Wie ben ik dan?

Over dit Twaalf Stappen forum en De Twaalf Stappen in het algemeen.
Plaats reactie
Bericht
Auteur
granada
Berichten: 2
Lid geworden op: di mar 10, 2009 4:41 pm
Locatie: overijssel

Wie ben ik dan?

#1 Bericht door granada » ma apr 06, 2009 11:24 am

:?:

Ik heb 16 jaar een relatie gehad en inmiddels drie kinderen van 9,7 en vier. Ik was een zeer sociaal iemand, altijd actief. Mijn vorige relatie was juist beëindigd toen ik mijn man leerde kennen maar na enkele maanden vriendschap werd dit toch een relatie. Hij gaf mij rust en ik nam hem op sleeptouw. Dat ging goed totdat er kinderen kwamen. Hij vond de kinderen heel leuk maar het gedoe eromheen niet. Na de tweede kreeg ik een burn-out, mede door een drukke baan en lange reistijd (ik was natuurlijk voor hem verhuisd). Nu zie ik in dat het geen enkele steun thuis krijgen ook een mede-oorzaak was. Al voor de geboorte van de derde groeiden we uit elkaar maar ik dacht dat ik het allemaal wel recht kon breien. Uiteindelijk verloor ik bij een reorganisatie mijn baan terwijl mijn man verder weg ging werken. Uiteindelijk besloot ik thuis te blijven want met een man die er nooit was zag ik de combinatie werken/kinderen niet zitten. Dat het niet goed ging zag ik wel maar ik dacht dat ik het wel weer op de rit zou zetten als de jongste naar school ging. Op dat moment was ik te moe met drie kleine kinderen, een zieke moeder en een man die als een last op mijn schouders rustte of als een zak zand voortgeduwd moest worden.

Inmiddels trok mijn man zich steeds verder terug in zijn eigen leven en naar nu blijkt had hij een vriendin van vroeger hervonden, de liefde van zijn leven..... Zij had wel de tijd om er voor hem te zijn .... Pas een jaar later vertelde hij dat. Inmiddels woont hij een half jaar daar. De details en de meeste leugens hoorde ik pas maanden later. Ik wil niet dat de kinderen naar hem en zijn nieuwe partner gaan. Hij zou op zichzelf gaan wonen maar vindt het makkelijker om gewoon bij haar in te trekken. Zij willen waarschijnlijk de kinderen ook niet hebben want dat geeft maar gedoe. Nu komt mijn man vrijdag, zaterdag en zondag met de kinderen spelen. Afgelopen weekend heeft hij zelfs wat in het huishouden gedaan (wat jij jaren niet heeft gedaan). Voor de kinderen is deze situatie ideaal. Zij blijven in hun vertrouwde omgeving, kunnen naar clubjes en vriendinnen en zien papa veel. Voor mijn man is het redelijk ideaal. Hij merkte dat hij toch wel veel van de kinderen hield en ze miste en is er nu een groot deel van zijn vrije tijd, zonder de lasten van de nachten, ochtenden en doordeweekse dagen te hebben. Inmiddels ben ik ook niet meer woedend dus de situatie met mij is houdbaar en zijn nieuwe vriendin accepteert het (nog) dat hij grote delen van het weekend afwezig is.

Ik ben blij dat het met mijn kinderen zo goed gaat. Mijn jongste geniet van de aandacht die ze van haar vader krijgt want dat heeft ze die jaren daarvoor nooit gekregen. Ik heb liever dat mijn kinderen in een semi-gezinssituatie opgroeien dan dat ze zich continu moeten aanpassen aan de wensen van de volwassenen om zich heen.

Zelfs voor mij kan het het positieve situatie zijn want ik kan nu mijn eigen leven weer opbouwen. Enerzijds ben ik jaloers op mijn man want hij kan hier lekker genieten van de kinderen en bij zijn vriendin relaxen, een volwassen gesprek voeren en rustig koffie drinken (zij zorgt wel voor hem). Voor mij gaat het 24 uur per dag door.

Ook ben ik boos omdat hij nu wel leuk met de kinderen om kan gaan e.d.. Ik was een vervelend, mopperig mens geworden in plaats van de vrolijke actieve ik van vroeger. Ook nu kan ik niet leuk of zelfs maar geïnteresseerd tegen hem doen, daar heeft hij nu zijn vriendin voor. Door zijn gedrag geeft hij mij hoop dat het weer goed kan worden maar ik weet dat hij zo kan zijn omdat hij later weer weg kan gaan. Bovendien is hij volledig afgeknapt op mij. Maar ik vind mezelf ook helemaal niet meer leuk. Hij heeft mij zoveel pijn gedaan dat ik ook niet meer leuk bij hem kan zijn. Ik besef echter dat er nog een ander leven is waar ik mijn best voor moet doen.

Als hij weggaat ben ik weer alleen met de kinderen (waar ik het heel goed mee heb maar wat wel veel energie van jezelf kost). Ik moet de tijd dat hij er is benutten om voor mezelf te zorgen maar HOE? Ik weet niet meer wie ik ben, wat ik vroeger leuk vond, wat ik wil. Ik kan wel met clubs voor alleengaande ouders op stap maar daar heb ik nog geen zin in. Dan moet ik weer leuk gaan doen en mezelf gaan verkopen.

Wie kan mij advies geven om mezelf weer te vinden. Rust van binnen krijgen en tevredenheid met mezelf en met wat ik doe en mijn omgeving?

Het is allemaal zo mooi gezegd met woorden maar wie heeft gewoon praktische adviezen?

Granada

Daantje
Berichten: 1721
Lid geworden op: di apr 18, 2006 5:32 pm
Locatie: Woerden
Contacteer:

Re: Wie ben ik dan?

#2 Bericht door Daantje » ma apr 06, 2009 12:18 pm

Wat voor een ander werkt, hoeft voor jou niet te werken. Maar ik heb de volgende praktische eerste stappen gedaan.

1. Heel lief voor mezelf zorgen. Mezelf wassen, afdrogen, haren kammen alsof ik mijn eigen kind verzorg.

2. Een kookwekker zetten (minimaal om het uur) en elke keer mezelf afvragen: Waar heb ik NU behoefte aan. (En meer van dit soort simpele dingetjes).

3. Naar de groep (evt. groepen) gaan eens in de week 2 uurtjes. Dat ik nog het meest de moeite waard. Kost 2 uurtjes in de week, gaf mijn hele leven er voor terug.

Sterkte!!!

Daantje

Plaats reactie