Lewis Howes met Brené Brown over 'belonging'

YouTube video's, de links en vertaling van de gesproken tekst.
Plaats reactie
Bericht
Auteur
Anna
Site Admin
Berichten: 18689
Lid geworden op: vr nov 05, 2004 10:09 pm

Lewis Howes met Brené Brown over 'belonging'

#1 Bericht door Anna » wo okt 18, 2017 4:47 pm

Deze video gaat over 'belonging', het gevoel erbij te horen, je ergens 'thuis' te voelen.

'Belonging' is een woord en begrip dat ik in veel van deze video's (hier in dit forum gedeelte) tegenkwam. Ik moest uitzoeken wat het nou eigenlijk precies betekent en wat een goede vertaling in het Nederlands zou kunnen zijn. Ik realiseerde me dat dat ook te maken had met dat ik het begrip niet zo goed ken als persoonlijke ervaring. Het gevoel erbij te horen, ergens 'thuis' te zijn. Ik realiseer me nu dat ik dat in dit leven eigenlijk nooit echt gehad heb, dat ik me altijd 'anders' heb gevoeld, en buitengesloten. Dat werd ik me door het vertalen van deze video, dit interview, nog meer bewust. Ik denk dat veel anderen zich daar ook in zullen herkennen, daarom vond ik het belangrijk om deze video te vertalen.

Brené Brown: Create True Belonging and Heal the World with Lewis Howes. (59:27)
Een interview van Lewis Howes met Brené Brown over 'belonging', het gevoel erbij te horen.

https://www.youtube.com/watch?v=TbsRU-crgsc

Nav het boek "Braving the Wilderness - The quest for true belonging and the courage to stand alone". De zoektocht naar een echt gevoel van erbij te horen en de moed om alleen te staan.

Lewis Howes - 'The School of Greatness'.

Lewis Howes: Welkom bij de 'School of Greatness'. Ik ben heel blij om vandaag een interview te doen met de geweldige Brené Brown.
Brené Brown: Dankjewel dat je naar Texas bent gekomen!
LH: Ik ben heel blij om hier te zijn! We hebben ieder jaar een evenement 'The Summit of Greatness', en de mensen in mijn team bleven maar zeggen dat ze jou wilden hebben als gast en dat gaat nu eindelijk gebeuren. Ik ben heel enthousiast want je hebt net een nieuw boek uitgebracht: "Braving the Wilderness - The quest for true belonging and the courage to stand alone" (De zoektocht naar een echt gevoel van erbij te horen en de moed om alleen te staan). Ik raad iedereen aan dit boek te kopen, want het kan je leven veranderen. Ik vond het een geweldig boek, en ik voelde me heel erg met je verbonden. Want ik heb me mijn hele leven heel erg alleen gevoeld. Ik had het gevoel nergens bij te horen, ik voelde me nergens 'thuis'. Ik was de jongste van vier kinderen, werd altijd gepest, ik ben als kind sexueel misbruikt door een man die ik niet kende, ik werd in sportteams altijd als laatste gekozen, en ik weet dat jij helemaal werd afgewezen, was het niet door het step-team?
BB: O ja, het drill-team.
LH: Ik weet dat dat bepalend was voor je leven.
BB: Ja, dat was heel bepalend voor mijn leven.
LH: Zulke dingen kunnen ons verdere leven bepalen. En in die zin voel ik me erg verbonden met je, in de zin van dat ik me altijd erg alleen heb gevoeld en niet wist wie ik was. En ik ben nog steeds aan het uitzoeken wie ik ben.
BB: Ja, ik ook.
LH: Jij ook? Jij lijkt dat allemaal al op een rijtje te hebben.
BB: O God, nee dat heb ik niet. Ten eerste, wat ik vooral heb geleerd in mijn research is: 'in the absence of love and belonging there is always suffering', in de afwezigheid van liefde en je ergens thuis te voelen is er altijd lijden. En als ik hoor over de ervaringen die jij had toen je opgroeide, dat is lijden. Dat is echt lijden. En voor mij, dat ik niet werd gekozen voor het drill-team, ik geloof dat het in de 8e groep was, op zichzelf was het niet zo heel erg, maar het was door de manier waarop mijn familie erop reageerde waardoor het zoveel veranderde voor mij. Ik had het gevoel dat ik er niet meer bij hoorde in mijn familie. Ik ben die dingen nog steeds aan het uitzoeken. Ik weet niet of er iemand is die ik heb geïnterviewd, of zelfs spirituele leiders, die dat gevoel van 'thuis zijn' al voor elkaar hebben. Ik denk niet dat het is wat we denken dat het is. Ik denk niet dat het gaat om een grote vriendenkring, of een goed team hebben, of een stel mensen om je heen, ik voel me nog steeds regelmatig heel eenzaam en alleen.
3:22
LH: Echt waar? Je gaat op tournee met je boek, ontmoet zoveel mensen, miljoenen fans in de wereld en je voelt je nog steeds alleen?
BB: Ja. Ik kan me heel eenzaam voelen. En het is heel moeilijk tijdens zo'n boeken-tournee, want ik ben heel erg introvert, en heel erg op mezelf, en ik kan wel genieten van dat contact met mijn publiek, maar het kan ook heel moeilijk voor me zijn. En de dingen waar ik over praat, ik ben vaak verbaasd dat mensen zich ervoor inschrijven, het zijn moeilijke onderwerpen, en we lachen en hebben plezier, en we zingen wel, maar wat ik heb geleerd in mijn research naar 'belonging', het gevoel erbij te horen, is dat het iets is wat groter is dan jezelf. Maar het is ook de moed om alleen te durven staan, en 'thuis' te zijn bij jezelf. Dat in de eerste plaats. Ik denk dat ik heel lang thuis was bij mezelf, maar dat dat andere mensen een ongemakkelijk gevoel gaf. Dus ik denk dat dat lastig is. Ik zoek altijd naar de routebeschrijving; ik ben altijd op zoek naar de persoon die is zoals ik maar die mij ver vooruit is, als voorbeeld voor mij, iemand die gelooft in de dingen waar ik in geloof en dat op een heel goede manier doet. Maar die is er niet. We moeten het zelf uitzoeken. En dat is soms moeilijk.
5:02
Maar dit is wat het heeft veranderd voor mij, het idee 'ik hoor bij mezelf'. Dus zelfs als ik me alleen voel en ik denk: wie zijn mijn mensen? Ik voel nu dat ik bij mezelf hoor, thuis ben bij mezelf, misschien voor het eerst in mijn leven.
5:20
LH: Ja, en ik denk dat we onszelf soms verliezen door te proberen in groepen te passen waar we niet in passen.
BB: Ja.
LH: Ik herinner me als de jongste van mijn sportteam. Ik wilde erin passen, ik wilde dat ze me leuk vonden en me cool vonden en dat ik ertoe deed. En als ze dingen deden waar ik het niet mee eens was, andere kinderen pesten, of mensen uitlachen, dan wilde ik niet niets doen, maar als ik er tegenin zou gaan zou ik alleen komen te staan, en daar was ik bang voor. Dat was mijn grootste angst, alleen komen te staan.
BB: Ja, dat is wat groepen en teams je bieden, het gevoel dat je niet alleen bent. Het probleem is alleen, ik was geschokt toen ik erachter kwam dat het tegenovergestelde van het gevoel erbij te horen is je aanpassen. Want je aanpassen is een groep mensen inschatten en dan denken: wie moet ik zijn, wat moet ik zeggen, wat voor kleren moet ik dragen en hoe moet ik me gedragen? en veranderen wie je bent. Terwijl er echt bij horen en het gevoel 'thuis' te zijn, dat kan alleen als we echt zijn wie we zijn. Omdat, als we ons aanpassen en onszelf veranderen, kunnen we niet echt 'thuis zijn'. Omdat je jezelf verloochent voor andere mensen. Dat houdt geen stand.
6:45
LH: Ja, dan ga je jezelf verliezen.
BB: Ja precies, dan verlies je jezelf. Ik denk dat het moeilijk is; je moet zijn wie je bent, laten zien wie je bent.
6:52
LH: Hoe kunnen we erachter komen wie we zijn?
BB: Dat is ons levenswerk. Toch? Dat is heel moeilijk.
LH: Weet jij wie je bent?
BB: Ja.
LH: Wie ben je?
BB: Ha ha ha, op wat voor manier?
LH: Als iemand vraagt wie ben jij Brené, wat zou je dan zeggen?
BB: Brené Brown, moeder, partner, onderzoeker, verhalenverteller, Texaan, ik weet niet, ik zou denk ik vragen hoeveel tijd heb je? Want als we mensen vragen wie ze zijn dan willen we ze in een simpel hokje stoppen, maar ik ben een gecompliceerd iemand.
LH: Ja? Wat maakt je gecompliceerd?
BB: Nou ja, ik ben niet gecompliceerd maar complex.
LH: Je bent interessant.
BB: Dat hoop ik ha ha ha. Soms wel soms niet. Ik denk: wat mij complex maakt is wat iedereen complex maakt. De paradoxale aard van mensen. Zoals, ik spreek in het openbaar en doe dat heel graag, maar ik ben ontzettend introvert. En ik ben heel traditioneel met bepaalde dingen, mijn kinderen zeggen ja mevrouw, nee mevrouw, maar ik leer ze ook autoriteit uit te dagen. Maar wel beleefd te zijn als ze dat doen. En ik ben ook een aards optimist, ik geloof in de goedheid van mensen. Ik denk dat het hard werk vereist om je niet te laten dirigeren door angst en om het goede te blijven doen. Ik begrijp mensen, ik heb veel empathie, maar ik ben ook niet bang voor ongemakkelijkheid. Dus ik heb allerlei tegenstrijdigheden in me, maar ik denk dat we dat allemaal hebben. Ik vind het niet leuk om in een hokje gestopt te worden. Jij?
8:46

