hallo iedereen,
Eerst maar even vertellen hoe oud ik ben:) Ik ben 26 jaar, krijg binnenkort weer een eigen woning. Na een nare relatie woon ik nu tijdelijk bij mn ouders.
Pff er komt wel even wat op me af. Het maakt me ook heel onzeker. Aan de ene kant herken ik heel veel van wat ik lees over relatieverslaving, maar er zijn ook dingen die ik niet herken (of ik ben me er niet bewust van). Ik zat in een vreselijke foute relatie, sterker, ik heb 2 keer in vreselijke foute relatie gezeten. De ene eindigde in een zelfmoordpoging van mij omdat ik alle druk in zijn geheel totaal niet meer aan kon. Bij deze man heb ik 100000en1 keer geprobeerd weg te gaan. Maar ik kon totaal niet loskomen. Pas na 6 jaar en die uiteindelijke poging had ik die drang om terug te willen en emotioneel aan hem vast te zitten compleet geblokkeerd en lukte me dat. Opzich was dit geen foute man in de zin van dat hij niet van mij hield. Wel had hij zich op vlakken begeven aan het begin van onze relatie met andere vrouwen die ik te ver vond gaan, dat vind ik nu nog steeds. Het klopte niet. Maar hij heeft mij nooit financieel benadeeld en toen ik bij hem weg ging heeft hij me in alle redelijkheid behandeld. Ik heb ook echt afscheid kunnen nemen, aan het begin had ik af en toe echt de behoefte om hem even te spreken. In de relatie zelf is vreselijk veel gebeurd, van buitenaf (zijn moeder was ongeneselijk ziek, mijn zus stierf een jaar na zijn moeder aan kanker, ikzelf heb 4 jaar thuis gezeten door depressie en dergelijke). Hij was zelf onbereikbaar voor mij, dat geeft hij ook toe, zijn gevoel liet hij op geen enkel vlak zien. Ik werd er gek van, dagen kon hij stil in een stoel naar buiten staren en niets zeggen. Als ik op of aanmerkingen had, lag het nooit aan hem, maar altijd aan mij het balletje werd altijd terug gekaatst. Hij was ontzettend perfectionistisch, ieder kruimeltje werd opgemerkt. Ik ben een sloddervos en werd er gek van op ieder kruimeltje te moeten letten. Toch kan ik zeggen, dat ik absoluut mijn aandeel had, wij elkaars negatieve eigenschappen versterkte en dat we gewoon niet bij elkaar passen, maar hij opzich niet verkeerd is.
De 2e slaat alles. Wat ik in de tussentijd geleerd dacht te hebben, bleek een illusie. Ik dacht te weten wat ik wilde en toen ik hem leerde kennen dacht ik het gevonden te hebben. Sympathiek, sociaal, vriendelijk, aardig, lief enz enz. Binnen no time woonde hij in mijn huis, ik kon bijna niet met mn ogen knipperen. Ik vroeg me wel dingen af, begreep veel niet, waarom hij 2 x getrouwd was geweest enz. Waarom hij zijn 3 kinderen alleen op een zaterdag had... Voor ik het wist beperkte hij me in mijn vriendschap met mijn beste vriendin "omdat dit beter was voor mij" en ik vond het lastig die druk, maar vatte het op als "deze man wil mij echt". De eerste keer dat ik vroeg of hij mee wilde betalen aan de boodschappen, was de eerste keer dat ik het gevoel had dat mijn keel werd afgeknepen. Dat er geen uitweg was, het lag aan hoe ik het vroeg zei hij. Nog kan ik niet bedenken hoe ik dat dan beter had kunnen vragen..het resulteerde er wel in dat ik amper durfde te vragen of hij zijn steentje kon bijdragen. Op een gegeven moment merkte ik dat hij al zijn post dicht liet zitten, ik verzamelde de moed (tijdens het autorijden, dan moet hij in ieder geval zn aandacht op de weg houden) om hem te vragen alles open te maken zodat ik schuldsanering op kon starten. Dat was tot mijn verbazing oke. Dus heb ik gedaan. Ondertussen moesten we groter gaan wonen zodat de kinderen over konden komen, want we woonde zover van ze vandaan dat het echt niet leuk was om vervolgens een middagje