar nog erger. Maar meestal voel je dat hetgeen waar je bang voor was juist een van die dingen was, van die alarmen die in je hersenen geplakt zijn, en dat je dus eigenlijk een positieve ervaring terug krijgt voor hetgeen waar je een negatieve ervaring voor hebt gehad. Werkt het ook niet zo dan, dat je daardoor al meer in ontspanning kunt komen? Of ben je dan alsnog jezelf veel te hard aan het pushen eigenlijk?
Marina: Je blijft de dingen natuurlijk op inzet doen, en je onderbewuste impuls gaat er niet mee weg.
Jorn: O ja.
Marina: Je hebt zoveel ervaring ondertussen van fijne dingen die op het podium gebeurd zijn, en toch was die impuls er nog. Dus je hebt wel meer positieve ervaringen waar je dan op kunt leunen en waar je dan die stress van kunt kanaliseren, maar hij is niet uit je lijf. En dus dat betekent: jouw hart wordt er nog steeds door belast, jouw longen, jouw spijsvertering. Je stress systeem is nog altijd aangeslagen en dus in die zin is het, het is een goede stap voorwaarts, maar het lost het niet echt op.
Jorn: Het is misschien ook niet goed voor je lichaam om iedere keer die stress klap te krijgen. Of wel?
Marina: Nee, dat is niet goed voor je lichaam.
Jorn: Nee, maar ik kan me ook wel weer voorstellen, wat het ook doet is dat het je alerter maakt, het houdt je ook gefocust, dus ik kan me wel voorstellen dat het voor een prestatie op zich niet verkeerd is om wat stress te ervaren.
Marina: Wel, er is een verschil tussen of je adrenaline de hoogte in gaat, of je dopamine. En dopamine is doen. Dus het is goed om gefocust te zijn, ja dat is natuurlijk de bedoeling. Maar je gebruikt daar niet je angst. Je angst hormonen zijn daar niet van pas.
Wat we nu gedaan hebben is het meest eenvoudige ontstressen en herprogrammeren. Maar we hebben ook een soortgelijk proces waarmee we de stress uit relaties halen. Een proces waarbij je helemaal ijkt op wie je bent, op jouw verbinding met het geheel en met alle mensen. Dus eigenlijk waar je helemaal ijkt op liefde. Dat leer je in de eerste 4-daagse workshop. En dan gaan we verder en dan leer je een goede hechting realiseren.
1:17:43
Dus ook al heb je een rot hechting gehad, en loop je daar voortdurend tegenaan omdat je dingen vermijdt of dat je toch niet echt comfortabel bent in relaties, of verlatings- of bindingsangst hebt.
Jorn: Waar veel mensen last van hebben, geloof ik.
Marina: Waar veel mensen last van hebben. Dan leer je dus om die hechting te helen. En als je je hechting heelt, dan wordt het echt rustig in je lijf. En dan wordt liefde geven en ontvangen zoveel makkelijker. Dat is een 3-daagse workshop, en dan is er een workshop over familie, waarbij je de familiepatronen, weet je wel? Waar je leert: waar heb ik dat opgedaan? O, in de vierde generatie. Oké. En dan leer je dat patroon oplossen in de vierde generatie. En dan merk je dat dat in je leven verdwijnt. Dus ook daar…. En dan natuurlijk is er nog een 2-daagse, over communicatie en zelfsabotage.
Zelfsabotage
Ik wil toch wat zeggen over zelfsabotage.
Jorn: Graag! Het is grappig dat je dat ook zegt, want wij zijn ook echt, ook met 'That's the Spirit', en ook met de Trueman Show, bezig om mensen, dat is een van onze doelen, om mensen zich hun potentieel te kunnen laten herinneren. En volgens mij is een van de dingen die daar heel veel in de weg staat, zelfsabotage. Toch?
Marina: Ja. Dat is zo. En zelfsabotage is eigenlijk een clinch tussen wat je wilt, je bewustzijn, en wat je automatische beveiligingssysteem doet. En ik zal even zeggen hoe dat ontstaat.
1:19:32
Stel er is een klein jongetje, een jaar of drie, en er is heel veel spanning thuis en ineens krijgt hij een klap. Al onze ervaringen worden opgeslagen, en een klap krijgen, als je die niet ziet aankomen, dat is controleverlies. En heel ons lichaam en ons hele beveiligingssysteem is erop gericht om zo weinig mogelijk controleverlies te hebben, om zo weinig mogelijk van die alarmen in ons brein te krijgen. En wat gebeurt er bij dat jongetje? Hij krijgt natuurlijk stress op de situatie thuis als er spanningen zijn, en hij krijgt de overtuiging van ze slaan mij. Ze slaan mij zomaar ineens. Nu bij de volgende keer, als hij voelt dat er stress in huis hangt, dan voelt hij het al komen. En om ervoor te zorgen dat hij het ziet aankomen, gaat hij wat ballorig doen. Dan gaat hij jengelen, of beginnen te huilen of duwen of eh ja lastig doen, en dan krijgt hij ook een klap.
Jorn: O ja, dan is het een soort self-fulfilling prophecy op die manier.
Marina: Ja, dat wordt een self-fulfilling prophecy. En die self-fulfilling prophecy leidt er eigenlijk toe dat hij denkt, eh, dat er een verwachtingspatroon ontstaat, een verwachtingspatroon van het negatieve. En dus, dat jongetje verwacht een klap. En die verwacht ie en die verwacht ie en die verwacht ie, en op den duur kan hij dat niet houden. Dan denk hij: laat ze mij nu een klap geven zodat ik er niet op hoef te wachten!
Jorn: Dan ben ik er van af!
Marina: Dan ben ik er van af! Ja, want als je een klap krijgt dan weet je dat je niet direct weer een klap krijgt, dan weet je dat je een tijdje zonder bent. Dus verwachten van het negatieve wordt controle verlies. Je kan het niet meer houden, en dan ga je het uitlokken. En dat is volledig automatisch onderbewust gestuurd. En dan krijg je eigenlijk de overtuiging in je systeem: zolang ik een klap verwacht, ben ik veilig. En zodra ik ervan uit ga dat ik veilig ben en geen klappen krijg, ben ik in gevaar. En dat is eigenlijk de formule van zelfsabotage.
1:22:31
Jorn: Dan verwar je eigenlijk een gezonde situatie met een ongezonde, en andersom.
Marina: Ja, jouw veiligheidssysteem slaat aan als het objectief veilig is, maar die vertrouwt dat niet want: het zal wel gaan komen. En als het er is, dus als je klappen krijgt, dan gaat jouw systeem dat veilig vinden. Dit is natuurlijk niet wat je wilt, wat je wilt is jouw bewustzijn, je wilt helemaal geen klappen krijgen, je wilt het fijn hebben thuis. Maar dat negatieve verwachtingspatroon zorgt ervoor dat je eigenlijk de wereld op zijn kop krijgt. En dit geldt voor een klap krijgen, dit geld voor niet durven spreken, voor examens afleggen, voor een lief vinden, voor een goede relatie houden, dit geldt zo voor fijne kinderen hebben. Dit geldt voor alles. Dus zelfsabotage draait de boel om. En ik heb een verbindingsproces gecreëerd waarmee je dat terug zet. Waarmee je het terug zet naar: ja, voor een publiek staan is fijn, dat zorgt voor mensen die naar mij willen luisteren, die mij willen zien en die mij willen horen. Dus dan krijg je een heel andere situatie.
1:24:04
Jorn: Stel jij eigenlijk dat elke vorm van trauma gelijk staat aan controleverlies?
Marina: Ja.
Jorn: Dus trauma zou je kunnen vervangen door controleverlies?
Marina: Ja.
Jorn: Dus eigenlijk zijn wij constant op zoek naar die controle.
Marina: Controle is veiligheid, het gaat niet over 'ik moet hier de dingen onder controle houden', dat is iets anders. Het gaat echt over: ik begrijp mijzelf, ik begrijp de wereld en ik voel me veilig waar ik ben. Dat is controle. Dat is veiligheid. Ik zou eerder veiligheid zeggen dan controle. Veiligheid en controleverlies.
Jorn: Maar in het geval van die zelfsabotage, dan kom je dus in een situatie terecht waar je die onveiligheid verwacht, en dát voelt op dat moment zo onveilig, dat je dan liever de werkelijke onveiligheid ervaart. Dat voelt dan veiliger, dan in de afwachting zijn van die onveiligheid.
Jorn: Ja. En dat kun je dus oplossen. Er is een 2-daagse workshop waar je leert die zelfsabotage op te lossen. Dat is geweldig. Het bizarre is dat mensen na die workshop zeggen: 'zoveel zelfsabotages als ik ontdekt heb!' Want er zijn er wel veel in ons systeem.