LH: Nee, ik ook niet. Ik ben tegen alles ingegaan wat van me verwacht werd. Er werd van me verwacht dat ik verder ging in de sport, maar ik ben in de schoolmusical gegaan, ik zong, speelde gitaar, ik ging salsa dansen. Ik ben alles gaan doen wat niet wordt verwacht van een lange witte man zoals ik. Ik wilde anders zijn. En in dat proces ben ik gaan uitzoeken wie ik nou eigenlijk was. Dat was leuk. In plaats van doen wat de anderen doen om erbij te kunnen horen. Omdat je je kunt verliezen in proberen er in te passen.
BB: Je kunt je verliezen in proberen er in te passen, en je kunt je ook verliezen in proberen er niet in te passen. Het is moeilijk.

9:42
Er is een uitspraak van Maya Angelou, mijn nieuwe boek "Braving the Wilderness" begint met dit citaat van Maya Angelou: "We are never free until we belong nowhere. We belong everywhere which is nowhere which is no place at all". We zijn nooit echt vrij zolang we ergens bij (willen) horen. We horen overal bij en overal is nergens.

[Zo staat dit citaat in haar boek: "You are only free when you realize you belong no place - you belong every place - no place at all. The price is high. The reward is great."]

Ik vond dit heel lang een verschrikkelijke uitspraak. Ik dacht: waarom zeg je dat Dr. Angelou?! Je maakt me zo boos. Maar toen realiseerde ik me, ze zegt ook 'de prijs is hoog maar de beloning is fantastisch', en ik denk dat het daar om gaat. Ik denk dat ik overal hoor, waar ik ook ga of met wie ik ook ben, zolang ik mezelf nooit verloochen. En zodra ik ga proberen te zijn wie jij wilt dat ik ben, om er bij te kunnen horen en zodat mensen me leuk zullen vinden, ben ik nergens meer 'thuis'.
LH: Hmmmm.
BB: Dat is heel moeilijk. Het is hard werken. Dat is iedere dag oefenen.
Want ik kan zo worden wie jij wilt dat ik ben.
LH: Een cameleon, zei je hè?
BB: Ja, een cameleon.
10:53
Er is een grappig verhaal. Ik reis zo veel en ik zit altijd business class. En ik ben meestal de enige vrouw in business class. Soms is er nog een andere vrouw, maar dat is een andere discussie. Maar het maakt niet uit wat voor man er ook naast me zit, ik kan over alles praten wat ze leuk vinden, en het is zo grappig, meestal beginnen we over sport en over politiek, en dan op een gegeven moment zegt hij: en wat doe je? En dan zeg ik: ik bestudeer kwetsbaarheid en schaamte. En dan krijg ik zo'n reactie van: 'o, oké, nou ik ga wel een spelletje angry birds doen!' ha ha. Maar wat ik wil zeggen is: ik kan me makkelijk aanpassen. En je kunnen aanpassen is goed, want als er mensen bij mij thuis komen, of hier op mijn werkplek, dan kan ik ervoor zorgen dat je je op je gemak voelt. Maar als ik me ga aanpassen met de bedoeling aardig gevonden te worden dan verloochen ik mezelf (pleeg ik verraad aan mijzelf).
12:04

LH: Wanneer heb je je het meest eenzaam gevoeld in je leven?
BB: (denkt een tijd na) High School (Middelbare school).
LH: De hele reis?
BB: Ja, wat een rottijd. En weet je, mijn dochter beschreef High School en voor haar was het een heel bijzondere ervaring. Zij had echt een geweldige tijd. En dat was zo helend om te zien.
LH: O, dat is mooi.
BB: Ja, en ik denk dat dat komt doordat zij het zelfvertrouwen had om zichzelf te laten zien; ze was voorzitter van de leerlingenraad, dat soort dingen, en ik denk dat dat komt doordat wij een regel in ons gezin hebben: wat je ook doet, hoe raar of onhandig je ook bent, wat voor fouten je ook maakt, je hoort er altijd bij. Ik denk als we onze kinderen thuis zo'n platform geven, dat geeft hen de moed om risico's te nemen buitenshuis.
13:06
LH: Wat er ook gebeurt er is altijd een veilige plek om naar huis te gaan.
BB: Ja. En ik ben opgegroeid in een huis waar het heel chaotisch was, en ik was de oudste van vier kinderen, en er in passen en 'cool' zijn was het allerbelangrijkste. En ik denk dat ik me zonder die druk nooit had aangemeld voor dat drill-team. Maar in mijn wereld waren er maar twee keuzes, je werd cheerleader, of je ging bij het drill-team, en je zou waarschijnlijk trouwen met een 'running back' of een 'quarterback'. Dat is hoe het ging. Ik zou eerder voorzitter zijn geweest van de Franse club, of in de debatclub, of de schoolkrant. Maar die dingen hadden bij ons niet zoveel waarde.
LH: Echt waar? Je ouders vonden dat niet waardevol?
BB: Nee, 'cool' was de belangrijkste waarde bij ons thuis. Cool, veel vrienden, populair. En dat was niet mijn ding. En ik ging drinken, blowen, ik heb mijn plek gevonden waar ik 'cool' kon zijn. En dan gaat het heel snel fout.
LH: Ja. Heb je hier ooit met je ouders over gepraat?
BB: O ja, we hebben het over al die dingen gehad.
LH: Hebben jullie het uitgewerkt, losgelaten?
BB: Ja, ze lezen mijn boeken als ik ze aan het schrijven ben. En dan denken ze: nou, dit is nou wat iedere ouder wil, een kind dat schaamte onderzoeker is ha ha! Nee, maar dat is het wonder van mijn ouders. Mijn ouders hebben mij het beste geleerd over opvoeding wat je maar kunt leren en dat is: het houdt niet op bij het moment dat het kind uit huis gaat. Zij blijven ook groeien en nieuwe dingen verkennen. En hoe moeilijk het ook voor mij was dat we niet kwetsbaar konden zijn - kwetsbaarheid daar deden wij niet aan! Nee echt niet! Ons familie motto was: 'lock and load!' niet zeuren maar flink zijn! Familie uitstapjes, 5 uur lang in de auto, met z'n zessen op elkaar gepakt, en als er iemand nodig moest plassen, dan staken we echt niet over naar de andere kant van de weg, nee hoor, je houdt het maar op! Wij waren hard (tough). We konden vallen en ons verwonden en mijn vader zei dan: ik heb nog ergere schrammen in mijn oog! We waren hard. En ons werd geleerd kwetsbaarheid opzij te duwen. Inslikken, flink zijn en gewoon doorgaan.
15:34
En hoe moeilijk dat ook voor mij was toen ik opgroeide, moet je je voorstellen hoe moeilijk dat was voor mijn ouders. In de vijftiger jaren. Mijn vader als jongste van zes kinderen, zijn vader stierf toen hij 16 was.
LH: Was hij in staat om dat te verwerken?
BB: Nee! Hij ging gewoon door met wat hij deed! Voetbal, college bal. Mijn moeder, haar moeder waar ik mijn dochter naar vernoemd heb, was alcoholist, was iedere dag dronken. Maar ze was een heel bijzondere vrouw. Maar iedereen wist dat ze alcoholist was en ze kon geen vrienden of vriendinnen bij haar thuis uitnodigen. Want het was in de vijftiger jaren, en ze was gescheiden! Dus mijn moeder werd hoofd van het drill-team en de beste van de klas. Dus hoe moeilijk het voor mij ook was, kwetsbaarheid moeten onderdrukken, het was honderd keer moeilijker voor mijn ouders. En ze deden het hoe zij dachten dat het moest. En ze hielden van ons zoveel als ze maar konden met de middelen die ze hadden. Ik denk dat het het meest pijnlijke is, en ik heb veel mensen geïnterviewd waar dat zo is, als de ouders niet groeien en veranderen. En ze alles wat hun kinderen anders doen zien als kritiek op wat zij zelf deden. In tegenstelling tot mijn ouders die leergierig zijn en zeiden: vertel me daar meer over!
16:53

