Mariel: mijn verhaal

Over dit Twaalf Stappen forum en De Twaalf Stappen in het algemeen.
Plaats reactie
Bericht
Auteur
mariel
Berichten: 30
Lid geworden op: za okt 20, 2012 9:30 am

Mariel: mijn verhaal

#1 Bericht door mariel » ma nov 19, 2012 9:34 am

Hallo, ik ben Mariel. Ik ben 49 jaar en wil heel graag aan mezelf werken in mn relatieverslaving, maar besef dat ik hulp nodig heb en uiteraard ook zo goed mogelijk steun wil bieden aan iedereen. Op mijn begrip kunnen jullie zeker rekenen. Het boek “als hij maar gelukkig is”, is spijtig genoeg, heel herkenbaar voor me.

Na twintig jaar huwelijk met de vader van mijn kinderen waarin we echter totaal uit elkaar gegroeid zijn (hij was zakenman, ik huisvrouw), heb ik twee relaties gehad waarin ik zowel figuurlijk, maar helaas ook letterlijk, al mijn grenzen heb laten overschrijden. Er was in beide relaties sprake van psychisch, maar ook fysiek misbruik. Ik besef dat ik daarin mede verantwoordelijk ben, omdat ik dit heb toegelaten. Uit pure angst voor verlating.

Momenteel lijd ik aan een posttraumatische stresstoornis, met depressie tot gevolg doordat ik de mishandelingen altijd ontkend heb voor mezelf (“ze deden dit toch uit liefde??”) en ze nu in volle hevigheid bovenkomen. Ik heb mijn eigen gevoelens tijdens deze relaties altijd zwaar onderdrukt, om de relatie te redden en nu komen al mijn gevoelens allemaal boven, en ze zijn niet te dragen. Ik voel pijn, verdriet, wanhoop, en vooral heel veel wrok en woede, en ik kan er nergens mee naartoe. De pijn die ik voel is ondraaglijk, enerzijds omdat er geen énkel berouw wordt getoond vanwege die mannen, anderzijds omdat ik mezelf tijdens deze relaties zo heb verloochend. Mijn laatste relatie is beeindigd, ik voel me voor de eerste keer helemaal alleen in mn leven. Ik wil zo goed mogelijk aan mezelf werken nu. Daarom sluit ik me graag aan op dit forum, na heel veel gelezen te hebben en ben ik reeds twee maal naar een Al Anon bijeenkomst geweest, waar ik enorm veel liefde en begrip voelde.

Ik kan niet begrijpen dat de mannen waar ik zo van hield, nu plots vreemden voor me zijn geworden. Ik voel nog altijd liefde voor mijn laatste relatie, die me, sedert ik een poging deed om mijn gevoelens duidelijk te maken, me voor “dood” heeft verklaard, alsof ik niet meer besta. Hij kon nl ook zo attent en lief zijn en we deden ook veel leuke dingen samen en ik “was de vrouw van zijn leven”, maar anderzijds voel ik me zo ontgoocheld, in hem, maar ook en vooral in mezelf. En in het leven, de liefde...

Mariel

Plaats reactie