Jorn: Nou, bijna alles waar je aan denkt van ik zou dit graag, of wat voel ik erbij als ik dit nu ga doen? Alles wat je daarbij voelt is al voor een groot deel zelfsabotage. Alles wat je weerhoudt van uiteindelijk die stap te ondernemen.
Marina: Ja.
Jorn: Merk je echt als mensen daarmee aan de slag gaan, dat ze dan ook gemakkelijker in staat zijn om die volgende stappen te ondernemen in hun leven?
Marina: Ja! Tuurlijk. Dat is ook wat ik terugkrijg van deelnemers. Deelnemers die traject doorbreken doen, die zeggen: oké, ik ga mezelf herprogrammeren, ik wil mijn leven, ik wil de leider zijn van mijn leven, ik wil doen wat ik graag doe en ook doen wat mij te doen staat. Want heel veel mensen vinden het verschrikkelijk dat ze niet uitvoeren wat ze beloofd hebben bijvoorbeeld. Die lijden daaronder dat ze iets beloofd hebben en iets willen doen en er dan niet toe komen. Of die ruzie creëren, terwijl ze dat echt niet willen. Terwijl ze eigenlijk uitkijken naar fijn samenleven. Mensen die dat traject gaan, dat is een traject van een jaar, dat is 14, 15 workshop dagen, denk ik. En wekelijks. Mensen leren dit zelf te doen. Je doet het zelf.
1:27:13
Want, wie is het meest geïnteresseerd in jou?
Jorn: Nou, als het goed is moet je dat zelf zijn denk ik.
Marina: Ja. En wie weet het meest over jou?
Jorn: Wederom, als het goed is, moet je dat ook zelf zijn.
Marina: Ja. En wie heeft er het meeste belang bij dat jij die lastige gewoonte en die stress reactie stopt?
Jorn: Ja, uiteindelijk ook jij zelf. Hoewel ik me kan voorstellen dat de mensen in jouw omgeving daar ook wel aardig last van kunnen hebben.
Marina: Ja. Die vinden dat ook waardevol.
1:27:42
1:03:46
Herprogrammeren
En dus dat herprogrammeren…. Zullen we eens herprogrammeren?
Jorn: Ja.
Marina: De meest eenvoudige. Want als je misbruik hebt meegemaakt, of serieuze grensoverschrijding, ik bedoel emotionele grensoverschrijding waarbij je gedwongen werd, of fysiek niet oké was, gepest bent, dan is jouw innerlijke ruimte ingenomen door de ander. En dan moet je die innerlijke ruimte weer open maken [ze maakt een gebaar met haar handen, laat zien dat ze ruimte maakt tussen haar handen], en daar is meer voor nodig dan alleen ontstressen en herprogrammeren. Daar heb je een ander proces nodig, wat die ruimte weer open maakt en jij weer ik-ruimte krijgt. Want het grote probleem van trauma is niet dat dat gebeurd is; dat is lang geleden gebeurd. Het grote probleem zijn de alarmen in jouw brein die voortdurend aanslaan en die jou voortdurend in de reactiviteit zetten. Dus dan moeten we die alarmen uit jouw brein krijgen. Dus, zullen we eens herprogrammeren?
Jorn: We gaan eens herprogrammeren! Ja, leuk, laten we het doen. Ik ben weer het proefkonijn, neem ik aan?
Marina: Jij bent weer proefkonijn.
Jorn: Oké, da's goed.
Marina: Eh, we gaan het doen met slikken. [Jorn neemt even een slokje water]
Leg je hand op je borst en ga met je aandacht naar een plaats in je lichaam waar je liefde ervaart, en kijk naar beneden en zeg: mijn naam is Jorn, en slik. Blijf naar beneden kijken en zeg: mijn naam is Katrien. [Jorn probeert te slikken] Het verschil is duidelijk?
Jorn: Ja.
Marina: Het eerste noemen we sterk en het tweede noemen we zwak. Oké?
Jorn: Ja, akkoord.
Marina: Het eerste is waar en het tweede is niet waar. En wat wil je nu als overtuiging: ik voel mij zalig voor een grote groep? Zeg es met je eigen woorden, wat wil je eigenlijk?
Jorn: Ow! Nou kijk, zonder een heel verhaal te houden maar dat bedacht ik, want wat is er nou, ik word steeds beter gelukkig in spreken op het podium, ik vind het ook steed leuker om te doen, maar dat komt denk ik ook omdat ik me steeds beter in m'n vel begin te voelen, nou ja bla bla bla, en omdat ik al best wel een hoop werk heb gedaan, zou ik willen zeggen, de afgelopen drie jaar aan mezelf, maar wat er natuurlijk aan ten grondslag ligt in eerste instantie waarom ik het altijd heel spannend heb gevonden om voor mensen te spreken en dan later natuurlijk voor grote groepen mensen te spreken, is dat ik, denk ik dan, vermoedelijk dan, het toch een angst is om afgewezen te worden, op wie jij echt daadwerkelijk in de kern bent. Dat je bang bent om dat echt te laten zien.
Marina: Oké.
Jorn: Dus als je dan mij nu die vraag stelt, dan denk ik dat we dat op dat thema moeten zoeken.
Marina: Dus, ik laat mij zien…..en?
Jorn: En ik voel me daar goed bij.
Marina: En ik voel me daar goed bij. Schrijf maar op: ik laat mij zien en ik voel me daar goed bij. [ze moeten lachen]
Jorn: Voor alle luisteraars: ik doe dit voor jullie he, effe dat jullie dat goed begrijpen. [hij schrijft het op]
Marina: Oké. Dus, leg je hand op je borst, kijk naar beneden, en zeg: ik laat mij zien en ik voel me daar goed bij, en slik dan. [Jorn slikt] Gemakkelijk geslikt of niet?
Jorn: Ja, het was wel oké hoor. [aarzelend]
Marina: Was het oké?
Jorn: Ja, het was niet vreselijk of zo, nee.
Marina: Dus je kon het goed doorslikken?
Jorn: Ik kon het wel goed doorslikken, ja, het was beter dan met Katrina. En helemaal beter dan wat je me net liet doen, ik weet niet meer wat dat was toen.
1:07:56
Marina: Maar maak deze es wat krachtiger.
Jorn: [zoekt naar de juiste woorden] Ik mag er helemaal zijn en eh….
Marina: Publiek?
Jorn: Ja, en het maakt me eigenlijk niet uit wat iemand daar van vindt. Is dat niet krachtiger?
Marina: Eh…..Ik mag er helemaal zijn….ik bén er helemaal……en laat mij zien. Zoiets. Klopt dit in jouw woorden?
Jorn: Ja, ik vind het hetzelfde verwoord. Maar ik ben er wel bij. En ik laat me helemaal zien dan. Dat zet ik er nog even bij.
Marina: Oké. Dus leg je hand op je borst, en zeg hem en slik. En meen hem helemaal he.
Jorn: Ja ja ja. Ik ben er helemaal en ik laat me helemaal zien.
Marina: En slikken.
Jorn: Ja ja, heb ik al gedaan.
Marina: En klopt het, kon je makkelijk slikken?
Jorn: Nou, deze was iets ingewikkelder.
Marina: Oké. Dan doen we zwak. Er is maar één criterium en dat is dat je goed slikt.
Jorn: Ja, oké, akkoord.
Marina: Maar nu doen we het met slikken, maar je kunt het ook doen met lostrekken van je vingers. [duim en wijsvinger tegen elkaar van beide handen en die als twee ringetjes in elkaar, en dan lostrekken en kijken of dat makkelijk gaat of niet, zie 1:09:28] Je kunt het op heel veel verschillende manieren doen, maar jouw lichaam laat gewoon zien of er stress op zit of niet.
Jorn: Oké.
Marina: Leg nu je hand op je borst. Het is in ons hoogste goed nu verbindingen te creëren. Kijk naar beneden en slik even. Deze hele persoon creëert nu alle verbindingen door hard adem te doen. En slikken. Leg nu je ene hand op je borst, goed, een beetje losjes. Andere hand er bovenop, en duimen tegen elkaar. Ja, perfect. Goed duimen tegen elkaar. En nu zeg je die overtuiging helemaal, en je zegt die en dan doe je een diepe zucht. Inademen en uitademen. Oké, doe maar.
Jorn: Ik ben er helemaal en laat me helemaal zien.
Marina: Inademen en uitademen. En dat doen we drie keer. Zeg het nog es.
Jorn: Ik ben er helemaal en laat me helemaal zien.
Marina: Inademen en uitademen.
Jorn: Laatste keer he? Ik ben er helemaal en laat me helemaal zien. [ademt diep in en uit]
Marina: Oké, en nu ga je het weer gewoon zeggen. Handen los. Zeg maar.
Jorn: Ik ben er helemaal en laat me helemaal zien.
Marina: Kijk naar beneden en slik.
Jorn: Ja, ik slikte wel goed.
Marina: Oké. Dus dat betekent: er zit geen stress meer op. En zeg nu ook [hand op je borst]: ik zie, hoor en voel wat dit betekent.