Ik heb een leuk verhaaltje, wil je het horen? Wij deden veel 'keuze theorie' met mijn dochter en zoon toen ze klein waren. Mijn man is kinderarts, dus hij weet veel over de psychologische ontwikkeling van kinderen door zijn opleiding. En toen Ellen klein was, wat we vaak deden was bijvoorbeeld: Je hebt twee keuzes Lewis: je kunt het water aan me geven of ik moet het van je nemen; dus als je het niet zelf aan me geeft moet ik het nemen, en dat is de keus die je hebt. En toen we een keer bij mijn ouders waren zei ik tegen Ellen: je moet de televisie uitzetten want het is tijd om naar bed te gaan. Ellen zei: nee. En ik zei toen: Ellen je kunt kiezen, je kunt opstaan en de televisie zelf uitzetten, of ik sta op en doe het voor je. En als ik het moet doen mag je morgen minder lang kijken.
LH: En dat is je keus.
BB: Ja, dat is je keus. Dat vind ik niet leuk voor je, maar dat is dan jouw keus. En mijn vader die in de kamer zat zei: godsamme zus, ben je een gijzeling-onderhandelaar aan het trainen?! Ik zei: pa, en wilde het uitleggen, maar hij zei: serieus Brené? daar heb ik geen tijd voor. Maar de volgende dag kom ik thuis, en hij stond in de oprit en keek naar Ellen, hij stond daar te zweten, het was 43 graden in San Antonio, en hij zei tegen Ellen: je kunt de fiets rechtop zetten of ik moet het voor je doen! En het 2e kun je maar beter niet kiezen! ha ha. Zo grappig. Maar mijn ouders zijn heel bijzonder daarin. Ze willen leren en veranderen.
18:26
Ik denk dat het veel moeilijker is als ouders zeggen: 'het is klaar, je hebt gekregen wat ik te geven had'. Geen sorry. Niet veranderen. 'Je doet het er maar mee!' Niets goedmaken. En als je het zelf anders doet met je eigen kinderen dan ben je een sukkel.
LH: Wow.
BB: En dat gebeurt heel vaak.
LH: Ja.
18:43

LH: Wat denk je dat ouders moeten leren, om te kunnen groeien? Hoe kunnen ze bewust gaan worden, want daar gaat het om toch?
BB: Ja, zeker.
LH: Hoe kunnen ze zich bewust worden van wat ze wel en niet weten en zich openstellen om iets te leren wat anders is. Wat heel moeilijk is, als je al zo lang vertrouwd bent geweest met hetzelfde. Dus dat is het eerste, en ik wil hier ook de situatie in Charlottesville bij halen, jij hebt daar vanmorgen ook al iets over gezegd. Hoe kunnen ouders hiernaar luisteren en zich bewust worden van, en bereidheid ontwikkelen om op een andere manier verder te gaan. Als ze zo vast zitten aan hun gewoontes waardoor ze nu zijn waar ze zijn.
BB: (denkt na) Ik denk, en dit geloof ik met heel mijn hart, dat 99,99% van de ouders iedere dag wakker worden en oprecht proberen het beste te doen met de middelen die ze hebben. Ik denk niet dat er veel ouders zijn die wakker worden en kwaadwillend hun kinderen proberen te beschadigen of te kwetsen of kleineren of beschamen. Ik denk dat we het beste doen met de middelen die we hebben.
19:54
Dus ik denk om het idee los te laten dat als ik iets gedaan heb dat ik dat beter had kunnen doen, of waar ik iets van kan leren, dat ik even tot rust moet komen….mensen verdedigen hun manier van opvoeden vaak alsof ze hun leven verdedigen. Omdat het zo'n mijnenveld van schaamte is.
LH: Ja.
BB: Een geweldig voorbeeld is het werk dat jij doet met 'mannen en kwetsbaarheid'; ik kan je niet vertellen hoeveel vaders er zijn, honderden, misschien wel duizenden, die ik heb geïnterviewd en die zeiden: ik heb mijn zoon iedere keer als hij kwetsbaar was beschaamd.
LH: Ja.
BB: Ik heb hem vernederd, ik heb hem uitgelachen, ik heb hem geslagen. Iedere keer als hij kwetsbaar was. En nu kijk ik daarop terug en weet ik dat dat komt door de manier waarop ik zelf ben opgevoed, en ik was bang dat hij een softie werd en gekwetst zou worden op school, of wat dan ook. Dus ik denk dat het voor ouders belangrijk is jezelf de toestemming geven om niet perfect te zijn. Ik ben niet perfect, ik ben al zo lang een onderzoeker en een moeder, mijn man is kinderarts, mijn kinderen zullen in therapie gaan. En waarom ik denk dat dat succesvol zal zijn is, je kunt maar twee soorten kinderen opvoeden, kinderen die hulp vragen als ze die nodig hebben, en kinderen die dat niet doen, en dat is het beste wat je kunt bereiken, een kind dat in staat is hulp te vragen.
LH: Ja, ik heb nooit om hulp gevraagd. Ik leed altijd van binnen. Ik voelde altijd schaamte, schuldgevoel. Mijn manier van om hulp vragen was: boos zijn, geïrriteerd zijn, woede, kinderen slaan tijdens de sportbeoefening, en ook daarbuiten, want dat was het enige wat ik kende.
21:19

