wat voel ik me stom....

Wij hebben ingezien dat wij machteloos waren ten opzichte van onze relaties en dat ons leven onbestuurbaar was geworden.
Plaats reactie
Bericht
Auteur
mari@n
Berichten: 27
Lid geworden op: wo jun 29, 2011 4:14 pm
Locatie: brabant

wat voel ik me stom....

#1 Bericht door mari@n » ma jul 11, 2011 12:10 pm

En weer was ik erin getrapt.....

en WEER gebeurde er toch precies hetzelfde
Weer vernederingen van hem en pijn doen en weer precies met de dingen waarvan hij goed weet dat ze me enorm raken
favoriet is mijn overleden vader erbij halen die hij niet eens heeft gekend
en dat doet zo wezenloos veel pijn
weer mezelf afvragen waarom?? waarom moet dit zo gaan?
waarom doet hij dit??
maar ja waarom doe IK dit??? waarom pik ik dit?
Waarom neem ik mezelf niet eens serieus waarom zal hij het dan ook doen?
ik blijf hem toch vergeven en maar in zijn mooie praatjes trappen van dat hij me eigenlijk geen pijn wil doen?
oh nee? dat blijkt maar keer of keer, dreigen elke keer met zelfs politie
om wat? om niks eigenlijk? omdat ik ook eens woede voel en wat terug ga zeggen?
Mag het?????????
Ik hoef me niet alles te laten toe gooien!!! waarom doe ik het dan nog?
waarom ben ik steeds zo bang toch om alleen verder te gaan?
terwijl ik het eigenlijk toch altijd al alleen heb moeten doen???
Snap mezelf soms niet meer en nee tuurlijk wil ik liefde en geen pijn!!
een peut zei me ooit eens waarom ga je bij de slager een brood halen?
tja ik was zo boos toen, toen ging het over mijn ouders
en ik was blij niet geluisterd te hebben want ik ben door blijven vechten met mijn ouders
en bij mijn vader kreeg ik uiteindelijk wel gehoor!!
Dat zorgt denk ik ook teveel voor hoop dat ook diegene waar je van houd dingen in kan gaan zien
Maar het gebeurd steeds niet, teveel geloven in het goede van de mensen? te goed van vertrouwen?
maar ik laat mezelf zo in de steek!!
Als ik dit weet waarom blijft het dan zo verdomde moeilijk?
Ook de angst merk ik toch het alweer alleen te moeten doen, ALWEER!
Ik stond er heel mijn leven al zo alleen voor
het doet zo ontzettend veel pijn
Gesprek gehad bij mijn peut, niet veel anders gedaan als over het boek gehad over het gebeurde weer en huilen en nog eens huilen, ik liep helemaal over.
Kon weinig meer uitbrengen. Wat lijkt het me heerlijk om in zo'n groep te kunnen, je niet hoeven schamen omdat de rest begrijpt wat je bedoelt.
2 dagen gehuild onderhand zie er niet uit, en niemand durven bellen vanwege onbegrip
want een ander redeneert alleen maar ja wat doe je dan ook met hem
en uitgepraat ben je
het doet zoveel pijn echt zoveel
Ik voel me weer even dat kleine meisje dat zo snakt naar begrip en naar hulp en niet alleen meer zijn
Ik heb geen grenzen meer merk ik, voelde me meestal niet eens boos meer
merken hoe je hem toch verdedigt, al weet je in je hart beter
er is geen excuus
Er is maar een conclusie eigenlijk dat ik idd bij de slager probeer brood te halen......

mart
Berichten: 474
Lid geworden op: vr feb 18, 2011 12:03 pm
Locatie: noorden vh land

#2 Bericht door mart » di jul 12, 2011 9:14 am

Ach meid, wat naar voor je...
Anderen willen vertrouwen.... toch heb je met jezelf te beginnen!
Grenzen steviger maken!

Hier is het ongeveer net zo als bij jou (geen direct contact meer gehad, maar wel lang met iemand - vriendin - gesproken die mij in mijn pijn erg goed begrijpt, omdat ik op het punt stond me weer aan zijn voeten te werpen, terwijl het eigenlijk een dood paard is waaraan ik trek)
'je moet liefde willen krijgen en niet hoeven te halen' kreeg ik te horen. 'Weten dat je dát verdiend!'... en: 'geen meelij met hem, geen oeverloos begrip... dat helpt jou zelf niet verder'.