Jorn: [hand op zijn borst] Ik zie, hoor en voel wat dit betekent.
Marina: En slik.
Jorn: [slikt] Het ging.
Marina: Het is in ons hoogste goed actie te ondernemen. En slik.
Jorn: Het is in ons hoogste goed om actie te ondernemen. [en slikt]. Ja, ging ook prima.
Marina: Oké. Dan moet je actie ondernemen. Wat is je eerste actie? Wat ga je doen, zodanig dat je merkt: hé, ik doe dit!
Jorn: Eh, nou ja kijk, ha ha, ik zeg dit ook allemaal een beetje in mijn achterhoofd hebbende wat er aan komt. Ik heb afgelopen maandag, een week geleden, een evenement gehad in DeLaMar, die ik heb gepresenteerd. Dat ging, daar was ik ook wel even goed zenuwachtig voor voordat ik het podium op ging, maar verder ging dat prima, maarrrrrrr, tegen de tijd dat deze podcast online komt, prrrrrr is het al lang bekend dat we een theatertour gaan doen met de Trueman show. Dus wij gaan door Nederland en België toeren met de podcast langs de tofste theaters door Nederland en België. En dat is waarom ik steeds met mijn hoofd daarmee zit. En het is ook grappig hoe dat is gegaan, want ik heb een tijd geleden toen we ons eerste evenement in Ahoy deden, toen ik daar het podium op liep en merkte hoe spannend ik dat vond, toen dacht ik: oké, ik ga mezelf als doel stellen dat ik helemaal in ontspanning op een podium kan staan en me daar super prettig voel en gewoon helemaal mezelf kan laten zien en mezelf kan zijn, zonder dat ik me druk maak wat anderen daarvan denken. Dat heb ik me toen als doel gesteld, nooit wetende eigenlijk dat er een theatertour aan zou komen waarin ik zo vaak achter elkaar het podium op moet! Maar dat komt er dus aan en dat is denk ik waarom dit naar boven kwam, nu we het hier over hadden, en eh, dus dat is het eerstvolgende moment, dat we dat gaan uitrollen.
Marina: Met deze actie ga je merken dat dit helemaal geactiveerd is. En nu: leg je hand op je borst, en ga met je aandacht naar een plaats in je lichaam waar je liefde ervaart. En dank voor de veranderingen.
Jorn: In mezelf, of moet ik dat hardop uitspreken?
Marina: Dat mag je zelf kiezen. [Jorn doet het in zichzelf]
Dit is de meest eenvoudige vorm van herprogrammeren.
1:13:39
Samenvatting
Dus wat hebben we gedaan? We hebben opnieuw eerst je lichaam in homeostase gebracht. We hebben jouw doel gesteld. We hebben opnieuw jouw automatische systeem gezegd 'je bent veilig' en hebt dan gezegd 'we maken nu alle verbindingen' en dus 'Live The Connection' betekent: leef de verbindingen. Op het moment dat er verbindingen zijn is de stress weg en door verbindingen te creëren kun je herprogrammeren. En dit is eigenlijk vrij eenvoudig. Ja, je moet niet in verschrikkelijke trauma's duiken en daar uren in dwellen en van de ene misère in de andere. Als je iets tegenkomt, soms kan dat heel even emotioneel zijn, maar direct switcht dat. En dan hebben we gecontroleerd of het inderdaad geïnstalleerd was. En dan hebben we gedankt.
1:14:36
Jorn: Nou als deze theatertour dit helemaal uitkomt, dan eh, nou dan weten we zeker dat het werkt.
En dit vroeg ik me af. Ook al vind je het spannend, door jezelf een beetje te pushen om het toch te gaan doen, en als je dan een negatieve ervaring hebt dan ben je natuurlijk nog verder van huis, dat snap ik, dan wordt het de volgende keer alleen maar nog erger. Maar meestal voel je dat hetgeen waar je bang voor was juist een van die dingen was, van die alarmen die in je hersenen geplakt zijn, en dat je dus eigenlijk een positieve ervaring terug krijgt voor hetgeen waar je een negatieve ervaring voor hebt gehad. Werkt het ook niet zo dan, dat je daardoor al meer in ontspanning kunt komen? Of ben je dan alsnog jezelf veel te hard aan het pushen eigenlijk?
Marina: Je blijft de dingen natuurlijk op inzet doen, en je onderbewuste impuls gaat er niet mee weg.
Jorn: O ja.
Marina: Je hebt zoveel ervaring ondertussen van fijne dingen die op het podium gebeurd zijn, en toch was die impuls er nog. Dus je hebt wel meer positieve ervaringen waar je dan op kunt leunen en waar je dan die stress van kunt kanaliseren, maar hij is niet uit je lijf. En dus dat betekent: jouw hart wordt er nog steeds door belast, jouw longen, jouw spijsvertering. Je stress systeem is nog altijd aangeslagen en dus in die zin is het, het is een goede stap voorwaarts, maar het lost het niet echt op.
Jorn: Het is misschien ook niet goed voor je lichaam om iedere keer die stress klap te krijgen. Of wel?
Marina: Nee, dat is niet goed voor je lichaam.
Jorn: Nee, maar ik kan me ook wel weer voorstellen, wat het ook doet is dat het je alerter maakt, het houdt je ook gefocust, dus ik kan me wel voorstellen dat het voor een prestatie op zich niet verkeerd is om wat stress te ervaren.
Marina: Wel, er is een verschil tussen of je adrenaline de hoogte in gaat, of je dopamine. En dopamine is doen. Dus het is goed om gefocust te zijn, ja dat is natuurlijk de bedoeling. Maar je gebruikt daar niet je angst. Je angst hormonen zijn daar niet van pas.
Wat we nu gedaan hebben is het meest eenvoudige ontstressen en herprogrammeren. Maar we hebben ook een soortgelijk proces waarmee we de stress uit relaties halen. Een proces waarbij je helemaal ijkt op wie je bent, op jouw verbinding met het geheel en met alle mensen. Dus eigenlijk waar je helemaal ijkt op liefde. Dat leer je in de eerste 4-daagse workshop. En dan gaan we verder en dan leer je een goede hechting realiseren.
1:17:43
Dus ook al heb je een rot hechting gehad, en loop je daar voortdurend tegenaan omdat je dingen vermijdt of dat je toch niet echt comfortabel bent in relaties, of verlatings- of bindingsangst hebt.
Jorn: Waar veel mensen last van hebben, geloof ik.
Marina: Waar veel mensen last van hebben. Dan leer je dus om die hechting te helen. En als je je hechting heelt, dan wordt het echt rustig in je lijf. En dan wordt liefde geven en ontvangen zoveel makkelijker. Dat is een 3-daagse workshop, en dan is er een workshop over familie, waarbij je de familiepatronen, weet je wel? Waar je leert: waar heb ik dat opgedaan? O, in de vierde generatie. Oké. En dan leer je dat patroon oplossen in de vierde generatie. En dan merk je dat dat in je leven verdwijnt. Dus ook daar…. En dan natuurlijk is er nog een 2-daagse, over communicatie en zelfsabotage.
Zelfsabotage
Ik wil toch wat zeggen over zelfsabotage.
Jorn: Graag! Het is grappig dat je dat ook zegt, want wij zijn ook echt, ook met 'That's the Spirit', en ook met de Trueman Show, bezig om mensen, dat is een van onze doelen, om mensen zich hun potentieel te kunnen laten herinneren. En volgens mij is een van de dingen die daar heel veel in de weg staat, zelfsabotage. Toch?
Marina: Ja. Dat is zo. En zelfsabotage is eigenlijk een clinch tussen wat je wilt, je bewustzijn, en wat je automatische beveiligingssysteem doet. En ik zal even zeggen hoe dat ontstaat.
1:19:32
Stel er is een klein jongetje, een jaar of drie, en er is heel veel spanning thuis en ineens krijgt hij een klap. Al onze ervaringen worden opgeslagen, en een klap krijgen, als je die niet ziet aankomen, dat is controleverlies. En heel ons lichaam en ons hele beveiligingssysteem is erop gericht om zo weinig mogelijk controleverlies te hebben, om zo weinig mogelijk van die alarmen in ons brein te krijgen. En wat gebeurt er bij dat jongetje? Hij krijgt natuurlijk stress op de situatie thuis als er spanningen zijn, en hij krijgt de overtuiging van ze slaan mij. Ze slaan mij zomaar ineens. Nu bij de volgende keer, als hij voelt dat er stress in huis hangt, dan voelt hij het al komen. En om ervoor te zorgen dat hij het ziet aankomen, gaat hij wat ballorig doen. Dan gaat hij jengelen, of beginnen te huilen of duwen of eh ja lastig doen, en dan krijgt hij ook een klap.
Jorn: O ja, dan is het een soort self-fulfilling prophecy op die manier.