BB: Ik zal je een verhaal vertellen over een man die ik heb geïnterviewd. De eerste man die ik interviewde toen ik van alleen maar vrouwen overging op mannen. Ik vroeg hem: wat is schaamte voor jou? En hij gebruikte het woord 'pussy'. Wat ongeveer synoniem is voor schaamte in de mannencultuur. Toch? En hij zei: ik zal nooit de dag vergeten die mijn leven veranderde. Ik was op de sporttraining, het was mijn eerste jaar op highschool, en de coach zei 'ga op de line staan', en ik wilde niet op de line (ze gebruikt hier allerlei sport-termen die ik niet ken), ik was bang om op de line te moeten staan, want dat is de plek waar mensen tegen elkaar opbotsen, dus ik denk dat er angst was af te lezen op mijn gezicht, want de coach zei tegen mij: 'wees geen pussy! Ga op de line staan!' En die dag leerde ik dat de manier waarop je daarmee om moet gaan is dat je die angst moet omzetten in woede. En ik ben gewoon met geweld over die jongen tegenover me heen gebulldozerd. En dat is wat ik de volgende 20 jaar ook heb gedaan met mijn vrouw, mijn kinderen, mijn collega's, de mensen die voor me werkten. Dat is wat ik met mijn angst heb gedaan.
22:37

LH: Ja, dat herken ik wel. Ik herinner me dat ik een keer als laatste werd gekozen bij trefbal. Ik geloof dat het was in de 5e of 6e groep. Er waren 2 aanvoerders en die mochten om de beurt kiezen, en ze kozen eerst alle jongens, en ik dacht: oké, ik ben de laatste jongen die wordt gekozen. Maar daarna werden eerst nog alle meisjes gekozen, en uiteindelijk noemden ze niet eens mijn naam, maar ik werd ingedeeld omdat ik als laatste overbleef. En voor een jongen die er bij wilde horen in de 5e of 6e groep was dit verschrikkelijk. En ik zei tegen mezelf: ik laat het nooit meer gebeuren dat ik als laatste wordt gekozen in wat voor team dan ook! Ik ga alles doen wat er voor nodig is om dat niet meer te laten gebeuren. Ik ga iedere dag 6 uur trainen. En die dag domineerde ik de trefbal-wedstrijd, ik sloofde me uit, ik dacht: dat nooit meer!

23:32
BB: Ben je ooit nog wel eens als laatste gekozen?
LH: Nee, nooit meer als laatste. En het heeft me geholpen te worden wat ik heb bereikt in de sport. Ik was altijd de beste, heb wereldrecords gebroken, ik heb American Football gespeeld als professional en ik speel nu in het Nationale handbalteam. Het leidde me naar het bereiken van deze prestaties. Maar ik bleef wel steeds achter met een heel onvoldaan gevoel, iedere keer als ik iets gepresteerd had. En iedere keer als we verloren, voelde dat als een aanval op mijn leven. Iedere keer dat we verloren in de sport voelde alsof mijn leven op het spel stond. En ik voelde me waardeloos. Want als ik niet won, dan betekende dat dat niemand me zou accepteren, dan was ik niet goed genoeg, of dan zou ik als laatste worden gekozen, of zoiets. Dus voor mij was het heel persoonlijk dat ik wilde winnen. En ik reageerde dat af op mijn familie, mijn vriendinnen, mijn vrienden, alles.
24:19
Ik wist niet hoe ik moest communiceren. En ik ben dat nog steeds aan het leren en aan het oefenen iedere dag. Ik was me dat niet eens bewust, er was nooit informatie over hoe je contact maakt, hoe je communiceert, en ik dacht dat het oké was wat ik deed, of dat je het recht had je zo te gedragen. Want als je ook maar iets probeerde te zeggen over kwetsbaarheid, als jongen zoals ik, dan was je een 'pussy'. 'Wees geen meisje'. Of 'wees geen bitch'. Al die dingen. Dus voor mij, en voor heel veel mannen is het heel moeilijk om alleen te staan, het gevoel te hebben dat je in een geïsoleerde wereld leeft, als je je niet aansluit bij een groep waar je wordt uitgelachen of die mensen vernedert. Hoe moeten we alleen staan als we niet introvert zijn, en we wel met andere mensen willen zijn? Hoe kunnen mannen beter communiceren? Of voelen dat het oké is om kwetsbaar te zijn? Want we hadden het er eerder over dat geen van die mannen waar ik mee gesport heb zou kijken naar 'de kracht van kwetsbaarheid', jouw TED talk of boek. Ze zouden nooit boeken lezen van jou of Oprah, voor zover ik weet. Want ze praatten altijd heel negatief over vrouwelijke leiders die het over kwetsbaarheid hebben.
BB: Ja.
LH: 'Dat is soft, dat is zwak, daar moet je niet naar kijken'. Terwijl dat is wat we het meest nodig hebben om naar te kijken. Volgens mij.
25:27

De rest volgt.

Anna
Site Admin
Berichten: 18689
Lid geworden op: vr nov 05, 2004 10:09 pm

Re: Lewis Howes met Brené Brown over 'belonging'

#2 Bericht door Anna » za okt 28, 2017 4:09 pm

Vervolg.

BB: Ik denk dat het aan het veranderen is. Dat heb ik je eerder al verteld. 50% van de lezers van mijn boek 'Daring Greatly' is man. En de grote meerderheid van de mensen die mij uitnodigen om te komen praten in hun organisatie zijn mannen. En ik zal je vertellen waarom.
LH: Wijze mannen.
BB: (kijkt trots) Ja, nou, wacht maar even. Dit is wat mannen meestal zeggen. Dit is hoe het telefoontje meestal gaat: 'hee, we zouden het geweldig vinden als je met ons managementteam zou willen werken. We hebben je TED talk gezien en dat vonden we geweldig, ben je beschikbaar?' En ik zeg dan: 'ja, waar wil je dat ik over praat?' En zij zeggen dan: 'maakt niet uit, als het maar niet over schaamte en kwetsbaarheid is'. En ik zeg dan: 'waar wil je dan dat ik over praat?' Hun antwoord: 'moed'. En dan ben ik een half uur bezig uit te leggen wat de relatie is tussen kwetsbaarheid en moed. Want alle mannen willen moedig zijn….,
LH: Is kwetsbaarheid niet moed?
BB: Ja, kwetsbaarheid is moed.
LH: Is kwetsbaarheid niet juist kracht?
BB: Ja. Ik moet je nog één ding vragen om het duidelijk te maken. Kwetsbaarheid kenmerkt zich door drie dingen: onzekerheid, het nemen van risico's en emotionele blootstelling. Kun je me één daad van moed noemen die je hebt meegemaakt, zelf of van een ander, waar deze drie dingen geen rol in speelden? En het is een overbodige vraag, want ik weet dat het antwoord nee is.
26:42
Want ik heb het gevraagd aan duizenden mannen, ik stond voor een groep Navy Seals, special forces militair personeel, ik zei: 'denk goed na, kun je me een voorbeeld geven van een daad van moed waar geen kwetsbaarheid in meespeelde?' En in 10 jaar is er nog geen enkele man naar voren gekomen…. er waren zelfs twee militairen die zeiden 'we gaan erover nadenken en komen bij je terug'. Ik zei: dat zou ik geweldig vinden, geef me een voorbeeld van moed, zelfs in het veld, waar geen kwetsbaarheid in meespeelt.
27:17
Als je denkt dat je moedig bent en er is geen risico of gevoel van onzekerheid, ben je niet zo moedig. Als je de uitkomst al weet is het niet moedig. En op dat moment denken ze: shit, maar ik wil moedig zijn, maar ik wil niet kwetsbaar zijn. En dan zeg ik: dat is nou precies het grote dilemma van onze tijd! Niemand wil ongemakkelijk zijn. Niemand wil kwetsbaar zijn en iedereen wil moedig zijn. En zo werkt het gewoon niet!
27:49
LH: Ja. En iedere keer als we iets nieuws proberen zijn we kwetsbaar.
BB: Ja! En als ik mensen vraag 'wat is kwetsbaarheid?' zeggen ze dingen als: 'het initiatief nemen om sex te hebben met mijn vrouw', 'mijn kind zien die denkt dat hij de eerste plaats in het schoolorkest krijgt en weten dat hij waarschijnlijk helemaal geen plek krijgt', 'ontslagen worden', 'mijn eigen bedrijf beginnen', 'de eerste in een relatie zijn die zegt ik hou van je', 'proberen zwanger te raken na mijn eerste miskraam'. Kwetsbaarheid is onzeker zijn, het niet weten, maar het evengoed toch doen. Omdat het moedig is om het te doen. En het probleem is denk ik, dat de grootste schaamte-trigger voor mannen is: wordt niet gezien als zwak. En in onze cultuur denken we dat kwetsbaar zijn een zwakte is. Dus je hoeft niet veel stappen te doen om van daar te gaan naar 'kwetsbaar zijn is iets om je voor te schamen'. En daarom doen mannen twee dingen als ze geconfronteerd worden met een gevoel van schaamte: ze worden kwaad of ze sluiten zich af.
LH: Zetten een masker op.
BB: Zetten een masker op.
28:59

