jezelf kennen?

Wij hebben ingezien dat wij machteloos waren ten opzichte van onze relaties en dat ons leven onbestuurbaar was geworden.
Plaats reactie
Bericht
Auteur
mari@n
Berichten: 27
Lid geworden op: wo jun 29, 2011 4:14 pm
Locatie: brabant

jezelf kennen?

#1 Bericht door mari@n » za jul 02, 2011 2:42 pm

Sinds ik het boek lees en veel over relatieverslaving vallen de kwartjes even iets te hard geloof ik
althans het is meer als ik goed kan onthouden
Ik heb het gevoel erg gekregen mezelf helemaal niet te kennen of begin ik daar nu juist mee?
Er valt zoveel op zijn plaats ergens maar er zijn ook zoveel vraagtekens
ik herinner me dat ik als klein kind (het was op de lagere school) al zat te fantaseren over jongens, veel te vroeg dus
het kan te maken hebben met wat ik meemaakte, ik was mijn moeder verloren maar had toen ook het gevoel mijn vader kwijt te zijn.
die moest tenslotte werken was bezig met een andere moeder voor ons (heb ook een stiefmoeder) maar door de drukte had hij geen tijd eigenlijk voor me. als volwassenen allemaal te begrijpen maar als kind niet. eigenlijk begon toen heel die relatieverslaving dus al, ik was overtuigt dat ik alleen nog gelukkig kon worden later met de ideale man.
ik voel de pijn als ik terug denk hoeveel tijd ik zo eigenlijk verloren heb met dromen, piekeren over een fijner leven met liefde
als ik nadenk over de vraag hou ik nu eigenlijk zoveel van hem of is het puur de eenzaamheid het hunkeren naar liefde? ik kan mezelf niet eens overtuigt antwoord geven, ik weet het niet zeker meer
wat zo vreselijk herkenbaar is maar wel pijnlijk dat je een gevoel hebt niet echt te leven, niet in het hier en nu
als ik op mijn leven terug kijk... zoveel tijd verloren. En is dat onbewust altijd geweest om de pijn uit je verleden tegen te houden?
ik heb nu erg een gevoel van wie ben ik eigenlijk? heb ik zelf vanalles aangemeten en gedaan om bepaalde redenen zonder echt mezelf te zijn?
de titeltjes die ik inmiddels bij de ggz heb, hoeveel die ontstaan zijn allemaal hierdoor, je jeugd en opvoeding?
het niet goed weten of ik me nou boos op mijn ouders voel wat ik geloof ik niet eens mag van mezelf want ze bedoelde het toch goed.
maar ik voel een ongelofelijke machteloosheid en in hoeverre heb die titeltjes weer met elkaar te maken en met dit?
in die zin doet het me wel goed dat ik veel lees bij jullie ook hoe onzeker je bent
ik vraag me nu erg af ben ik nu echt mezelf (dacht ik altijd wel) of ben ik iemand die ik zelf door alles gecreerd heb?
als overlevingsmechanisme? om de pijn niet tegen te komen? om de confrontatie met mezelf niet aan te hoeven? om maar niet mijn zwakke punten te hoeven leren kennen en accepteren?
het voelt dubbel heb aan ene kant het grappige gevoel van hey mari@n
je mag nu eindelijk eens echt jezelf leren kennen, leuke ontdekkingsreis!
andere kant, ben ik ook niet bang voor wat ik dan zal zien?
ik ben de weg even volkomen kwijt geloof ik

Plaats reactie