Telkens als ik het moeilijk heb bel ik deze vriendin. Ze pept me ook op door te zeggen dat verdriet er nu eenmaal bijhoort. Leren te accepteren dat dat slijten moet...
Als het niet voedend is... blijf dan maar weg


Ik stel mijn verwachtingen nu maar flink bij. Er zijn mensen die mijn inspanningen méér verdienen dan deze man, die mij zo vreselijk laat en liet zitten... (hij heeft denk ik een stoornis... ontwijkende persoonlijkheid of zo) Maar: dat is zijn probleem en niet langer het mijne.

Weet je: ik weet gewoon dat deze mensen ook nog wel eens met de billen bloot gaan. Niet dat ik daar wat aan heb...


Ik wens je veel sterkte. Denk aan je grenzen!!!

xxx

Francine
Berichten: 32
Lid geworden op: do feb 17, 2011 10:10 am
Locatie: West Friesland

#3 Bericht door Francine » di jul 12, 2011 11:21 am

zo'n vriendin heb ik ook.

die noemde mij recyclebaar
op elk gewenst moment weer opnieuw te gebruiken

sterkte marian!!

mari@n
Berichten: 27
Lid geworden op: wo jun 29, 2011 4:14 pm
Locatie: brabant

hoi mart en francine

#4 Bericht door mari@n » di jul 12, 2011 6:12 pm

tja verstandelijk weet ik het wel
mijn peut zei ook al zo vaak, waarom neem je niet iemand die je die liefde gewoon GEEFT inplaats van erom moet smeken en knokken
maar dan komt er een vreemd gevoel alsof dat nooit zal gebeuren of zo
en grenzen sterker maken weet ik ook maar pffff hoe je dat doet allemaal ik denk dat dat vanuit meer zelfvertrouwen moet komen
ik heb ook een vriendin die me wat stimuleert op die manier alleen helaas woont die verder weg en zie ik maar af en toe dus wat te weinig om het goed vol te houden zeg maar

en ik denk dat daar heel het probleem ligt in een erg gebrek aan zelfvertrouwen
verstandelijk he, pff maar das nog heel iets anders als kunnen en zo voelen
en mezelf dat waard vinden? gek genoeg heb ik altijd geroepen juist van ik verdien beter en dacht dat ook werkelijk zo te voelen maar dat blijkt niet helemaal zo te zijn dus
ik ben door alles denk ook te ver van mijn eigen gevoelens af komen staan en wil mezelf weer ontdekken
loslaten is zo moeilijk denk ook vanwege de pijn die je dan voelt
en die verdraaide hoop vaak, niet kunnen bevatten dat sommige mensen dingen helemaal niet snappen
ik probeer zoveel ik kan aan de woorden van mijn peut te denken maar zelfs dat vind ik moeilijk die zei me een kleurenblinde kun je ook niet leren oranje te zien
een man die niet invoelt en geen begrip heeft kan je dat ook niet leren das een gebrek
ja ik denk zeker ook dat deze man iets mankeert
en al zou ik stiekum nog willen weten wat dan? daar ben ik al eens eerder geweest en heb me ooit al eens enorm verdiept in wat HIJ had
ben je weer met hem bezig en niet met jezelf
dat kan ik gelukkig wel laten nu
toch merk ik erge twijfel aan mezelf als hij weer begint te praten
en blijft zeggen dat ie veel van me houd, huh?
daarentegen steeds dingen doet die me zoveel pijn doen en dat niet lijkt te zien of zelfs zegt valt toch wel mee
nou pffff...
het valt helemaal niet mee, en er klopt idd degelijk iets niet

hij zocht straks weer contact, eerst maakt hij me af om 1 uur later ineens te vragen hoe gaat het met je??????
ik probeer mezelf maar voor te houden dat hij ziek is en het idd zijn probleem weer om daar iets mee te doen

Het valt me zwaar om vol te houden...