Dus wat we aan het leren zijn, en wat mensen gaan inzien is dat je geen creatief leider kunt zijn zonder kwetsbaar te zijn. Als je niet bereid bent moeilijke en ongemakkelijke gesprekken te hebben. Moeilijke feedback geven, moeilijke feedback krijgen. Issues uitdiepen, zoals Charlottesville, waar niemand over wil praten.
LH: Hm.
BB: Ongemak is de grote vijand van moed. Mijn motto is, en dat zeggen we hier op mijn werk de hele tijd, 'choose courage over comfort', kies moed boven comfort. Je kunt niet allebei hebben. En als je denkt dat je moedig bent en je voelt je heel comfortabel dan ben je niet zo moedig.
29:35
LH: Is er een gebied in je leven waar je het gevoel hebt dat je niet moedig genoeg bent?
(BB denkt een tijd na)
Of iets wat je tegen mensen had willen zeggen en wat je niet volledig hebt gezegd?
BB: Ik denk wat ik vandaag op Facebook heb gezegd over Charlottesville. Dat was moeilijk.
LH: Ja?
BB: Ja. Mijn stem trilde, en ik trilde. We kwamen hier vandaag en we wisten dat je ons samen zou komen filmen, maar wij gingen eerst wat anders filmen, maar ik zei: laten we eerst het Facebook live item doen, want ik wil mijn moed niet verliezen. En ik denk dat dat moeilijk is omdat als je praat over dingen als ras en privileges (bevoorrecht zijn) en macht...ten eerste krijg je dan doodsbedreigingen, en dat soort dingen die mensen dan gaan zeggen.
LH: Wat je ook zegt het is sowieso fout.
BB: Ja, het is sowieso fout.
30:22
Maar dat ik de mogelijkheid heb om me te onttrekken aan deze discussie, omdat het mij zogenaamd niet raakt, dat is de definitie van privilege, bevoorrecht zijn.
En ik weet, ik ben wit, upper middle class, hoog opgeleid, judeo-christen, hetero, en ik weet dat ik blinde vlekken heb, en dat ik, hoe hard ik er ook aan werk, verkeerde dingen zal zeggen.
30:49
En mensen zullen erop reageren en me er hard op aanvallen, en dat zal pijn doen, maar ik neem liever het risico en de pijn en dat ik ervan leer, maar het was wel heel eng om hier vandaag over te praten.
31:03
LH: Pffffff, het is heel moeilijk. En ik probeer altijd super authentiek te zijn en altijd liefde voor de hele mensheid te hebben, ik ben opgevoed door geweldige ouders, maar mijn moeder en vooral mijn twee oudere zussen waren degenen die, als ze met een man uit waren geweest, tegen me zeiden: dit is iets wat je nooit moet doen met een vrouw als je met haar uitgaat! Behandel vrouwen altijd zo; en ik heb altijd mijn best gedaan, maar ik ben imperfect op zoveel manieren, en maak voortdurend fouten met andere mensen.
BB: Ja, ik ook.
LH: Ik heb je al eerder verteld, mijn team bestaat voor het grootste deel uit vrouwen. 80% van mijn team is vrouw…
BB: Daarom ben je zo succesvol, ha ha, maar ga door!
LH: En ze krijgen meer betaald dan de mannen. Niet omdat ze vrouw zijn, maar omdat ze met betere resultaten komen. En mijn bedrijf is gebaseerd op resultaten. Ik heb mensen van verschillende etnische achtergronden, verschillende sexuele geaardheid, en vorige week kwam er iemand naar me toe die zei: er bestaat zoiets als 'wit mannelijk privilege' en ik denk dat je meer waarden moet invoeren in de organisatie, zodat je wat minder gaat handelen vanuit je witte mannelijke bevoorrechte positie. Ik voelde me gekwetst, ik dacht: ik begrijp het, ik ben wit, ik kan er niets aan doen dat ik zo geboren ben, dat kan ik niet veranderen, maar ik kan wel zelf kiezen hoe ik wil leven, en hoe ik mezelf wil presenteren aan de wereld.
BB: Ja.
LH: Dus nu let ik er voortdurend op mezelf meer uit te spreken. Want ik denk, dat is wat mijn vrienden allemaal zeggen over Charlottesville, als witte mannen zich niet meer gaan uitspreken hierover, niet meer hun mond open gaan doen…..het zal waarschijnlijk niet aankomen bij die mensen die met die fakkels lopen, wat ik sowieso niet kan begrijpen, ik kan gewoon niet bevatten dat dit nu gebeurt! Ik ben echt in shock. En ik denk: hoe kan ik hier invloed op hebben? Wat kan ik doen om dit te veranderen? Hoe kunnen we dit stoppen?
32:52

BB: Ja, en ik denk dat we veel meer moeten luisteren. En horen wat de mensen die hier het langst mee te maken hebben gehad hierover te zeggen hebben. Ik denk dat we ons moeten uitspreken. Ik denk dat 'witte stilte' (stilte van de witte gemeenschap) rond deze issues dood betekent. Dat is afschuwelijk. Ik denk niet dat we er in moeten stappen om de boel te gaan redden. Ik denk dat we er in moeten stappen met nederigheid en interesse en zeggen: 'dit is wat ik denk, en ik wil graag leren; als ik fouten maak laat het me dan weten, dan zal ik proberen het beter te doen'. En ik denk dat we verantwoordelijkheid moeten nemen. Ik denk dat het voor iemand als ik met mijn leven soms makkelijker is om gewoon vragen te blijven stellen, erover te blijven lezen, te blijven praten.
33:45
En als ik zo ongemakkelijk ben dat ik het niet meer wil doen, om het dan toch te blijven doen en te bedenken dat dat gevoel van ongemakkelijkheid hoort bij mijn bevoorrechte positie.
LH: Ja.
BB: En ik geloof niet dat er een andere oplossing is dan erover te blijven praten. En weet je, ik was niet verbaasd over Charlottesville.
LH: Nee? Ik was geschokt.
BB: Nee.
LH: Misschien ben ik erg onwetend.
BB: Ik denk niet dat het onwetendheid is. Ik heb 15 jaar schaamte bestudeerd, schaamte en angst. En daar lijkt het voor mij op.
LH: Waar denk je dat deze mensen het meest schaamte over voelen in hun eigen leven?
34:21
BB: Dat weet ik niet, maar ik denk dat die te maken heeft met machteloosheid.
LH: Zij voelen machteloosheid?
BB: Ja. En ik denk dat ze denken: 'o god, dus de witte mensen voelen zich machteloos in hun kaki kleren en hun mooie poloshirtjes, goh wat zielig!' Ik denk…..het kan ons niet schelen ten koste van onszelf. Er niet begaan mee zijn, het niet willen begrijpen, 'ik ga dat er niet bij nemen op mijn schouders, ik heb al genoeg te doen!'. Ik wil proberen het te begrijpen, omdat ik me niet kan voorstellen dat de weg door wat er de komende tien jaar moet gebeuren kan gaan zonder het begrijpen van pijn. Er is een bijzonder citaat van James Baldwin: "Now I understand why people hold on to their hate so stubbornly, because once they let it go there's nothing but pain". Ik begrijp nu waarom mensen zo hardnekkig vasthouden aan hun haat; omdat als ze die loslaten er niets anders overblijft dan pijn.
LH: Oeh. Ja.
35:32
BB: En ik denk dat het niet verstandig is om die pijn weg te duwen en er niet begaan mee te zijn. Want pijn maakt zichzelf kenbaar, die laat zich niet wegsturen. Het is geen emotie (of het gevolg daarvan) die verdwijnt als ie wordt genegeerd. En ik denk dat het wegduwen van die pijn en het niet begaan zijn ermee ten koste gaat van onszelf.
35:50