Marina: Ja, dat wordt een self-fulfilling prophecy. En die self-fulfilling prophecy leidt er eigenlijk toe dat hij denkt, eh, dat er een verwachtingspatroon ontstaat, een verwachtingspatroon van het negatieve. En dus, dat jongetje verwacht een klap. En die verwacht ie en die verwacht ie en die verwacht ie, en op den duur kan hij dat niet houden. Dan denk hij: laat ze mij nu een klap geven zodat ik er niet op hoef te wachten!
Jorn: Dan ben ik er van af!
Marina: Dan ben ik er van af! Ja, want als je een klap krijgt dan weet je dat je niet direct weer een klap krijgt, dan weet je dat je een tijdje zonder bent. Dus verwachten van het negatieve wordt controle verlies. Je kan het niet meer houden, en dan ga je het uitlokken. En dat is volledig automatisch onderbewust gestuurd. En dan krijg je eigenlijk de overtuiging in je systeem: zolang ik een klap verwacht, ben ik veilig. En zodra ik ervan uit ga dat ik veilig ben en geen klappen krijg, ben ik in gevaar. En dat is eigenlijk de formule van zelfsabotage.
1:22:31
Jorn: Dan verwar je eigenlijk een gezonde situatie met een ongezonde, en andersom.
Marina: Ja, jouw veiligheidssysteem slaat aan als het objectief veilig is, maar die vertrouwt dat niet want: het zal wel gaan komen. En als het er is, dus als je klappen krijgt, dan gaat jouw systeem dat veilig vinden. Dit is natuurlijk niet wat je wilt, wat je wilt is jouw bewustzijn, je wilt helemaal geen klappen krijgen, je wilt het fijn hebben thuis. Maar dat negatieve verwachtingspatroon zorgt ervoor dat je eigenlijk de wereld op zijn kop krijgt. En dit geldt voor een klap krijgen, dit geld voor niet durven spreken, voor examens afleggen, voor een lief vinden, voor een goede relatie houden, dit geldt zo voor fijne kinderen hebben. Dit geldt voor alles. Dus zelfsabotage draait de boel om. En ik heb een verbindingsproces gecreëerd waarmee je dat terug zet. Waarmee je het terug zet naar: ja, voor een publiek staan is fijn, dat zorgt voor mensen die naar mij willen luisteren, die mij willen zien en die mij willen horen. Dus dan krijg je een heel andere situatie.
1:24:04
Jorn: Stel jij eigenlijk dat elke vorm van trauma gelijk staat aan controleverlies?
Marina: Ja.
Jorn: Dus trauma zou je kunnen vervangen door controleverlies?
Marina: Ja.
Jorn: Dus eigenlijk zijn wij constant op zoek naar die controle.
Marina: Controle is veiligheid, het gaat niet over 'ik moet hier de dingen onder controle houden', dat is iets anders. Het gaat echt over: ik begrijp mijzelf, ik begrijp de wereld en ik voel me veilig waar ik ben. Dat is controle. Dat is veiligheid. Ik zou eerder veiligheid zeggen dan controle. Veiligheid en controleverlies.
Jorn: Maar in het geval van die zelfsabotage, dan kom je dus in een situatie terecht waar je die onveiligheid verwacht, en dát voelt op dat moment zo onveilig, dat je dan liever de werkelijke onveiligheid ervaart. Dat voelt dan veiliger, dan in de afwachting zijn van die onveiligheid.
Jorn: Ja. En dat kun je dus oplossen. Er is een 2-daagse workshop waar je leert die zelfsabotage op te lossen. Dat is geweldig. Het bizarre is dat mensen na die workshop zeggen: 'zoveel zelfsabotages als ik ontdekt heb!' Want er zijn er wel veel in ons systeem.
Jorn: Nou, bijna alles waar je aan denkt van ik zou dit graag, of wat voel ik erbij als ik dit nu ga doen? Alles wat je daarbij voelt is al voor een groot deel zelfsabotage. Alles wat je weerhoudt van uiteindelijk die stap te ondernemen.
Marina: Ja.
Jorn: Merk je echt als mensen daarmee aan de slag gaan, dat ze dan ook gemakkelijker in staat zijn om die volgende stappen te ondernemen in hun leven?
Marina: Ja! Tuurlijk. Dat is ook wat ik terugkrijg van deelnemers. Deelnemers die traject doorbreken doen, die zeggen: oké, ik ga mezelf herprogrammeren, ik wil mijn leven, ik wil de leider zijn van mijn leven, ik wil doen wat ik graag doe en ook doen wat mij te doen staat. Want heel veel mensen vinden het verschrikkelijk dat ze niet uitvoeren wat ze beloofd hebben bijvoorbeeld. Die lijden daaronder dat ze iets beloofd hebben en iets willen doen en er dan niet toe komen. Of die ruzie creëren, terwijl ze dat echt niet willen. Terwijl ze eigenlijk uitkijken naar fijn samenleven. Mensen die dat traject gaan, dat is een traject van een jaar, dat is 14, 15 workshop dagen, denk ik. En wekelijks. Mensen leren dit zelf te doen. Je doet het zelf.
1:27:13
Want, wie is het meest geïnteresseerd in jou?
Jorn: Nou, als het goed is moet je dat zelf zijn denk ik.
Marina: Ja. En wie weet het meest over jou?
Jorn: Wederom, als het goed is, moet je dat ook zelf zijn.
Marina: Ja. En wie heeft er het meeste belang bij dat jij die lastige gewoonte en die stress reactie stopt?
Jorn: Ja, uiteindelijk ook jij zelf. Hoewel ik me kan voorstellen dat de mensen in jouw omgeving daar ook wel aardig last van kunnen hebben.
Marina: Ja. Die vinden dat ook waardevol.
1:27:42
Re: Marina Riemslagh, 'Traumaheling hoeft geen drama te zijn'.
Vervolg.
Dus 3 redenen waarom jij jezelf gaat herprogrammeren, en dezelfde stress gaat wegnemen. Want er is geen enkele therapeut, geen enkele coach, die bij jou zijn bed gaat maken he. [die bij jou komt wonen] Op het moment dat jij in stress bent, dat is meestal op vrijdagavond of zaterdag of zondag, als je geen afspraken hebt voor begeleiding, en dan moet je het zelf kunnen.
Dus dat zelf kunnen moet je leren, maar we hebben wel wekelijkse begeleiding, waarbij je iedere week met jezelf aan de slag gaat, en leert die processen toe te passen, en werkelijk opschoont.
Jorn: Wat vind jij van het werk bijvoorbeeld van Gabor Maté?
Marina: Ik vind het fantastisch. Alleen vind ik het spijtig, dat hij doorverwijst naar psychedelica.
Jorn: O ja, jij bent geen psychedelica fan.
Marina: Nee, ik hou ervan om zelf te weten…. ik wil weten welke richting…ik ben de leider van mijn leven. Als ik de leider ben van mijn leven ga ik niet op belangrijke momenten mijn leven in handen leggen van iemand die middelen gebruikt waarvan ik niet weet wat die in mijn brein gaan teweegbrengen. En mijn brein is kwetsbaar. Dus dat is het enige, maar ik vind zijn werk fantastisch. Ik ben het helemaal eens met zijn visie op trauma, met zijn visie op verslaving. Ik erken en onderken dat helemaal. Ik werk daar al jaren mee en ik ben ook blij met alles wat hij publiceert erover zodat we eindelijk gaan zien dat maatschappelijk wij lijden onder de gevolgen van trauma. Daarom gedragen we ons rot. Daarom creëren we oorlogen. Daarom vernederen we elkaar. Daarom gaan we aan de drugs. Alleen, maatschappelijk doen we alsof die impulsen niet bestaan. We zeggen alleen 'het is jouw schuld, dus jij moet….'. Ik weet, als ik tegen mensen zeg 'jij kunt jezelf helpen', de vraag is altijd: 'hoe?' 'Vertel mij hoe en ik ga het doen'. Dus ja, ik mis die 'hoe'. Ik vind die uiteenzetting fantastisch, maar ik mis een eenvoudige 'hoe moet ik het doen?' Zodanig dat ik opruim en inderdaad meer en meer mezelf kan laten zien. En ja, er zijn honderden getuigenissen en ervarings berichten op onze website, Google reviews, mensen die zeggen: ja, dit maakt een enorm verschil.
1:30:39
Jorn: Denk jij echt, want ik hoor jou dat een beetje zeggen tussen neus en lippen, denk jij dat de staat van de wereld waarin we nu verkeren, dat dat echt komt door de mate van trauma aanwezig in het collectief?