jozonnetje
Berichten: 25
Lid geworden op: ma jun 20, 2011 3:15 pm
Locatie: wassenaar

niet voedend

#5 Bericht door jozonnetje » vr jul 22, 2011 10:59 am

[quote="mart"]
.
Als het niet voedend is... blijf dan maar weg


Deze vind ik erg mooi! Was het maar zo simpel. Blijkbaar is er toch voeding voor iets, als is het voeding voor de pijn die vertrouwd is...
Waarom anders wegblijven zo moeilijk?
Jozonnetje
iedere mijl begint onder je voeten

mart
Berichten: 474
Lid geworden op: vr feb 18, 2011 12:03 pm
Locatie: noorden vh land

#6 Bericht door mart » za jul 23, 2011 8:48 am

Ja Jo, was het maar wat gemakkelijker.
Rationeel weet ik het vaak wel.
Ondertussen ben ik ook nog enorm in de pijn aan het omwentelen.
Dan zit ik uren te typen aan een brief voor hem... nog zoveel te vertellen...
Maar het is zonde van mijn tijd!

Francine
Berichten: 32
Lid geworden op: do feb 17, 2011 10:10 am
Locatie: West Friesland

#7 Bericht door Francine » zo jul 24, 2011 12:15 am

mart schreef:Dan zit ik uren te typen aan een brief voor hem... nog zoveel te vertellen...
Daar heb ik er ook een aantal van.
Nooit verstuurd, wel bewaard.

En toch zie ik mezelf groeien als ik ze teruglees.
Eerst waren ze alleen maar beschuldigend, inmiddels zie ik wat er met mij aan de hand was en hoe ik hem verstikt heb.
Hoe we elkaar over en weer zoveel pijn hebben gedaan.
Ik kan hem nu dankbaar zijn voor de les die ik eruit geleerd heb.

mari@n
Berichten: 27
Lid geworden op: wo jun 29, 2011 4:14 pm
Locatie: brabant

inzicht of niet?

#8 Bericht door mari@n » ma aug 01, 2011 7:19 pm

komt het inzicht met mate steeds?
herkennen jullie dat ook?

ik voel me vreselijk laatste tijd maar weet niet goed of er zo toch goede dingen gebeuren of niet eigenlijk
ik heb het boek even opzij gelegd omdat ik er te erg even mee bezig was en moet ook nog werken
Er gebeurd zoveel met me laatste tijden, sinds het boek, sinds de uitspraken van relatieverslaving door mijn peut en het lijkt of er elke keer dingen duidelijk worden, maar dat ik het ook weer ietsje kwijt raak
mischien een dagboekje voor mezelf een idee of zo, de boel lijkt in beetjes binnen te komen vallen
heb een rotweekend achter de rug met hem en veel gehuild en nadat ik zelfs van hem met een ander gedroomd had kwamen er weer ineens invallen
het is een obsessie gewoon, en ik merk een enorme angst om door hem verlaten te worden, helemaal door een andere vrouw
ik heb voor deze relatie al meerdere malen mee moeten maken dat er iemand anders een rol speelde en merk dat ik daar banger voor ben als ooit
ik heb een vriendin met borderline en het gevoel dat ik steeds meer de gekke dingen ga krijgen die zij eerst had
willen uitmaken puur uit een gevoel van dan kan hij dat niet doen
steeds angst of ik hem wel kan vertrouwen al zegt ie tig keer dat ie van me houd. zijn gedrag laat vaak anders zien
het besef steeds weer dat ik hem wil veranderen in iets wat hij waarschijnlijk nooit zal worden
waarom is het zo verdomd moeilijk dan te accepteren dat hij de ware ook echt niet is voor me?
ik zie steeds iets beter geloof ik wat ik zelf doe, me jaloers gedragen bv al om trutdingen, zoals hij belt even niet als er wat is, hij blijft op vrijgezellensites staan die soort dingen
en ik wil steeds dat hij mij belangrijk vind, en hij zegt maar dat ik dat ook ben? waarom merk ik dat dan niet?
ik vind het vreselijk allemaal te voelen wat er nu boven komen en voel zoveel verdriet (oude pijn?)
voel me ook vreselijk over mezelf al begrijp ik mezelf ook ergens weer wel, hij doet ook dingen waardoor hij onbetrouwbaar overkomt das echt zo
ik vind het zo ingewikkeld allemaal, voel me ook erg verdrietig hoe ik mezelf zie doen
kan me tijden herinneren dat ik blind in een partner geloofde, leefde wel wat fijner allemaal
ik zie mezelf gewoon schooien om liefde en aandacht precies als ik vroeger deed en het doet zoveel pijn
dat je op je knieen gaat voor de liefde die je eigenlijk graag wilt krijgen maar wat niet zo is
het doet me pijn bij mensen te lezen dat de partner toch ook aan zichzelf gaat werken, ik weet al dat hij dat niet zal doen
vanwege vervelende dingen meegemaakt te hebben met peuten dat doet ie nooit meer
soms wou ik maar dat hij overduidelijk met anderen aan de gang ging werd het iets makkelijker los laten denk ik
maar dat is juist weer niet zo, hij komt steeds aan als ik er een punt achter wil zetten met ik verlies toch altijd alles, en ja ik zie ook hoe hij veel meegemaakt heeft maar snap domweg niet dat hij dan niks veranderd
ja en ik weet dat ik ook erg moet veranderen het doet ook alleen zoveel pijn dat omdat je vroeger niet de liefde hebt gehad die je nodig had dit allemaal mee moet maken
mijn leven bestaat momenteel uit veel huilen me weer sterk houden voor mijn werk, en ontzettend veel gepieker sinds ik dit weet
ik heb nergens geen zin meer in, ben moe futloos, moet me met alles duwen
op dit forum lezen vind ik al moeilijk want ik huil geloof ik om het minste geringste al
zoveel tranen zoveel gevoel van machteloosheid en me geen raad met mezelf weten