LH: Het fascinerend dat je dit zegt, want ik wilde zelf die emotionele pijn nooit voelen; dat was zo moeilijk voor mij om doorheen te gaan. Zoals wanneer een relatie uit ging; ik wist me geen raad met het emotionele verlies. Iedere soort emotionele pijn of leed voor mij als man. En ik herinner me dat ik als eerstejaars student dagenlang huilend in de foetushouding op de grond lag in mijn studentenkamer, opgekrummeld als een balletje. De relatie was uit en ik was zo verdrietig dat ik nu alleen was en dat ze niet meer in mijn leven was. En ik reageerde dat af op het voetbalveld. Ik dacht: ik wil deze emotionele pijn niet voelen, hoe kan ik zoveel mogelijk fysieke pijn veroorzaken bij mijzelf en andere mensen, om die emotionele pijn weg te krijgen.
BB: Ja.
LH: En het is heel moeilijk om die knop dan om te zetten en ineens een liefdevolle kwetsbare man te zijn. Nadat je op het voetbalveld bezig bent geweest pijn te veroorzaken bij andere mensen, zoals van je verwacht wordt.
36:41
BB: Nee, en ik denk sowieso, of je nou voetbal speelt of niet, we zijn veel beter in het veroorzaken van pijn dan in het voelen van pijn.
LH: We willen het niet voelen.
BB: Nee, we willen het niet voelen, en daarom veroorzaken we pijn en doen andere mensen pijn. En als je kijkt naar leiderschap, of dat nou in een organisatie is, het besturen van een land, of in een gezin, de goedkoopste en gemakkelijkste manier om dat te doen is iemand aanwijzen die je kunt haten en de schuld geven van je eigen ellende. Dat is iets waar we nu echt op moeten letten in ons land.
37:12
Als mensen in onzekerheid en angst zitten, het enige wat je hoeft te doen is mensen aanwijzen die ze de schuld kunnen geven, en een reden om hen de schuld te kunnen geven, dan kun je een stap achteruit doen en zien hoe alles in elkaar stort. Ik denk dat dat is wat er nu aan het gebeuren is in ons land. Dus we moeten die retoriek wegduwen……, we moeten verantwoordelijkheid nemen voor onze pijn. Ik vertelde je net over die situatie op het voetbalveld, dat was een voorspellende gebeurtenis, want iedere crisis waar we nu mee te maken krijgen gaat bijna zonder uitzondering over het onvermogen en de onwil om met pijn te dealen. Kijk naar de opiatenverslaving in ons land. Ergens, en ik denk in de eerste plaats bij de doktoren, is de boodschap begonnen: er is geen enkele reden waarom je pijn zou moeten voelen.
LH: Hmmm. Hier heb je een pijnstiller.
BB: Hier heb je een pijnstiller. En eh….dingen gaan niet zo lekker in je leven, hier heb je een manier om jezelf van haat en pijn te ontdoen en waar je je beter van zult voelen.
LH: Door te drinken, sex, drugs…
BB: Ja. Wij zijn de meest medicijn gebruikende, verslaafde, zwaarlijvige Amerikanen en met de meeste schulden in de geschiedenis. Onze tolerantie voor ongemak is nul.
38:32
LH: Soft.
BB: Ja soft! Wees niet soft! Ja, dat is de ironie! Het is juist ons onvermogen om kwetsbaar te zijn dat ons zwak maakt!
LH: Ja, mee eens. Een van de dingen waar ik veel over praat en die ik tegen zoveel mogelijk mensen probeer te zeggen is: probeer iedere dag door pijn en ongemak heen te gaan, die te ervaren. Ik doe dat zelf fysiek door naar de sportschool te gaan en mezelf over mijn grens te duwen, waar ik zou willen huilen. Want ik weet gewoon dat ik door mijzelf te wennen aan fysieke pijn, als er een heleboel op me af komt, dat ik in staat zal zijn om dat aan te kunnen en met de emoties te kunnen dealen, in plaats van alcohol te gaan drinken, of dit of dat te nemen; ik heb nooit drugs gebruikt in mijn leven, dus ik weet niet hoe dat voelt. Maar het is moeilijk, vooral voor mij als man, als je bent opgegroeid zonder te leren hoe je met dat soort emoties om moet gaan. Er is geen les op school waar ze zeggen: als je dit voelt Lewis, dan moet je daar zo mee omgaan.
BB: Dat is kwetsbaarheid.
LH: Ja, en dit is hoe je daarmee moet omgaan, dit is hoe je moet reageren en handelen, een stap voor stap beschrijving. Daar wordt niets over geleerd. Tenzij onze ouders ons er iets over leren. Ze moeten het zelf uitzoeken.
BB: En er wordt geen goed voorbeeld van gegeven. Want ik denk dat ouders bang zijn dat softe jongens softe mannen zullen worden.
39:53
Ik herinner me dat ik een keer een man interviewde die in de 70 was en aan hem vroeg 'wat is schaamte voor u?' Hij zei: schaamte is het kind zijn dat je tegen de lockers kunt duwen.
LH: Schaamte is het kind zijn dat je tegen de lockers kunt duwen?
BB: Ja. Schaamte is dat kind zijn dat je tegen de lockers kunt duwen.
(Lockers zijn die kastjes in Amerikaanse scholen waar kinderen hun spullen in bewaren, hun jas, boeken enz.)
40:10
Het is als…. maar eigenlijk….we moeten een verschuiving teweegbrengen, ik denk dat het begint bij de ouders, en op school, en in de sport! Daar vooral. Het is….ik zal je een vraag voorleggen, het heeft met sport te maken, oké?
LH: Oké.
BB: Oké. Er zijn twee voetbalteams, je gaat wedden wie er wint. Beide teams hebben een geblesseerde quarterback. Het ene team erkent zijn kwetsbaarheid en zet een extra quarterback in. Het andere team negeert zijn kwetsbaarheid en doet of die niet bestaat. Op wie ga je wedden?
LH: Hm…. Dat hangt af van het soort blessure.
BB: Och Jezus...
LH: Ja, hee, ik heb mijn hele leven met pijn gesport!
BB: Ik denk dat de meeste mensen zouden zeggen: het is minder waarschijnlijk dat je wint als je je kwetsbaarheden als zodanig niet erkent. Dus zelfs als je die quarterback inzet zorg je ervoor dat de 'line' sterk is.
LH: Ja. Dan moet je de speler wisselen en hem wat meer tijd aan de kant geven. Dus het team dat in staat is zijn kwetsbaarheden te erkennen, kan de nodige aanpassingen doen en meer succes hebben.
BB: Ja precies! Dus waarom denken we dan dat mannen moeten doen alsof ze niet kwetsbaar zijn? Net doen of je niet kwetsbaar bent maakt je juist het meest kwetsbaar! Het meest bevattelijk.
41:38
We hebben zoveel onderzoeksgegevens, ik zou deze hele kamer kunnen vullen met antwoorden als 'je kunt je niet onttrekken' ( 'you don't get to opt out')… Laat me een vraag stellen: jij kent veel mannen, toch? ken jij een man in de wereld die kan zeggen: ik heb dit punt in mijn leven bereikt zonder onzekerheid, zonder risico's te nemen, of blootgesteld te zijn?
LH: Nee.
BB: Precies. Je kunt niet niet kwetsbaar zijn. Maar je kunt wel doen alsóf je niet kwetsbaar bent. En als je dat doet kun je geen bewuste keuzes maken voor wat je wilt doen als je kwetsbaar bent. Dan weet je niet wanneer je kwetsbaar bent. En dan doe je stomme dingen.
42:14
LH: Je betaalt een enorme prijs als je je niet bewust bent, of als je je niet gedraagt vanuit bewustzijn.
BB: Ja.
LH: Je denkt dan: het gaat prima, ik heb geen hulp nodig, ik heb geen steun nodig, ik hoef de situatie niet aan te pakken, of te rouwen, of wat het dan ook is wat je nodig hebt. En dan lijdt je het meest.
BB: Ja, dan lijdt je het meest.
42:31
LH: En dan is er ook de meeste woede en frustratie en razernij en …. ik denk ook verwijdering.
Ik keek gisteravond naar een video, het was een documentaire over het productieproces achter een show. Er was een interview met iemand die daar de leiding had of zo en die zei: 'dit is ons land, en onze voorouders waren wit, dit land is van ons', dat soort dingen, alsof dit het bezit is van een bepaald ras of zoiets, ik was echt in shock over wat hij zei.
BB: Hij dacht kennelijk even niet aan de oorspronkelijke bevolking die hier eerst was, en waar we het van afgepakt hebben!
LH: Precies! Het heeft denk ik allemaal te maken met het gevoel ergens bij te willen horen, en willen beschermen wat 'van ons' is, het is 'ons recht', of zoiets.
BB: Het heeft allemaal te maken met identiteit en ergens bij willen horen, maar onder identiteit en ergens bij willen horen zit iets anders waar niet over gepraat wordt en dat heeft te maken met macht. Het gaat over macht.
43:31
Ik denk dat wat we hier zien is macht tegenover 'last stands'. (een 'last stand' is een bepaalde militaire tactiek van de verdediging: aanvallen of terugvechten, bijv. als terugtrekken zou leiden tot onmiddellijke nederlaag)
43:35
LH: Dat vind ik zo goed van jou, dat je schrijft over mannen die op een plek zitten waar de macht is; waar maar één man of groep de macht kan hebben, in plaats van die macht te verdelen over de wereld.
BB: Ja, alsof het een pizza is. Zo van: als ik Lewis wat macht geef dan heb ik zelf minder macht; dus zorg ervoor dat het goed voelt voor mij als ik jou wat geef. Terwijl dat niet zo is.
LH: Ja, geef geen stukjes weg.
BB: Ja, geef geen stukjes weg, hou ze allemaal zelf. En wat je nu ook in de wereld ziet, niet alleen in onze regering, maar wereldwijd is 'the concept of power over making a last end', macht tegenover groepen die hard terug vechten voor hun bestaan. En dat gaat niet werken.
44:10
Wat wel kan werken bij de ongelooflijk moeilijke vraagstukken waar we de komende tijd mee te maken krijgen is 'power with and power to'. Gezamenlijke macht, collectieve macht. De dingen die ons nu onderuit halen kunnen niet worden opgelost door onszelf als natie. Het zijn wereldwijde problemen die op dat niveau moeten worden opgelost. En daarvoor hebben we iedereen aan tafel nodig. Maar dat is een enorme….we zitten op een enorm keerpunt in de geschiedenis. Dit moet niet worden onderschat of verkeerd worden begrepen. Voor het eerst in de geschiedenis zijn onze grootste uitdagingen problemen die niet opgelost kunnen worden op nationaal niveau. Het zijn wereldproblemen die wereldwijde oplossingen en samenwerking vragen. En dat is voor veel mensen heel moeilijk. 'En ik dan? Hoe zit het dan met mij?' En last stands, je weet hoe het gaat met last stands. Last stands zijn gewelddadig, ze worden gedreven door wanhoop, en angst.
LH: En 'tegen elke prijs'.
BB: Ja, tegen elke prijs.
LH: Het nemen van ieder risico.
BB: Ja, wat je nu ziet is mensen die ieder risico nemen, die door roeien en ruiten gaan.
De mensen die naar die optochten gaan met die tiki fakkels! Ik weet niet wat de polynesische mensen voelen bij hun tiki fakkels, maar voor ons is het een imitatie van de Ku Klux Klan, alleen dan zonder de lakens en kappen. Dit is 'power overs last stand'.
45:49
En deze mensen hebben een nostalgisch verlangen naar een tijd die nooit bestaan heeft.
LH: Een tijd waar ze dachten de macht te hebben.
BB: Ja, ze denken: het was zoveel beter toen, maar wat ze er niet bij zeggen is: toen wisten de mensen hun plaats. En daarom denk ik: het gaat nog moeilijker worden.
46:13