Marina: Ja. Kijk……..Joden, mensen van Israël, hebben zwaar trauma meegemaakt. Collectief trauma. En dan switcht het van slachtoffer naar hater. Maar mensen in de Gaza maken voortdurend zwaar trauma mee. En uit wanhoop, omdat niemand dit ziet en niemand dit hoort, switcht het. Ik heb iets van: los je trauma op in plaats van voortdurend je gram te halen. En hoe meer macht je hebt, hoe meer je gaat op grotere schaal je gram halen en oorlogen gaat creëren. Dus: verzorg je slachtoffer zijn. En haal de stress er af. Programmeer je brein, zodanig dat je de volle verantwoordelijkheid voor je daden kan gaan beginnen te dragen, in plaats van te zeggen: 'ja maar ik heb het recht om zo te doen, want mij is het ook aangedaan'. Ja, 'mij is het aangedaan', ga je slachtoffer zijn verzorgen, helen, zodanig dat je eindelijk je verantwoordelijkheid neemt en je daderschap stopt. Dat is volgens mij het enige dat helpt.
1:32:26
Jorn: Ja. Dus stel je dan ook dat eigenlijk alle daderschap voortkomt uit slachtofferschap?
Marina: Ik ga ervan uit.
Jorn: Ja he. Maar dat is wel een benadering waardoor je één: compassie kunt hebben voor degene die iets doet, maar ook dat je er daadwerkelijk iets aan kan doen ook. Want anders isoleer je ook alleen maar zo'n dader of een groep, of weet ik veel, of een beweging….
Marina: Dan kom je niet vooruit. En nu zijn we weer terug bij die volkeren die geen gevangenissen hebben. Die gaan op zoek naar: waar ben je slachtoffer geweest? Laat ons dat helen, zodat je geen dader meer hoeft te worden. Voor mij is dat oude wijsheid die we verloren zijn. Ik ga voor mededogen met een slachtoffer en eh, echt oplossen. Maar dat moet je leren. Je moet leren hoe je dat kunt doen. Als je dat niet leert, dan kun je het niet weten. En dan blijf je dus machteloos. En die machteloosheid, die leidt weer tot daderschap. Want je wilt jezelf verdedigen, je wilt niet dat het opnieuw gebeurt.
1:33:40
Jorn: Is het volgens jou nog wel mogelijk, met de methodes die je hebt ontwikkeld en het onderzoek dat je hebt gedaan en zo, veel mensen zeggen 'los je trauma op', maar wat jij ook al stelt is, epigenetisch gezien, weet je van veel van die dingen niet eens meer waar die precies vandaan komen, dus dat kan eigenlijk niet eens.
Marina: Jawel, als je een methode hebt waarmee je het kunt opzoeken [die lijst waar ze het over heeft bij 51:38]. Je kunt het gemakkelijk opzoeken. En dan kun je dus ook zeggen: het zit in mijn systeem, dus het is nu aan mij. Het zijn mijn voorouders, want ik draag het, dus laat ik het aanpakken.
1:34:23
Ik heb heel mijn leven gezocht, hoe geraak ik van die woede af. En daar waren verschrikkelijke methoden, waarbij ik van het ene herbeleven naar het andere moest. Verschrikkelijk. Uren en uren hel meemaken. Nou, gelukkig is dat met Live The Connenction helemaal niet. Je concentreert je erop, je maakt die verbindingen in je brein, je geeft het commando in jouw brein om die verbindingen te maken. Jouw brein doet dat en het is weg. Ja. Het hoeft geen verschrikkelijk drama te zijn om dit te doen.
1:35:03
Mensen die het gebruiken zeggen 'dit is niet te vergelijken'. De rust die mensen ervaren, de daadkracht, de gezondheid die enorm vooruit gaat. Want iedere keer als ik stress wegneem, kan mijn zelfhelende vermogen werken. Want mijn zelfhelende vermogen werkt niet als ik aan het vechten ben.
Jorn: Hoe zie jij burn-outs dan?
Marina: Ik zie een burn-out als een te hoge reactiviteit, en te veel werken op daadkracht. Zoals je zo straks zei, 'ik kan het nu' en de stress onderdrukken, maar dat werkt enorm vermoeiend, als je tegen je… kijk, je bewustzijn is traag, dat is een voetganger, en je onderbewuste is een miljoen keer sneller, dat is een sneltrein. En als jij met je hand een sneltrein wilt tegenhouden [ze duwt met haar hand in de lucht tegen een denkbeeldig iets], en tegen jezelf zegt 'je kan het he', dat is wel heel vermoeiend. En als je heel veel op wilskracht doet, dan na een tijd word je doodop. En dat is het verschil, als je Live The Connection gebruikt dan ga je automatische impulsen installeren, waardoor je op die trein zit en die trein de juiste kant uit gaat voor jou. En dan hoef je niet tegen jezelf op te boksen. Heel veel burn-out heeft te maken met dingen die gebeuren op de werkvloer. Soms heeft dat te maken met gepest zijn, soms met veel te veel werk, overvraagd worden. Onze arbeidsomstandigheden worden ook uitgehold, maatschappelijk gezien. Vaak is het ook een combinatie van: pfoeh, ik heb thuis ook nog wel het een en ander te doen he. Ik heb een gezin, en ik heb ouders waar ik voor moet zorgen, en kinderen waar ik voor moet zorgen, en dan krijg ik een griep. Het minste dat er is is: een heel wankel evenwicht gaat uit evenwicht, en ja dat is burn-out. En dan is er echt ruimte om te bekomen.
1:38:00
Veel mensen die een burn-out hebben komen vaak bij ons in workshops, en die gaan dat dan traag aanpakken. Die gaan dan rustig de stress eraf halen, want niks doen om je brein te revalideren, ja dan kun je heel lang in burn-out blijven. Dus je moet wel je brein herprogrammeren en die stress eruit halen. Want anders, iedere keer als je weer aan je werk denkt, geeft jouw onderbewuste jou weer al die signalen, dus ben je doodop van als je eraan denkt.
Jorn: Dan gaan die alarmen weer af.
Marina: Dan gaan die alarmen af. Dus dat werkt niet goed.
1:38:45
Jorn: Denk je dat de oorzaak van ziekte bijna altijd….. maar misschien zet ik het nu iets te zwaar in, maar denk je dat bijna alle ziekten voortkomen uit die stressfactor, uiteindelijk dat trauma stuk? Hoe zie je dat in MS bijvoorbeeld? want daar heb je natuurlijk veel mee gewerkt.
Marina: O ja. Ja er zit altijd een overload. MS toont zich meestal na een periode van een griep, of van te veel eh……het systeem, eh…… Ik hoor mensen met MS vaak zeggen 'ik sta voortdurend aan'. Dus, ik ben voortdurend in de vecht-vlucht. Als je voortdurend…. ons lichaam zijn elektriciteitskabels - als je voortdurend hoogspanning zet op elektriciteitskabels, dan brandt er nu en dan een zekering door. En dat is MS. Dan krijg je uiteindelijk dat dat myeline kapsel littekens gaat krijgen. En die littekens die zorgen dan voor afklemming van zenuwen en voor verlamming. Maar het heeft dus te maken met hoogspanning.
Jorn: En kan je dan nog, ben je dan te laat voor het doorlopen van de…
Marina: Nee, je bent niet te laat, maar hoe sneller je er bij bent, hoe beter, want dit zijn zichzelf instandhoudende processen, maar je kunt enorm veel winnen door die stress eraf te halen en een normale doorstroming te krijgen.
Jorn: Dan zie je dus ook hoe belangrijk het is dat je daar op tijd mee begint. Zodat je dit allemaal voorkomt voordat je bij een stadium van iets als MS uitkomt. Of Alzheimer, dat heb ik ook gehoord, dat dat te koppelen valt aan zoiets.
1:41:09
Marina: Ja. Het is vaak, dingen niet mogen denken, er niet bij stil mogen staan. Ik denk aan iemand in mijn bredere kring die een dochter verloren heeft, en dan inderdaad Alzheimer ontwikkelt. Dat zijn dingen die te groot zijn en die niet geprocessed zijn, en waar dus de stress niet is afgehaald. Waar eigenlijk de twijfel, van een moeder van 'ligt het aan mij? heb ik iets fout gedaan? waardoor die dochter zelfmoord heeft gepleegd'. Die twijfel. Maar dit kun je door middel van Live The Connection heel ver oplossen, waardoor dat niet nodig is. Alzheimer heeft ook met voeding te maken. Maar daar geldt hetzelfde: alles waar jouw lichaam niet mee kan verbinden moet jouw lichaam afstoten. Als je kijkt naar alle chemicaliën waar we ons niet mee kunnen verbinden omdat ons lichaam daar geen tools voor heeft, die moeten we afstoten en dat geeft een enorme belasting voor ons lichaam om met heel veel rotzooi om te gaan.
Jorn: Zoals zware metalen bijvoorbeeld?
Marina: Ja, zoals zware metalen bijvoorbeeld.