mart
Berichten: 474
Lid geworden op: vr feb 18, 2011 12:03 pm
Locatie: noorden vh land

#9 Bericht door mart » di aug 09, 2011 2:31 pm

Ik herken het wel. Behalve dan dat ie van mij geheel uit het beeld is. Nu dus de grote leegte...
maar ergens ben ik blij. Ik word niet langer meer afgeleid door hem; het is duidelijk nu.
Liefdesverdriet daar kom je wel overheen.

Die spanning aldoor is toch ondraaglijk! Heb je niet meer verdiend?
Ik wel.... pff. Het zal alleen een tijd duren voor ik pijn leer omzetten naar een gewoon leven, met gewone mensen en niet van die idiote eisen meer. Ik wil mezelf zijn en om mezelf gaan geven!!

Sterkte meid!

snobbie
Berichten: 1
Lid geworden op: di okt 04, 2011 10:48 pm

mari@n

#10 Bericht door snobbie » di okt 04, 2011 11:23 pm

hoi, net nieuw op dit forum, en sjee wat herken ik vreselijk veel in je verhaal. Zeker als je schrijft dat je alleen nog maar huilt, je oppept voor je werk. Pff heel heftig wat er nu op me afkomt door dit te lezen, maar ook heel fijn omdat er meer zijn zoals ik. Nadat ik zelf al diverse keren mijn relatie heb willen beeindigen heeft hij er nu zelf een punt achter gezet. Voor de zoveelste keer weer huilend bij hem weggegaan, want zo zei ik hem ook ik had zoveel voor hem gedaan, waarom? Steeds heb ik gelooft dat hij werkt aan zichzelf , wil stoppen met drinken, voor mij wil gaan, van me houdt, een nieuw leven met mij wil en ga zo maar door. Geinvesteerd zowel emotioneel als financieel en nu kan ik gaan want hij is me zat. Weet zeker dat als ik heel hard mijn best doe door niet te reageren op telefoontjes en sms dat hij voor mijn deur staat en zielig en verdrietig doet. Dan ben ik zwak, blij met alle aandacht en ik zwicht weer en geloof het weer allemaal en ga er weer voor, om na een paar dagen weer te huilen om alle niet nagekomen beloftes, afwijzing, pijn en teleurstelling. Ik blijf erin geloven dat hij het waard is, dat het wat kan worden, ik leef op als hij me mooi, lief, zijn droomvrouw, zijn alles noemt, maar mijn verstand weet veel beter. Vriendinnen zeggen wat moet je met hem hij is je niet waard, en ik blijf maar doorgaan. Wil hem niet kwijt, maar mijn verstand weet dat dat wel beter voor me is. Ik moet hiermee aan het werk, ik moet gaan voor mezelf, mijn eigenwaarde, maar oh wat moeilijk

Plaats reactie