LH: Als je een boodschap zou geven aan de leider van ons land, wat zou die dan zijn?
BB: (denkt na) Roosevelt zei dat het presidentschap boven alles een plaats is van moreel leiderschap. En ik denk dat er grenzen zijn waar je niet overheen moet gaan, morele grenzen, van waardigheid en de inherente waarde van een mens. Die grenzen moeten nooit overschreden worden. En die worden nu zo vaak overschreden op het gebied van immigratie, vrouwen, het bouwen van muren, en we kunnen over allerlei politieke onderwerpen discussiëren, belastingen, het zorgstelsel, allemaal belangrijke dingen, maar in de eerste plaats moet die persoon op die positie een morele leider zijn.
47:20
LH: Ja.
BB: En die grens moet nooit overschreden worden. Want als je dat doet zegt dat zoveel meer over jouw integriteit dan over de mensen die je aanvalt.

LH: Ja…… Als je een microfoon had en je kon een minuut lang alle mannen in de wereld toespreken. Een minuut lang een boodschap van jóu. En al die mannen zouden een koptelefoon op hebben waardoor ze jouw boodschap zouden kunnen horen. En alle vrouwen zouden het ook horen. Wat zou je tegen al die mannen zeggen in het algemeen?
BB: (denkt na) Goh, ja. Ik zou dat niet willen verpesten. Laat me nadenken. Ik denk dat ik zou zeggen….dat kwetsbaarheid geen zwakte is. Het gaat om de bereidheid te laten zien wie je echt bent, als je de uitkomst niet weet. En het is onze grootste maatmeter voor moed. Dus….laat jezelf zien op een authentieke manier, en laat je hart zien…..omdat we weten hoe eenzaam jullie eigenlijk zijn.
LH: Hm, wauw.
BB: Ja. Mannen zijn eenzaam, het is heel moeilijk. Maar ik denk dat ik tegen vrouwen hetzelfde zou zeggen. Want, voor vrouwen is de grootste schaamte-trigger: do it all, do it perfectly and never let them see you sweat, look perfect, work perfect. Zorg dat je er perfect uitziet, wees briljant en laat nooit zien of merken hoeveel moeite je daarvoor doet. Dus het is ook voor vrouwen moeilijk om kwetsbaarheid te laten zien. Omdat ze dan niet perfect zijn.
LH: Hebben vrouwen geen masker op?
BB: O ja! zeker. En het is moeilijk want die twee dingen botsen met elkaar. Ik heb het in zoveel relaties gezien, dit contract dat we hebben: ik zorg dat ik er geweldig uit blijf zien, en jij zorgt voor de inkomsten, en we zitten allebei in dit keurslijf, deze dwangbuis, tot we doodgaan.
50:26
LH: Hoe kunnen we van dat keurslijf afkomen?
BB: Door echt en eerlijk te zijn. Door helemaal eerlijk te zijn, en elkaar echt te zien.
LH: Ja. Wauw. Pfffffff. Ik heb nog een paar minuten over. Ik kan wel uren met je praten…..Zijn er nog dingen waar jij schaamte bij voelt?