1:42:34
We weten nu dat die alarmcentrale aanslaat bij triggers. Die slaat aan als je lichaam te zuur wordt. En die slaat aan als je lichaam te weinig of te veel CO2 heeft. Dat betekent: als je niet goed ademt, als je slecht eet en verzuring krijgt, en natuurlijk ook als je triggers hebt die rechtstreeks dat alarm doen aanslaan. En dat moeten we oplossen!
Jorn: Maar eigenlijk zeg jij dus: het wordt veroorzaakt, het gaat niet alleen maar over de triggers en trauma's van vroeger.
Marina: Je moet ook goed eten. En je moet ook goed ademen.
Jorn: En straling en zo? Hoort dat er ook bij?
Marina: Dat hoort er ook bij.
1:43:27
Ons lichaam trilt op aarde. Op de resonantie van de aarde. Als je dat een andere trilling gaat geven, dan raak je gedesoriënteerd. Dus dan krijg je allerlei aandoeningen.
Jorn: Maar is het dan eigenlijk niet ook een soort stressreactie, dat je lichaam gewoon niet dat voedsel, slecht voedsel, of straling, noem het maar even op…
Marina: Ja, dat is stress voor jouw lichaam. Je brengt iets in jouw lichaam wat jouw lichaam niet kan handelen. Dat is hetzelfde als dat je een verwijt krijgt, op emotioneel vlak. Je kunt dat niet handelen. Als iemand tegen mij zegt dat ik een gemeen mens ben en ik weet dat ik liefdevol ben, dan kan ik die twee niet combineren, dus dan ga ik daarrond in conflict. Dat is hetzelfde als dat ik een stof krijg waar ik niet mee kan verbinden. Het gaat echt om verbinden he.
Jorn: Ja, dus waarvan je lichaam eigenlijk weet dat het niet goed voor je is.
Marina: Ja.
Jorn: Dus daar kan je lichaam zich niet mee verbinden, logisch ook, want ja, dit is niet goed voor mij en dat zorgt dan voor een stress reactie.
Marina: Ja. Dus je moet in verbindingen leven. Live The Connection. Het is leef de verbindingen. Je moet verbindingen maken in jezelf, zodanig dat dat leven één en al verbinding is. En dat het leven stroomt. Dat geldt fysiek, voor de stoffen die je inneemt, en mentaal voor de dingen die je denkt. Alles wat je lelijk denkt over jezelf of over een ander, creëert stress in je lijf. Want je bent een zoogdier, een groepsdier. En hetzelfde geldt emotioneel. Alles waar je van voelt, dit klopt niet, dit is niet oké voor mij, daar kun je niet mee verbinden. Dat geldt ook spiritueel. Als je niet kunt verbinden met de aarde, en met de natuur rondom jou, als je daar geen verbinding meer mee hebt, ja dan verlies je een heel deel van jouw kracht.
1:45:49
(...)
Jorn: Heel veel mensen zitten vast in bepaalde patronen die hen niet dienen in het dagelijks leven, of het nou een relatie is of, het maakt niet zoveel uit wat, iets wat ze doen waar ze graag iets anders zouden willen doen, maar ik denk dat heel veel mensen niet eens weten wat ze dan überhaupt anders zouden willen doen. Dus dan wordt het heel moeilijk om een soort doel te stellen om daar naartoe te bewegen, als je eigenlijk al niet eens weet….
Marina: Het eerste is toch de stress afhalen van de dingen die je doet die je eigenlijk niet wilt doen.
Jorn: Ja, dat is toch echt stap één, nee zeggen, ja dat is stap één.
Marina: Dat is echt stap één. Je gaat eerst de stress er afhalen, en als de stress er af is dan gaat jouw automatische systeem, jouw zelfhelende vermogen, automatisch komen met nieuwe dingen.
Jorn: Hmmmm.
Marina: Je moet beginnen met stap één en dat is ontstressen en herprogrammeren. En dan aan het eind van de rit weet je: 'o, maar dát wil ik, dáár wil ik voor gaan'. Maar dan heb je al heel wat opgeruimd, heb je al heel wat waar je geen last meer van hebt.
Jorn: Ja. Mooi.
1:47:52
Als je stelt dat de ongelijkheid en de oorlogen, zoals je dat net over Israël en Palestina zei, en al die gekke dingen die er gebeuren, zoals corona drie jaar geleden, en noem het allemaal maar op! Als dat eigenlijk voortkomt uit ons collectieve trauma, zijn we dan nu een weg aan het inslaan naar iets anders?
Want ik weet niet hoe het met jou zit, maar het werk dat je nu doet begint nu een heel groot bereik te krijgen. Het feit dat we Gabor Maté in anderhalve week in de Ahoy uitverkopen, dat wil wat zeggen over hoeveel mensen belang hebben gehad, of belang hebben, bij het werk van zo'n man. Of van jou of wie dan ook die in dit veld werkt. Dus ik kijk daar altijd naar en denk: jeetje, als er zoveel bewustzijn komt op dat stuk, hoe belangrijk dat is en hoe transformerend dat kan werken en hoe positief dat kan bijdragen, wat gebeurt er dan als dat steeds populairder wordt, en wat gebeurt er dan met die mensen hun levens die daar instappen en transformeren? En wat heeft dat uiteindelijk weer voor effect op het collectief?
Marina: Wel, er is heel wat te doen. En ik kan weten: o, ik heb trauma meegemaakt, maar als ik de lading er niet afhaal, ja dan geef ik het toch nog door. Ik denk, we leven in een tijd waarin we collectief een heel grote verantwoordelijkheid hebben om allemaal onze blokkades op te ruimen, want we moeten een nieuwe levens modus creëren. Dat is onze verantwoordelijkheid. En het voelt hoe langer hoe meer als erop of eronder.
Jorn: Ja he.
Marina: En ik kan alleen maar uitnodigen, ja, ga het doen. Want ik kan vertellen, zo werkt het, maar als je het vervolgens niet doet, weet je het wel, en denk je het te weten, maar is het niet opgeruimd. En voor mij is dat doen doen doen heel belangrijk. Live The Connection zijn snelle processen. Ik hou niet van langdurig gedoe. Want je leert processen en vervolgens leer je een shortcut waarmee het sneller gaat. Omdat, als je een aantal keren een proces gedaan hebt, dan weet je onderbewuste: 'o, dat wil je dat ik doe, die verbindingen wil je dat ik creëer, dan ga ik die creëren, en zeg mij maar dat ik die creëer' en hup dan zijn ze er. Dus je gaat dat proces ook alsmaar versnellen. En dat maakt dat opruimen een lachertje wordt. En daar gaan we naartoe ha ha! En dat we tegen elkaar zeggen: 'joh, zit effe in die DNA streng en zorg dat die stress weg is, dan ben je veel aangenamer. En dat jij daar niet aan tilt en dat gewoon even doet, en dat ik dan zeg: ah, heerlijk dat je er weer bent'. Snap je? Zo moet het gaan.
Jorn: Zo zie jij de toekomst voor je.
Marina: Zo zie ik de toekomst voor me. Ja.
Jorn: Mooi.
Nou dankjewel Marina. Ik ben geïnspireerd. Ik vind dat je onwijs mooi werk doet. Ik denk dat het heel belangrijk is. Ik denk, of ze nou met jou gaan werken, of met andere mensen gaan werken, als je met alle theorie nu ook echt aan de slag gaat met al die dingen, dan doe je er in elk geval jezelf een plezier mee, laat staan wat je doet voor de mensen om je heen. Right?
Marina: Ja.
1:51:40
Dus 3 redenen waarom jij jezelf gaat herprogrammeren, en dezelfde stress gaat wegnemen. Want er is geen enkele therapeut, geen enkele coach, die bij jou zijn bed gaat maken he. [die bij jou komt wonen] Op het moment dat jij in stress bent, dat is meestal op vrijdagavond of zaterdag of zondag, als je geen afspraken hebt voor begeleiding, en dan moet je het zelf kunnen.
Dus dat zelf kunnen moet je leren, maar we hebben wel wekelijkse begeleiding, waarbij je iedere week met jezelf aan de slag gaat, en leert die processen toe te passen, en werkelijk opschoont.
Jorn: Wat vind jij van het werk bijvoorbeeld van Gabor Maté?
Marina: Ik vind het fantastisch. Alleen vind ik het spijtig, dat hij doorverwijst naar psychedelica.
Jorn: O ja, jij bent geen psychedelica fan.