in die stad rond te slenteren met ze. Ik ben dat maar gaan financieren, snap niet dat ik zo gek kon zijn, maar ik deed het. Ik wilde helpen, soort van lieve vrede, soort van 'als ik dit doe vind ie me zo fantastisch dat ie altijd bij me blijft of zoiets' enz enz. Ach ik kan een eeuw door typen over alles. Uiteindelijk werd ik gek omdat hij verschillende contacten met anderen vrouwen aan hield die verder gingen dan alleen "ik vind jou aardig en jij bent een vriend". Toen ik dat wilde bespreken was het huis te klein, eerste woede uitbarsting. Toen wist ik, ik zit vast en ik ben doodongelukkig, ik wil dit niet. Ik heb een aanvraag voor opname gedaan aan de andere kant van het land. Voordat ik opgenomen werd, heeft hij mijn knieschijf uit de kom getrapt. Dus moest het uit gesteld worden. Uiteindelijk ben ik gelukkig toch gegaan, het is mn redding geweest. Hij heeft mij op ieder vlak gedreven tot het uiterste, emotioneel, financieel en lichamelijk heb ik me voorledig laten uit kleden. Ja, ik was er zelf bij, ik gaf zelf toestemming, maar hij wist ook dat hij dat kon, want hij heeft het bij zn exen ook gedaan. Ik heb nog geluk, ik heb nog een minimale schuld vergeleken bij hun. Stomme is, dat ik op veel dingen "nee" zei, op seksueel vlak weigerde ik in eerste instantie heel standvastig en uiteindelijk gaf ik toch toe, aan alles, al ging het over alle denkbare grenzen heen. Zelf kijk ik er met ongeloof naar, ik snap het niet, ik ben toch best wel gebekt, hoe moet je zoiets in vredesnaam aan de buitenwereld uit leggen als je het zelf niet snapt? En dan die eeuwige twijfel die hij bij mij gezaaid had, als ik zei iets te voelen, was het niet zo, uiteindelijk wist ik gewoon niet meer of het echt was wat ik voelde. Ik vertrouwde mijn eigen waarneming niet meer. Daarom liet ik zoveel toe, want uiteindelijk dacht ik dan “ik heb het zelf veroorzaakt, ik heb hem gedreven”. Nu slaat het met de tijd om, het ene moment denk ik “nee, hij is in ieder geval ook bewezen echt gestoord” het andere moment denk ik “maar misschien voelde ik het wel erger of anders dan het werkelijk was”. Zo eng…
hoi enzo en dan maar gelijk het verhaal..
Re: hoi enzo en dan maar gelijk het verhaal..
Hallo Lelie (zal ik maar schrijven), Je schrijft op het buitenforum maar er is ook een verborgen forum. Het voelt misschien veiliger om daar te schrijven.lelie1981 schreef:Stomme is, dat ik op veel dingen "nee" zei, op seksueel vlak weigerde ik in eerste instantie heel standvastig en uiteindelijk gaf ik toch toe, aan alles, al ging het over alle denkbare grenzen heen. Zelf kijk ik er met ongeloof naar, ik snap het niet, ik ben toch best wel gebekt, hoe moet je zoiets in vredesnaam aan de buitenwereld uit leggen als je het zelf niet snapt?
Dat bovenstaande stukje van je heb ik even gequote. Dit omdat het heel herkenbaar is. HOE heb ik het kunnen laten gebeuren allemaal. Met name na hard werken aan m'n herstel snap ik echt niet meer hoe ik het heb kunnen laten gebeuren en tolereren allemaal. Nu begrijp ik het wel heel goed hoe ik het heb kunnen laten gebeuren, maar daar is hard werken voor nodig geweest.
Ga je naar een 12-stappenprogramma? Buiten hier te schrijven bedoel ik dan hé... Dat heeft menigeen heel erg geholpen. Op deze site http://www.norwoodgroep.nl/ staan heel veel waardevolle tips.
Groetjes,
Daantje
verborgen forum
Waar zit dat ergens, kan het nergens vinden..
Re: verborgen forum
Och, neem me niet kwalijk. Maar om op het verborgen forum te komen moet je eerst schrijven naar Anna.lelie1981 schreef:Waar zit dat ergens, kan het nergens vinden..
anna@norwoodgroep.nl
Hartelijke groetjes en sterkte,
Daantje