BB: O ik heb van die momenten, zeker…..Maar ik weet nu, we kunnen schaamte nooit helemaal kwijtraken. Wat we wel kunnen doen is veerkracht opbouwen tegenover schaamte. Ermee leren omgaan. Als het gebeurt en je voelt dat gevoel van schaamte door je lichaam trekken, waardoor je je klein en minderwaardig voelt. Als ik dat voel, in plaats van tegen mijn kinderen te schreeuwen, of mezelf op mijn kop te geven met allerlei hatelijkheden, nu zeg ik tegen mezelf: oké, je voelt schaamte, don't talk text or type, ga niet praten, sms-en of e-mailen; wat is er precies gebeurd? Ik heb zeker nog schaamte triggers. Het zijn waarschijnlijk dezelfde: moederschap, doe alles en hou alle ballen in de lucht, wees waar je moet zijn op het juiste moment, en dat is soms heel moeilijk…
51:47
LH: Wat moeten mensen doen als ze schaamte, boosheid, woede voelen? Waar moeten ze mee beginnen?
BB: Over schaamte kan ik wel iets zeggen. In de eerste plaats: praat tegen jezelf zoals je zou praten tegen iemand van wie je houdt. Dus als er iets gebeurt en je voelt je overweldigd door schaamte, het eerste wat je moet doen is: probeer eerst emotioneel terug op je voeten te komen, don't talk text or type, ga niet praten, sms-en of e-mailen, want het eerste wat we willen doen is: die shit naar andere mensen schuiven. Dus trek je terug op een veilige plek en praat met jezelf zoals je zou praten met iemand van wie je houdt. 'Het is oké, je hebt een fout gemaakt, wat je hebt gezegd was heel kwetsend, dat zul je moeten goedmaken en opruimen, maar wees niet hard voor jezelf, geef jezelf even wat rust en ruimte', precies zoals ik tegen mijn eigen kinderen zou praten. En daarna zoek je contact met iemand om over je gevoelens te praten. Schaamte verdwijnt als erover gepraat wordt. Bijvoorbeeld als ik je bel en zeg: 'O Lewis ik voel zoveel schaamte; moet je horen wat er is gebeurt' en jij luistert dan en reageert op een empathische manier. Bijvoorbeeld: o dat kan ik me voorstellen, ja, dat ken ik zo goed, wat een rotgevoel. Dan verdwijnt de schaamte. Want schaamte kan niet blijven bestaan bij empathie.
53:00
LH: Daar ben ik het zo mee eens. Even een kort voorbeeld. Ik heb 25 jaar schaamte gehad dat ik sexueel misbruikt was, door een man die ik niet kende. Ik dacht: als iemand dat over mij zou weten zou mijn leven voorbij zijn. Dat is hoeveel schaamte ik erover voelde. Ik was zo in verlegenheid gebracht. Maar uiteindelijk had ik de moed om erover te praten, ik heb er een paar jaar vele keren heb verteld, en nu voel ik geen schaamte meer. Ik kan er nu open en vrij over praten. Ik voel me niet in verlegenheid, ik voel me niet zwak of kwetsbaar. Ik heb het een plek kunnen geven, het is iets wat bij mij hoort. Het is niet meer iets wat ik moet verbergen, en woede over voelen, want ik kan het delen, en erover praten. Ik hoef niets in te houden.
BB: Ja. Wat goed.
LH: En als er nu iets is wat ik moeilijk vind om over te praten, dan denk ik: hoe zou ik hierover kunnen praten? Hoe kan ik hierover schrijven? Het helpt mij om erover te schrijven in mijn dagboek.
BB: O, dat is geweldig. Dat is geweldig.
LH: En daarna kan ik die gesprekken hebben. Als je die schaamte omarmt heeft het geen macht meer over je.
54:05
BB: Dat is een heel mooi voorbeeld. Maar eerst, het is afschuwelijk dat dat gebeurt. Het gebeurt met jongens…
LH: Een op de 6.
BB: Ja, en ze denken dat dat een onderschatting is. Ze denken dat het het dubbele is, door onze cultuur en het gebrek aan veiligheid voor jongens om over zulke dingen te praten, zelfs met de eigen ouders.
LH: Ja, ik heb er ook niet met mijn ouders over gepraat. Mijn ouders wisten er niets van.
BB: Precies. Maar jij praat er nu wel over. En er zijn twee mogelijkheden. Jij erkent het verhaal en jij kunt de uitkomst schrijven. Erken je het verhaal niet, dan schrijft het verhaal het voor jou. 'If you don't own the story, the story owns you'. Als je het verhaal niet erkent heeft het jou in zijn macht. Maar jij praat er nu over dus de schaamte kan geen stand houden. En niet alleen bij jou, maar ook bij andere mensen die jou erover horen praten; het geeft hen ook toestemming om erover te praten. Daarom kan schaamte geen stand houden als erover gepraat wordt. Jouw moed om daarover te praten doet de schaamte in elkaar zakken, haalt het uit de lucht. Het is als gif uit het water filteren.
LH: Ja.
BB: Omdat je de moed hebt gehad om je uit te spreken. En dat is hoe het werkt. En zo werkt het altijd, als we ons verhaal erkennen, en anders heeft het macht over ons. 'We own our story or it owns us'.
55:14
LH: Laatste vraag. Dit heet de 3 waarheden. Daar vraag ik altijd naar aan het eind van een interview. Je hebt vele boeken geschreven, stel dat dit je laatste dag is, ver in de toekomst. Je hebt alle boeken geschreven die je wilde schrijven, je hebt alles gezegd wat je wilde zeggen, in interviews enzovoort. Maar om wat voor reden dan ook is alles ineens gewist, verdwenen. Dus niemand heeft meer toegang tot deze informatie. En je bent daar met alle mensen waar je om geeft. En je krijgt een blaadje papier en een pen en je moet 3 dingen opschrijven die waar zijn volgens jou over alles wat je hebt ervaren in dit leven. Dit is alles wat de mensen van je zullen hebben als boodschap die je achterlaat. Wat zouden die 3 waarheden voor jou zijn?
BB: Steve, Ellen en Charly zijn mijn 3 echte liefdes. Dat weet ik zeker. Al het andere lijkt heel klein daarbij…… (denkt na) Love takes courage. Liefde vraagt moed. Wees moedig, laat jezelf zien. En…...wacht niet op de volwassenen om er te komen. Dat is een mythe. Wij weten ook niet wat we doen. We proberen er gewoon het beste van te maken. Dus als je zelf een idee hebt of een antwoord, ga ervoor.
LH: That's cool, that's cool.
56:58

Lewis pakt het boek, laat het boek zien: "Braving the Wilderness - The quest for true belonging and the courage to stand alone".
LH: Zorg dat je het leest, het zal je leven veranderen. Je bent een geweldige schrijfster, en ik weet zeker dat dit boek een heleboel mensen zal helpen, die zich alleen voelen in de wereld van onzekerheid. En ik wil jou Brené erkennen als het enorme geschenk aan de wereld dat je bent, met al je imperfecties en alle schoonheid die je van binnen hebt. Ik denk dat er veel moed voor nodig is om deze dingen te delen, waar je al tientallen jaren zo open over praat, en je brengt het naar een publiek platform en je duikt er steeds dieper in. Ik wil het ook erkennen omdat het luisteren naar de pijn van anderen, sinds ik mezelf geopend heb voel ik het gewicht van alle pijn die mensen nu met mij delen.
BB: Het is soms wel wat veel ja.
LH: Ik kan me alleen een voorstelling maken van het gewicht dat jij draagt, maar ook het voorrecht om dat te kunnen doen door het werk dat je doet, en de impact die dat heeft op zoveel mensen die lijden, die geen hoop hebben, die het gevoel hebben dat er geen uitweg is uit hun lijden, die vastzitten op ieder terrein van hun leven. Jij geeft mensen inspiratie en handvatten en inzicht voor hoe ze hun leven kunnen transformeren. Ik wil je bedanken voor al het geweldige werk dat je doet.
BB: Dank je!

58:41
LH: De laatste vraag is eenvoudig: wat is je definitie van 'greatness'.
BB: To own your story and love yourself in that process. Greatness is voor mij: je eigen verhaal erkennen en zijn, en van jezelf houden terwijl je dat doet.

LH: Dank je wel.
Knuffel.

Plaats reactie