Marina: Nee, ik hou ervan om zelf te weten…. ik wil weten welke richting…ik ben de leider van mijn leven. Als ik de leider ben van mijn leven ga ik niet op belangrijke momenten mijn leven in handen leggen van iemand die middelen gebruikt waarvan ik niet weet wat die in mijn brein gaan teweegbrengen. En mijn brein is kwetsbaar. Dus dat is het enige, maar ik vind zijn werk fantastisch. Ik ben het helemaal eens met zijn visie op trauma, met zijn visie op verslaving. Ik erken en onderken dat helemaal. Ik werk daar al jaren mee en ik ben ook blij met alles wat hij publiceert erover zodat we eindelijk gaan zien dat maatschappelijk wij lijden onder de gevolgen van trauma. Daarom gedragen we ons rot. Daarom creëren we oorlogen. Daarom vernederen we elkaar. Daarom gaan we aan de drugs. Alleen, maatschappelijk doen we alsof die impulsen niet bestaan. We zeggen alleen 'het is jouw schuld, dus jij moet….'. Ik weet, als ik tegen mensen zeg 'jij kunt jezelf helpen', de vraag is altijd: 'hoe?' 'Vertel mij hoe en ik ga het doen'. Dus ja, ik mis die 'hoe'. Ik vind die uiteenzetting fantastisch, maar ik mis een eenvoudige 'hoe moet ik het doen?' Zodanig dat ik opruim en inderdaad meer en meer mezelf kan laten zien. En ja, er zijn honderden getuigenissen en ervarings berichten op onze website, Google reviews, mensen die zeggen: ja, dit maakt een enorm verschil.
1:30:39
Jorn: Denk jij echt, want ik hoor jou dat een beetje zeggen tussen neus en lippen, denk jij dat de staat van de wereld waarin we nu verkeren, dat dat echt komt door de mate van trauma aanwezig in het collectief?
Marina: Ja. Kijk……..Joden, mensen van Israël, hebben zwaar trauma meegemaakt. Collectief trauma. En dan switcht het van slachtoffer naar hater. Maar mensen in de Gaza maken voortdurend zwaar trauma mee. En uit wanhoop, omdat niemand dit ziet en niemand dit hoort, switcht het. Ik heb iets van: los je trauma op in plaats van voortdurend je gram te halen. En hoe meer macht je hebt, hoe meer je gaat op grotere schaal je gram halen en oorlogen gaat creëren. Dus: verzorg je slachtoffer zijn. En haal de stress er af. Programmeer je brein, zodanig dat je de volle verantwoordelijkheid voor je daden kan gaan beginnen te dragen, in plaats van te zeggen: 'ja maar ik heb het recht om zo te doen, want mij is het ook aangedaan'. Ja, 'mij is het aangedaan', ga je slachtoffer zijn verzorgen, helen, zodanig dat je eindelijk je verantwoordelijkheid neemt en je daderschap stopt. Dat is volgens mij het enige dat helpt.
1:32:26
Jorn: Ja. Dus stel je dan ook dat eigenlijk alle daderschap voortkomt uit slachtofferschap?
Marina: Ik ga ervan uit.
Jorn: Ja he. Maar dat is wel een benadering waardoor je één: compassie kunt hebben voor degene die iets doet, maar ook dat je er daadwerkelijk iets aan kan doen ook. Want anders isoleer je ook alleen maar zo'n dader of een groep, of weet ik veel, of een beweging….
Marina: Dan kom je niet vooruit. En nu zijn we weer terug bij die volkeren die geen gevangenissen hebben. Die gaan op zoek naar: waar ben je slachtoffer geweest? Laat ons dat helen, zodat je geen dader meer hoeft te worden. Voor mij is dat oude wijsheid die we verloren zijn. Ik ga voor mededogen met een slachtoffer en eh, echt oplossen. Maar dat moet je leren. Je moet leren hoe je dat kunt doen. Als je dat niet leert, dan kun je het niet weten. En dan blijf je dus machteloos. En die machteloosheid, die leidt weer tot daderschap. Want je wilt jezelf verdedigen, je wilt niet dat het opnieuw gebeurt.
1:33:40
Jorn: Is het volgens jou nog wel mogelijk, met de methodes die je hebt ontwikkeld en het onderzoek dat je hebt gedaan en zo, veel mensen zeggen 'los je trauma op', maar wat jij ook al stelt is, epigenetisch gezien, weet je van veel van die dingen niet eens meer waar die precies vandaan komen, dus dat kan eigenlijk niet eens.
Marina: Jawel, als je een methode hebt waarmee je het kunt opzoeken [die lijst waar ze het over heeft bij 51:38]. Je kunt het gemakkelijk opzoeken. En dan kun je dus ook zeggen: het zit in mijn systeem, dus het is nu aan mij. Het zijn mijn voorouders, want ik draag het, dus laat ik het aanpakken.
1:34:23
Ik heb heel mijn leven gezocht, hoe geraak ik van die woede af. En daar waren verschrikkelijke methoden, waarbij ik van het ene herbeleven naar het andere moest. Verschrikkelijk. Uren en uren hel meemaken. Nou, gelukkig is dat met Live The Connenction helemaal niet. Je concentreert je erop, je maakt die verbindingen in je brein, je geeft het commando in jouw brein om die verbindingen te maken. Jouw brein doet dat en het is weg. Ja. Het hoeft geen verschrikkelijk drama te zijn om dit te doen.
1:35:03
Mensen die het gebruiken zeggen 'dit is niet te vergelijken'. De rust die mensen ervaren, de daadkracht, de gezondheid die enorm vooruit gaat. Want iedere keer als ik stress wegneem, kan mijn zelfhelende vermogen werken. Want mijn zelfhelende vermogen werkt niet als ik aan het vechten ben.
Jorn: Hoe zie jij burn-outs dan?
Marina: Ik zie een burn-out als een te hoge reactiviteit, en te veel werken op daadkracht. Zoals je zo straks zei, 'ik kan het nu' en de stress onderdrukken, maar dat werkt enorm vermoeiend, als je tegen je… kijk, je bewustzijn is traag, dat is een voetganger, en je onderbewuste is een miljoen keer sneller, dat is een sneltrein. En als jij met je hand een sneltrein wilt tegenhouden [ze duwt met haar hand in de lucht tegen een denkbeeldig iets], en tegen jezelf zegt 'je kan het he', dat is wel heel vermoeiend. En als je heel veel op wilskracht doet, dan na een tijd word je doodop. En dat is het verschil, als je Live The Connection gebruikt dan ga je automatische impulsen installeren, waardoor je op die trein zit en die trein de juiste kant uit gaat voor jou. En dan hoef je niet tegen jezelf op te boksen. Heel veel burn-out heeft te maken met dingen die gebeuren op de werkvloer. Soms heeft dat te maken met gepest zijn, soms met veel te veel werk, overvraagd worden. Onze arbeidsomstandigheden worden ook uitgehold, maatschappelijk gezien. Vaak is het ook een combinatie van: pfoeh, ik heb thuis ook nog wel het een en ander te doen he. Ik heb een gezin, en ik heb ouders waar ik voor moet zorgen, en kinderen waar ik voor moet zorgen, en dan krijg ik een griep. Het minste dat er is is: een heel wankel evenwicht gaat uit evenwicht, en ja dat is burn-out. En dan is er echt ruimte om te bekomen.
1:38:00
Veel mensen die een burn-out hebben komen vaak bij ons in workshops, en die gaan dat dan traag aanpakken. Die gaan dan rustig de stress eraf halen, want niks doen om je brein te revalideren, ja dan kun je heel lang in burn-out blijven. Dus je moet wel je brein herprogrammeren en die stress eruit halen. Want anders, iedere keer als je weer aan je werk denkt, geeft jouw onderbewuste jou weer al die signalen, dus ben je doodop van als je eraan denkt.
Jorn: Dan gaan die alarmen weer af.
Marina: Dan gaan die alarmen af. Dus dat werkt niet goed.
1:38:45
Jorn: Denk je dat de oorzaak van ziekte bijna altijd….. maar misschien zet ik het nu iets te zwaar in, maar denk je dat bijna alle ziekten voortkomen uit die stressfactor, uiteindelijk dat trauma stuk? Hoe zie je dat in MS bijvoorbeeld? want daar heb je natuurlijk veel mee gewerkt.
Marina: O ja. Ja er zit altijd een overload. MS toont zich meestal na een periode van een griep, of van te veel eh……het systeem, eh…… Ik hoor mensen met MS vaak zeggen 'ik sta voortdurend aan'. Dus, ik ben voortdurend in de vecht-vlucht. Als je voortdurend…. ons lichaam zijn elektriciteitskabels - als je voortdurend hoogspanning zet op elektriciteitskabels, dan brandt er nu en dan een zekering door. En dat is MS. Dan krijg je uiteindelijk dat dat myeline kapsel littekens gaat krijgen. En die littekens die zorgen dan voor afklemming van zenuwen en voor verlamming. Maar het heeft dus te maken met hoogspanning.
Jorn: En kan je dan nog, ben je dan te laat voor het doorlopen van de…
Marina: Nee, je bent niet te laat, maar hoe sneller je er bij bent, hoe beter, want dit zijn zichzelf instandhoudende processen, maar je kunt enorm veel winnen door die stress eraf te halen en een normale doorstroming te krijgen.
Jorn: Dan zie je dus ook hoe belangrijk het is dat je daar op tijd mee begint. Zodat je dit allemaal voorkomt voordat je bij een stadium van iets als MS uitkomt. Of Alzheimer, dat heb ik ook gehoord, dat dat te koppelen valt aan zoiets.
1:41:09
Marina: Ja. Het is vaak, dingen niet mogen denken, er niet bij stil mogen staan. Ik denk aan iemand in mijn bredere kring die een dochter verloren heeft, en dan inderdaad Alzheimer ontwikkelt. Dat zijn dingen die te groot zijn en die niet geprocessed zijn, en waar dus de stress niet is afgehaald. Waar eigenlijk de twijfel, van een moeder van 'ligt het aan mij? heb ik iets fout gedaan? waardoor die dochter zelfmoord heeft gepleegd'. Die twijfel. Maar dit kun je door middel van Live The Connection heel ver oplossen, waardoor dat niet nodig is. Alzheimer heeft ook met voeding te maken. Maar daar geldt hetzelfde: alles waar jouw lichaam niet mee kan verbinden moet jouw lichaam afstoten. Als je kijkt naar alle chemicaliën waar we ons niet mee kunnen verbinden omdat ons lichaam daar geen tools voor heeft, die moeten we afstoten en dat geeft een enorme belasting voor ons lichaam om met heel veel rotzooi om te gaan.
Jorn: Zoals zware metalen bijvoorbeeld?
Marina: Ja, zoals zware metalen bijvoorbeeld.
1:42:34
We weten nu dat die alarmcentrale aanslaat bij triggers. Die slaat aan als je lichaam te zuur wordt. En die slaat aan als je lichaam te weinig of te veel CO2 heeft. Dat betekent: als je niet goed ademt, als je slecht eet en verzuring krijgt, en natuurlijk ook als je triggers hebt die rechtstreeks dat alarm doen aanslaan. En dat moeten we oplossen!
Jorn: Maar eigenlijk zeg jij dus: het wordt veroorzaakt, het gaat niet alleen maar over de triggers en trauma's van vroeger.
Marina: Je moet ook goed eten. En je moet ook goed ademen.
Jorn: En straling en zo? Hoort dat er ook bij?
Marina: Dat hoort er ook bij.
1:43:27
Ons lichaam trilt op aarde. Op de resonantie van de aarde. Als je dat een andere trilling gaat geven, dan raak je gedesoriënteerd. Dus dan krijg je allerlei aandoeningen.
Jorn: Maar is het dan eigenlijk niet ook een soort stressreactie, dat je lichaam gewoon niet dat voedsel, slecht voedsel, of straling, noem het maar even op…
Marina: Ja, dat is stress voor jouw lichaam. Je brengt iets in jouw lichaam wat jouw lichaam niet kan handelen. Dat is hetzelfde als dat je een verwijt krijgt, op emotioneel vlak. Je kunt dat niet handelen. Als iemand tegen mij zegt dat ik een gemeen mens ben en ik weet dat ik liefdevol ben, dan kan ik die twee niet combineren, dus dan ga ik daarrond in conflict. Dat is hetzelfde als dat ik een stof krijg waar ik niet mee kan verbinden. Het gaat echt om verbinden he.
Jorn: Ja, dus waarvan je lichaam eigenlijk weet dat het niet goed voor je is.
Marina: Ja.
Jorn: Dus daar kan je lichaam zich niet mee verbinden, logisch ook, want ja, dit is niet goed voor mij en dat zorgt dan voor een stress reactie.
Marina: Ja. Dus je moet in verbindingen leven. Live The Connection. Het is leef de verbindingen. Je moet verbindingen maken in jezelf, zodanig dat dat leven één en al verbinding is. En dat het leven stroomt. Dat geldt fysiek, voor de stoffen die je inneemt, en mentaal voor de dingen die je denkt. Alles wat je lelijk denkt over jezelf of over een ander, creëert stress in je lijf. Want je bent een zoogdier, een groepsdier. En hetzelfde geldt emotioneel. Alles waar je van voelt, dit klopt niet, dit is niet oké voor mij, daar kun je niet mee verbinden. Dat geldt ook spiritueel. Als je niet kunt verbinden met de aarde, en met de natuur rondom jou, als je daar geen verbinding meer mee hebt, ja dan verlies je een heel deel van jouw kracht.
1:45:49
(...)
Jorn: Heel veel mensen zitten vast in bepaalde patronen die hen niet dienen in het dagelijks leven, of het nou een relatie is of, het maakt niet zoveel uit wat, iets wat ze doen waar ze graag iets anders zouden willen doen, maar ik denk dat heel veel mensen niet eens weten wat ze dan überhaupt anders zouden willen doen. Dus dan wordt het heel moeilijk om een soort doel te stellen om daar naartoe te bewegen, als je eigenlijk al niet eens weet….
Marina: Het eerste is toch de stress afhalen van de dingen die je doet die je eigenlijk niet wilt doen.
Jorn: Ja, dat is toch echt stap één, nee zeggen, ja dat is stap één.
Marina: Dat is echt stap één. Je gaat eerst de stress er afhalen, en als de stress er af is dan gaat jouw automatische systeem, jouw zelfhelende vermogen, automatisch komen met nieuwe dingen.
Jorn: Hmmmm.
Marina: Je moet beginnen met stap één en dat is ontstressen en herprogrammeren. En dan aan het eind van de rit weet je: 'o, maar dát wil ik, dáár wil ik voor gaan'. Maar dan heb je al heel wat opgeruimd, heb je al heel wat waar je geen last meer van hebt.
Jorn: Ja. Mooi.
1:47:52
Als je stelt dat de ongelijkheid en de oorlogen, zoals je dat net over Israël en Palestina zei, en al die gekke dingen die er gebeuren, zoals corona drie jaar geleden, en noem het allemaal maar op! Als dat eigenlijk voortkomt uit ons collectieve trauma, zijn we dan nu een weg aan het inslaan naar iets anders?
Want ik weet niet hoe het met jou zit, maar het werk dat je nu doet begint nu een heel groot bereik te krijgen. Het feit dat we Gabor Maté in anderhalve week in de Ahoy uitverkopen, dat wil wat zeggen over hoeveel mensen belang hebben gehad, of belang hebben, bij het werk van zo'n man. Of van jou of wie dan ook die in dit veld werkt. Dus ik kijk daar altijd naar en denk: jeetje, als er zoveel bewustzijn komt op dat stuk, hoe belangrijk dat is en hoe transformerend dat kan werken en hoe positief dat kan bijdragen, wat gebeurt er dan als dat steeds populairder wordt, en wat gebeurt er dan met die mensen hun levens die daar instappen en transformeren? En wat heeft dat uiteindelijk weer voor effect op het collectief?
Marina: Wel, er is heel wat te doen. En ik kan weten: o, ik heb trauma meegemaakt, maar als ik de lading er niet afhaal, ja dan geef ik het toch nog door. Ik denk, we leven in een tijd waarin we collectief een heel grote verantwoordelijkheid hebben om allemaal onze blokkades op te ruimen, want we moeten een nieuwe levens modus creëren. Dat is onze verantwoordelijkheid. En het voelt hoe langer hoe meer als erop of eronder.
Jorn: Ja he.
Marina: En ik kan alleen maar uitnodigen, ja, ga het doen. Want ik kan vertellen, zo werkt het, maar als je het vervolgens niet doet, weet je het wel, en denk je het te weten, maar is het niet opgeruimd. En voor mij is dat doen doen doen heel belangrijk. Live The Connection zijn snelle processen. Ik hou niet van langdurig gedoe. Want je leert processen en vervolgens leer je een shortcut waarmee het sneller gaat. Omdat, als je een aantal keren een proces gedaan hebt, dan weet je onderbewuste: 'o, dat wil je dat ik doe, die verbindingen wil je dat ik creëer, dan ga ik die creëren, en zeg mij maar dat ik die creëer' en hup dan zijn ze er. Dus je gaat dat proces ook alsmaar versnellen. En dat maakt dat opruimen een lachertje wordt. En daar gaan we naartoe ha ha! En dat we tegen elkaar zeggen: 'joh, zit effe in die DNA streng en zorg dat die stress weg is, dan ben je veel aangenamer. En dat jij daar niet aan tilt en dat gewoon even doet, en dat ik dan zeg: ah, heerlijk dat je er weer bent'. Snap je? Zo moet het gaan.
Jorn: Zo zie jij de toekomst voor je.
Marina: Zo zie ik de toekomst voor me. Ja.
Jorn: Mooi.
Nou dankjewel Marina. Ik ben geïnspireerd. Ik vind dat je onwijs mooi werk doet. Ik denk dat het heel belangrijk is. Ik denk, of ze nou met jou gaan werken, of met andere mensen gaan werken, als je met alle theorie nu ook echt aan de slag gaat met al die dingen, dan doe je er in elk geval jezelf een plezier mee, laat staan wat je doet voor de mensen om je heen. Right?
Marina: Ja.
1:51:40